Ruben op prachtige wijze naar eerste Spaanse titel

Rivas-Vaciamadrid (Sp), 22 december 2019

Voor het 3e jaar op rij deed ik op 22 december 2019 mee aan de Spaanse KWC Qualifier die werd georganiseerd bij Karting Rivas nabij de Spaanse hoofdstad Madrid. Een baan waar ik na het behalen van mijn eerste wereldtitel altijd met veel plezier naar terug ga. Op zaterdag 21 december vloog ik samen met mijn pa en ma richting Madrid om daar op zaterdag al enkele heats te gaan trainen. De Spanjaarden waren in grote getalen aanwezig om de nodige trainingsmeters te maken en toen ik aan het einde van de ochtend voor het eerst de baan op ging was het nat en regende het lichtjes. Niet de omstandigheden die ik van Spanje gewend ben, maar in de wintermaanden kan het ook in Madrid alle kanten op gaan. ’s Avonds deed ik nog enkele heats op een droge baan, en dat voelde beter aan dan eerder op de dag (de karts hadden vanwege het gewicht enorm veel onderstuur in de regen en dat maakte het rijden niet echt leuk), ik was gelijk snel en ging met de vertrouwen de wedstrijddag tegemoet.

De Spaanse KWC Qualifier is net even anders dan de meeste andere kampioenschappen, er wordt niet gestreden om positie op de baan, maar puur om rondetijden. Net als in vorige edities werd er begonnen met een groepsfase waarbij alle rijders in groepen van 4 worden verdeeld. Vanwege het grote animo waren er dit jaar maar liefst 20 groepen en ik zat daarbij in de laatste. Dat betekende dat ik pas begin van de middag moest aantreden en in de groepsfase reed je 4 heats in 4 karts die je steeds doorwisselde met je opponenten. Hierbij was ik in iedere kart veruit de snelste van de groep, ondanks dat ook Victor Plaza, de nummer 3 van vorig jaar, in onze groep zat. Hij kwam met 1 kart heel dicht in de buurt, maar met de 3 andere karts moest hij zo’n 4 tot 6 tienden toegeven. In mijn eerste kart kreeg ik nog een lichte straf vanwege het aantikken van een band, waardoor mijn 3 snelste tijden werden afgenomen.

Ik ging dus door naar de knock-out fase die begon met 40 rijders, waarbij steeds de groepswinnaars werden gekoppeld aan 1 van de nummers 2. Ik lootte hierbij Busian Fontan, de nummer 4 van vorig jaar en dus een geduchte tegenstander. We reden nu in de omgekeerde richting van de groepsfase. Helaas raakte Busian in zijn eerste ronde 1 van de grote tractorbanden en dit leidde ertoe dat hij het duel direct verloor. Op mijn verzoek reden we toch nog de 2e ronde en ook daarin was ik flink sneller. In de 2e ronde had de loting uitgewezen dat ik direct tegen Fernando Lara moest, 1 van mijn grootste rivalen en tevens de winnaar van vorig jaar. Ik was op mijn hoede en had 2 uitstekende ronden, met zo’n 8 tiende voorsprong won ik het duel en daar was ik erg blij mee. Voor Fernando was dit erg ongelukkig, hij lag er nu al uit en had misschien meer verdiend. In de 3e ronde waren er nog 10 rijders over en dit keer moest ik het opnemen tegen Christian Bartolome. Ook deze 2 ronden waren goed en ik ging naar de finale met 1.4 seconde marge.

In de finale streden 5 rijders tegen elkaar door 5 rondjes in 5 verschillende karts te rijden. Het was inmiddels donker en de spanning was om te snijden. Na mijn 3e plek 2 jaar geleden en de 2e plek vorig jaar wilde ik o zo graag winnen. Mijn ronden voelden goed aan, maar na afloop van ronde 5 wist ik nog niks. Op de weg terug naar de kantine werd ik al gefeliciteerd en op de timing zag ik dat ik in de laatste kart veel sneller was als de rest, dat gaf goede hoop. Na het terugzien van de tijden had ik al snel uitgerekend dat ik de titel te pakken had, een hele hele mooie overwinning waar ik dolblij mee was! Ik kreeg, zoals al het hele weekend, veel bewondering van alle Spanjaarden en ging met meerdere mensen op de foto en mocht zelfs een handtekening uitdelen, erg leuk om zo te worden ontvangen. Even later mocht ik dan ook het podium op en voor het eerst sinds juli 2017 was dat weer het hoogste treetje!! De nummer 2 was Javi Rodriguez, die op anderhalve seconde van mij de 2e plek had gepakt, en daarmee ook een KWC ticket. Dit gold ook voor de nummers 3 en 4, Jorge Suarez (altijd een geduchte concurrent) en Gerard Soto waren ook verzekerd van het KWC 2020 in Portugal. Al met al weer een prachtige ervaring en met heel veel voldoening sloot ik de dagen in Spanje af! Met een mooie beker en opnieuw een KWC ticket reisden we op maandagavond 23 december terug naar Nederland.

Tags: rivas, madrid, wk

Ruben komt net te kort voor overwinning in Spanje

Madrid (Sp), 23 december 2018

Nog geen week terug uit Dubai en ik was alweer onderweg naar Spanje voor de volgende grote wedstrijd. Dit keer deed ik net als in het voorjaar mee aan de Spaanse National Qualifier Series voor kwalificatie voor het Indoor Kart World Championship (KWC) 2019 in Charlotte (USA). Ik had me hiervoor al gekwalificeerd, maar vanwege het hoge niveau van deze wedstrijden en de mooie baan in Madrid besloot ik samen met mijn pa naar Madrid te gaan om mee te rijden. Op zaterdag 22 december vlogen we richting Zuid-Europa waar we eind van de ochtend aankwamen en onze huurauto oppikten. Op zaterdagmiddag ging ik trainen en dat was hard nodig, want de baan was aangepast en mijn concurrenten (allemaal Spanjaarden dit keer) hadden flink wat trainingsheats ingeboekt. Het ging lekker, in allebei de richtingen deed ik 2 heats, maar ik kwam nog wel iets te kort op de snelste rijders, waarvan Jon de Valle de beste leek te zijn op dat moment. Na een lekker diner ging ik op tijd naar bed en was ik helemaal klaar voor de titelstrijd op zondag.

