Magische winning streak komt na 6 jaar ten einde

Op zaterdag was ik ingedeeld in 2 races, waarvan de eerste op de traditionele lay-out werd verreden. Ik begon in een lastige groep en maakte het mezelf niet makkelijk door een mindere kwalificatieronde te rijden, waardoor ik vanaf plek 4 moest starten. In de eerste ronde kon ik gelijk een plekje opschuiven door de Pool Mateusz Bartsch in te halen, alvorens ook de Belg en debutant in Engeland, Mats de Jong voorbij te steken. Ik opende nu de jacht op de beste vrouwelijke rijdster van dit weekend, Selina Balneger deed ook voor het eerst mee maar was direct snel. Ik kon haar bijhalen en haalde haar in eind rechte stuk, een mooie actie, ware het niet dat ik net te ver doorschoot en zij kon terugkruisen. Deze actie had de sleutel naar de overwinning kunnen zijn, maar Selina ging nu in de verdediging en dit bracht Mats ook weer terug in de race. Ik besloot te pitten maar Selina ging een rondje later ook de pits in en kon me net voorblijven. Ik besloot toen even afstand te nemen omdat we veel tijd verloren op Mats, hierdoor deed ik nog een poging om de 2e plek te redden, maar ook Mats kwam even later net voor me de baan op en zo moest ik genoegen nemen met plek 3. Geen ideale start, maar nog een lang weekend voor de boeg.

In race 2 had ik mijn makkelijkste groep en dit bleek ook in de kwalificatie, dit keer reed ik een goede ronde en had ik bijna een halve seconde voorsprong. We reden race 2 en 3 op de alternatieve lay-out, een baan waarop niemand had kunnen trainen, en die lag me goed. Ik kon de race met grote voorsprong winnen en zo de dag met een goed gevoel afsluiten. De rest van de dag volgde ik een groot deel van de races via de live stream vanuit ons hotel, zelfs als je zelf niet rijdt is het genieten met het commentaar van James Auld erbij. Op zondag had ik mijn 3e race en dat was wederom in een zware groep met titelkandidaten als Yoan Medart en Mathias Grooten. Ook nu reed ik een vlekkeloze kwalificatieronde en pakte ik met 4 tiende voorsprong pole position. Deze wist ik in de eerste ronden van de race om te zetten in een mooie voorsprong, en deze kon ik naar het einde van de race toe consolideren. Vooral Mathias deed niet onder voor mij qua race pace, maar ondanks een veilige pitstop kwam hij niet meer in de buurt.

Race 4 was opnieuw een pittige groep en dit keer trok ik een mindere kart, ik kwalificeerde redelijk maar dat was slechts goed voor een 4e startpositie. Aan kop gingen de Pool Wojciech Grzyb en de Belg Regis Gosselin er snel vandoor, terwijl ik mijn tanden stukbeet op een andere Pool, Remigiusz Drzazga. Uiteindelijk kon ik hem na de pitstop inhalen door uitkomen bocht meer snelheid mee te nemen en mijn kart binnendoor langszij te zetten, zo haalde ik er opnieuw een 3e plek uit, maar zakte ik ietsje in de rangschikking naar een gedeelde 6e plek. Aangezien de stand ongelooflijk dicht bij elkaar zat, wist ik dat ik me weinig kon veroorloven in de halve finale, ik zat in de 2e groep en dat was een hele zware met onder meer regerende wereldkampioen Michael Schottler, Mats de Jong en Mathias Grooten. Helaas lootte ik kart 12, waarmee 1 van de Britse toppers Ed White net zijn finale in rook had zien opgaan met slechts een 8e plek en de op een na langzaamste snelste rondetijd in note bene de op papier minst sterke halve finale. Ik stond voor een lastige beslissing, met deze kart de strijd aangaan of wisselen voor een koude kart, waarvan het afwachten was wat ik daarmee zou kunnen doen. Ik besloot toch voor de 2e optie te gaan aangezien er een aantal hele goede karts tussen de reserve karts stonden.

Ik kreeg nummer 15 en dit bleek geen geluk te brengen. In de kwalificatie stond ik ruim achteraan, iets wat ik ingecalculeerd had met een koude kart, maar ook in de race kon ik geen potten breken. De banden kwamen langzaam op temperatuur en ik zat op enkele tienden van de toptijden, maar dit was niet genoeg om nog ver naar voren te komen. Alleen de Belg Cedric Wauters was langzamer en kon ik inhalen. Ik realiseerde me dat mijn gok niet goed had uitgepakt en dat ondanks dat ik er alles uithaalde, er niet meer in deze kart zat. Mijn kampioenschap was in 1 klap over, van 1 van de favorieten naar 1 van de afvallers in de halve finale, geen 7e titel op rij en dat was een teleurstelling. Tegelijkertijd bracht het ook het besef dat de reeks van 6 kampioenschappen die ik hier op rij heb behaald heel bijzonder is.

Het was jammer dat ik de titel niet in de finale kon verdedigen, maar desondanks kon ik toch nog wel een beetje genieten van deze race vanaf de zijkant. Een prachtige finale waarin werd gestreden om iedere millimeter. De Pool Michal Grzyb pakte net als vorig jaar de pole position, en zag zijn concurrenten na de start niet meer terug, een hele mooie opvolger en een verdiende kampioen. Michael Schottler startte vanaf plek 5 maar kon na enkele schermutselingen met Mathias Grooten de snelste tijden noteren, hij kwam net wat tijd te kort om nog te knokken voor plek 1, maar debuteerde in Engeland net als tijdens het BNC met een knappe 2e plek. De 3e plek ontaarde in een strijd tussen 2 oude rivalen uit België, Mats de Jong en Mathias Grooten streden tot de laatste meters, maar het was Mats die er met de 3e plek vandoor ging, ook voor hem dus een geslaagd debuut. Voor het eerst in 7 jaar tijd dus geen titel voor mij, maar toch heb ik weer genoten van het weekend en ben ik vastberaden om volgend jaar sterker terug te komen en alsnog die 7e titel te pakken. Graag wil ik de organisator Bradley Philpot en de gehele crew en bedanken voor wederom een fantastisch evenement.

Tags: brkc, milton keynes, individueel

Ruben magistraal naar nieuw succes in Silver Hotel & Gokart Center

Op zaterdagmorgen was ik dan ook helemaal klaar voor de start en ik moest op zaterdag 4 races rijden waarvan 3 in hele zware groepen. De eerste groep was een loodzware waarbij meteen de hele top 3 van het afgelopen WK (Jakub Klek (2e), Rico Haarbosch (3e) en ik) en ook onder meer Opnithi Puyato zaten. ’s Ochtends regende het en het buitenstuk werd gewoon opengelaten. Ik maakte een klein foutje op de eerste bocht binnen waar het nog nat was, en daardoor stond ik als 4e op de grid. In de race zat ik achter de Pool Dawid Chart die een hele goede kart had, na wat zoeken kon ik hem ongeveer halverwege de race eindelijk inhalen. Ik liep nog hard in op Jakub en Opnithi op 1 en 2, maar ik kwam tijd te kort en nam geen risico met de pit, ik finishte race 1 op plek 3 net voor Rico. De 2e race was mijn makkelijkste groep maar de Duitser Carsten Waibel had de beste kart van het veld en pakte pole position. Ik moest alle moeite doen om hem te kunnen pakken en dat lukte uiteindelijk met een late pitstop, een heel mooi resultaat waarbij ik ook nog de snelste ronde pakte en landgenoot Eliano de Vos beslag legde op een mooie 3e plek. Daarna was het lang wachten voor mij op race 3, een uur of 6 later mocht ik opnieuw mijn helm opzetten. Ik voelde dat alles vandaag heel makkelijk ging en voor de 2e keer reden we in de normale richting. Dit keer pakte ik pole position voor onder meer de snelle Pool Michal Grzyb te verslaan. In de race kon ik heel langzaam wegrijden van Michal terwijl hij onder druk werd gezet door Rico, die er uiteindelijk ook langs kwam. Ik had ondertussen een klein gaatje en kon dit mooi handhaven zonder risico te nemen met mijn pitstop. Met tevens de snelste ronde pakte ik het volle puntenaantal.

In de allerlaatste race van de dag rond 10 uur ’s avonds mocht ik nogmaals aantreden en opnieuw een hele zware groep. Deze keer had ik de meeste tegenstand van de Duitser Lars-Ole Jens terwijl Rico het opnieuw moeilijk had en niet in de buurt van het podium kwam. Ik wist de hele race Jens achter me te houden al bleef hij heel dichtbij. Mellanie Motz kon beslag leggen op de 3e podiumplek. In mijn laatste heatrace op zondagochtend kon ik vrijuit racen gezien ik al 4 goede resultaten had staan, maar ik wilde de kans niet onbenut laten om voor nog een overwinning te gaan waar mogelijk. En dit bleek zeker mogelijk. Voor de 3e race op rij kon ik zowel pole position, snelste ronde en overwinning pakken voor de Belg Christophe Verhoeven en de Hongaar Andras Gaal. Een hele dikke score waarmee ik in het klassement aan de leiding kwam te staan met een voorsprong van 6 punten op mijn naaste concurrenten, de Portugees FIlipe Vieira, de Pool Michal Grzyb en de Duitser Sebastian Papke. Ook KLek, Romano Franssen (NL), Verhoeven, Jens en Dennis Holler (De) stonden er nog goed voor.

De halve finales kenden een battle kwalificatie waarbij je telkens de kart kon meenemen als je de battle had gewonnen. Ik zat als leider in het klassement in groep A en mocht gelijk als eerste rijden tegen de Pool Mateusz Matys. Ik kon hem verslaan en kwam daarna uit tegen de Belg Dylan de Wolf, ook die battle won ik waarna ik het moest opnemen tegen Rico. Dit was heel erg close, in beide karts maakte het weinig uit en uiteindelijk won Rico met 3 honderdste voorsprong. Dat was even balen, maar ik had een redelijke kart en kon de race als 3e starten achter Lars-Ole Jens. Met de top drie reden we gelijk hard weg van onder meer Opnithi en Christian Douven (NL) achter ons, en als aan een treintje gingen we bepalen wie er met welke podiumplek vandoor ging. Lars-Ole Jens dook als eerste naar binnen en hierdoor kon ik het gat dichtrijden naar Rico en de snelste raceronde pakken. Ondertussen had ik genoeg tijd goedgemaakt om de Duitser met de pitstop net in te halen, en ik maakte mijn pitstop voor Rico. Hij kwam 2 ronden later binnen en kwam weer net voor mij de baan op, een 2e plek was het resultaat en daar was ik tevreden mee! De andere halve finales werden gewonnen door Filipe Vieira en Romano Franssen, terwijl regerend en 4-voudig kampioen Sebastian Papke lelijk in de fout ging met zijn pitstop door te vroeg weg te rijden. Met een laatste plek hield hij nog net genoeg punten over om zich als 16e en laatste te kwalificeren voor de grote finale.

