Ruben na enerverende week voor het eerst in 4 jaar naast podium

Charlotte (USA), 23-27 juli 2019

Voor het 12e jaar op rij deed ik in juli mee aan het wereldkampioenschap indoorkarten, het ultieme kampioenschap voor de fanatieke indoorkarter, het kampioenschap met de meeste prestige en een ieder jaar weer een geweldig internationaal deelnemersveld. Voor het eerst sinds 2010 werd het WK weer georganiseerd in de Verenigde Staten, een mooie stap na 4 jaar op rij strijden op Europese bodem. Wat niet ontkend kan worden is dat de reis naar de VS een (financiële) barrière vormt voor veel Europese en tegenwoordig ook Zuid-Amerikaanse rijders, hierdoor lag het deelnemersaantal dit jaar met 70 rijders een stuk onder het niveau van de afgelopen jaren waarbij telkens 120-170 rijders aan de start verschenen. Dit heeft uiteraard ook invloed op het niveau, maar ook in 2019 prijkten er op de deelnemerslijst van het WK wederom een hele hoop toprijders uit allerlei verschillende landen met daarbij enkele gevestigde namen als ook nieuwe talenten die een gooi gingen doen naar de titel. Na een aantal dagen van intensieve training was het op dinsdag 23 juli zover, in Charlotte, North Carolina op de fantastisch kartbaan van Victory Lane Karting ging het WK van start met de eerste van 8 ronden kwalificatieraces.

De baan was ruim een minuut lang en iedere dag werden er 2 races verreden waarbij steeds per dag werd gewisseld van rijrichting. Wat typerend was voor deze baan is dat de omstandigheden tijdens de wedstrijden sterk veranderden, dit had niet alleen invloed op de rondetijden die flink omlaag gingen gedurende de wedstrijden en gedurende de dag, maar ook op de onderlinge verschillen tussen de karts. Maar hoe de karts of de omstandigheden ook veranderen, zaak was om iedere race weer het beste uit het moment te halen, gegeven de groep en de kart die je op dat moment geloot had. Dit is iets dat ik de afgelopen 10 jaar wel geleerd heb en tijdens dag 1 had ik een vliegende start. In race 1 wist ik vanaf een 2e startplek de Amerikaan Ryan Curtin in te halen en hoefde ik geen risico te nemen met de pitstop, in race 2 raakte ik verwikkeld in een prachtige strijd met de Duitser Dennis Höller, absoluut 1 van de titelfavorieten en ook een rijder die al 2 keer in de top 5 finishte op de WK’s van 2016 en 2017. Na een aantal inhaalacties won ik de race en sloot ik dag 1 af als enige rijder met 2 overwinningen. Dag 2 begon minder goed, ik lootte een duidelijk mindere kart en kwalificeerde me op plek 2. Gedurende de race werden de rijders om mij heen sneller en probeerde ik me voorin te handhaven. Na mijn pitstop werd ik helaas geraakt door een achterblijver (die daarvoor ook een penalty kreeg) waardoor ik niet kon voorkomen dat ik spinde. Dit kostte me veel tijd waardoor ik terugviel naar een 7e plek. Ik kon nog 2 plaatsen goedmaken maar finishte teleurgesteld als 5e. In race 4 kon ik gelukkig mijn dag nog goed afsluiten door de perfecte score te behalen in race 4 met pole position, de overwinning en ook nog de snelste raceronde die ik in de laatste ronde pakte. De extra punten voor pole position en snelste ronde waren enorm belangrijk omdat veel toppers hun heats wonnen, hierdoor maakten de extra puntjes het verschil in de top van het klassement dat ik na 2 dagen aanvoerde.

Op dag 3 reed ik voor het eerst tegen Michael Schöttler, een Duitse rijder die voor het eerst meedeed aan het WK maar die wel al eens op het podium stond tijdens het sterk bezette IEKC en die zeer veel indruk maakte in al zijn races tot nu toe deze week. Ik kwalificeerde op plek 2 achter hem en kon in de eerste helft van de race flink aandringen. In het 2e deel sloeg hij een heel klein gaatje en ging toen zijn eigen lijn rijden, daardoor ging hij nog een stukje harder en moest ik afhaken. In de middagrace pakte ik een belangrijke 4e overwinning, met pole position maar tot mijn frustratie niet de snelste ronde door een klein misverstandje, ik dacht namelijk dat ik de snelste ronde in handen had en liet me daardoor een klein beetje terugzakken om de laatste ronde te verdedigen op de verrassend snelle Duitser Michael Bräutigam op plek 2, maar achteraf bleek hij met 1 honderdste de snelste ronde te hebben. Hierdoor stond ik na dag 3 op plek 3 in de rangschikking op respectievelijk 4 en 5 punten van Schöttler en Höller die beiden zeer sterk scoorden vandaag. Andere toppers die er goed voor stonden waren de Belg Mats de Jong, de Amerikaan Fred Ogrim, tevens eigenaar van Victory Lane Karting en de Duitsers Bräutigam en Tobias Laube.

In race 7 lootte ik mijn tweede slechte kart en die kon ik niet echt gebruiken want vandaag had ik twee zware groepen. Gelukkig kwalificeerde ik achter de Belg Stefan Verhofste op plek 2 wat me toch een goede uitgangspositie voor de race gaf. Ik kon Stefan inhalen en zowaar kwam ik aan de leiding van de race. Niet veel later kwam ook Mats er voorbij en die reed snel het gat naar mij dicht. In een poging om een undercut te doen nam hij zijn stop maar dat ging helemaal mis, hij miste de knop waardoor hij heel veel punten verloor in het klassement gezien een eerdere 6e plek in ronde 1. Ik maakte niet veel later ook mijn stop en kon de race uitrijden op plek 1, een super resultaat gezien ik met deze kart slechts de 8e snelste tijd van de groep had. Helaas ging het in race 8 toch nog mis, ik kon nog een heleboel goede karts trekken maar helaas had ik 1 van de 2 mindere karts die ik nog kon hebben, en juist nu ik mijn zwaarste groep trof reed deze kart ook nog eens niet mee in de race ervoor. Dit betekende koude banden en dat was al de hele week een enorm nadeel gebleken op deze baan. Ik deed alles wat ik kon maar meer dan een 5e startpositie zat er niet in. In de race reed de top 4 weg van de rest en toen de nummers 2 tot en met 4 na hun pitstop vlak achter elkaar kwamen te zitten besloot ik lang door te rijden. Het was een gecalculeerde gok aangezien een 5e plek voor mij geschrapt zou worden, dus ik had weinig te verliezen. Het leverde me uiteindelijk geen positiewinst meer op en doordat ik veel risico nam in de pits kreeg ik ook nog een penalty waardoor dit overduidelijk mijn schrapresultaat was. Dit betekende dat ik nu opeens tegen een fikse achterstand van 19 respectievelijk 9 punten aankeek ten opzichte van Schöttler en Höller die nog steeds het klassement aanvoerde. Met nog 1 dag te gaan waren mijn kansen op een 3e achtereenvolgende titel opeens enorm geslonken en dat was balen.