We begonnen met een poule systeem waarin je in 4 heats 4 karts afwisselt met 4 rijders. Hierbij plaatsten de snelste 2 van alle 13 groepen zich voor de volgende ronde, plus de 6 snelste 3e plekken gingen ook door. Het was slecht weer vandaag en door wat lichte regen in de ochtend was de 1e verdieping van de baan spekglad en te gevaarlijk om op te rijden. Daarom werd er besloten dat er voor de groepsfase alleen op de verdieping beneden werd gereden. Ik liet me hierdoor niet van de wijs brengen, want ik wist in alle 4 de ronden op een opdrogende baan de snelste tijd te pakken. Het was daarna een tijdje wachten tot de andere groepen klaar waren en ondertussen gingen we richting hotel om even op te frissen. In de knock-out fase bleven er 32 rijders over en die werden door middel van loting aan elkaar gekoppeld. De winnaars van iedere groep konden geen andere winnaar loten, maar vanaf ronde 2 kon iedereen elkaar treffen. Geen ideaal systeem, want als de 2e beste rijders elkaar in ronde 2 of 3 zouden treffen dan zou 1 van hun sowieso al geen kans maken op het podium. We reden nu in omgekeerde richting en met het bovengedeelte erbij.

In mijn eerste 2 ronden had ik het relatief makkelijk tegen Valentin Aparicio en Christian Bartolome en kon ik met groot verschil winnen. In de kwartfinale moest ik het opnemen tegen favoriet Jon del Valle die bij de editie van eerder dit jaar mij nog had afgetroefd door 2e te finishen in de eindstand (ik was toen 3e). Dit keer was ik echter goed bij de les en door enkele goede ronden kon ik hem in beide karts verslaan en ging ik door naar de halve finale terwijl Jon uitgeschakeld was. Voor hem heel zuur, want hij leek zeker een podiumplek verdiend te hebben. Ik ging door tegen Busian Fontan Alcade en kom hem vrij gemakkelijk verslaan om mijn plek in de finale veilig te stellen. Hierin moest ik het opnemen tegen Fernando Lara die Victor Plaza aan de kant had geschoven. Lara was eerder dit jaar 4e achter mij en ook van het WK 2017 (toen ik mijn eerste wereldtitel won op deze baan) kende ik hem goed, we moesten zowel in de halve finale als finale tegen elkaar battelen en telkens won ik. In de eerste omloop was ik nipt sneller, maar in de 2e kart die ik kreeg was mijn ronde niet goed genoeg, ondanks dat ik geen grote fouten maakte op de baan van circa 1 minuut en 7 seconden moest ik het toch afleggen tegen Lara die de titel daarmee veroverde. Een teleurstelling, maar ik kreeg veel waardering voor mijn optreden van de aanwezige Spanjaarden en Fernando Lara verdiende vandaag de overwinning. Ik kon dus wel leven met mijn 2e plek en had in ieder geval weer een ticket voor het WK 2019 in Amerika te pakken. Een dag later ging ik samen met mijn pa Madrid in om net voor kerst nog even te relaxen en op dinsdag vlogen we terug naar Nederland. Al met al een prachtige trip met een prima resultaat op de kartbaan!

Tags: madrid, wk

Ruben op weg naar zijn 2e wereldtitel in 10 foto’s

Szczecin (Pl), 22-29 juli

Training
Voor geen enkele andere wedstrijd train ik zo veel als voor het WK indoorkarten. Met training bedoel ik niet alleen heats rijden op locatie, maar ook de fysieke voorbereiding in de weken en maanden voorafgaand aan het evenement. Het is traditiegetrouw warm eind juli en al was het WK dit jaar in Polen (Szczecin) en niet in Italië of Spanje zoals de voorgaande jaren, het was onverminderd warm en daar wil ik op voorbereid zijn. Op geen enkele manier mag mijn fysiek en conditie mij beperken in mijn racen en uithoudingsvermogen, voor mij is dit een belangrijke randvoorwaarde om top te presteren. Training in de week voor het WK is natuurlijk het allerbelangrijkste. Waar ik voor andere wedstrijden soms maar enkele heats train, wil ik bij het WK niets aan het toeval over laten. Ik zorg ervoor dat ik op tijd aanwezig ben zodat ik voldoende tijd heb om aan de omstandigheden, de karts en de baan te wennen. Als je aan de trainingen een lekker gevoel overhoud dan barst je van het zelfvertrouwen, dat zien ook je concurrenten en dan sta je al met 1-0 voor. Ik train altijd op 91kg, het gewicht waarop ik ook de wedstrijden inga, en dus boots ik de race situatie zo veel mogelijk na. Een heatje op 80kg in een goede kart om de snelste dagtijd te rijden is dan absoluut ook niet aan de orde.

Nations Cup
Het WK gaat zoals ieder jaar van start met de Nations Cup, een landenwedstrijd opgeknipt in een kwalificatierace en de finale waarbij teams van 2-4 rijders strijden om de eerste in het oog springende bekers. Samen met mijn vaste teammaten van de afgelopen 2 jaren, mijn goede vrienden en landgenoten Rico Haarbosch en Lorenzo Stolk, deed ik op 22 juli ook weer mee aan de Nations Cup. Het grote enthousiasme van Rico kwam ons bijna duur te staan in de openingsrace waarbij een vroege penalty ons in de problemen bracht. We moesten 2 uur lang alle zeilen bijzetten om ons nog terug te knokken in de top 7, goed voor kwalificatie voor de grote finale. Dit lukte, maar het was met hakken over de sloot. In de finalerace waren we bij de les, ik kon bij de Le Mans start vanaf een 3e startplek de koppositie pakken en een zeer spannende race volgde. Met super stints van zowel Lorenzo als Rico bleven we constant in de race voor de overwinning, maar het waren uiteindelijk de Duitsers Sebastian Papke, Dennis Höller, André Lohse en Tobias Laube die ons op enkele seconden aftroefden. Een fantastische en spannende race die het Belgische team van Yoan Medart, Romano Franssen en Mathias Grooten naar plek 3 bracht. De toprijders hadden hun snelheid al even laten zien, de opmaak voor een enorm spannend WK was daar, nog 2 dagen afkoelen en dan kunnen de fakkels opnieuw ontstoken worden.

Internationale veld
Het internationale karakter van het WK is uitermate bijzonder, loop een rondje door de mooie kantine van Silver Hotel en Gokart Center en je hoort op zijn minst 10 verschillende talen. Als je over de parkeerplaats scharrelt, op zoek naar een momentje weg van de uitlaatgassen en het zenuwachtige gedoe op en rond de baan, dan zie je nummerplaten uit landen waar je niet ieder jaar komt. Het temperament van de Brazilianen, het sterke accent van de Australische troef Scott Mutimer en Scandinavische rust en gedegenheid, het WK is een speciale samenkomst van allerlei toprijders van over de hele wereld. Waar je ieder jaar weer veel vertrouwde gezichten tegenkomt, zijn er ook ieder jaar weer nieuwe opkomende rijders die het podium voor het eerst mogen betreden, voor het ophalen van de zo gewilde KWC medaille na afloop van één van de races. De aanwezigheid van de jeugd op dat podium was dit jaar zeer opmerkelijk te noemen, het aantal tieners dat zich bemoeit met de strijd in de voorste gelederen lijkt ieder jaar groter en groter te worden. Jong bravoure en opportunisme dat zich soms vertaald in onervarenheid en penalties, maar ook regelmatig in bewondering van de gevestigde orde en een motivatie voor de oudere garde om zich maar weer eens helemaal op te laden.