Hierdoor moest ik in de battle voor de finale als leider in de stand meteen tegen Papke. Hier was ik niet blij mee, maar als je de titel wilt winnen moet je van iedereen winnen, dus ik ging er met goede moed in. Ik versloeg Papke en moest daarna gelijk weer tegen Rico. Ik was erop gebrand om dit keer wel te winnen, maar ik maakte in mijn 2e ronde een paar kleine foutjes en werd er met 2 honderdste verschil uitgegooid. Heel zuur, want de 2 battles daarna won Rico met groot verschil en nu zat ik met een iets mindere kart opgescheept. Rico was gelukkig geen gevaar meer voor het klassement, dat waren vooral Gryzb en Vieira, die vanaf plek 2 en 6 startten, terwijl ik als 5e ging vertrekken. De race was heel spannend, in de beginfase haalde ik Opnithi in die voor mij reed, dit was een late actie waarvoor ik een waarschuwing kreeg, maar ik kon hierdoor wel afstand nemen van Filipe achter mij. Rico verspeelde aan kop de leiding aan Michal via een undercut met zijn pitstop, hierdoor moest ik minimaal 5e worden en dus mocht er niet veel meer fout gaan. Gedurende de race kwam Christian nog opzetten toen Filipe voor hem naar binnen was gedoken, Romano reed voor mij op plek 3 en had een klein gaatje, de top 3 was net buiten bereik in de finale. Dat was gelukkig niet nodig en met een mooie pitstop kon ik de 4e plek vasthouden. Een grandioos resultaat, mijn 2e PIKC titel was een feit en wat een mooi. Graag had ik ook de battle in de finale gewonnen, maar met mijn resultaten in alle voorrondes had ik al veel punten verzameld ondanks de lastige groepen, ik hield 1 punt over op Michal Grzyb en mag mij weer een jaar lang Pools kampioen noemen.

Na de race werd ik geïnterviewd door James Auld, de Brit die speciaal voor het PIKC was ingevlogen om alle races gedurende het weekend van commentaar te voorzien voor bij de live stream. Een prachtige dag waarbij ik de titel graag wilde opdragen aan mijn op vrijdag overleden oma, wat de overwinning een nog grotere emotionele lading gaf. De voldoening was groot en als prijs kreeg ik naast de vele mooie medailles en de grote kampioenschapsbeker onder meer ook voor 4 tickets voor de formule 1 race in Oostenrijk, en een free entry voor zowel het PIKC 2020 als het KWC 2020! Ook in de andere 2 klassen werd het hele weekend fanatiek gestreden. Bij de mini’s stak Wouter Poleij er bovenuit en greep voor het 2e jaar op rij de titel, een hele knappe prestatie van deze jonge Nederlander die dit weekend maar liefst in 3 klassen mee streed! Bij de junioren was er een enorm spannende strijd gaande tussen onder meer de Nederlandse troeven Mike Dijkgraaf, Guillermo van Pamelen, Eliano de Vos en de Polen Maks Bergiel en Dawid Zagol. Uiteindelijk was het Eliano die de titel pakte na een waanzinnig mooie en spannende finale, met gelijke punten eindigde Zagol als 2e, voor de Hongaar David Papp op plek 3. Bij de dames was Mellanie Motz dit weekend de beste! Graag wil ik de organisatie bedanken voor dit prachtige evenement, tot volgend jaar!

Tags: szczecin, pikc, polen, individueel

Ruben maakt onmogelijke waar met 6e opeenvolgende titel

18 januari 2019, daar gingen we weer, op naar Engeland, eerst via Frankrijk en dan met de boot richting Dover, om vervolgens het laatste stuk van weghelft, munteenheid en snelheidsmaatstaven te veranderen. De Britten doen veel dingen net even anders dan ‘the Europeans’ (zoals ze ons noemen) en waar ik me vaak afvraag wat het nut ervan is, doen ze 1 ding zeker beter dan in de rest van Europa, namelijk het organiseren van een indoor kart kampioenschap. De 9e editie van het British Rental Kart Championship (BRKC) vond voor het 6e opeenvolgende jaar plaats bij Formula Fast Karting in Milton Keynes. Een weekend vol actie, live uitzending met commentaar op Youtube en vooral veel mooie kartwedstrijden onder gelijkwaardige omstandigheden die je slechts zelden op een andere kartbaan tegenkomt. Bijna alle rijders waren op vrijdag aanwezig om te trainen, en net als vorig jaar deed ik 2 heats om het goede gevoel weer te pakken te krijgen. Ik voelde meteen dat het lekker ging, de ondergrond van de baan en de karts hebben me altijd goed gelegen maar zoals ook ieder jaar waren de verschillen heel klein. Onder meer Sean Brierley en Lewis Manley lieten alvast zien dat de Britse thuisrijders dit jaar niet te onderschatten waren. Na een goed diner in ons hotel in Milton Keynes dook ik op tijd mijn bed in, ik was klaar voor een spannend weekend en ging mijn best doen om mijn ongelooflijke titelreeks van 5 uit te breiden.

Mijn eerste optreden was in de 4e heat op zaterdagochtend en na 19 dagen reed ik mijn eerste wedstrijd van 2019, en die ging goed. Een betere start kon ik me niet wensen, want ik pakte pole position voor Lee Hackett, BRKC-kampioen van 2012 en 2013 en een belangrijke rivaal voor dit weekend. Ik kon de race controleren en langzaam wegrijden, waardoor ik bij de verplichte pitstop geen risico hoefde te nemen. Daarna had ik maar liefst 8 uur pauze. Lang wachten maar dat is niet erg als je bij het BRKC bent, met de live streaming en het commentaar van de legendarische James Auld is er altijd wel wat te beleven en hoef je je geen moment te vervelen. Er waren veel mooie battles te zien en wat opviel is dat er veel wisselende winnaars waren, het niveau was erg hoog. De 2e en 3e serie van 10 heats waren allemaal op een alternatieve lay-out waarop niemand had getraind, dat maakt het extra leuk aangezien je in 1 ronde de baan zo goed mogelijk moest leren kennen. Mijn 2e race was om 18.00 uur lokale tijd, een leuke heat met onder meer Sean Brierley en Bradley Philpot, tevens organisator. Ook in deze heat kon ik de pole pakken en met een lekkere kart kon ik snel wegrijden van de rest van het veld en de overwinning veiligstellen. De helft van de rijders reed ook hun 3e heat al op zaterdag en daar was ik er 1 van, ’s avonds laat mocht ik nogmaals aantreden en dit keer miste ik de pole position die naar de snelle Spanjaard Ramon Pineiro ging. Een zware groep met onder meer ook Ed White, die ik persoonlijk als 1 van de gevaarlijkste concurrenten zag. In de eerste ronde ging ik meteen in de aanval. Van een afstandje remde ik mijn kart diep in aan het einde van het rechte stuk om zo de leiding over te nemen. Ik schoot wat door, waardoor Ed buitenom nog naast me kwam, maar ik kon de leiding vasthouden. Ramon ging vervolgens 2 keer in de fout met de pitstops, waardoor ik uiteindelijk toch nog vrij gemakkelijk naar mijn 3e overwinning van de dag kon rijden. Een perfecte eerste dag dus met 30 van de 30 mogelijke punten.

Op zondag kon ik uitslapen want ik moest pas begin van de middag weer rijden, maar ik was er toch al op tijd om mijn BlueStar teamgenoten (Gregory Laporte, Yoan Medart, Logan Sougne en Opnithi Puyato) en mijn Middelburgse kartmaten Joris Sturm en Guillermo van Pamelen aan te moedigen. Joris deed het heel goed, met 3 top 4 plaatsen lag hij op schema voor een plek in de halve finale, al moest hij in zijn 4e heat nog wel een keer goed scoren. Guillermo was helemaal bezig aan een geweldig weekend, hij reeg de ene na de andere podiumplek aaneen en won zelfs een race, waardoor hij zich als nummer 10 plaatste voor de halve finale. In mijn 4e heat kwam ik voor het eerst dit weekend een beetje in de problemen. Ik kwalificeerde me na een mindere ronde op plek 2, enkele duizendsten achter Brandon Williams. Brandon verdedigde vanaf de start en hield de deur goed dicht. Ik zag geen mogelijkheid om erlangs te gaan en werd ondertussen van alle kanten bestookt door onder meer het Poolse talent Mateus Matys. Toen de mannen achter mij de pits in doken voelde ik dat ik ook moest gaan omdat ik veel tijd verloor achter Williams, en dat leek verkeerd uit te pakken toen ik als 3e terug op de baan kwam en in het gedrang zelfs terugviel naar plek 4. Met het nodige risico kon ik mezelf nog opwerken naar plek 2, daar was ik gezien het verloop van de race blij mee. Lee Hackett was bezig aan een geweldig weekend en pakte zijn 3e overwinning op rij, op basis van snelste rondetijd ging hij als klassementsleider door naar de halve finales. Ik stond op 2, net voor Lewis Manley en de Pool Wojtek Grzyb. Joris miste helaas op 2 puntjes de halve finales door een mindere kart in zijn laatste heat.

De halve finales waren enorm belangrijk aangezien er niet alleen werd bepaald welke 10 rijders door gingen naar de grote finale, tevens zou de volgorde in de stand beslissen wie er als eerst zijn kart mocht kiezen voor de finale. De eerste halve finale was een hele zware voor Lee Hackett, met een matige kart moest hij alle zeilen bijzetten om de schade te beperken en werd hij slechts 7e. Sean Brierley leek op de overwinning af te gaan, maar hij vergooide een finaleplaats door een fout in de pits. Logan won de race en verzekerde zich daarmee van de finale. In de 2e halve finale had ik ook zeker niet de beste kart, en het was een gekke race. Ik kwalificeerde op 3 en terwijl de top 6 nog als een treintje reed in het begin van de race, werd de race gestopt met een rode vlag door een technisch probleem met het lasersysteem in de pits. Na een herstart kon ik de 2e plek overnemen van Mateus Matys en probeerde ik Yoan Medart te volgen die de leiding in handen had. Opnieuw werd de race gestopt vanwege een crash en dit zorgde voor de nodige verschillen op de baan, ik verloor hierdoor mijn voorsprong op de nummers 3 en 4 en moest in de chaotische laatste ronden nog even de deur dichthouden. Omdat de timing de 2e keer doorliep was er even verwarring wanneer de pits dicht zou gaan, maar iedereen was op tijd en ik finishte als 2e. In de 3e halve finale was er ook genoeg te zien en ging Ed White er met de winst vandoor terwijl Lewis Manley (6e) en Wojtek Grzyb (9e met dezelfde kart als mij) punten lieten liggen, Wojtek miste daardoor zelfs de finale, net als Guillermo die 2 plekjes te kort kwam. Ondanks dat mocht Guillermo heel trots zijn op zijn weekend, erg sterk gereden!