Op zaterdagochtend was het wederom erg warm en was ik helemaal opgeladen om nog 1 dag te vlammen en er alles uit te halen. In de halve finale was er voor het eerst deze week een battle kwalificatie waarbij je telkens tegen 1 andere rijder uitkwam en de snelste rijder in elkaar kart 2 na vliegende ronden door ging naar de volgende ronde. Op deze manier kon je steeds je kart kiezen waarmee je verder ging en verdiende je ook een punt voor het klassement per gewonnen duel. Hierdoor had je als rijder de situatie meer in de hand. Ik versloeg in mijn eerste duels achtereenvolgens de Amerikanen Vadim Apolka en Mike Ibach met ruime marge en kwam daarna uit tegen landgenoot Bram Gelten die bezig was aan een heel sterk WK. Deze keer was de marge een stuk kleiner met anderhalve tiende maar genoeg om het in de finale op te mogen nemen tegen Tobias Laube, ook hem versloeg ik met zo’n 2 en een halve tiende. Ik had mezelf op deze manier verzekerd van een goede kart, hier kon ik in de race goed gebruik van maken en ik kon de race met grote voorsprong en de snelste raceronde winnen, voor het 4e jaar op rij won ik mijn halve finale. De andere drie halve finales werden allemaal gewonnen door Duitse opponenten, achtereenvolgens Schöttler, Höller en Bräutigam, met deze drie leek ik te gaan uitmaken wie er dit jaar op het eindpodium kon plaatsnemen met Schöttler als grote favoriet voor de titel gezien zijn huidige vorm en voorsprong van 11 punten op de nummer 2.

De nummers 17 tot en met 32 uit de stand gingen uitvechten welke 8 rijders zich nog mochten voegen bij de overige 16 finalisten, landgenoot Guillermo van Pamelen won deze battle en verzekerde zich daarmee ook van het eindpodium bij de junioren. In de battle om de eerste 16 startposities was het opnieuw Schöttler die domineerde. Ik won mijn eerste ronde van de Duitser André Lohse maar ging in de 2e omloop helaas nipt onderuit tegen Mats waardoor ik enkele puntjes misliep. Ik startte de finale vanaf plek 6 en had een prima kart, dus ik ging er vol voor. Schöttler had moeite om in het begin het tempo hoog te houden en hierdoor doken Bräutigam, Laube en Höller allemaal snel de pits in om vrije baan op te zoeken. Hiermee namen ze een groot risico om achterblijvers tegen te komen. Ik kon vervolgens het gat dichten op Mats en hem na een aantal ronden inhalen, terwijl van achteraf de Amerikaan Jerott King kwam opstomen. Nadat ik Mats voorbij was zat ik een seconde of 2 achter Schöttler, maar die begon opeens te versnellen. Langzaam maar zeker verdween hij uit mijn zicht en dus moest ik zorgen dat ik de gestopte Duitsers zou pakken om alsnog een podiumplek veilig te stellen. Ik was sneller dan Laube en Höller, maar Bräutigam verpestte het feest door keihard door te rijden en zelfs Schöttler te bedreigen voor de overwinning in de finale. Ik kon plek 3 veiligstellen voor King en Höller, maar daarmee kwam ik net 3 punten te kort om Höller nog in te halen. Of ik het podium nog ging halen hing nu af van wie de race won. Dit pakte verkeerd uit, Schöttler nam geen enkel risico, en geef hem eens ongelijk, en kwam daarmee 1 seconde achter Bräutigam weer de baan op, dit was voor mij funest want nu sprong Bräutigam 2 punten over mij. Een enorme teleurstelling want na een geweldige finaledag glipte een 7e podium op het KWC me toch nog door de vingers, heel erg zuur.

Michael Schöttler werd mijn opvolger en de 1e Duitse wereldkampioen, een enorm knappe prestatie en hij had het dik verdiend met 7 overwinningen deze week. Ik kwam nog het dichtst bij met 6 overwinningen maar stond wel achter de drie Duitsers op plek 4, Höller pakte na 4 sterke jaren verdiend zijn eerste podium en was daar erg blij mee, en de grote verrassing Bräutigam werd 3e op zijn eerste WK. Hij had ongetwijfeld de wind mee deze week, maar hij reed ook super sterk en dus een mooie 3e plek voor hem. Mats trof het niet met zijn kart in de finale ondanks dat hij tot de finale van de battle reikte, hij koos achteraf wellicht een aantal keer de verkeerde kart en viel in de finale terug, wel pakte hij nog een knappe 5e eindpositie, al had hij deze week ongetwijfeld op meer gehoopt. De kampioen bij de junioren was de Amerikaan Roman Hanes, voor één van de lokale talenten Aidan Kennedy en Guillermo heel netjes op 3. Fred Ogrim werd kampioen bij de masters boven 40 jaar en de Nederlandse Selina Balneger voor het 5e jaar op rij kampioen bij de dames, al was daar met 3 dames dit jaar helaas niet veel tegenstand. Wel stond Selina weer heel knap in de finale tussen alle mannen. Het teamkampioenschap was een prooi voor de Duitsers Bräutigam, Laube, Lohse en Schöttler, waarbij ik 2e werd in een gelegenheidsteam met Bram, Dennis en de Colombiaan Alejandro Fenwy onder de noemer Five Star Designs gezien Dennis, Bram en ik allemaal daar onze helm hebben laten spuiten.

Het WK 2019 zat er op, een hele mooie week op een geweldige baan, samen met de roadtrip die ik met mijn pa voorafgaand aan het WK heb gemaakt, de Nations Cup en de mooie tijd in Charlotte is het een fantastische periode geworden waaraan ik nog vaak met plezier zal terugdenken. Helaas geen podium maar gezien de races die ik gereden heb maar ik tevreden zijn. Ik ben trots op mijn 11e top 10 klassering in 12 jaar WK indoorkarten en ga volgend jaar in Portugal opnieuw een gooi doen naar een 3e titel.