Details
Mijn jacht op een 2e wereldtitel ging van start op woensdag 25 juli, met de eerste van 8 kwalificatieraces van 25 ronden. In de trainingen ging het heel goed, maar wat waren de verschillen klein, het ging aankomen op de details. Bezig zijn met deze details maakt het geheel voor mij nog leuker. Discussiëren met je teamgenoten over bepaalde lijnen, en dan eerlijk zijn maar toch niet al je geheimen weggeven. De stoel 1 standje naar voor of naar achteren zetten, het lijkt een kleinigheidje, maar de trainingen wezen uit dat het zomaar een tiende per ronde verschil kon maken. Ik wist exact op welk deel van de dag (ivm temperatuur, rijrichting en staat van de banden), ik mijn stoel op welke positie moest zetten, ik mijn lood in de zijbakken wilde of onder mijn kont en ik de banden moest opwarmen of niet. Details die er toe doen, details die het verschil maken tussen een pole position in een hotlap kwalificatie of niet, met als gevolg een extra punt voor de ranking, maar ook een zeer goede uitgangspositie voor je race. Ik had de trainingen gebruikt om mezelf tot in de puntjes voor te bereiden en dit betaalde zich uit in de eerste dagen van het WK waarin ik het gevoel had dat ik er met alle karts het maximale uithaalde, met als resultaat 2 2e en 2 1e plaatsen.

Sfeer
Gene Fireball schreeuwt het uit in de pits, hij zet rijders op zijn plek en is een markante verschijning in de organisatie van het WK. Met zijn Braziliaans Amerikaanse show achtergrond weet hij iedereen te vermaken en ook te vriend te houden. De gespannen sfeer, de zenuwen en nervositeit die samenhangen met de wedstrijden weet hij als geen ander te doorbreken met een paar rake teksten tijdens de briefing of bij de prijsuitreiking na iedere dag. Het WK is voor de meeste deelnemers een rollercoaster van emoties. Denk je net een mooie overwinning op zak te hebben, staat de volgende race alweer voor de deur die dan weer net niet loopt zoals gepland, gaan de handen in de lucht bij het zien van een oranje vlag en worden de handschoenen weggesmeten na het zien van de finishvlag. Mijn spanningen kwamen vooral op dag 3 en 4, toen ik wist dat ik er goed voor stond en de kans op het verlengen van de titel nog steeds tot de mogelijkheden behoorde. Mijn drang om goed te presteren brengt zenuwen met zich mee die soms lastig zijn te controleren. Gelukkig gaf de overwinning van vorig jaar mij daarin wat rust en ook de ervaring die je nodig hebt om de trekker definitief over te halen op het moment dat je concurrent bezwijkt onder de druk.

Tegenslag
Het WK is lang en geen enkele rijder overleeft deze week zonder enige vorm van tegenslag. Ook ik niet, en deze week misschien beter, zeker ik niet. Waar de karts uitblonken in betrouwbaarheid was ik toch 1 van de weinige ongelukkigen die te maken kreeg met een kapotte kart. Vanuit leidende positie in race 6 brak de aandrijfriem van mijn kart en was mijn race in één klap voorbij. Hele dure punten die ik daarmee verloor, tegenslag die je niet kan gebruiken tijdens een WK. Het defect was een gevolg van de hitte, die ervoor zorgde dat het asfalt op het buitenstuk van de baan kapot werd gereden. Vele kleine stukjes asfalt lagen buiten de ideale lijn en soms ook erop. Een klein steentje of stukje asfalt werd mij in dit geval fataal toen het tussen de aandrijving kwam en de aandrijfriem scheurde. Diezelfde asfaltstukjes hadden mij een dag eerder al een overwinning gekost toen één van de mindere goden tijdens de kwalificatie vlak voor mij een bak zooi op de ideale lijn legde, ik reed op ijs en moest als 11e starten! Deze tegenslag was uiteraard vervelend, maar ik liet me er niet door afleiden, na 11 jaar deelname aan het WK indoor (en ervaring outdoor) heb ik genoeg pech meegemaakt om me hier snel overheen te kunnen zetten.

Gelijkheid van de karts
De gelijkheid van de karts was dit jaar enorm goed voor elkaar. In al mijn 8 kwalificatieraces kon ik strijden om de overwinning, met 8 verschillende karts die niet identiek waren, maar toch zo dicht bij elkaar lagen dat de rijder het verschil kon maken. Dat is in het verleden wel eens anders geweest. Niets is zo frustrerend als een mindere rijder die met een kanon van een kart de rest zoek rijdt, of met een relatief makkelijke groep toch een slecht resultaat scoren omdat je kart simpelweg tekort komt. Dat was dit jaar nauwelijks aan de orde, met iedere kart kon je een podiumpositie behalen, en dat was dan ook wat veel toppers deden. Gelukkig niet allemaal, want na dag 4 stond ik er op een 2e plek in de rangschikking uitstekend voor. Alleen de snelle Pool Michal Grzyb stond 1 punt voor mij. Vele belangrijke concurrenten en internationale toppers zoals Sebastian Papke, Yoan Medart, Rico Haarbosch, Romano Franssen, Giovanni Baccellieri Mathias Grooten en Dennis Höller hadden al punten laten liggen en stonden op een achterstandje.

Inhalen en tactiek
Strategie is een essentieel onderdeel van succes op grote toernooien, met alleen snelheid kom je er niet en het geeft je de mogelijkheid om slim om te gaan met de omstandigheden. Bij strategie hoort tactiek, wanneer maak je je pitstop, maar ook op welk moment in de race val je een andere rijder aan en wanneer juist niet. Tactiek is altijd al iets geweest wat mij geholpen heeft races naar mijn hand te zetten, ook op dit WK. Het maken van een late pitstop is vaak een goede optie, wachten tot je concurrenten tijd verliezen door na hun pitstop met elkaar in gevecht te gaan op tijd verliezen met langzamere rijders die nog niet gestopt zijn. Al was het dit WK wel interessant om te zien dat vroege stops af en toe goed uitpakten. De pitstop zorgde ervoor dat je banden heel even konden afkoelen van de oververhitte werktemperatuur en vaak zag je daarna snellere rondetijden. Hoeveel risico neem je met je pitstop, iets waar veel rijders vaak inschattingsfouten mee maken, laat je niet verleiden tot een snelle stop als je 2 seconden voor ligt op de baan! Ook mijn inhaalacties hebben me dit WK weer veel punten opgeleverd. Niet alleen toen ik in race 2 van positie 11 naar 2 terug reed, maar ook bijvoorbeeld in de halve finale, toen ik in de allereerste bocht van de race het initiatief in handen nam door vanaf plek 2 meteen toe te slaan. We reden voor het eerst deze week op een natte buitenbaan en met af en toe een defensieve lijn en een late pitstop pakte ik de overwinning en ging ik voor het 3e jaar op rij de finale in als kampioenschapsleider.