Opnieuw ging ik als koploper de finale in en mocht ik dus als eerste mijn kart kiezen. Een groot voordeel, al was de shoot-out kwalificatie om de beurt in dezelfde kart nog crucialer. De finale was 30 minuten met 2 verplichte pitstops, dus op zich wel de ruimte om tijd en plaatsen goed te maken, maar met de kleine kartverschillen is het zeker niet makkelijk en dus was een goede kwalificatie een must om mee te doen voor de titel. Ik moest als laatste en zag dat de tijden zoals altijd enorm dicht bij elkaar lagen. Ik had een goede ronde, alle ogen waren op mij gericht, maar ik pakte geen pole position. Een 3e plek op 0,018 van poleman Michal Grzyb uit Polen, 0,002 achter Engelsman Lee Hackett en 0,002 voor de jonge talentvolle Pool Patryk Nieroda, wat zat het ongelooflijk dicht bij elkaar. Yoan, vorig jaar nog op pole position, had de slag gemist en stond bijna helemaal achteraan op slechts 2 tienden van de pole position. Ik was niet super blij met plek 3, op deze baan is het heel lastig inhalen en het ging bepaald niet makkelijk worden. Ik wist dat ik mijn geduld moest bewaren en kon vertrouwen op een goede kart. De start verliep zonder problemen, de top 5 reed langzaam weg terwijl Ed White vanaf plek 6 al snel de pits in dook voor 2 stops achter elkaar. Lee Hackett keek nauwelijks achterom en hield de bochten kort, na een ronde of 10 verloor hij een klein beetje aansluiting met Michal en ik kon hem aan het einde van het rechte stuk inhalen met een uitremactie met ingaan van de hairpin, een move die me al veel geluk heeft gebracht in de finales van de afgelopen 5 jaren en ook nu hielp hij me. Maar ik was er nog lang niet.

Ik kon het gat naar Grzyb vrij snel dichten, maar met aanwijzingen van de kant kon hij de deur goed dichthouden. Hierdoor begonnen we wel tijd te verliezen op Ed White die op zo’n 23 seconden van ons reed, wetende dat we nog 2 stops moesten doen van zo’n 10-11 seconden. Ik besloot daarom even afstand te nemen waardoor Michal weer ideale lijnen ging rijden. Ik beraadde me op mijn strategie want ik moest er snel voorbij of iets proberen te forceren met een dubbele pitstop. Eind rechte stuk kon ik geen gaatje vinden, maar in de bocht voor de pit ging ik in de aanval en kon ik hem pakken. Er was niet veel ruimte maar net genoeg om er mooi voorbij te gaan. Toch was het even billenknijpen, want ik zou toch geen bad pass vlag krijgen, dan zou Ed virtueel de leiding overnemen, maar de wedstrijdleiding vond de actie prima. Nu was het knallen, een aantal paarse tijden (snelste raceronden) volgden en de voorsprong op White ging in een kleine tien minuten tijd van 21.7 naar 22.5 seconde. Met nog 5 minuten te gaan ging ik de pits in en kon ik een klein beetje marge houden met de stops. Net als in de vorige jaar had ik het gevoel dat ik de wedstrijd onder controle had tegen het einde van de finale, wat een heerlijk gevoel. Met het uitkomen van de pits had ik nog een seconde voorsprong op Ed, de Engelsen hingen over de boarding en schreeuwden Ed toe. De sfeer was prachtig en beiden doken we de 31.5 in, veruit de snelste tijden van het hele weekend en ik kon het gat constant houden. Na 30 minuten werd ik afgevlagd en het onmogelijke werd werkelijkheid, mijn 6e BRKC-titel op rij was een feit.

Wederom had ik de eer om de grote kampioensbeker en de champagnedouche op het podium in ontvangst te nemen. Verder won ik ook ₤1000 en samen met Logan en Yoan het teamkampioenschap met BlueStar waarvoor we ook nog alle drie een hele mooie glazen trofee kregen. Het kampioenschap zat erop, over de hele wereld hadden vele mensen de livestream gevolgd en werd er met veel waardering gereageerd op mijn prestatie, dat was fantastisch. De aankleding van dit evenement is geweldig, de interviews, het commentaar en de live uitzending op internet, de kleine kartverschillen en vele toprijders, alle ingrediënten waren weer samengekomen in een prachtig weekend. De 2e plek was dit weekend voor Ed White, met een gelijkaardige strategie als Stefan Verhofste in 2016 en Thom van Dijk in 2018 wist hij net als hun destijds de 2e plek te pakken, nog voor Michal Grzyb die een knap debuut bekroonde met plek 3.

Met dank aan: Mad Brothers Racing Team; Bradley Philpot en Lee Marshall voor de foto’s !

Tags: milton keynes, brkc, individueel

Ruben komt te laat op stoom in Polen

Op donderdag 26 april reed ik samen met Nick van Overveld eind van de dag weg vanuit Nederland naar Polen, onderweg naar het Polish Indoor Kart Championship. Ik ging voor de 5e achtereenvolgende keer proberen een podiumplaats te veroveren op deze enorm sterk bezette KWC qualifier en Nick ging als marshall mee om de organisatie te helpen. Na een lange rit kwamen we ’s nachts aan in Polen en op vrijdag kon er getraind worden. De meeste van mijn concurrenten hadden op donderdag al flink getraind en dus begon ik met een achterstand aan de laatste trainingsdag. Ik had 2 heats in iedere richting en er waren niet alleen nieuwe (snellere) karts, maar ook was de baan helemaal vernieuwd inclusief een stukje buitenbaan. Een prachtige baan maar het was niet makkelijk om gelijk de snelheid te vinden die nodig was om mee te kunnen met de andere toppers. Ik was echt nog aan het zoeken en buiten lag er steeds water op de baan dat uit de plastic bakken kwam, dit maakte het ook niet makkelijker. Na mijn 2 heats had ik een redelijk goed gevoel maar wist ik ook dat ik eigenlijk nog niet 100% uit de karts haalde.

Op zaterdag verzamelden 160 rijders voor de briefing om 7 uur ’s ochtends, dit keer iedereen in 1 klasse met aparte prijzen voor masters, junioren, mini’s en dames. Er waren steeds 8 groepen van 20 rijders en iedereen ging 4 kwalificatieraces rijden. Voor de top 64 was er vervolgens op zondagmiddag een halve finale gepland en de finale voor de top 16 stond op de rol voor zondagavond. Ik had 4 zware groepen geloot en dus hoopte ik dat de kartloting een beetje mee zou zitten. De eerste race was tegengesteld en hier had ik een lekker kartje. Met een veilige kwalificatieronde maakte ik geen fouten en pakte ik direct pole position. In de race ging het alleen nog maar beter en al snel kon ik een klein gaatje slaan naar de Duitser Lars Ole Jens en landgenoot Romano Franssen achter me. Met de snelste raceronde in de laatste ronde verzekerde ik me van het maximale puntenaantal en dus een heel mooi begin. Het pitstop systeem was ook iets aangepast want je hoefde nu niet meer op een knop te drukken maar enkel te zorgen dat je 20 seconden in de pits stond, dit werd gemeten door de tijdwaarneming via de transponder en je kon de tijd zien meelopen op een groot scherm. Om precies op (of net boven de) 20 seconden te zitten moest je bij 16-17 seconden vertrekken en dat kon dus wel riskant zijn.

Het was lekker weer en gedurende de dag werd het steeds warmer op en rond de baan. Dit zorgde ervoor dat de grip steeds meer toenam en hierdoor gingen de karts bepaald niet lekkerder rijden. Dit zorgde er ook voor dat ik niet met mijn favoriete agressieve rijstijl kon rijden. In race 2 gingen we de normale richting uit en dit was een hele lastige race voor mij. Ik kwalificeerde als 6e met de sterke Pool Grzyb op pole en daar achter mijn Belgische BlueStar teamgenoten Yoan Medart en Mathias Grooten die dit weekend ook alle drie enorm sterk waren. In de race had ik het gevoel dat ik met de toegenomen grip ik nog niet alles uit de kart haalde, met veel moeite wist ik de 5e plek nog te pakken, ook doordat dit echt wel een mindere kart was. Mijn 3e race was ook geen gemakkelijke, ik kwalificeerde opnieuw rond plek 5/6 en moest alle zeilen bijzetten om de koplopers te kunnen volgen. Dit lukte net niet en daardoor bleef ik steken op plek 5. In de laatste ronde probeerde ik anders te rijden en plots reed ik de snelste raceronde, nu wist ik zeker dat ik in deze race niet alles uit de kart had gehaald, 5e worden met snelste rondetijd is absoluut geen goed resultaat. Door een straf van een van de rijders voor me schoof ik nog door naar plek 4 wat resulteerde in een 11e plaats na dag 1. Op zich niet heel dramatisch, en ik had wel het idee dat ik in de laatste race wat gevonden had, maar het gat naar de top 3 (met Yoan, Mathias en regerend kampioen Sebastian Papke uit Duitsland) was wel al erg groot.

Op zondag ging ik vol goede moed de 4e race in. Dit keer moest ik het opnieuw opnemen tegen Mathias en nog een andere groep goede rijders. Ik had nu een gemiddelde kart en kon op plek 2 kwalificeren achter Mathias. Mathias zijn kart was iets beter dan die van mij, maar ik kon hem in de race toch volgen en ik merkte dat mijn racepace weer helemaal terug was waar hij moet zijn! Ik reed de snelste raceronde en finishte kort achter Mathias op plek 2. Ondanks dat ik niet gewonnen had kon ik zeker leven met dit resultaat en ik steeg naar plek 9 in de rangschikking. De top 64 ging door en ik zat samen met onder meer de nummers 1 en 5 uit de stand in de halve finale A. Hierin werd het knock-out kwalificatie systeem toegepast zoals dat ook op het WK gebruikelijk is, de organisatie gebruikte dit kampioenschap echt als een blauwdruk voor het KWC dat hier in juli zal plaatsvinden. Dit ging heel erg goed en ik schakelde onder meer de snelle Duitser Dennis Höller uit. In de finale van de battle moest ik tegen Yoan en die verloor ik. Ik startte zo opnieuw vanaf 2 en de race was heel erg spannend. Vanaf ronde 1 tot en met de laatste ronden kon ik aandringen, maar Yoan hield de deur op bepalende momenten slim dicht waardoor ik niet kon inhalen. Zeker aan het einde van het rechte stuk kwam mijn kart topsnelheid tekort om mezelf goed te positioneren. In de bochten lag mijn kart wel beter en zo kon ik nog wel de snelste raceronde rijden, voor de 4e keer in 5 races dit weekend en dat gaf vertrouwen!