Tags: kwc, charlotte

Ruben op weg naar zijn 2e wereldtitel in 10 foto’s

Szczecin (Pl), 22-29 juli

Training
Voor geen enkele andere wedstrijd train ik zo veel als voor het WK indoorkarten. Met training bedoel ik niet alleen heats rijden op locatie, maar ook de fysieke voorbereiding in de weken en maanden voorafgaand aan het evenement. Het is traditiegetrouw warm eind juli en al was het WK dit jaar in Polen (Szczecin) en niet in Italië of Spanje zoals de voorgaande jaren, het was onverminderd warm en daar wil ik op voorbereid zijn. Op geen enkele manier mag mijn fysiek en conditie mij beperken in mijn racen en uithoudingsvermogen, voor mij is dit een belangrijke randvoorwaarde om top te presteren. Training in de week voor het WK is natuurlijk het allerbelangrijkste. Waar ik voor andere wedstrijden soms maar enkele heats train, wil ik bij het WK niets aan het toeval over laten. Ik zorg ervoor dat ik op tijd aanwezig ben zodat ik voldoende tijd heb om aan de omstandigheden, de karts en de baan te wennen. Als je aan de trainingen een lekker gevoel overhoud dan barst je van het zelfvertrouwen, dat zien ook je concurrenten en dan sta je al met 1-0 voor. Ik train altijd op 91kg, het gewicht waarop ik ook de wedstrijden inga, en dus boots ik de race situatie zo veel mogelijk na. Een heatje op 80kg in een goede kart om de snelste dagtijd te rijden is dan absoluut ook niet aan de orde.

Nations Cup
Het WK gaat zoals ieder jaar van start met de Nations Cup, een landenwedstrijd opgeknipt in een kwalificatierace en de finale waarbij teams van 2-4 rijders strijden om de eerste in het oog springende bekers. Samen met mijn vaste teammaten van de afgelopen 2 jaren, mijn goede vrienden en landgenoten Rico Haarbosch en Lorenzo Stolk, deed ik op 22 juli ook weer mee aan de Nations Cup. Het grote enthousiasme van Rico kwam ons bijna duur te staan in de openingsrace waarbij een vroege penalty ons in de problemen bracht. We moesten 2 uur lang alle zeilen bijzetten om ons nog terug te knokken in de top 7, goed voor kwalificatie voor de grote finale. Dit lukte, maar het was met hakken over de sloot. In de finalerace waren we bij de les, ik kon bij de Le Mans start vanaf een 3e startplek de koppositie pakken en een zeer spannende race volgde. Met super stints van zowel Lorenzo als Rico bleven we constant in de race voor de overwinning, maar het waren uiteindelijk de Duitsers Sebastian Papke, Dennis Höller, André Lohse en Tobias Laube die ons op enkele seconden aftroefden. Een fantastische en spannende race die het Belgische team van Yoan Medart, Romano Franssen en Mathias Grooten naar plek 3 bracht. De toprijders hadden hun snelheid al even laten zien, de opmaak voor een enorm spannend WK was daar, nog 2 dagen afkoelen en dan kunnen de fakkels opnieuw ontstoken worden.

Internationale veld
Het internationale karakter van het WK is uitermate bijzonder, loop een rondje door de mooie kantine van Silver Hotel en Gokart Center en je hoort op zijn minst 10 verschillende talen. Als je over de parkeerplaats scharrelt, op zoek naar een momentje weg van de uitlaatgassen en het zenuwachtige gedoe op en rond de baan, dan zie je nummerplaten uit landen waar je niet ieder jaar komt. Het temperament van de Brazilianen, het sterke accent van de Australische troef Scott Mutimer en Scandinavische rust en gedegenheid, het WK is een speciale samenkomst van allerlei toprijders van over de hele wereld. Waar je ieder jaar weer veel vertrouwde gezichten tegenkomt, zijn er ook ieder jaar weer nieuwe opkomende rijders die het podium voor het eerst mogen betreden, voor het ophalen van de zo gewilde KWC medaille na afloop van één van de races. De aanwezigheid van de jeugd op dat podium was dit jaar zeer opmerkelijk te noemen, het aantal tieners dat zich bemoeit met de strijd in de voorste gelederen lijkt ieder jaar groter en groter te worden. Jong bravoure en opportunisme dat zich soms vertaald in onervarenheid en penalties, maar ook regelmatig in bewondering van de gevestigde orde en een motivatie voor de oudere garde om zich maar weer eens helemaal op te laden.

Details
Mijn jacht op een 2e wereldtitel ging van start op woensdag 25 juli, met de eerste van 8 kwalificatieraces van 25 ronden. In de trainingen ging het heel goed, maar wat waren de verschillen klein, het ging aankomen op de details. Bezig zijn met deze details maakt het geheel voor mij nog leuker. Discussiëren met je teamgenoten over bepaalde lijnen, en dan eerlijk zijn maar toch niet al je geheimen weggeven. De stoel 1 standje naar voor of naar achteren zetten, het lijkt een kleinigheidje, maar de trainingen wezen uit dat het zomaar een tiende per ronde verschil kon maken. Ik wist exact op welk deel van de dag (ivm temperatuur, rijrichting en staat van de banden), ik mijn stoel op welke positie moest zetten, ik mijn lood in de zijbakken wilde of onder mijn kont en ik de banden moest opwarmen of niet. Details die er toe doen, details die het verschil maken tussen een pole position in een hotlap kwalificatie of niet, met als gevolg een extra punt voor de ranking, maar ook een zeer goede uitgangspositie voor je race. Ik had de trainingen gebruikt om mezelf tot in de puntjes voor te bereiden en dit betaalde zich uit in de eerste dagen van het WK waarin ik het gevoel had dat ik er met alle karts het maximale uithaalde, met als resultaat 2 2e en 2 1e plaatsen.

Sfeer
Gene Fireball schreeuwt het uit in de pits, hij zet rijders op zijn plek en is een markante verschijning in de organisatie van het WK. Met zijn Braziliaans Amerikaanse show achtergrond weet hij iedereen te vermaken en ook te vriend te houden. De gespannen sfeer, de zenuwen en nervositeit die samenhangen met de wedstrijden weet hij als geen ander te doorbreken met een paar rake teksten tijdens de briefing of bij de prijsuitreiking na iedere dag. Het WK is voor de meeste deelnemers een rollercoaster van emoties. Denk je net een mooie overwinning op zak te hebben, staat de volgende race alweer voor de deur die dan weer net niet loopt zoals gepland, gaan de handen in de lucht bij het zien van een oranje vlag en worden de handschoenen weggesmeten na het zien van de finishvlag. Mijn spanningen kwamen vooral op dag 3 en 4, toen ik wist dat ik er goed voor stond en de kans op het verlengen van de titel nog steeds tot de mogelijkheden behoorde. Mijn drang om goed te presteren brengt zenuwen met zich mee die soms lastig zijn te controleren. Gelukkig gaf de overwinning van vorig jaar mij daarin wat rust en ook de ervaring die je nodig hebt om de trekker definitief over te halen op het moment dat je concurrent bezwijkt onder de druk.