Finale
De finale begon met de knock-out battle kwalificatie, extreem belangrijk voor het verzamelen van extra punten maar ook voor het kiezen van je kart. Tijdens deze kwalificatie kon je echt laten zien wie er op pure snelheid de beste was. De afgelopen jaren reed ik hier niet altijd mijn beste ronden, iets waar ik nu des te meer op gebrand was. Mijn duels gingen super, ik won ze allemaal, waaronder van toppers als Dennis en Rico, al was het verschil met Dennis ongelooflijk klein. Hij had zijn halve finale ook al gewonnen en verdiende dit jaar veel meer dan een plek in de top 10, maar door wisselende resultaten en tegenslag zat dit er voor hem niet in. Ik mocht na de laatste battle mijn kart kiezen, maar helaas kon ik niet kiezen voor de beste kart. Deze was door Michal Grzyb in de voorlaatste battle weggeven aan Jakub Klek, in een poging om mij een mindere kart aan te smeren. Een gevaarlijke wending, want Klek was de nummer 2 in de tussenstand en had nu een betere kart als mij voor de finale. Ik wist wat me te doen stond, ik had genoeg punten om met een 3e plek te volstaan, maar 19 andere hongerige rijders stonden achter me op de grid, 1 voor 1 klaar om mij aan te vallen. In de race ging het goed, ik kon Rico doorlaten die achter mij kwam opstomen, en Klek koos voor een vroege pitstop waarmee hij virtueel aan de leiding kwam. Maar de 3e plaats was voor mij prima, de rest kon niet volgen en het was nu een kwestie van geen fouten maken met de pitstops. Na 55 ronden was het afgelopen, ik was weer kampioen, weer KAMPIOEN!!!!

Waardering
Na de finale balde ik mijn vuist, in tegenstelling tot 2 jaar geleden was ik nu degene die 2 punten aan de goede kant van de streep zat, ik had deze week alles eruit gehaald en de voldoening was ontzettend groot. Het nummer 1 blijft nog een jaar van mij, de grootste beker mag ik opnieuw mee naar Nederland nemen, wat een eer! De top 5 werd verder gevuld door thuisrijder Jakub Klek die de finale won, Rico Haarbosch die na een hele sterke comeback voor het 3e jaar op rij op het podium stond, de Pool Michal Grzyb op 4 en een hele sterke Christope Verhoeven uit België op plek 5. Ik viel van de ene felicitatie in de andere en poseerde voor een foto met sommige jonge fans. De waardering die ik kreeg van de medecoureurs en vanuit allerlei plekken over de wereld was geweldig, echt hartverwarmend. De trofee die ik op het eindpodium omhoog mocht tillen was, in tegenstelling tot vorig jaar, zo mooi dat ik hem het liefst op elke foto meenam, maakte niet uit dat hij zo zwaar was dat je er een lamme arm van kreeg. Ook vanuit de media kwamen verschillende verzoeken tot interviews en werden mooie artikelen geschreven over mijn hernieuwde succes. Een geweldige ervaring en een prachtige titel waar ik enorm trots op ben. Volgend jaar vindt de titelstrijd plaats in Charlotte, North Carolina, we gaan dan weer de grote plas over om de degens met elkaar te kruisen op Amerikaans grondgebied, voor het eerst sinds Phoenix 2010 toen ik 2e werd, ik kijk er al naar uit.

Met dank aan Edyta Paleczka voor de foto’s.

Felicitaties aan de andere kampioenen:
Junioren: Rico Haarbosch (NL
Dames: Selina Balneger (NL)
Masters: Artur Pel (PL)
Teams: Traxxis Racing Team (BE)

Tags: szczecin, kwc, wk

Ruben uitgenodigd voor Race of Champions en gala in Italië

Mantova, 16 december 2017

Op vrijdag 15 december vloog ik naar Bologna voor een heel speciaal evenement, ik was door het Italiaanse kartteam van Red Racing, verbonden aan Ferrari, uitgenodigd om hun eindejaars evenement bij te wonen en mee te racen in verschillende kartraces. Op vrijdagavond arriveerde ik in Mantova en maakte ik kennis met een aantal mensen van het team en samen met enkele andere internationale rijders proefden we van de Italiaanse keuken tijdens een lekker diner. Rond middernacht gingen we na sluitingstijd nog even naar de vlakbij Mantova gelegen indoorkartbaan genaamd Goparc. Een geweldige hal met een heel mooi circuit zoals er maar een paar zijn in Europa. We reden een aantal rondjes in de elektrische karts die zelfs een differentieel hadden, vrij uniek voor indoor karts en dat was ook best even wennen qua rijstijl. Op zaterdag was het grote event. Het begon met het hoofdtoernooi dat bestond uit enkele kwalificatieronden, een halve finale en een finale voor de beste 8 rijders. Zo’n 50 rijders hadden zich ingeschreven waarvan het grootste deel uiteraard uit Italië afkomstig. Onder de deelnemers waren ook Italiaanse racehelden als Giorgio Pantano (oud formule 1 coureur en GP2 kampioen) en Davide Forè (één van de meest succesvolle outdoor karters met 5 wereldtitels in de afgelopen 20 jaar), die net als 5 andere kampioenen en ik waren uitgenodigd voor dit evenement, een hele eer voor mij om in zo’n rijtje te mogen staan.

Tijdens de kwalificaties reden we in de standaard elektrische karts, niet mijn favoriete type karts maar wel leuk om eens te proberen en zeker ook een uitdaging om gelijk snel te zijn. Dat lukte gelukkig aardig en ik kon me uiteindelijk opwerken naar een 1e startpositie in de laatste van 4 halve finales. Achter mij stond de Brit Colin Brown, voormalig wereldkampioen outdoor karten en hij was zijn snelheid nog niet kwijt. Ondanks dat hij niet vaak meer rijdt kon hij me het vuur aan de schenen leggen en we hadden een hele leuke battle die hij uiteindelijk won. Maar ik was content met de 2e plek want de eerste 2 plaatsten zich voor de finale waarin in de snellere versie van de elektrische karts werd gereden. In de 5-ronden durende kwalificatie wist ik de 4e tijd te rijden. We vertrokken middels een stilstaande start waarbij de elektrische karts van hun plaats vlogen. Ik moest even inhouden voor de rijder voor me die geen goede start had en zo wurmde Pantano zich vanaf plek 5 voorbij mij. Daarna kon ik versnellen en al snel 2 man inhalen, ik kwam zo op plek 3 te liggen. De koploper was de Italiaan Orlando Sidoti die dezelfde kart had geloot als in de kwalificatie en hij was gevlogen. Ik kwam nog tot op 3 tienden van Pantano maar finishte uiteindelijk als 3e, een mooi resultaat in dit deelnemersveld en met heel weinig training.