Na de halve finale duurde het lang voordat ook de andere 3 halve finales waren afgewerkt. Ik maakte nog even van de gelegenheid gebruik om lekker te gaan zwemmen in het zwembad van het hotel samen met een hoop andere (Nederlandse) rijders. De hele accommodatie en de leuke groep rijders maakt dit weekend altijd heel speciaal. Voor de finale stond ik 7e en realistisch gezien had ik nauwelijks kan meer op het podium, dus moest ik voor de 5e plek gaan die nog wel binnen bereik lag. De titelstrijd zou gaan tussen Yoan, Mathias, Sebastian en Rico Haarbosch. Rico had de minste punten en nadat Sebastian en Yoan 1e en 2e waren geworden in de kwalificatie leek de titelstrijd tussen hun te gaan, en zouden Mathias en Rico om de 3e plek gaan strijden. Ik had eerst nog mijn Belgische Deloitte collega Peter Neefs uitgeschakeld en verloor toen van Mathias, waardoor ik als 7e moest starten. In de race had ik een mooie gevecht met Romano waarbij we elkaar een aantal keer fair & square inhaalden, uiteindelijk wist Romano met een iets betere pitstop voor mij te eindigden en zich daarmee te verzekeren van plek 6 in de race en de eindstand, voor mij zat er dit jaar helaas niet meer in dan plek 7, maar met het oog op het WK zie ik het zeker positief in.

Dan de strijd om de podiumplaatsen. Sebastian reed vanaf het begin van de wedstrijd lichtjes weg van de rest en had ook de snelste raceronde in de handen, dit was voor hem genoeg voor de titel, maar achter hem lagen de tijden dicht bij elkaar en zodra iemand de snelste raceronde zou afpakken dan was Yoan, die met een voorsprong de finale in was gegaan, weer kampioen en dus bleef het spannend tot het laatste nippertje. Doordat er meerdere mensen in de race waren voor het podium was het lastig om de punten al tijdens de race uit te rekenen, niet iedereen was hiervan op de hoogte. Rico werkte zich op naar voren en probeerde nog een 3e plek uit het vuur te slepen, al waren zijn kansen klein gezien de achterstand van 4 punten op Mathias. In de laatste ronde bereikte de finale zijn climax toen Rico uit de pits kwam en buiten probeerde mee te rijden met Yoan. Hij kwam hierdoor voor Yoan, de Pool Grzyb glipte mee en Yoan kon zijn titelkansen wel vergeten. Rico kreeg meteen oranje al waren de meningen hierover verdeeld. Hij gaf hier geen gehoor aan tijdens de laatste ronde en werd hiervoor na de race alsnog 2 plekken teruggezet (achter Yoan). Teleurstelling en vreugde liepen door elkaar heen maar het was uiteindelijk Sebastian Papke die voor de 4e keer in 5 jaar tijd werd gekroond tot Pools kampioen, een geweldig knappe prestatie ook al was hij dit jaar zeker niet zo dominant als de afgelopen jaren en had hij ook het nodige geluk. Yoan en Mathias eindigden op plek 2 en 3 met mixed feelings. Rico en Michael Grzyb eindigden net naast het podium. Vooral de prestatie van Grzyb was indrukwekkend, hij is de eerste Pool die er in de laatste jaren in is geslaagd om zich te bemoeien met de strijd om de podiumplaatsen en werd dan ook verdiend kampioen bij de Poolse rijders, waarbij de top 3 ook rechtstreeks geplaatst is voor het WK. De kampioenen bij de dames, junioren en mini’s waren respectievelijk Mellanie Motz (NL), Thom van Dijk (NL) en Wouter Poleij (NL). Wouter maakte eveneens grote indruk door als 12-jarige zich zomaar te plaatsen voor de halve finales tussen een hele hoop Europese toprijders, een prestatie van formaat!! Al met al weer een bewogen weekend en ik kijk al uit naar het WK dat hier eind juli zal plaatsvinden.

Tags: szczecin, polen, individueel, pikc

Ruben rijdt fantastisch weekend maar verspeelt titelkansen in shoot-out

Ook Omroep Zeeland was het IEKC niet ontgaan want met cameraploeg waren zij aanwezig om verslag te doen van de sfeer op het kampioenschap en die was heel erg goed. Het is altijd leuk om internationale vrienden weer te zien en iedereen keek uit naar een mooie tweedaagse strijd op het asfalt. Het tijdschema werd strak gehandhaafd en dat was ook nodig want er werden maar liefst 60 races verreden in 1 weekend tijd. Met zo’n groot aantal races weet je dat er van alles gaat gebeuren, als rijder is het dan zaak om uit de problemen te blijven, goed te scoren met alle karts die je krijgt en je vooral niet gek te laten maken door discussies of door andere rijders. Ik kwam de eerste dag goed door al had ik een paar races waar ik heel hard moest werken om een podiumplaats te pakken. Uiteindelijk stond ik wel gewoon 5 keer op het podium ondanks dat ik een aantal zeer sterke groepen had en ook wat lastige karts. Ik had een aantal spannende gevechten met onder meer bekende concurrenten als Mike Bartelen en Mike Sturm. Met 2 overwinningen en 3 3e plaatsen stond ik op plaats 9 en had ik dus nog alle kans om op zondag voor de titel te gaan strijden. De Duitser Michael Schöttler stond er na de eerste dag als beste voor, maar ook de Belg Mats de Jong stond in de top 3 en maakte een hele sterke indruk. Er was een aantal discussies over karts die er al dan niet gedurende de dag uitgehaald moesten worden, uiteindelijk maakte de wedstrijdleiding daarin een beslissing die voor de één gunstiger was dan voor de ander, maar dit soort situaties blijven altijd lastig en uiteindelijk moet je het toch doen met de kart die je krijgt en daar het beste van maken.

Op zondag was wel te zien dat sommige karts een stuk beter liepen dan de dag ervoor en dan kan het wel frustrerend zijn dat jouw naaste concurrenten een heat makkelijk winnen in een kart waarmee jij een dag eerder hebt moeten vechten voor een 3e plek. Ik focuste me echter weer op mijn eigen races en dat ging goed. Van de 3 resterende heats wist ik er op zondag 2 te winnen door Romano Franssen en de Duitser Tobias Laube achter me te houden en 1 race als 2e af te sluiten na opnieuw een spannend duel met Mike Bartelen. Ik steeg in het klassement naar de 5e plek en voelde dat ik er in iedere kart het maximale uit haalde. Van de 8 races werd het slechtste resultaat geschrapt en vervolgens gingen de beste 45 rijders door naar de halve finales. Ik zat in de 2e halve finale die in plaats van 16 ronden zoals in de heats, 31 ronden zou duren. De heats waren om en om in de gewone en tegengestelde richting en de halve finale zou in de omgekeerde racerichting verreden worden. De kartloting was nu heel erg belangrijk, want niet alleen waren de groepen heel erg sterk, ook telden de punten dubbel en kon je deze race niet schrappen. Ik lootte een prima kart en die kon ik ook wel gebruiken, want een aantal grote concurrenten zoals Lorenzo Stolk en de Belg Mathias Grooten hadden ook hele goede karts. Na de kwalificatie stond geen van ons drie echter op de eerste plaats, want het grote kleine talent Eliano de Vos ging er brutaal met de pole position vandoor. Net als in de voorrondes mocht je 1 shortcut nemen en ik was in dubio of ik deze in de eerste ronde moest gaan nemen of niet. Ik besloot achter Eliano aan de shortcut in te gaan en haalde hem direct de bocht erna in. Dit bleek een gouden zet, want Mathias en Lorenzo reden nog even door, maar kwamen al snel achterblijvers tegen die al wel de shortcut hadden genomen, en zo hadden ze geen kans om het verschil te maken en kwamen ze allebei achter mij de shortcut uit. Ik had de wedstrijd onder controle en Lorenzo kon zich nestelen op plek 2 en mij zo nu en dan bestoken. Kort daar achter vochten Mathias en Eliano om plek 3. Omdat nog niet iedereen de shortcut had genomen moest ik het tempo hoog houden en dus was het af en toe tricky omdat ik wist dat Lorenzo loerde op de aanval. Uiteindelijk wist ik op de goede moment de binnenkant van de bochten goed af te schermen en won ik de race inclusief het halve puntje voor de snelste ronde.

Michael Schöttler en Patrick Bakker wonnen de andere 2 halve finales en dat waren ook de enige 2 rijders die nog voor mij stonden in het algemeen klassement, slechts een half puntje stond ik achter op Michael en 1 punt op Patrick, mijn uitgangspositie was dus vele malen beter dan vorig jaar toen ik in nagenoeg kansloze positie stond maar met een overwinning in de finale nog wel een podiumplek (3e) pakte. Nu was er geen kartloting voor de finale maar een kwalificatie allemaal om de beurt in dezelfde kart. Een veel eerlijker systeem en dus had de organisatie zeker geluisterd naar de adviezen van de rijders en zelf ook geëvalueerd. 15 rijders waren er over en vanaf plek 15 in de stand ging iedereen 1 voor 1 richting de nummer 1 in de stand. Er werden zeer wisselende tijden neergezet die verrassend ver uit elkaar lagen. Ik was er helemaal klaar voor maar mijn ronde draaide uit op een deceptie. Iedereen rijdt in dezelfde kart dus eigenlijk mag je geen excuses zoeken, maar ik had wel enorm veel last van het feit dat er een kart werd gebruikt met een extreem grote stoel. Omdat ik altijd rijd zonder inzetstoel zat ik nu niet stabiel en hierdoor had ik totaal geen goed gevoel in de kart en dat resulteerde in een paar kleine foutjes waardoor ik slechts de 13e tijd reed op 3 tiende van de pole tijd van regerend kampioen Rico Haarbosch die een heel knap rondje reed. Een grote teleurstelling want mijn uitstekende uitgangspositie was in deze ronde veranderd naar een vrijwel kansloze positie. Ik was hier wel enigszins teleurgesteld in de organisatie dat ze besloten op zo’n cruciaal moment waarbij het draait om honderdsten van seconden deze kart in te zetten, terwijl er ook genoeg normale karts waren die het weekend nog niet hadden gereden.