Tegenslag
Het WK is lang en geen enkele rijder overleeft deze week zonder enige vorm van tegenslag. Ook ik niet, en deze week misschien beter, zeker ik niet. Waar de karts uitblonken in betrouwbaarheid was ik toch 1 van de weinige ongelukkigen die te maken kreeg met een kapotte kart. Vanuit leidende positie in race 6 brak de aandrijfriem van mijn kart en was mijn race in één klap voorbij. Hele dure punten die ik daarmee verloor, tegenslag die je niet kan gebruiken tijdens een WK. Het defect was een gevolg van de hitte, die ervoor zorgde dat het asfalt op het buitenstuk van de baan kapot werd gereden. Vele kleine stukjes asfalt lagen buiten de ideale lijn en soms ook erop. Een klein steentje of stukje asfalt werd mij in dit geval fataal toen het tussen de aandrijving kwam en de aandrijfriem scheurde. Diezelfde asfaltstukjes hadden mij een dag eerder al een overwinning gekost toen één van de mindere goden tijdens de kwalificatie vlak voor mij een bak zooi op de ideale lijn legde, ik reed op ijs en moest als 11e starten! Deze tegenslag was uiteraard vervelend, maar ik liet me er niet door afleiden, na 11 jaar deelname aan het WK indoor (en ervaring outdoor) heb ik genoeg pech meegemaakt om me hier snel overheen te kunnen zetten.

Gelijkheid van de karts
De gelijkheid van de karts was dit jaar enorm goed voor elkaar. In al mijn 8 kwalificatieraces kon ik strijden om de overwinning, met 8 verschillende karts die niet identiek waren, maar toch zo dicht bij elkaar lagen dat de rijder het verschil kon maken. Dat is in het verleden wel eens anders geweest. Niets is zo frustrerend als een mindere rijder die met een kanon van een kart de rest zoek rijdt, of met een relatief makkelijke groep toch een slecht resultaat scoren omdat je kart simpelweg tekort komt. Dat was dit jaar nauwelijks aan de orde, met iedere kart kon je een podiumpositie behalen, en dat was dan ook wat veel toppers deden. Gelukkig niet allemaal, want na dag 4 stond ik er op een 2e plek in de rangschikking uitstekend voor. Alleen de snelle Pool Michal Grzyb stond 1 punt voor mij. Vele belangrijke concurrenten en internationale toppers zoals Sebastian Papke, Yoan Medart, Rico Haarbosch, Romano Franssen, Giovanni Baccellieri Mathias Grooten en Dennis Höller hadden al punten laten liggen en stonden op een achterstandje.

Inhalen en tactiek
Strategie is een essentieel onderdeel van succes op grote toernooien, met alleen snelheid kom je er niet en het geeft je de mogelijkheid om slim om te gaan met de omstandigheden. Bij strategie hoort tactiek, wanneer maak je je pitstop, maar ook op welk moment in de race val je een andere rijder aan en wanneer juist niet. Tactiek is altijd al iets geweest wat mij geholpen heeft races naar mijn hand te zetten, ook op dit WK. Het maken van een late pitstop is vaak een goede optie, wachten tot je concurrenten tijd verliezen door na hun pitstop met elkaar in gevecht te gaan op tijd verliezen met langzamere rijders die nog niet gestopt zijn. Al was het dit WK wel interessant om te zien dat vroege stops af en toe goed uitpakten. De pitstop zorgde ervoor dat je banden heel even konden afkoelen van de oververhitte werktemperatuur en vaak zag je daarna snellere rondetijden. Hoeveel risico neem je met je pitstop, iets waar veel rijders vaak inschattingsfouten mee maken, laat je niet verleiden tot een snelle stop als je 2 seconden voor ligt op de baan! Ook mijn inhaalacties hebben me dit WK weer veel punten opgeleverd. Niet alleen toen ik in race 2 van positie 11 naar 2 terug reed, maar ook bijvoorbeeld in de halve finale, toen ik in de allereerste bocht van de race het initiatief in handen nam door vanaf plek 2 meteen toe te slaan. We reden voor het eerst deze week op een natte buitenbaan en met af en toe een defensieve lijn en een late pitstop pakte ik de overwinning en ging ik voor het 3e jaar op rij de finale in als kampioenschapsleider.

Finale
De finale begon met de knock-out battle kwalificatie, extreem belangrijk voor het verzamelen van extra punten maar ook voor het kiezen van je kart. Tijdens deze kwalificatie kon je echt laten zien wie er op pure snelheid de beste was. De afgelopen jaren reed ik hier niet altijd mijn beste ronden, iets waar ik nu des te meer op gebrand was. Mijn duels gingen super, ik won ze allemaal, waaronder van toppers als Dennis en Rico, al was het verschil met Dennis ongelooflijk klein. Hij had zijn halve finale ook al gewonnen en verdiende dit jaar veel meer dan een plek in de top 10, maar door wisselende resultaten en tegenslag zat dit er voor hem niet in. Ik mocht na de laatste battle mijn kart kiezen, maar helaas kon ik niet kiezen voor de beste kart. Deze was door Michal Grzyb in de voorlaatste battle weggeven aan Jakub Klek, in een poging om mij een mindere kart aan te smeren. Een gevaarlijke wending, want Klek was de nummer 2 in de tussenstand en had nu een betere kart als mij voor de finale. Ik wist wat me te doen stond, ik had genoeg punten om met een 3e plek te volstaan, maar 19 andere hongerige rijders stonden achter me op de grid, 1 voor 1 klaar om mij aan te vallen. In de race ging het goed, ik kon Rico doorlaten die achter mij kwam opstomen, en Klek koos voor een vroege pitstop waarmee hij virtueel aan de leiding kwam. Maar de 3e plaats was voor mij prima, de rest kon niet volgen en het was nu een kwestie van geen fouten maken met de pitstops. Na 55 ronden was het afgelopen, ik was weer kampioen, weer KAMPIOEN!!!!