Zoals het de Italianen betaamt houden ze wel van show en die kwam er, met demo’s van verschillende rijders in KZ en 100cc karts, de hele hal stond blauw van de uitlaatgassen en rook van de banden wanneer er donuts werden gemaakt. Daarna stond er nog een Race of Champions op het programma waarin de 8 kampioenen in Sodi karts met een Rotax Max motor (!) streden tegen één van de rijders van Red Racing. Een zeer spectaculair gebeuren waarbij 2 ronden werden afgelegd en de 2 rijders aan de andere zijde van de baan (een halve ronde van elkaar) startten. Daarna wisselden we van kart en indien het na 2 duels 1-1 stond was er nog een 3e ronde. Ik wist mijn 1e confrontatie vrij makkelijk te winnen, het was erg gaaf om met deze karts door de hal te vlammen. Helaas liep het programma wat uit waardoor we de laatste ronden niet konden afmaken, er stonden namelijk weer andere mensen ingepland en dus werden alle 5 nog overgebleven rijders beloond met een mooie trofee.

Het hoogtepunt van de avond kwam echter nog, niet op de baan maar in de feestruimte boven de baan, waar een groots gala was georganiseerd voor alle teamleden, aanhang, de kampioenen en andere betrokkenen met diner daarbij inbegrepen. Hierbij werden alle kampioenen nog eens uitgebreid in het zonnetje gezet. Ook ik werd op het podium geroepen voor een interview waarna een mooi filmpje werd getoond met foto’s van mijn kartcarrière. Een heel bijzonder moment waarbij nog maar eens bleek hoe groot de kartsport in Italië is en ik vond het erg speciaal dat ik met zo veel bewondering en waardering werd gehuldigd voor mijn wereldtitel indoorkarten van dit jaar, iets dat je bijvoorbeeld in Nederland niet snel zal zien. Al met al een hele mooie avond en een eer om tussen andere grote kampioenen gehuldigd te worden. Op zondag vloog ik met een voldaan gevoel en enkele prijzen weer terug richting Nederland.

Tags: mantova, wk

Ruben kroont zich op 10e WK tot wereldkampioen

Kart World Championship 2017, Madrid (Sp)

De trainingsweek
Juli is de laatste jaren altijd de maand van het wereldkampioenschap indoorkarten, tegenwoordig ook wel afgekort als KWC en in 2017 voor de 13e maal georganiseerd. Het WK is voor mij altijd een vaste afspraak op de kalender, sinds 2008 heb ik geen jaar overgeslagen en kijk ik ieder jaar weer het meeste uit naar dit evenement. Voor de editie van dit jaar moesten we ons begeven naar Spanje, Madrid om precies te zijn. Eind mei was ik samen met de regerend wereldkampioen Rico al eens gaan proeven in Spanje om een aantal dagen de baan te verkennen. Sindsdien waren de karts nog wel veranderd, de motoren waren anders en zouden nu betrouwbaarder moeten zijn. We gingen dit keer met het vliegtuig en kwamen aan op dinsdag 18 juli, samen met mijn pa en vriendin Edyta die voor het eerst mee ging doen. We gaven onszelf niet veel tijd om te wennen aan de tropische temperaturen van tussen de 35 en 40 graden want ’s avonds gingen we al meteen richting kartbaan om onze eerste heats te rijden. Na 2 heatjes gingen we richting Madrid centrum om wat sfeer te proeven van de omgeving en de stad. Madrid is niet direct een stad waar ik op vakantie naar toe zou gaan maar de binnenstad was zeker de moeite waard om eens door te lopen en de mensen waren vriendelijk en de tapas heerlijk als avondmaal. Opvallend was vooral het extreem late tijdstip waarop de mensen actief werden op straat en gingen eten (vaak pas rond 10 uur). Op woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag reden we steeds flink wat heatjes om in vorm te komen voor de wedstrijden, we reden ook voor het eerst op de omgekeerde baan en er waren al veel andere rijders aan het trainen, onder meer een hele hoop Spanjaarden. De baan kende 2 gedeelten, beneden waar gewoon asfalt lag en boven waar de baan een stuk gladder was, er zaten een aantal hele snelle en technische gedeeltes in en je kon ook zeker inhalen, hoewel dit in de normale richting iets moeilijker was dan tegengesteld. De trainingen gingen heel erg lekker en ik kon vooral goed vergelijken met mijn teamgenoten voor de landenwedstrijd, Rico en Lorenzo gingen ook hard en we waren vaak sneller dan onze opponenten, en dus zagen we met vertrouwen de wedstrijden tegemoet.

De Nations Cup
De aftrap van het WK gebeurd sinds 2008 met de Nations Cup, een teamwedstrijd waarbij ieder team een land vertegenwoordigd. Vanwege de grote interesse is de race tegenwoordig opgesplitst in 2 delen waarbij 40 teams strijden om 22 finaleplaatsen. Wij zaten met The Dutch Value in race 1 van de dag, een 2-uurs race met 3 kart- en rijderswissels in de tegengestelde rijrichting. Alle karts hadden nieuwe remblokken en nieuwe banden, dus in het begin was even glad op de baan. Rico stond te popelen om te beginnen en hij ging dan ook kwalificeren. We reden naar een 5e startplek, maar eens de race begonnen was had Rico zijn zinnen gezet om de koppositie te pakken. Dit gebeurde nog binnen het eerste half uur, na een aantal mooie inhaalacties lagen we weer op kop toen Lorenzo als 2e ging rijden. Lorenzo verloor een paar seconden in de pits waardoor we nog even op plek 2 kwamen, maar hij was net als in de trainingen erg snel, pakte meteen de leiding terug van Extreme team Poland en we breidden onze voorsprong langzaam maar zeker verder uit. We hoefden totaal geen risico’s te nemen want een top 11 positie volstond om ons te kwalificeren voor de grote finale. Ik ging als 3e en kreeg een lekker kartje mee, je kon zelf kiezen wanneer je binnenkwam maar je moest wel loten uit 3 karts die naast elkaar stonden, dus je had het niet helemaal zelf in de hand. Ik kon nog de snelste raceronde rijden en gaf voor de laatste minuten nog even het stuur over aan Rico. We wonnen de race met een kleine ronde voorsprong op Traxxis Belgium en konden ’s middags relaxen terwijl race 2 en de kleine finale werden afgewerkt.