Omdat ik nu pas als 13e mocht kiezen had ik 1 van de minste karts van het veld, ik moest gaan knokken voor wat ik waard was om toch nog zoveel mogelijk punten te pakken. Ik had zin in de finale en wilde er het beste van gaan maken, de finale werd in de normale richting verreden en bestond uit 46 ronden met 1 shortcut. In de eerste bocht wist ik al de Belg Benjamin Kaivers in te halen en ik besloot om mijn shortcut dit keer niet in het begin te nemen en te gokken op gevechten tussen mensen die de shortcut wel vroeg namen. Dit gebeurde inderdaad en ook mijn pace was nog verrassend goed, op de top 4 na kon ik de tijden van de rest matchen en dat was zeer positief en bood nog kansen om naar voren te komen. De Belg Yoan Medart ging in gevecht met Tobias Laube en ook die kon ik zo passeren, door een late shortcut te nemen, en Dennis Höller wist ik op de baan in te halen. Met nog 10 ronden te gaan naderde ik de nummers 5 tot en met 8, Mathias Grooten, Michael Schöttler, Eliano de Vos en Mats de Jong. Aan kop was Rico met de beste kart hard weggereden van de rest, voor hem had het veel weg van de WK finale van vorig jaar, hij stelde een 2e plek veilig. Patrick reed op plek 2 een eenzame race maar wist dat dit hem genoeg punten zou brengen om kampioen te worden, want Mike Sturm en Lorenzo Stolk op 3 en 4 reden ook een hele sterke finale maar konden hem niet meer bedreigen. Ik kwam nog naast Eliano en Mats de laatste ronde, maar kon ze net niet inhalen en eindigde daarmee de finale op plek 9.

Dit was genoeg om de 6e plek in de eindstand te behouden en zo kon ik toch nog een redelijke klassering uit het vuur slepen. Desalniettemin was het natuurlijk flink balen dat ik naast de titel had gegrepen, want voor de finale lag die voor het grijpen gezien mijn puntentotaal. Maar ook dat hoort bij topsport en als je ziet welke rijders er voor je staan, dan is het winnen van de titel ook geen 1-2-3tje, de top 15 bestond uit stuk voor stuk toppers en ik was trots op de races die ik dit weekend gereden heb. Op een paar kleine verbeterpuntjes na mag de organisatie onder leiding van Ingmar Zonder, Lee-Roy Djemani, Cuma Kastaci en Joop Stolk in mijn ogen ook heel tevreden zijn. Alom was na afloop bewondering te horen en te lezen over het hoge niveau van rijders dat er dit weekend aanwezig was en het is gaaf om daar onderdeel van uit te maken. Ik wil Patrick Bakker feliciteren met deze hele mooie titel, hij bleef het hele weekend koel en wist vanaf een 10e plek op zaterdagavond zich op te werken naar de 1e plek op zondagavond, het moment dat telt, een hele mooie titel voor hem. Rico en Michael legden beslag op plek 2 en 3, ook zij hebben een heel mooi kampioenschap gereden. Ik kijk nu al uit naar de 3e editie van volgend jaar en hoop dat ik dan een goed weekend kan bekronen met een bijpassend eindresultaat!

Foto’s met dank aan: Vienna Bos and MAD Brothers’ Racing Team

Tags: ikm, middelburg, individueel

Ruben maakt er 5 op een rij van in Groot-Brittannië

Op zaterdagochtend was ik toch weer licht gespannen voor mijn 1e heat van het weekend. Dit was gelijk een hele zware en ik pakte pole position terwijl de top 6 binnen anderhalve tiende achter me zat. Dat voorspelde een zware race, maar gelukkig kon ik na een aantal rondjes mijn concurrenten Oliver Bayani, Thom van Dijk, Bjorn Vermeulen, en nog enkele toppers, afschudden. Ik hoefde geen risico te nemen bij het maken van mijn pitstop en won de 1e race overtuigend. Race 2 was op de alternatieve lay-out op zaterdagmiddag, op zich wel een leuke baan maar ik moest iets meer zoeken in vergelijking met de traditionele baan. Toch kon ik wel weer pole position pakken, en na een paar ronden op de hielen te zijn gezeten door Dan Healey en Sean Brierley, kon ik wegrijden en de overwinning binnen hengelen.

Annelien reed op dag 1 ook gelijk heel sterk, ze had 9 maanden niet gereden vanwege een nekblessure en ging het nu voor het eerst weer proberen, en ze begon gelijk heel knap met een 2e plek achter 1 van de favorieten, Matt Bartsch uit Polen. Edyta had iets meer moeite maar voor haar was het dan ook de 1e keer hier. Op zondagochtend ging het hele circus alweer vroeg verder, sommige rijders hadden op zaterdagavond al hun 3e race gereden, ik moest die nog doen. In mijn groep zat eigenlijk maar 1 echte topper, en dat was Matt Bartsch, maar hij trok net wel 1 van de bommetjes. Aangezien ik een ietsje mindere kart had, had ik geen kans om hem te pakken en werd ik voor het eerst in 16 wedstrijden weer eens verslagen op de baan van Formula Fast. Mijn befaamde winning streak was ten einde maar beter nu dan in de grote finale, want dat is toch waar het ieder jaar om draait. Mijn 4e race was nu wel extra belangrijk want ik wilde niet nog een punt laten liggen, Sam Spinnael en Jonny Elliott hadden namelijk wel 3 van de 3 races gewonnen. Andere grote concurrenten als de Deen Sponholtz, de Britten Ed White en Lewis Manley en de Belg Yoan Medart hadden al 1 of meerdere punten gemorst.

Ik had in race 4 mijn handen vol aan Lewis Manley. Ik had namelijk een kart die de vorige race niet gereden had en dat was hier een enorm nadeel. Mijn kwalificatie was ternauwernood goed voor plek 3 op zomaar een halve seconde van de pole position. Ik kon na een aantal ronden de 2e plek pakken en kon toen heel langzaam beginnen met inlopen op Lewis die inmiddels een seconde of 2.5 was weggereden. Eerst met honderdsten en toen mijn banden op temperatuur waren met tienden per ronden sloop ik naar hem toe. Een klein gelukje was dat hij de pits in dook met nog een minuut of 6/7 te gaan, zo kon ik nog even doorrijden en het verschil maken. Zij aan zij kwam ik naast hem de pits uit, maar aan de binnenkant, en dus pakte ik de leiding over! Ik won de race en dat was best een opluchting. Edyta werd in deze zelfde race heel netjes 5e! Mijn halve finale verliep heel soepel, ik won vrij eenvoudig en doordat Sam Spinnael punten liet liggen ging ik net als de afgelopen 2 jaar als leider de finale in, wat betekende dat ik de eerste kartkeuze had.

Maar eerst moest er nog gekwalificeerd worden, allemaal 1 ronde in dezelfde kart in de omgekeerde volgorde van de stand. Ik had mijn zenuwen goed onder controle en zag dat alle tijden weer enorm dicht bij elkaar lagen. Mijn ronde ging heel goed op 1 bocht na waar ik de apex een beetje voorbij schoot, dit koste me de pole position want ik was 2e op 0.005 van BlueStar teamgenoot Yoan. Yoan had de 3e kartkeuze en had dus ook een goede kart, en dus wist ik dat me een hele zware finale te wachten stond. Thom mocht als 2e kiezen en had een kart die vergelijkbaar was met die van mij, echter moest hij wel als 5e starten. Na een aantal ronden race was ik Yoan nog niet langsgekomen, hij schermde de binnenkant steeds goed af en er waren al enkele mensen gaan pitten. We moesten nu 2 pitstops maken en dus was het heel goed opletten wat er gebeurde op de baan. Ik wilde graag het initiatief in de wedstrijd nemen en dat lukte door Yoan eind rechte stuk te verschalken. Hij bleef lang bij me maar met nog een minuut of 10 (van de 30) te gaan ontstond er een gaatje. Thom was ondertussen opgerukt naar voren en alleen Ed White kon bij hem in de buurt blijven. Matt Bartsch had als 3e gekwalificeerd maar viel met een mindere kart langzaam terug, terwijl Thom dezelfde tijden als mij reed.

Ik hield het scherp in de gaten en rekende uit dat ik 23 seconden marge had, goed voor 2 pitstops die niet helemaal op de limiet hoefden te zijn, maar rustig aan kon ik het zeker niet doen. Yoan kwam na 2 stops achter Thom en dus was het toch nog wel even spannend. Ik maakte ook mijn 2 stops en maakte geen fouten, 4 groene lichten en ik kwam een seconde of anderhalf voor Thom weer de baan op, zodoende had hij geen kans meer om nog aan te vallen. De vijfde titel was binnen, ongelooflijk dat de reeks voortduurt, opnieuw kon ik met gebalde vuist de zege vieren en ik was hier super tevreden over. Naast de £1000 en het free entry ticket voor het KWC kreeg ik weer een staande ovatie, een interview met lovende woorden en een hele mooie beker die perfect in het rijtje van de afgelopen jaren paste. Het blijft een heel bijzonder kampioenschap om aan mee te doen en al helemaal om te winnen. Ik vond het erg leuk om naderhand te horen hoeveel mensen het via Youtube live gevolgd hadden, in mijn ogen is het BRKC echte reclame voor de (indoor)kartsport en ik hoop dan ook volgend jaar hier weer terug te zijn om mijn titel voor de 5e keer te verdedigen.

© Foto’s Belinda Norris Photography

Tags: milton keynes, brkc, individueel

Ruben door spetterende finale naar 11e individuele Zeeuwse titel

Bij de junioren was Guillermo van Pamelen de hele dag de beste, hij reed vanaf race 1 sterke kwalificaties en moest slechts in de laatste race enkele meters op de 2e plek rijden, toen Eliano de Vos de pole position pakte. Guillermo stelde echter in de 1e bocht alweer orde op zaken en ging er overtuigende met zijn 2e Zeeuwse titel bij de junioren op rij vandoor. Eliano zat steeds kort achter Guillermo en liet wederom zijn talent zien door knap 2e te worden, al was hij zelf teleurgesteld dat de 1e plek aan zijn neus voorbij was gegaan. De strijd om plek 3 ging onder meer tussen Mike Dijkgraaf en Redwan Geerts, die beiden heel sterk voor de dag kwamen, maar Mike was uiteindelijk de slimste in de races en wist zo een mooie podiumplek mee naar Brabant te nemen.

Op zondag was het de beurt aan de senioren verdeeld in 4 categorieën, de 45+ klasse (85kg), de vedergewichten (70kg), de middengewichten (85kg) en de koningsklasse (100kg). We begonnen de dag met de 45+ klasse met daarin een vol deelnemersveld met onder meer mijn Veersedam teamgenoot Dave Adriaanse aan de start. Hij was een nieuwkomer in deze klasse maar net als veel concurrenten een zeer ervaren rijder en door velen gezien als de topfavoriet. Hij maakte deze rol helemaal waar door in alle 4 de wedstrijden overtuigend met de overwinning aan de haal te gaan. Af en toe kwamen Johan Wisse (2e), Jan-Kees Luteijn (4e) en Coen van Zunderen (3e) nog dicht in de buurt, maar Dave liet zeer constante en competitieve tijden zien waarmee hij toch een maatje te groot bleek voor zijn opponenten.