Waardering
Na de finale balde ik mijn vuist, in tegenstelling tot 2 jaar geleden was ik nu degene die 2 punten aan de goede kant van de streep zat, ik had deze week alles eruit gehaald en de voldoening was ontzettend groot. Het nummer 1 blijft nog een jaar van mij, de grootste beker mag ik opnieuw mee naar Nederland nemen, wat een eer! De top 5 werd verder gevuld door thuisrijder Jakub Klek die de finale won, Rico Haarbosch die na een hele sterke comeback voor het 3e jaar op rij op het podium stond, de Pool Michal Grzyb op 4 en een hele sterke Christope Verhoeven uit België op plek 5. Ik viel van de ene felicitatie in de andere en poseerde voor een foto met sommige jonge fans. De waardering die ik kreeg van de medecoureurs en vanuit allerlei plekken over de wereld was geweldig, echt hartverwarmend. De trofee die ik op het eindpodium omhoog mocht tillen was, in tegenstelling tot vorig jaar, zo mooi dat ik hem het liefst op elke foto meenam, maakte niet uit dat hij zo zwaar was dat je er een lamme arm van kreeg. Ook vanuit de media kwamen verschillende verzoeken tot interviews en werden mooie artikelen geschreven over mijn hernieuwde succes. Een geweldige ervaring en een prachtige titel waar ik enorm trots op ben. Volgend jaar vindt de titelstrijd plaats in Charlotte, North Carolina, we gaan dan weer de grote plas over om de degens met elkaar te kruisen op Amerikaans grondgebied, voor het eerst sinds Phoenix 2010 toen ik 2e werd, ik kijk er al naar uit.

Met dank aan Edyta Paleczka voor de foto’s.

Felicitaties aan de andere kampioenen:
Junioren: Rico Haarbosch (NL
Dames: Selina Balneger (NL)
Masters: Artur Pel (PL)
Teams: Traxxis Racing Team (BE)

Tags: szczecin, kwc, wk

Ruben kroont zich op 10e WK tot wereldkampioen

Kart World Championship 2017, Madrid (Sp)

De trainingsweek
Juli is de laatste jaren altijd de maand van het wereldkampioenschap indoorkarten, tegenwoordig ook wel afgekort als KWC en in 2017 voor de 13e maal georganiseerd. Het WK is voor mij altijd een vaste afspraak op de kalender, sinds 2008 heb ik geen jaar overgeslagen en kijk ik ieder jaar weer het meeste uit naar dit evenement. Voor de editie van dit jaar moesten we ons begeven naar Spanje, Madrid om precies te zijn. Eind mei was ik samen met de regerend wereldkampioen Rico al eens gaan proeven in Spanje om een aantal dagen de baan te verkennen. Sindsdien waren de karts nog wel veranderd, de motoren waren anders en zouden nu betrouwbaarder moeten zijn. We gingen dit keer met het vliegtuig en kwamen aan op dinsdag 18 juli, samen met mijn pa en vriendin Edyta die voor het eerst mee ging doen. We gaven onszelf niet veel tijd om te wennen aan de tropische temperaturen van tussen de 35 en 40 graden want ’s avonds gingen we al meteen richting kartbaan om onze eerste heats te rijden. Na 2 heatjes gingen we richting Madrid centrum om wat sfeer te proeven van de omgeving en de stad. Madrid is niet direct een stad waar ik op vakantie naar toe zou gaan maar de binnenstad was zeker de moeite waard om eens door te lopen en de mensen waren vriendelijk en de tapas heerlijk als avondmaal. Opvallend was vooral het extreem late tijdstip waarop de mensen actief werden op straat en gingen eten (vaak pas rond 10 uur). Op woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag reden we steeds flink wat heatjes om in vorm te komen voor de wedstrijden, we reden ook voor het eerst op de omgekeerde baan en er waren al veel andere rijders aan het trainen, onder meer een hele hoop Spanjaarden. De baan kende 2 gedeelten, beneden waar gewoon asfalt lag en boven waar de baan een stuk gladder was, er zaten een aantal hele snelle en technische gedeeltes in en je kon ook zeker inhalen, hoewel dit in de normale richting iets moeilijker was dan tegengesteld. De trainingen gingen heel erg lekker en ik kon vooral goed vergelijken met mijn teamgenoten voor de landenwedstrijd, Rico en Lorenzo gingen ook hard en we waren vaak sneller dan onze opponenten, en dus zagen we met vertrouwen de wedstrijden tegemoet.

De Nations Cup
De aftrap van het WK gebeurd sinds 2008 met de Nations Cup, een teamwedstrijd waarbij ieder team een land vertegenwoordigd. Vanwege de grote interesse is de race tegenwoordig opgesplitst in 2 delen waarbij 40 teams strijden om 22 finaleplaatsen. Wij zaten met The Dutch Value in race 1 van de dag, een 2-uurs race met 3 kart- en rijderswissels in de tegengestelde rijrichting. Alle karts hadden nieuwe remblokken en nieuwe banden, dus in het begin was even glad op de baan. Rico stond te popelen om te beginnen en hij ging dan ook kwalificeren. We reden naar een 5e startplek, maar eens de race begonnen was had Rico zijn zinnen gezet om de koppositie te pakken. Dit gebeurde nog binnen het eerste half uur, na een aantal mooie inhaalacties lagen we weer op kop toen Lorenzo als 2e ging rijden. Lorenzo verloor een paar seconden in de pits waardoor we nog even op plek 2 kwamen, maar hij was net als in de trainingen erg snel, pakte meteen de leiding terug van Extreme team Poland en we breidden onze voorsprong langzaam maar zeker verder uit. We hoefden totaal geen risico’s te nemen want een top 11 positie volstond om ons te kwalificeren voor de grote finale. Ik ging als 3e en kreeg een lekker kartje mee, je kon zelf kiezen wanneer je binnenkwam maar je moest wel loten uit 3 karts die naast elkaar stonden, dus je had het niet helemaal zelf in de hand. Ik kon nog de snelste raceronde rijden en gaf voor de laatste minuten nog even het stuur over aan Rico. We wonnen de race met een kleine ronde voorsprong op Traxxis Belgium en konden ’s middags relaxen terwijl race 2 en de kleine finale werden afgewerkt.