Na een bezoekje aan de wok gingen we in de avond weer richting kartbaan voor de 3 uur durende finale met in totaal 24 teams, er werden nog 2 teams extra toegelaten vanwege transponderproblemen, maar dit betekende wel dat het aantal reservekarts beperkt was. Ik mocht kwalificeren in de normale richting en ik pakte pole position voor Fabio Konrad en Jon del Valle uit Brazilië en Spanje. We moesten nu 4 kart- en rijderswissels doen en mochten maximaal 1 uur met dezelfde kart rijden. Omdat we in het eerste uur onze voorsprong konden uitbreiden aan kop reden we lang door, na zo’n 55 minuten ging Lorenzo erin en we hadden in totaal ongeveer 20 seconden voorsprong opgebouwd. De Spaanse thuisrijders met Jose Burillo, Jorge Suarez en Alejandro Fenwy waren snel en konden als enigste wat tijd goedmaken op dat moment in de race, ze hadden wel wat achterstand na een lastige kart in het 1e uur. Na 1 uur en 45 minuten wedstrijd stond Rico klaar om in te stappen en hadden we 23 seconden voorsprong op een ander Spaans team, RX Pro. Op dat moment zag ik gele vlaggen en stonden er goede karts binnen, en dus riep ik Lorenzo binnen. Ik was hem echter kwijt op de baan, niet wetende dat hij op dat moment door omstanders uit zijn kart getild moest worden en helemaal niet meer kon rijden. Er had een crash plaatsgevonden die was veroorzaakt door een Poolse achterblijver, die was na een hard contact met de vangrail teruggeschoten op het circuit en knalde tegen Lorenzo aan. Hij had daarbij een knieblessure opgelopen en de kart kon niet verder.

We maakten ons zorgen om Lorenzo en die moest ter check naar het ziekenhuis voor foto’s, daar bleek dat hij enkele scheurtjes in zijn kniebanden had opgelopen en dat hij 5 dagen niet mocht lopen en rust moest houden. Ondertussen waren Rico en ik alweer met de race bezig maar tot onze grote teleurstelling bleek de crash einde verhaal te zijn voor ons. Omdat er te weinig reservekarts waren was er eerder in de race geen vervangkart gegeven aan één van de Belgische teams, en dus wilden ze nu ook geen andere kart aan ons geven om niet met 2 maten te meten. Dit was extreem zuur want we lagen op koers om onze titel van vorig jaar te prolongeren en met Rico nog achter de hand leek het erop dat niemand ons nog kon bedreigen. We hebben nog geprobeerd een gat in het reglement te vinden maar uiteindelijk konden we nog voor de herstart onze pakken opbergen want we mochten echt niet verder. Na anderhalf uur werd de race hervat toen de ambulance weer ter plaatse was en ver na middernacht werd de race afgevlagd in het voordeel van, heel verrassend, team Groot-Brittanië met Sean Brierley, Sam Spinnael en Giovanni Baccellieri. 2e werd Extreme Team Poland en 3e ClickSpeed Brazil.

Individueel kampioenschap
Na 2 laatste trainingsdagen op maandag en dinsdag was het op woensdag eindelijk tijd voor het echte begin, het individuele KWC 2017 brandde los onder een snikhete zon. Ik had heel veel zin in de eerste races want de vele trainingsheats die ik gereden had gaven me enorm veel vertrouwen, in bijna iedere kart reed ik bij de snelste rijders op de baan. We startten op een relatief koude baan in de ochtend en ik moest in de allereerste groep, we kregen 2 opwarmrondes omdat we nieuwe voorbanden hadden. Ik startte vervolgens de 2-lap kwalificatie als één van de eersten en dat bleek op deze baan een enorm nadeel te zijn. Vooral doordat er veel stof op de baan waaide was vooraan starten in de kwalificatie een groot nadeel, en dat ondervond ik meteen aan der lijven toen ik slechts als 5e mocht vertrekken. Ik was wel bij de les en kon in de eerste ronden meteen opschuiven naar voren. Al snel lag ik weer op koers om de race nog te winnen, en als laatste moest ik daarvoor nog Mateusz Bartsch uit Polen inhalen. Dat lukte zonder problemen en ik kon nog iets wegrijden zodat ik bij mijn pitstop geen risico hoefde te nemen. Deze pitstop werd getimed door middel van een transponder en na 20 seconden mocht je op eigen initiatief wegrijden, de tijd op de computer gaf de pitstoptijd aan en de pitstop was goed als je binnen de lijn bleef bij het in- en uitrijden en tevens meer dan 20 seconden in de pit had gestaan. Ik won mijn 1e wedstrijd en tevens pakte ik ruim de snelste raceronde, een goede start. Ook mijn 2e race van de dag, die we in tegenstelling tot vanmorgen in normale richting reden, kon ik winnend afsluiten na een makkelijke pole position en eenvoudige race, ik scoorde hier de maximale 40 punten. Rico en de snelle Duitser Dennis Höller hadden op dag 1 ook 2 overwinningen binnengehaald.

Dag 2 begon voor mij met een relatief makkelijke groep, wel had ik een middelmatige kart en dus moest ik bij de les blijven. Vanwege een aantal zware crashes tijdens race 2 werd er besloten voorlopig alleen de omgekeerde baan te gebruiken, iets dat ik wel jammer vond, maar ook op deze baan voelde ik me sterk. De kartverschillen waren dit jaar klein en dus kon ik ook met een iets mindere kart prima voor de overwinning strijden. In de ochtend sleepte ik de overwinning binnen en ’s avonds moest ik in één van de aller zwaarste groepen aantreden. Daarin zaten onder meer Mathias Grooten (Be), Lorenzo, Selina, Rickard Javanainen (Zw) en de sterke Spanjaarden Jose Burillo, Jorge Suarez en Jon del Valle. Ik kon pole position pakken, een belangrijk puntje, maar Mathias bleef de hele wedstrijd kort achter me. Met mijn pitstop moest ik voor het eerst risico nemen en het kwam er nu echt op aan. Ik kwam een seconde voor Mathias weer de baan op en ging in de laatste 2 ronden nog even goed zitten voor de snelste raceronde, en ook dat puntje kon ik in deze race nog veiligstellen. Na de race hoorde ik dat mijn pitstop de snelste was die er tot nu toe al geweest was, met 20,02 misschien iets te veel risico, al leverde me dit wel mijn snelste rondetijd op omdat ik nu niet hoefde te verdedigen in de laatste 2 ronden.