In de vedergewicht klasse was er letterlijk en figuurlijk een mager deelnemersveld aan de start, al heb ik het dan alleen over het aantal deelnemers, want de 6 rijders die wel aanwezig waren, waren wel allemaal hele sterke rijders waaronder 5 rijders die de afgelopen 2 jaar van zich lieten spreken op het KWC. Rico Haarbosch won vorig jaar voor het eerst deze klasse en had vandaag vooral af te rekenen met Mika Mathia en Lorenzo Stolk, die hem een aantal keer flink op de hielen zaten. Mika pakte zelfs 2 keer pole position en Rico werd dus gedwongen om het beste in hem naar boven te halen. Uiteindelijk won Rico alle 4 de races en daarmee was hij duidelijk de terechte winnaar. De strijd om plek 2 was enorm spannend tussen Lorenzo en Mika, die duurde zelfs tot de laatste ronde van de finalerace waar Mika na 18 ronden verdedigend werk van Lorenzo met een zeer gewaagde actie toch nog de 2e plek in de eindstand in de wacht sleepte.

In de middengewichtsklasse was het grootste deelnemersveld met daarin tal van kanshebbers die zich konden gaan mengen in de strijd om het podium. Dat bleek ook wel als je de uitslagen van de verschillende races bekeek die soms helemaal door elkaar geschud werden. In race 1 wist ik met een hele lekkere kart een makkelijke overwinning te scoren voor Patrick Bakker en Mike Bartelen, gelijk 2 van mijn grootste concurrenten. 2 andere mensen die ik vandaag zeker in de gaten hield waren Joris en Mike Sturm, beiden heel lekker op dreef de laatste tijd, maar zij begonnen met een plek buiten de top 4. In race 2 had ik een mindere kart en kwalificeerde ik me op plek 4 na een super kwalificatierondje. In de race werd ik meteen opgejaagd door Mike Sturm en die dook al vroeg de pits in (in iedere race was er 1 verplichte pitstop van 10 seconden). Ik besloot heel even te wachten om niet gelijk te hoeven gaan verdedigen, want er moest nog veel mensen stoppen die daar van zouden kunnen profiteren. Toen ik 3 ronden later ging pitten kwam ik net achter Mike weer de baan op en die ging vol in de verdediging. Ik liet me toen verleiden om even de buitenkant te kiezen en dat kwam me duur te staan, want ik verloor 2 plekken aan Joris en Tim van Zunderen. Laatstgenoemde kon ik gelukkig nog inhalen, maar door deze acties was ook Wouter Verbaarschot voor me gekomen en eindigde ik de race dus slechts op plek 7, een flinke hap uit mijn titelambities, want achter Danny van Domburgh werd Patrick opnieuw 2e en Mike Bartelen weer 3e.

In race 3 had ik een middelmatige kart waarmee ik geen goede kwalificatieronde reed, hierdoor bracht ik mezelf verder in moeilijkheden doordat ik nu achter Mike B en Patrick stond. Mike S ging er vanaf de pole position hard vandoor, ik kon meteen aandringen bij Patrick die de pits in dook, en daarna bij Mike B die vol begon te verdedigen. Dit was best frustrerend, want Patrick kon zo ondanks dat hij veel last had van achterblijvers van profiteren, en zo werd hij in een zetel gezet voor de titel. Ik besloot toen afstand te nemen van Mike B omdat we teveel tijd verloren, er gebeurde die race verder weinig en ik werd 4e. Ik stond nu 4e in de stand, op 11 punten achter Patrick, 8 punten achter Mike B en 1 punt achter Mike S, een op het eerste oog bijna onmogelijke taak om die alle 3 nog te achterhalen. Maar gezien Patrick in zijn laatste race een slechte kart had en Mike B een middelmatige, was er nog wel een klein kansje, ik had de stand goed in mijn hoofd geprent en was nog het meest bezorgd om Mike S die de beste kart had geloot voor deze laatste race, en ik moest dus voor hem eindigen. Ik had gelukkig ook een prima kart en reed mijn beste kwalificatierondje van de dag, goed voor een hele belangrijke pole position!

Achter me stond Tim Leloux, net voor Mike S en Mike B, terwijl Patrick met zijn lastige kart op een 8e plek stond. Als het zo zou blijven zou ik alsnog kampioen zijn, maar de race moest nog beginnen en duurde dit keer geen 16 ronden zoals de 1e 3 races maar 21 ronden. Ik reed een zeer constante race en na een ronde of 10 wist Mike S de 2e plek te pakken van Tim, hij reed toen binnen 3 ronden het gat van een seconde op mij dicht en ik kneep hem behoorlijk. Dit was een hele lastige situatie aangezien Mike B op plek 4 reed en ik het me dus niet kon permitteren om flink te gaan verdedigen, tegelijkertijd wist ik dat als Mike S voor me kwam de titel ook gevlogen was. Ik reed 2 ronden door en nam toen mijn pitstop met enig risico, daardoor kwam ik wel weer voor Mike S de baan op. Nog 6 ronden op de klok en inmiddels was Patrick een plekje opgeschoven naar 7 en Mike B reed slim door tot en met de laatste ronde. Ik probeerde half te verdedigen zonder mijn rondetijden veel te laten oplopen, een aantal zenuwslopende ronden want Mike drong flink aan. Met nog 2 ronden te gaan vond ik het gat van Tim op plek 3 naar Mike B comfortabel genoeg en ging ik harder verdedigen. Mike S probeerde er nog langs te komen, maar dat mislukte en zo verloren we nog wat tijd wat het nog spannender maakte. Maar precies zoals ik gepland had kwam Mike B als 4e weer de baan op en met Patrick nog steeds op plek 7 kon ik mijn handen in de lucht steken en mijn 11e individuele Zeeuwse titel vieren. Een miraculeus einde met uiteindelijk de top 3 binnen 1 punt, Mike S verloor door zijn actie zijn podiumplek en werd 4e, had hij mij echter wel ingehaald dan was hij kampioen geweest en had ik het podium voor het eerst in 15 jaar niet gehaald, dat gaf aan hoe dicht het vandaag bij elkaar lag.

In de koningsklasse was het wellicht ietsje minder spannend, onder meer ook door de afmelding van teammaat Leroy Wehmuller die ook al vele malen kampioen is geworden maar vandaag helaas door omstandigheden niet deel kon nemen. Dat deed echter niks af aan de prestaties van de mannen en dame die op 100kg reden, want er waren erg leuke races te zien en met 100kg werden er hele snelle tijden gereden van zelfs 43 laag (ter vergelijking de 70 en 85kg klasse reden 42 half en 42 hoog). Dennie Sturm was ijzersterk vandaag en ging er met de titel vandoor, op plek 2 een relatief nieuw gezicht, Bryan Rijke troefde Anne Matthijssen af voor plek 2. Een mooi podium om deze editie van het Zeeuws kampioenschap mee af te sluiten, er werd dit jaar sportief gereden en veel mensen hebben het weekend kunnen gebruiken als goede voorbereiding op het IEKC van volgende maand.

Tags: ikm, middelburg, individueel, zeeuws kampioenschap

Ruben voor 4e jaar op rij op eindpodium PIKC

Een grote groep Nederlanders en Belgen was traditiegetrouw present in Polen en op vrijdagavond zat de sfeer er al goed in, tussen de trainingen en de briefing door werd er al gretig gebruik gemaakt van de sauna en het zwembad bij de kartbaan! Op zaterdagochtend gingen we van start en gelijk een kraker, want de complete top 4 van vorig jaar zat in de eerste groep en dus kon ik het meteen opnemen tegen de man die al jaren als topfavoriet wordt gezien in Polen, de Duitser Sebastian Papke! Mijn kwalificatie was niet super en dat zorgde voor een 7e startplek, de verschillen zijn zo klein en dus wist ik dat het een lastige race zou worden aangezien het maar 20 korte rondjes zijn. Maar de race ging heel goed, ik kon veel mensen inhalen en een aantal dook voor mijn neus de pits in, waardoor ik zelfs jacht kon maken op de runner up van vorig jaar, de Duitser Christian Wolf die nu op kop reed. Met een hele goede pitstop in de voorlaatste ronde kwam ik tot op 1 kartlengte en in de allerlaatste ronde kwam ik erbij en in de laatste bocht vond ik het gaatje en won ik de race. Wat een mooie start van het kampioenschap en ik was blij met de snelheid! Daarna was het lang wachten maar dat is tijdens het PIKC nooit een straf want er is genoeg te doen en altijd zijn er wel bekenden aan het racen die je kan aanmoedigen. De Nederlanders boekten wisselende resultaten maar het was mooi om de strijdlust en het fanatisme te zien, en niet alleen bij een wereldtopper als Rico maar net zo goed bij de kleinste mannen, de dames en de junioren!

Er werden foutjes gemaakt met inhaalacties en veel fouten in de pits, maar er waren ook fantastische inhaalacties en tactische hoogstandjes! Mijn 2e race was een lastige want ik had een kart die wat trekkracht te kort kwam. Ik kwalificeerde me wel op plek 3 en kon vervolgens de aanval inzetten op de snelle Duitsers Dennis Höller en Maxi Siese die ik allebei kon inhalen. Thom zat wel op mijn bumper en in de voorlaatste ronde met het uitkomen van de pit probeerde Höller mij in te halen, dit mislukte maar koste wel zoveel tijd dat Thom er net voor kwam. Een kleine teleurstelling aangezien ik hier een mogelijke overwinning liet liggen, maar met deze kart wel een uitstekend resultaat. Thom maakte indruk met 2 overwinningen bij de senioren op dag 1, net als Rico die ook bij de junioren overwinningen verzamelde en Mellanie die 2 keer 2e werd op dag 1. Mika en Selina scoorden beiden een 2e plek op dag 1, terwijl de oude meester (met alle respect) Corné zijn eerste podiumplek binnenhaalde ten koste van Rico. Bram, Lorenzo, Danny en Detlef misten net het podium maar maakten nog wel kans op een plaats in de halve finale. Mijn 3e race was ook heel spannend, na race 1 in normale richting en race 2 tegendraads gingen we weer de normale richting uit en dit keer greep ik wel de pole position. Het was deze race knokken met de rappe Belgen van Traxxis, collega Peter Neefs en de nummer 5 van vorig jaar Bjorn Vermeulen. Verder zat ook de Zwitser Silvan Tomasi er goed bij. Na een mooie race kon ik op tactiek wel de overwinning, binnen hengelen, een top score op dag 1 dus waarmee ik achter de Duitser Lars Ole-Jens (3 overwinningen) en voor mijn teammaat van de prachtige overwinning in de 24 uur van Brussel van vorige week, Mathias Grooten, op een 2e plek in de stand stond. De medailles van dag 1 werden uitgedeeld en in het zwembad of in het restaurant werd volop nagekaart over de eerste dag.