Na een bezoekje aan de wok gingen we in de avond weer richting kartbaan voor de 3 uur durende finale met in totaal 24 teams, er werden nog 2 teams extra toegelaten vanwege transponderproblemen, maar dit betekende wel dat het aantal reservekarts beperkt was. Ik mocht kwalificeren in de normale richting en ik pakte pole position voor Fabio Konrad en Jon del Valle uit Brazilië en Spanje. We moesten nu 4 kart- en rijderswissels doen en mochten maximaal 1 uur met dezelfde kart rijden. Omdat we in het eerste uur onze voorsprong konden uitbreiden aan kop reden we lang door, na zo’n 55 minuten ging Lorenzo erin en we hadden in totaal ongeveer 20 seconden voorsprong opgebouwd. De Spaanse thuisrijders met Jose Burillo, Jorge Suarez en Alejandro Fenwy waren snel en konden als enigste wat tijd goedmaken op dat moment in de race, ze hadden wel wat achterstand na een lastige kart in het 1e uur. Na 1 uur en 45 minuten wedstrijd stond Rico klaar om in te stappen en hadden we 23 seconden voorsprong op een ander Spaans team, RX Pro. Op dat moment zag ik gele vlaggen en stonden er goede karts binnen, en dus riep ik Lorenzo binnen. Ik was hem echter kwijt op de baan, niet wetende dat hij op dat moment door omstanders uit zijn kart getild moest worden en helemaal niet meer kon rijden. Er had een crash plaatsgevonden die was veroorzaakt door een Poolse achterblijver, die was na een hard contact met de vangrail teruggeschoten op het circuit en knalde tegen Lorenzo aan. Hij had daarbij een knieblessure opgelopen en de kart kon niet verder.

We maakten ons zorgen om Lorenzo en die moest ter check naar het ziekenhuis voor foto’s, daar bleek dat hij enkele scheurtjes in zijn kniebanden had opgelopen en dat hij 5 dagen niet mocht lopen en rust moest houden. Ondertussen waren Rico en ik alweer met de race bezig maar tot onze grote teleurstelling bleek de crash einde verhaal te zijn voor ons. Omdat er te weinig reservekarts waren was er eerder in de race geen vervangkart gegeven aan één van de Belgische teams, en dus wilden ze nu ook geen andere kart aan ons geven om niet met 2 maten te meten. Dit was extreem zuur want we lagen op koers om onze titel van vorig jaar te prolongeren en met Rico nog achter de hand leek het erop dat niemand ons nog kon bedreigen. We hebben nog geprobeerd een gat in het reglement te vinden maar uiteindelijk konden we nog voor de herstart onze pakken opbergen want we mochten echt niet verder. Na anderhalf uur werd de race hervat toen de ambulance weer ter plaatse was en ver na middernacht werd de race afgevlagd in het voordeel van, heel verrassend, team Groot-Brittanië met Sean Brierley, Sam Spinnael en Giovanni Baccellieri. 2e werd Extreme Team Poland en 3e ClickSpeed Brazil.

Individueel kampioenschap
Na 2 laatste trainingsdagen op maandag en dinsdag was het op woensdag eindelijk tijd voor het echte begin, het individuele KWC 2017 brandde los onder een snikhete zon. Ik had heel veel zin in de eerste races want de vele trainingsheats die ik gereden had gaven me enorm veel vertrouwen, in bijna iedere kart reed ik bij de snelste rijders op de baan. We startten op een relatief koude baan in de ochtend en ik moest in de allereerste groep, we kregen 2 opwarmrondes omdat we nieuwe voorbanden hadden. Ik startte vervolgens de 2-lap kwalificatie als één van de eersten en dat bleek op deze baan een enorm nadeel te zijn. Vooral doordat er veel stof op de baan waaide was vooraan starten in de kwalificatie een groot nadeel, en dat ondervond ik meteen aan der lijven toen ik slechts als 5e mocht vertrekken. Ik was wel bij de les en kon in de eerste ronden meteen opschuiven naar voren. Al snel lag ik weer op koers om de race nog te winnen, en als laatste moest ik daarvoor nog Mateusz Bartsch uit Polen inhalen. Dat lukte zonder problemen en ik kon nog iets wegrijden zodat ik bij mijn pitstop geen risico hoefde te nemen. Deze pitstop werd getimed door middel van een transponder en na 20 seconden mocht je op eigen initiatief wegrijden, de tijd op de computer gaf de pitstoptijd aan en de pitstop was goed als je binnen de lijn bleef bij het in- en uitrijden en tevens meer dan 20 seconden in de pit had gestaan. Ik won mijn 1e wedstrijd en tevens pakte ik ruim de snelste raceronde, een goede start. Ook mijn 2e race van de dag, die we in tegenstelling tot vanmorgen in normale richting reden, kon ik winnend afsluiten na een makkelijke pole position en eenvoudige race, ik scoorde hier de maximale 40 punten. Rico en de snelle Duitser Dennis Höller hadden op dag 1 ook 2 overwinningen binnengehaald.

Dag 2 begon voor mij met een relatief makkelijke groep, wel had ik een middelmatige kart en dus moest ik bij de les blijven. Vanwege een aantal zware crashes tijdens race 2 werd er besloten voorlopig alleen de omgekeerde baan te gebruiken, iets dat ik wel jammer vond, maar ook op deze baan voelde ik me sterk. De kartverschillen waren dit jaar klein en dus kon ik ook met een iets mindere kart prima voor de overwinning strijden. In de ochtend sleepte ik de overwinning binnen en ’s avonds moest ik in één van de aller zwaarste groepen aantreden. Daarin zaten onder meer Mathias Grooten (Be), Lorenzo, Selina, Rickard Javanainen (Zw) en de sterke Spanjaarden Jose Burillo, Jorge Suarez en Jon del Valle. Ik kon pole position pakken, een belangrijk puntje, maar Mathias bleef de hele wedstrijd kort achter me. Met mijn pitstop moest ik voor het eerst risico nemen en het kwam er nu echt op aan. Ik kwam een seconde voor Mathias weer de baan op en ging in de laatste 2 ronden nog even goed zitten voor de snelste raceronde, en ook dat puntje kon ik in deze race nog veiligstellen. Na de race hoorde ik dat mijn pitstop de snelste was die er tot nu toe al geweest was, met 20,02 misschien iets te veel risico, al leverde me dit wel mijn snelste rondetijd op omdat ik nu niet hoefde te verdedigen in de laatste 2 ronden.