Op woensdagochtend zat ik wederom in een sterke groep met Rickard en Mathias, en nu pakte Mathias de pole position voor mijn neus weg. Maar al in de eerste ronde kon ik meteen toeslaan en met een mooie inhaalactie wist ik Mathias voorbij te steken. Niet veel later werd Mathias rond getikt en leek de zege voor mij veiliggesteld, een klein gelukje voor mij maar ik kon nog wel op eigen kracht de snelste rondetijd klokken, opnieuw een overwinning en dat was al de 5e op rij. Het ging ongekend goed en deze unieke reeks van 5 overwinningen bracht me vanzelfsprekend in een uitstekende positie voor de stand in het kampioenschap. Rico was ook lekker op dreef en bleef met 4 overwinningen aardig in het spoor, en in ronde 6 mochten we het eindelijk tegen elkaar opnemen. In de trainingen hadden we een aantal keer van kart gewisseld en waren de verschillen steeds klein, en dus wisten we dat de kartloting zeker een rol ging spelen, ook al waren de verschillen beperkt. Rico lootte een goede kart en ik ook, maar in de kwalificatie bleek wel dat mijn kart ietsje minder was dan ik misschien gedacht had, ik stond op 2 achter Rico en wist dat ik niet te lang moest afwachten omdat Rico anders weleens gevlogen zou kunnen zijn.

Ik kwam perfect uit de startblokken en zat goed gepositioneerd om in de snelle 1e bocht rechtsaf meteen er naast te duiken, de actie lukte, maar we gingen wel wijd in de bocht erna en daardoor konden zowel de Belg Kenny Verbinnen als de Pool Bartsch ons voorbij schieten. Na een paar ronden kon ik Bartsch terug inhalen en Rico glipte mee, ik moest op mijn hoede blijven en hield de deur voor hem dicht. Hier profiteerde Kenny van en die liep daardoor langzaam van ons weg. De Braziliaan Felipe Leite had vroeg gestopt en kon ook profiteren, hij nam na de wissels de 2e plek over, maar de 3e plek bleef wel in mijn handen en zo deed ik uitstekende zaken met Rico buiten het podium, zeker gezien ik deze voorlopig kon gebruiken als schrapresultaat. Met 3 punten voorsprong op zowel Höller als Rico sloot ik dag 3 af.

Ondertussen waren er vele verrassingen in het kampioenschap, zo waren de jonge rijders Thom van Dijk, Opnithi Puyato en Guillermo van Pamelen allemaal heel erg snel, ze reden steeds gemakkelijk in de top 10 en Thom en Opnithi stonden zelfs regelmatig op het podium en soms zelfs op het hoogste schavot. Bij de Brazilianen waren het vooral de dertigers Leite en Oliveira die hard gingen, net als de Pool Remik Drzazga, de Colombiaan Alejandro Fenwy en de Hongaar Balint Lencses die ook positief verrasten. Qua Spanjaarden moest er vooral rekening worden gehouden met Lara, Del Valle en Suarez voor de top 10 klasseringen, al ging Suarez een aantal keer in de fout terwijl hij erg snel was. Race 7 was op zaterdagmorgen en hierin kon ik mijn reeks van overwinningen weer een vervolg geven. In één van de minste karts pakte ik pole position en kon ik langzaam wegsluipen van mijn rivalen om zo mijn 6e overwinning op het bord te zetten. Ondertussen was Höller gestopt met winnen terwijl Mathias en Mats (die samen met Rico en mij BlueStar vormden voor het teamkampioenschap) juist de goede kant op gingen. Rico werd op dag 4 door Mathias in de val gelokt en liet zich verleiden tot een te agressieve inhaalactie met al een waarschuwing op zak, dit resulteerde in een penalty die voor hem wel zeer deed aangezien hij nu zijn 4e plek van gisteren moest gaan meetellen.

In race 8 miste ik voor de 3e keer dit kampioenschap een puntje door pole position, echter kon ik de sympathieke pole man uit Zweden, Rickard Javanainen, in de race nog wel vrij snel achterhalen en de race wederom winnend afsluiten. Het winnen leek normaal te worden, maar op een WK was deze reeks iets wat nog niet eerder gepresteerd is, na schrap had ik louter overwinningen staan en was ik na 4 dagen slechts 3 punten van de perfecte score. In de meeste jaren zou ik de titel al bijna op zak hebben, maar door de kleine kartverschillen waren ook de andere toppers in staat om goed te scoren. Mijn kansen op een goede afloop waren vandaag echter wel flink gestegen, mijn vertrouwen was groot en in plaats van 3 punten voorsprong gisteren waren dat er nu 13 op Rico, terwijl Dennis Höller reeds meer dan 20 punten achter stond en Mathias Grooten al 26. 13 punten is een lekker gat, maar van vorige jaren weet ik ook dat er op een laatste dag nog heel veel kan gebeuren, zoals in 2009 toen Kenny Geldhof de hele week aan de leiding stond en op de laatste dag nog de titel verloor of een jaar later eenzelfde situatie met Mathias, ik moest dus goed bij de les blijven en me zeker nog niet rijk rekenen. Met BlueStar hadden we de titel bij de teams echter wel al zo goed als op zak, want ook Mats stond ruim in de top 10 van het klassement.

De medailles werden net als aan het einde van dag 2 uitgereikt van de afgelopen 4 races, en toen was het tijd voor de laatste dag. Nog één keer goed proberen te eten, want de energie heb je hard nodig, voor het eerst lukte het me niet om mijn hele bord leeg te eten, ik voelde de zenuwen en sliep ook wat korter dan normaal. De spanning was zeker aanwezig maar tegelijkertijd was ik ook blij dat de kartloting verleden tijd was met het aanbreken van de halve finales. Middels de battle kwalificaties hadden we het kiezen van de karts nu zelf in de hand, tenminste zolang je de battles maar wint. Als leider in de tussenstand mocht ik in de 1e halve finale direct aantreden en nam het op tegen de nummer 64 die als laatste doorging naar 1 van de 4 halve finales. Meer dan 100 mensen mochten hun koffers inpakken, voor hen zat het WK erop. Voor mij ging het nu echt beginnen, en ik mocht het eerst opnemen tegen de Belg Ward Maenhout. De halve finales gingen weer in de normale richting, mijn favoriete rijrichting en ik won de battle dan ook met groot verschil. Dat gold ook voor mijn volgende 3 battles, tegen de Belg Andy Gaban, daarna Selina en als laatste de Spanjaard Fernando Lara. Ik kon zodoende steeds een kart kiezen en had daardoor een hele fijne kart voor de race. Hierin kwam de overwinning inclusief de snelste raceronde nooit in gevaar. Het was eigenlijk een hele relaxte race van 30 ronden waarin ik rustig mijn voorsprong uitbreidde en geen gekke dingen deed, zeker niet met de pitstops. Door het scoren van de maximale punten kon ik mijn concurrenten nog verder onder druk zetten. Al snel na mijn race ging ik terug richting ons hotel om daar even lekker af te koelen en via de live timing de andere halve finales te volgen.