Bij de junioren was het naast Rico ook Thom die een overwinning kon pakken. De andere junioren vanuit Nederland waren Wouter, Eliano, Tess, Mike, Guillermo en Jarno (streed ook nog bij de senioren mee!) die allemaal heel dicht bij het podium kwamen en hun snelheid lieten zien, maar het niveau lag hoog en ze kregen het van de Poolse rijders niet cadeau.

Op dag 2 waren heats 4 en 5 van alle rijders gepland en terwijl sommige deelnemers nog hun roes uitsliepen in hun bed ging Corné er in de eerste heat met een mooie overwinning vandoor. Ik kon in mijn 4e heat beslag leggen op opnieuw een 2e plek. Ik kon de Pool Artur Pel nog wel verslaan maar Mathias Grooten was mij deze race net te snel af. In race 5 stelde ik weer orde op zaken, met mijn 3e overwinning uit 5 races inclusief snelste ronde en pole position stelde ik me nog steeds nadrukkelijk kandidaat voor de titel. Met een 2e plek als schrapresultaat liet ik zien dat ik ook in de mindere karts kon presteren en ik was klaar voor de halve finales. Podiumplekken waren er verder nog in ronde 4 en 5 voor Mellanie (P2), Selina (P2), Mika (P2), Deltef (P2), Corné (ook nog P2), Lorenzo (P3), Thom (P3) en Bram (P3). Ook zij konden een hele mooie medaille toevoegen aan hun collectie.

In mijn halve finale had ik dezelfde kart als in heat 5, we gingen nu wel weer de andere kant op, dat kon bij sommige karts best wat verschil maken, maar ik was blij met mijn kartloting. Het leek voor de titelstrijd nog te gaan tussen een vijftal rijders, Mathias en ik en de 3 Duitsers Papke, Ole-Jens en Siese. Ik kwalificeerde me als 3e en maakte jacht op de 2 rijders voor me, dat waren Rico op 2 en de beste Pool van dit weekend, Michal Grzyb op kop. Eerst kon ik Rico inhalen en daarna ook Grzyb, terwijl Rico toen al naar binnen dook. We reden beiden hele strakke tijden en grappig genoeg net als de vorige 2 jaar was het een strijd tussen Rico en mij om de winst in de halve finale. In tegenstelling tot de vorige 2 keer was ik het nu die er met de overwinning vandoor ging, door hele constante tijden en een uitstekende pitstop pakte ik hele belangrijke punten waarmee ik door mijn 4e overwinning van het weekend naar de leiding in het klassement ging! Rico haalde door zijn 2e plek ook de finale en dat kon ook gezegd worden van Mellanie die als 3e Nederlander in de top 10 mocht aantreden voor de finale, wat een sterk weekend reed zij! Door een 2e plek in haar halve finale kon ze zich alvast kampioen bij de dames noemen. Corné kon net als in 2014 de titel van beste Master (35+) op zijn conto schrijven!

Foto’s met dank aan: Susi Trauernicht

De juniorenfinale was heel spannend, de Polen Dawid Klarman en Jakub Ziobro bestookten Rico aan alle kanten, maar Rico hield zijn hoofd koel en de pole position en een 2e plek in de finalerace was voldoende om na 2015 zijn 2e titel bij de jeugd te winnen, super sterk en heel knap om weer de favorietenrol waar te maken!! Toen de kwalificatie voor de grote finale: alle rijders 1 hotlap in dezelfde kart. Het was zoals ieder jaar een kwestie van honderdsten en de lat werd hoog gelegd door mijn voorgangers, ik moest als laatste en kwalificeerde op een 3e plek, 1 honderdste achter Papke en 6 honderdste achter Siese die daarmee 2,5 punt extra pakte, terwijl Papke en ik nog 1,5 respectievelijk 0,5 punt kregen. De kartloting was al gedaan en deze speelde uiteraard, hoe klein de verschillen ook, weer mee. De 2 beste karts waren geloot in het achterveld en dus wachtte een bloedstollende strijd. Het draaide weer uit op een strijd van de 5 man die al het hele weekend er iets bovenuit staken. Het was Mathias die als eerste ging pitten, gevolgd door Ole-Jens (vanaf plekken 4 en 5). Ik reed in de top 3 nog op de bumper van Siese en Papke toen de regerend kampioen naar binnen dook. Toen ik in 2e ronden het gaatje naar Siese kon dichten had ik goede hoop om de finale te kunnen winnen. Mijn kart had echter extreem veel onderstuur in bochten naar links, en toen ik halverwege de race de leiding in de wedstrijd van Siese overnam, verloor ik wat terrein op Papke. Mathias zat nog een stukje achter Papke en omdat Siese ook ging pitten en een mooi richtpunt had in Ole-Jens (hij viel terug tot achter hem) zag ik geen voordeel in langer doorrijden. Ik kwam naast Mathias en Ole-Jens weer de baan op, maar zat aan de buitenkant en viel zo virtueel terug naar plek 4 in de race net voor Siese. Mijn inhaalactie op hem voor de wissel had me toch wat tijd gekost en de titel leek nu lastig. Ik kon de mannen voor me net niet bijhouden, in de 3 linkerbochten verloor ik veel terrein en met de 4e plek hoopte ik de 2e plek in het kampioenschap te hebben gepakt. Dit was echter niet het geval, want in mijn slipstream had Siese nog de snelste raceronde gepakt en pikte daarmee op een half puntje de 2e plek in het eindklassement van mij in en zo werd ik 3e. Eventjes balen, maar niet veel later kwam wel het besef dat een 4e jaar op rij podium hier gewoon heel erg goed is en met de resultaten van dit weekend kon ik daarom zeker leven. Wat mij betreft weer een heel geslaagd event en qua organisatie en tijdschema zat het wederom top in elkaar, complimenten aan organisatoren Bartek Malutko en Remik Drzazga en op naar PIKC 2018.

Tags: szczecin, polen, individueel, pikc

Ruben komt net tekort voor podium na sterk weekend

Het deelnemersveld was sterk en ook bij de junioren werd er op het scherpst van de snede gereden. Met een grote afvaardiging van Spaanse rijders en ook deelnemers uit Engeland en Duitsland was het een internationaal gebeuren. In de 3e race moest ik het opnemen tegen de Belg Sebastiaan Vanschoonwinkel en de Duitse topper Dennis Höller. Sebastiaan pakte pole position maar in de race kon ik hem inhalen en werd het een strijd tussen mij en Dennis die een net wat beter kartje had dan mij en weinig fouten maakte. Na de pitstop kwam ik voor hem de baan op, maar hij had nog een shortcut achter de hand waarmee hij me nipt naar de 2e plek terugverwees. Ook in race 4 kon ik nog niet het hoogste schavot van het podium beklimmen, in een hele leuke race wist Opnithi Puyato mij net af te troeven voor de overwinning, maar met 2 2e plaatsen en een 3e plek was ik nu wel flink aan het klimmen in het klassement! Ik zat echter te loeren op mijn 1e overwinning en die kwam er dan toch nog op dag 1. In race 5 pakte ik de pole position en moest ik het duel aangaan met Bjorn Vermeulen van Traxxis. Omdat ik mijn shortcut eerder nam was het vooral een duel qua rondetijden, wat ik uiteindelijk op constantheid net kon winnen, een hele lekkere overwinning, en na matige start stond ik toch weer als 7e in de voorlopige tussenstand.

Op zondag was alleen de halve finale en de finale nog te rijden. Mats de Jong leek de grote favoriet aangezien hij al zijn 5 (!!!!!) races had gewonnen tot nu toe. Op zondag pakte ik mijn eerste bommetje en hiermee pakte ik overtuigend pole position met Mats achter me. De race verliep soepel en ik was de eerste die Mats dit weekend kon verslaan, ik maakte een sprong naar plek 4 in de stand. De finale was een bijzondere opzet, geen race, maar 10 hotlaps in 10 karts met de 10 beste rijders. De uitslag was alles bepalend, ware het niet dat je positie in de stand bepaalde hoeveel straftijd je zou krijgen. Plek 2 kreeg een tiende opgeteld bij de eindtijd, P3 2 tiende enzovoort. Als 4e had ik dus 3 tiende achterstand op koploper Mats. Mijn finale ging niet zoals gehoopt, mijn kwalificaties waren het hele weekend heel sterk, maar net op dit moment liepen de hotlaps niet lekker en kon ik niet het verschil maken zoals ik had gewild. Het was duidelijk dat Mats en Rico er bovenuit staken, en door Mats zijn voorsprong in het klassement ging hij er met de BNC-titel 2017 vandoor, een heel sterk weekend van hem! Rico was verdiend 2e, en om plek 3 was het enorm spannend tussen Thom van Dijk, mijzelf, Romano Franssen en Benjamin Kaivers. Op enkele honderdsten viel dit in het voordeel uit van Benjamin, die het geluk had van de straftijd die in zijn voordeel was. Ik eindigde op enkele duizendsten achter Romano als 5e. Voor het eerst in 12 KWC qualifiers sta ik niet op het podium, zeker een teleurstelling, maar over de races die ik gereden heb ben ik zeker heel tevreden. In de finale heb ik het podium op een tiende laten liggen, maar dat is ook onderdeel van het spel. Felicitaties aan de kampioenen, naast Mats mocht Bastien Cabrera zich kronen tot kampioen. Bij de jeugd was hij net wat sterker dan Nederlandse Dutch Value rijders Eliano de Vos, Jarno Hermans en Mike Dijkgraaf, allemaal sterk gereden! Complimenten aan Mathias en Gregory voor een uitstekende 2e editie.

Tags: dolhain, individueel, hurricane

Ruben door zinderende finale naar 3e plek op 1e IEKC

Op 15 februari was de dag dat de baan voor het eerst open ging voor training en meteen waren de trainingsheats goed bezet. Tot en met vrijdagavond werd er volop getraind en de sfeer was fantastisch. Ook ik reed verschillende heats in beide richtingen, het was bijzonder om te zien dat al die toppers naar mijn thuisbaan in Middelburg waren afgereisd en het was wel duidelijk dat er geen grote favoriet aan te wijzen was, de tijden lagen enorm dicht bij elkaar. Op zaterdagochtend begon de eerste ronde van 8 kwalificatieheats, steeds verdeeld in 8 groepen van 15 rijders. De loting was op vrijdagavond gedaan en iedereen keek met spanning naar de uitkomst daarvan. Zoals in ieder groot kampioenschap speelt de loting van de groepen en vooral ook de karts een belangrijke rol. Op dag 1 reed iedere deelnemer 5 races, waarvan de eerste 4 in de normale richting en de 5e in omgekeerde richting. Iedere race kende een kwalificatie van 2 ronden en 1 verplichte pitstop.