Op woensdagochtend zat ik wederom in een sterke groep met Rickard en Mathias, en nu pakte Mathias de pole position voor mijn neus weg. Maar al in de eerste ronde kon ik meteen toeslaan en met een mooie inhaalactie wist ik Mathias voorbij te steken. Niet veel later werd Mathias rond getikt en leek de zege voor mij veiliggesteld, een klein gelukje voor mij maar ik kon nog wel op eigen kracht de snelste rondetijd klokken, opnieuw een overwinning en dat was al de 5e op rij. Het ging ongekend goed en deze unieke reeks van 5 overwinningen bracht me vanzelfsprekend in een uitstekende positie voor de stand in het kampioenschap. Rico was ook lekker op dreef en bleef met 4 overwinningen aardig in het spoor, en in ronde 6 mochten we het eindelijk tegen elkaar opnemen. In de trainingen hadden we een aantal keer van kart gewisseld en waren de verschillen steeds klein, en dus wisten we dat de kartloting zeker een rol ging spelen, ook al waren de verschillen beperkt. Rico lootte een goede kart en ik ook, maar in de kwalificatie bleek wel dat mijn kart ietsje minder was dan ik misschien gedacht had, ik stond op 2 achter Rico en wist dat ik niet te lang moest afwachten omdat Rico anders weleens gevlogen zou kunnen zijn.

Ik kwam perfect uit de startblokken en zat goed gepositioneerd om in de snelle 1e bocht rechtsaf meteen er naast te duiken, de actie lukte, maar we gingen wel wijd in de bocht erna en daardoor konden zowel de Belg Kenny Verbinnen als de Pool Bartsch ons voorbij schieten. Na een paar ronden kon ik Bartsch terug inhalen en Rico glipte mee, ik moest op mijn hoede blijven en hield de deur voor hem dicht. Hier profiteerde Kenny van en die liep daardoor langzaam van ons weg. De Braziliaan Felipe Leite had vroeg gestopt en kon ook profiteren, hij nam na de wissels de 2e plek over, maar de 3e plek bleef wel in mijn handen en zo deed ik uitstekende zaken met Rico buiten het podium, zeker gezien ik deze voorlopig kon gebruiken als schrapresultaat. Met 3 punten voorsprong op zowel Höller als Rico sloot ik dag 3 af.

Ondertussen waren er vele verrassingen in het kampioenschap, zo waren de jonge rijders Thom van Dijk, Opnithi Puyato en Guillermo van Pamelen allemaal heel erg snel, ze reden steeds gemakkelijk in de top 10 en Thom en Opnithi stonden zelfs regelmatig op het podium en soms zelfs op het hoogste schavot. Bij de Brazilianen waren het vooral de dertigers Leite en Oliveira die hard gingen, net als de Pool Remik Drzazga, de Colombiaan Alejandro Fenwy en de Hongaar Balint Lencses die ook positief verrasten. Qua Spanjaarden moest er vooral rekening worden gehouden met Lara, Del Valle en Suarez voor de top 10 klasseringen, al ging Suarez een aantal keer in de fout terwijl hij erg snel was. Race 7 was op zaterdagmorgen en hierin kon ik mijn reeks van overwinningen weer een vervolg geven. In één van de minste karts pakte ik pole position en kon ik langzaam wegsluipen van mijn rivalen om zo mijn 6e overwinning op het bord te zetten. Ondertussen was Höller gestopt met winnen terwijl Mathias en Mats (die samen met Rico en mij BlueStar vormden voor het teamkampioenschap) juist de goede kant op gingen. Rico werd op dag 4 door Mathias in de val gelokt en liet zich verleiden tot een te agressieve inhaalactie met al een waarschuwing op zak, dit resulteerde in een penalty die voor hem wel zeer deed aangezien hij nu zijn 4e plek van gisteren moest gaan meetellen.

In race 8 miste ik voor de 3e keer dit kampioenschap een puntje door pole position, echter kon ik de sympathieke pole man uit Zweden, Rickard Javanainen, in de race nog wel vrij snel achterhalen en de race wederom winnend afsluiten. Het winnen leek normaal te worden, maar op een WK was deze reeks iets wat nog niet eerder gepresteerd is, na schrap had ik louter overwinningen staan en was ik na 4 dagen slechts 3 punten van de perfecte score. In de meeste jaren zou ik de titel al bijna op zak hebben, maar door de kleine kartverschillen waren ook de andere toppers in staat om goed te scoren. Mijn kansen op een goede afloop waren vandaag echter wel flink gestegen, mijn vertrouwen was groot en in plaats van 3 punten voorsprong gisteren waren dat er nu 13 op Rico, terwijl Dennis Höller reeds meer dan 20 punten achter stond en Mathias Grooten al 26. 13 punten is een lekker gat, maar van vorige jaren weet ik ook dat er op een laatste dag nog heel veel kan gebeuren, zoals in 2009 toen Kenny Geldhof de hele week aan de leiding stond en op de laatste dag nog de titel verloor of een jaar later eenzelfde situatie met Mathias, ik moest dus goed bij de les blijven en me zeker nog niet rijk rekenen. Met BlueStar hadden we de titel bij de teams echter wel al zo goed als op zak, want ook Mats stond ruim in de top 10 van het klassement.

De medailles werden net als aan het einde van dag 2 uitgereikt van de afgelopen 4 races, en toen was het tijd voor de laatste dag. Nog één keer goed proberen te eten, want de energie heb je hard nodig, voor het eerst lukte het me niet om mijn hele bord leeg te eten, ik voelde de zenuwen en sliep ook wat korter dan normaal. De spanning was zeker aanwezig maar tegelijkertijd was ik ook blij dat de kartloting verleden tijd was met het aanbreken van de halve finales. Middels de battle kwalificaties hadden we het kiezen van de karts nu zelf in de hand, tenminste zolang je de battles maar wint. Als leider in de tussenstand mocht ik in de 1e halve finale direct aantreden en nam het op tegen de nummer 64 die als laatste doorging naar 1 van de 4 halve finales. Meer dan 100 mensen mochten hun koffers inpakken, voor hen zat het WK erop. Voor mij ging het nu echt beginnen, en ik mocht het eerst opnemen tegen de Belg Ward Maenhout. De halve finales gingen weer in de normale richting, mijn favoriete rijrichting en ik won de battle dan ook met groot verschil. Dat gold ook voor mijn volgende 3 battles, tegen de Belg Andy Gaban, daarna Selina en als laatste de Spanjaard Fernando Lara. Ik kon zodoende steeds een kart kiezen en had daardoor een hele fijne kart voor de race. Hierin kwam de overwinning inclusief de snelste raceronde nooit in gevaar. Het was eigenlijk een hele relaxte race van 30 ronden waarin ik rustig mijn voorsprong uitbreidde en geen gekke dingen deed, zeker niet met de pitstops. Door het scoren van de maximale punten kon ik mijn concurrenten nog verder onder druk zetten. Al snel na mijn race ging ik terug richting ons hotel om daar even lekker af te koelen en via de live timing de andere halve finales te volgen.