In de 2e groep zat Rico en die leek net als mij op de perfecte score af te gaan. Toch ging het ondanks een comfortabele voorsprong toch nog mis, hij nam te veel risico met de pitstop en was 0,06 seconde te vroeg weg, dit betekende een penalty van 30 seconden en hierdoor verloor hij 5 posities, mijn voorsprong liep opeens op van 13 naar 27 punten. Toen vervolgens Dennis Höller niet verder kwam dan een vijfde plaats in de 3e halve finale zag het er voor mij ineens wel heel rooskleurig uit, wederom werd bewezen dat foutloos blijven beloond werd. Mathias was nu mijn naaste concurrent met 26 punten achterstand, hij deed wel wat hij moest doen en won de race, alleen het punt voor snelste ronde liet hij liggen. De zenuwen gierden door mijn lijf, al zou ik er in de 1e ronde van de battles uitvliegen en dan net als vorig jaar moeten starten vanaf plek 9, dan nog zou ik altijd genoeg hebben aan een 14e positie. Mijn grootste angst was dat er in de 45 ronden durende finale met 2 pitstops een kart zou stukgaan. Eerst maar eens de battles en kijken of ik nog wat extra punten en vooral een goede kart kon binnenharken zodat ik nog wat meer marge had. Dit lukte, ik versloeg achtereenvolgens Opnithi Puyato, Fernando Lara en Dennis Höller, zij het dit keer wel steeds met een vrij kleine marge. In de finale van de battle kwalificatie moest ik dan tegen Rico die net Mathias eruit had geknikkerd. Ik had geen goede rondes en was alleen in de 1e omloop iets sneller, maar uiteindelijk was Rico de snellere. Hij kon zo de beste kart uitkiezen, maar ik was al meer dan tevreden met deze kart en de goede uitgangspositie.

Na de groepsfoto woog ik mezelf nog 1 keer, net als in de kwalificatie (ik wist niet dat we nog gewicht mochten bijvullen) reed ik op ruim 93 kilogram om geen enkel risico te nemen. Bij de start van de race trok Rico een klein gaatje en ik liet hem gaan, Mathias bleef in de buurt maar vormde geen directe bedreiging. Het schema was wel een aantal uur uitgelopen en dus begon het rond kwart voor tien wel donker te worden, ik had mijn licht getinte vizier nog op en dus moest ik ondanks de verlichting even aanpassen aan de omstandigheden. Het ging heel goed en het was rondje voor rondje aftellen, het leek vele malen langer te duren dan 45 minuten maar toch had ik wel het gevoel dat ik alles onder controle had. Ik had een gat van zo’n 2 seconden op Mathias opgebouwd toen er nog 10 ronden te gaan waren en ik mijn eerste pitstop deed. Een kapotte kart of penalty was het enige dat nog roet in het eten kon gooien, en dus besloot ik mijn podium positie in de finale totaal ondergeschikt te maken en pas weg te rijden bij de pitstop als ik daadwerkelijk 20 zag staan. Dit deed ik ook bij mijn 2e stop en hierdoor verloor ik wel een seconde of 4, ook de reden dat Mathias, Giovanni Baccellieri en Dennis Höller mij alle drie nog voorbij kwamen, ik ging het gevecht meteen uit de weg want ik wilde ook geen risico lopen op contact en eventueel schade aan de kart. Dit was mijn moment, de teller ging van 3 naar 2 naar 1 ronde te gaan, voor de laatste keer kwam er ‘ultima vuelta’ op het grote scorebord en de tranen schoten in mijn ogen. Als de kart nu stuk zou gaan zou ik hem over de finish duwen en nog 17e kunnen worden. Maar dat was niet nodig, als 5e passeerde ik de eindstreep en ik schreeuwde het uit. Hier was dan het moment waar ik jaren van heb gedroomd, de ontlading was er en de emoties kwamen er allemaal uit! Terwijl ik door vele concurrenten werd omhelst en werd gefeliciteerd baande ik me eerst nog snel een weg richting de weegschaal, ik wist dat dit geen probleem kon zijn maar toch nog even spannend. Het gewicht was ruim voldoende en nu kon het vieren beginnen.

Eerst stormde ik richting mijn pa en ma, en vriendin Edyta, daarna naar alle andere mensen die mij een warm hart toedragen en ik werd overweldigd met alle felicitaties, wat een onbeschrijflijk moment dat ik nooit in mijn leven nog zal vergeten. Dit was mijn moment, hier was de wereldtitel indoorkarten, en het voelde ontzettend goed. Ondertussen had Rico de finale gewonnen en zich daarmee verzekerd van een 2e plaats in de eindstand, ontzettend knap, en met Mathias op plek 3 kon ik me geen sterker podium bedenken. Daarnaast waren ook Dennis Höller en Giovanni Baccellieri net als vorig jaar aanwezig in de top 5, wat een toprijders. De prijsuitreiking kon dan rond 11 uur beginnen, Roman Schneider werd verdiend gekroond tot kampioen bij de masters, Rico voor het 2e jaar op rij als juniorenkampioen en Selina voor de 3e achtereenvolgende keer als kampioen dames, schitterende prestaties stuk voor stuk. Mijn vriendin Edyta sloot haar 1e WK af als 2e dame, weliswaar op gepast afstand van Selina, maar een hele mooie prestatie van haar waar ze zeker trots op kan zijn. Het teamkampioenschap ging voor de 8e keer naar BlueStar, waarvan de 4e keer met mij erbij (2009, 2015, 2016 en 2017). En dan het eindpodium voor, tegenwoordig, de top 5. Gene Fireball schreeuwde nog 1 keer de longen uit zijn lijf, de marshalls erbij en met een pakkende omhelzing van de grote man achter het KWC, Poul Horneman, werd ik onder luid gejuich ontvangen op het hoogste schavot van het podium, en daar ging de beker, hoog in de lucht, eindelijk was het moment daar en ik wilde er van genieten ook. Het WK zat er op, de titel was binnen, de rijders stroomden één voor één de kartbaan uit terwijl op Facebook de lofuitingen verder gingen, iets waarvan ik nog dagen kon gaan nagenieten op weg terug naar huis en terug in Nederland. Allemaal bedankt hiervoor, het was het mooiste kampioenschap in mijn kartcarrière en ik kijk al uit om volgend jaar met startnummer 1 te mogen gaan rijden, waar ter wereld dat dan ook is.

Foto’s met dank aan Cuno de Bruin en Edyta Paleczka !!

Tags: madrid, kwc, wk