In de 2e groep zat Rico en die leek net als mij op de perfecte score af te gaan. Toch ging het ondanks een comfortabele voorsprong toch nog mis, hij nam te veel risico met de pitstop en was 0,06 seconde te vroeg weg, dit betekende een penalty van 30 seconden en hierdoor verloor hij 5 posities, mijn voorsprong liep opeens op van 13 naar 27 punten. Toen vervolgens Dennis Höller niet verder kwam dan een vijfde plaats in de 3e halve finale zag het er voor mij ineens wel heel rooskleurig uit, wederom werd bewezen dat foutloos blijven beloond werd. Mathias was nu mijn naaste concurrent met 26 punten achterstand, hij deed wel wat hij moest doen en won de race, alleen het punt voor snelste ronde liet hij liggen. De zenuwen gierden door mijn lijf, al zou ik er in de 1e ronde van de battles uitvliegen en dan net als vorig jaar moeten starten vanaf plek 9, dan nog zou ik altijd genoeg hebben aan een 14e positie. Mijn grootste angst was dat er in de 45 ronden durende finale met 2 pitstops een kart zou stukgaan. Eerst maar eens de battles en kijken of ik nog wat extra punten en vooral een goede kart kon binnenharken zodat ik nog wat meer marge had. Dit lukte, ik versloeg achtereenvolgens Opnithi Puyato, Fernando Lara en Dennis Höller, zij het dit keer wel steeds met een vrij kleine marge. In de finale van de battle kwalificatie moest ik dan tegen Rico die net Mathias eruit had geknikkerd. Ik had geen goede rondes en was alleen in de 1e omloop iets sneller, maar uiteindelijk was Rico de snellere. Hij kon zo de beste kart uitkiezen, maar ik was al meer dan tevreden met deze kart en de goede uitgangspositie.

Na de groepsfoto woog ik mezelf nog 1 keer, net als in de kwalificatie (ik wist niet dat we nog gewicht mochten bijvullen) reed ik op ruim 93 kilogram om geen enkel risico te nemen. Bij de start van de race trok Rico een klein gaatje en ik liet hem gaan, Mathias bleef in de buurt maar vormde geen directe bedreiging. Het schema was wel een aantal uur uitgelopen en dus begon het rond kwart voor tien wel donker te worden, ik had mijn licht getinte vizier nog op en dus moest ik ondanks de verlichting even aanpassen aan de omstandigheden. Het ging heel goed en het was rondje voor rondje aftellen, het leek vele malen langer te duren dan 45 minuten maar toch had ik wel het gevoel dat ik alles onder controle had. Ik had een gat van zo’n 2 seconden op Mathias opgebouwd toen er nog 10 ronden te gaan waren en ik mijn eerste pitstop deed. Een kapotte kart of penalty was het enige dat nog roet in het eten kon gooien, en dus besloot ik mijn podium positie in de finale totaal ondergeschikt te maken en pas weg te rijden bij de pitstop als ik daadwerkelijk 20 zag staan. Dit deed ik ook bij mijn 2e stop en hierdoor verloor ik wel een seconde of 4, ook de reden dat Mathias, Giovanni Baccellieri en Dennis Höller mij alle drie nog voorbij kwamen, ik ging het gevecht meteen uit de weg want ik wilde ook geen risico lopen op contact en eventueel schade aan de kart. Dit was mijn moment, de teller ging van 3 naar 2 naar 1 ronde te gaan, voor de laatste keer kwam er ‘ultima vuelta’ op het grote scorebord en de tranen schoten in mijn ogen. Als de kart nu stuk zou gaan zou ik hem over de finish duwen en nog 17e kunnen worden. Maar dat was niet nodig, als 5e passeerde ik de eindstreep en ik schreeuwde het uit. Hier was dan het moment waar ik jaren van heb gedroomd, de ontlading was er en de emoties kwamen er allemaal uit! Terwijl ik door vele concurrenten werd omhelst en werd gefeliciteerd baande ik me eerst nog snel een weg richting de weegschaal, ik wist dat dit geen probleem kon zijn maar toch nog even spannend. Het gewicht was ruim voldoende en nu kon het vieren beginnen.

Eerst stormde ik richting mijn pa en ma, en vriendin Edyta, daarna naar alle andere mensen die mij een warm hart toedragen en ik werd overweldigd met alle felicitaties, wat een onbeschrijflijk moment dat ik nooit in mijn leven nog zal vergeten. Dit was mijn moment, hier was de wereldtitel indoorkarten, en het voelde ontzettend goed. Ondertussen had Rico de finale gewonnen en zich daarmee verzekerd van een 2e plaats in de eindstand, ontzettend knap, en met Mathias op plek 3 kon ik me geen sterker podium bedenken. Daarnaast waren ook Dennis Höller en Giovanni Baccellieri net als vorig jaar aanwezig in de top 5, wat een toprijders. De prijsuitreiking kon dan rond 11 uur beginnen, Roman Schneider werd verdiend gekroond tot kampioen bij de masters, Rico voor het 2e jaar op rij als juniorenkampioen en Selina voor de 3e achtereenvolgende keer als kampioen dames, schitterende prestaties stuk voor stuk. Mijn vriendin Edyta sloot haar 1e WK af als 2e dame, weliswaar op gepast afstand van Selina, maar een hele mooie prestatie van haar waar ze zeker trots op kan zijn. Het teamkampioenschap ging voor de 8e keer naar BlueStar, waarvan de 4e keer met mij erbij (2009, 2015, 2016 en 2017). En dan het eindpodium voor, tegenwoordig, de top 5. Gene Fireball schreeuwde nog 1 keer de longen uit zijn lijf, de marshalls erbij en met een pakkende omhelzing van de grote man achter het KWC, Poul Horneman, werd ik onder luid gejuich ontvangen op het hoogste schavot van het podium, en daar ging de beker, hoog in de lucht, eindelijk was het moment daar en ik wilde er van genieten ook. Het WK zat er op, de titel was binnen, de rijders stroomden één voor één de kartbaan uit terwijl op Facebook de lofuitingen verder gingen, iets waarvan ik nog dagen kon gaan nagenieten op weg terug naar huis en terug in Nederland. Allemaal bedankt hiervoor, het was het mooiste kampioenschap in mijn kartcarrière en ik kijk al uit om volgend jaar met startnummer 1 te mogen gaan rijden, waar ter wereld dat dan ook is.

Foto’s met dank aan Cuno de Bruin en Edyta Paleczka !!

Tags: madrid, kwc, wk