Mijn races verliepen op dag 1 heel erg goed. In race 1 wist ik achter de Duitser Michael Schöttler een 2e plek te pakken, in race 2 werd ik na een zwaar gevecht met een hele matige kart 2e achter de Belg en Bluestar teamgenoot Yoan Medart. Daarna volgden een overwinning in race 3, een 3e plek in race 4 en opnieuw een overwinning in race 5 na een prachtig gevecht met de regerend wereldkampioen Rico Haarbosch. Ik haalde voor mijn gevoel alles uit de karts die ik had, zeker niet altijd de betere karts. Alleen in race 4 was ik teleurgesteld met P3, omdat ik met een koude kart moest kwalificeren en dit kostte me wellicht 1 of 2 plaatsen aangezien ik in de kwalificatie veel nadeel had en vanaf een 4e plek moest starten. Met een 7e plek in de tussenstand na dag 1 kon ik echter zeker leven gezien het verschil met de koploper Julian Walter uit Duitsland slechts 4 puntjes was. Op dag 1 was al duidelijk dat de organisatie enorm strak verliep, het tijdschema liep volgens plan zoals een Zwitserse klok, de timing werkte perfect, de standen werd snel geüpdate en de medailles na iedere 2 races uitgereikt, er werd anderzijds door de deelnemers ook sportief gereden.

Op dag 2 was het zowaar nog drukker op de kartbaan dan op zaterdag, de auto’s stonden tot ver van de ingang geparkeerd en de speciaal opgebouwd tribune langs de baan stond meestal helemaal vol. De top 45 zou na 8 ronden doorgaan naar de halve finales, dus veel rijders wisten dat ze nog een aantal goede resultaten moesten neerzetten om die grens te halen. Ik had nog 3 races in hele lastige karts, en in tegenstelling tot wat ik hoopte (strijden om overwinningen) was het knokken om telkens het podium te halen. Dat lukte in race 6, na een hele mooie tactische inhaalrace van 6 naar 3. Ook in race 7 lag ik op koers, maar met de pitstop ging het mis. In een poging om de 2e plek veilig te stellen nam ik iets te veel risico en dat kwam me duur te staan, ik stond naar inschatting van de wedstrijdleiding net iets te ver en kreeg een stop&go penalty, hierdoor viel ik ver terug in de race. Op zich deed dat nog niet zo veel pijn, aangezien ik daarvoor een 3e plek als slechtste resultaat had staan en je 1 race mocht schrappen. Ik wist echter dat ik in mijn laatste race mijn slechtste kart zou treffen en een enorm zware groep. Toen tijdens die 8e race mijn stuur ook nog los begon te raken was het helemaal onmogelijk om er nog een fatsoenlijk resultaat uit te halen, ik werd 7e en daardoor ging ik kelderen in de tussenstand.

Slechts als 15e plaatste ik me voor de halve finale. Ik wist wel dat er in grote kampioenschappen als deze meestal nog veel verschuivingen plaatsvinden in de finales, en daardoor had ik de hoop op een top 5 klassering nog zeker niet opgegeven, de titel pakken zou wel lastig gaan worden maar zelfs dat was nog niet onmogelijk. In de halve finales kon je alle karts weer loten, in mijn geval niet gunstig maar gelukkig hadden ze wel de slechtste karts eruit gehaald. Ik lootte een gemiddelde kart en ging vol goede moed de 31 ronden durende semifinal in, 15 ronden meer dan de heats en nu met 2 pitstops. Ik kwalificeerde als 3e achter mijn Limburgse teamgenoot bij Bluestar en Dutch Value, Romano Franssen en achter één van de vele snelle Duitsers dit weekend, Felix Weber. De race verliep zonder veel positiewisselingen, dat maakte het echter niet minder spannend. Romano kon makkelijk wegrijden, daar achter reden Weber, ik en de andere Duitser Alex Nolting vlak bij elkaar. Ondanks dat we 2 pitstops moesten maken veranderde de stand in de top 4 niet, er werden zelden fouten gemaakt en de tijden waren zeer constant. Met een mooie 3e plek ging ik wel stijgen in de stand!

De andere halve finales werden gewonnen door Rico en Michael Schöttler, terwijl koploper na de heats, Lorenzo Stolk, met een 4e plek iets terugviel. De 15 rijders voor de grote finale werden bekendgemaakt en de spanning tijdens de kartloting was enorm. Ik pakte eindelijk een hele goede kart, nummertje 6! Dit was een lekker moment om deze kart te trekken, samen met kart 18, 13 en kart 20 behoorde hij tot de besten van het weekend. Rico had net als in de halve finale kart 20 en mocht dus ook niet klagen, zeker ook lekker voor de kwalificatie. Ik ging als 8e de finale in en was klaar om 46 ronden tot het gaatje te gaan. Mijn kwalificatie was niet optimaal, niet in de laatste plaats omdat ik een stoel maatje XXL had waarin ik van links naar rechts schoof en dat was even wennen. Toch kon ik P3 pakken achter Rico en Mats met kart 13, en voor Lorenzo die weer sterk reed met kart 10 (mijn kart in de halve finale). Op 5 stond Romano, dus niet echt ideaal aangezien dit juist de concurrenten waren op wie ik punten moest pakken wilde ik nog richting eindpodium komen. De finale was er één om je vingers bij af te likken, ik zeg dat natuurlijk niet geheel vanuit een neutrale positie, maar na afloop kreeg ik zoveel complimenten zoals ‘what an amazing show’ dat mijn gevoel ook door vele toeschouwers werd bevestigd.

Rico legde het tempo meteen enorm hoog, Mats en ik konden mee, Lorenzo was de laatste die langzaam moest afhaken. Wat er achter mij gebeurde heb ik verder weinig van meegekregen, ik had mijn vizier slechts op 2 rijders gericht en die reden extreem constant. Met z’n drieën dreven we elkaar tot een waanzinnig hoog niveau en het kwam aan op honderdsten van seconden, tientallen ronden reden we binnen 1 tiende van een seconde en na een ronde of 20 maakte Mats voor het eerste een minimaal foutje en kon ik eind rechte stuk profiteren met een geslaagde inhaalactie. Ik scherpte de snelste raceronde enkele honderdsten verder aan en kroop centimeter voor centimeter richting Rico. Het kwam op de pitstops aan en Rico ging als 1e. Ik counterde een ronde later en kwam zij aan zij weer de pits uit, maar wel aan de buitenkant. De geschiedenis herhaalde zich, Rico ging weer eerst en met nog 3 ronden te gaan en ik ging na hem. Maar dit keer kon ik uitkomen pits net voor Rico blijven. Door goed te timen ging ik op het juiste moment op mijn gas en nam ik de leiding over. Na anderhalve ronde verdedigen won ik één van de mooiste races die ik me kan herinneren, wat een niveau en wat een ambiance, dat maakte het natuurlijk extra speciaal.

Ik was waanzinnig blij toen ik over de finish kwam, maar hield een klein beetje in met juichen aangezien Rico achter mij wel de eer verdiende die hem als eerste IEKC kampioen toekwam, hij had de meeste punten weten te pakken en voegt opnieuw een grote titel toe aan zijn palmares. Maar wat voelde het lekker om deze race te kunnen winnen en nu was het rekenen, Lorenzo stelde met P4 de 2e plek veilig, maar het ging tussen Mats, Romano en mij voor de 3e plek. Na enkele angstige en ongelooflijk spannende momenten bleek dat ik (met een gelijk aantal punten met Mats en 1 punt meer als Romano) toch nog het podium had gehaald. Het was even onduidelijk wat er bij een gelijk stand werd gedaan maar alle gebruikelijke manieren zouden in mijn voordeel uitpakken en dus kon ik het podium beklimmen. Om vanaf plek 15 voor de halve finales toch nog op het podium te klimmen was wel heel erg gaaf, de beloning van €500 voor de 3e plek maakte dat alleen nog maar mooier. Het was dus een podium met 3 oude bekenden bij IKM, maar het moet gezegd worden dat er dit weekend veel meer mensen een podium hadden verdiend, denk aan Schöttler, Walter, maar ook Romano, Mats, Marcel Kouijzer (die na een mindere kart in de halve finale de finale op 1 punt miste) en nog enkele andere toppers.

Een speciale vermelding wil ik ook zeker maken voor Guillermo van Pamelen en Eliano de Vos, deze net 14-jarige knapen reden als jongste deelnemers een geweldig toernooi, ze haalden allebei de halve finales door onder meer 3 podiums te pakken, chapeau! Daarnaast waren de 3 beste dames ook sterk, Selina op 1, Annelien op 2 en Mellanie op 3, waarbij Annelien de halve finale haalde en Selina zelfs de finale! Zij won niet alleen €500 voor de beste dame maar ook €250 voor de snelste kwalificatie. Julian Walter nam €250 mee naar Duitsland voor de snelste ronde van het weekend (42.65). De gehele top 10 kan je zien op de website van het iekc. Na de prijsuitreiking zakte de adrenalinespiegel langzaam weer richting een normaal peil, en steeds meer kwam bij mij de waardering naar boven voor de organisatie die een fantastisch evenement hebben neergezet. Natuurlijk zijn er verbeterpunten, maar voor een 1e editie mag gerust van een groot succes worden gesproken. Ik denk dan ook dat vele deelnemers volgend jaar weer terug te zien zullen zijn in Middelburg voor een volgende editie van dit kampioenschap. Dank aan de organisatoren, de kartbaan, de vrijwilligers en de sponsoren die dit weekend mogelijk hebben gemaakt!

foto’s met dank aan: Susi Trauernicht, Indoor European Kart Challenge, Jeffrey Kerkhove, Kim Kortenjann

Tags: ikm, individueel, middelburg

Ruben sleept 10e individuele Zeeuwse titel binnen in nieuwe karts

En als het kijken naar de kids nog niet mooi genoeg was dan maakte het kampioenschap bij de junioren het helemaal af. Op de voet gevolgd door enkele verslaggevers van Omroep Zeeland haalden zij het beste in elkaar naar boven. In de eerste race ging Ziggy van de Port er met de overwinning vandoor, hij stelde zich daarmee gelijk kandidaat voor het eindpodium. Er waren echter meer mannen die hun zinnen hadden gezet op één van de mooie podiumprijzen, Guillermo van Pamelen en Eliano de Vos domineerden de afgelopen 3 jaren de kids klasse op het Zeeuws kampioenschap en volgden Ziggy op korte afstand. Dezelfde 3 mannen wisten ook in race 2 en 3 de top 3 te bezetten, Eliano werd steeds 3e terwijl Guillermo het heft in handen nam door twee keer te winnen. De finale moest de beslissing brengen en Guillermo liet zich hierin niet meer verrassen, hij won ook de laatste race en kroonde zich meer dan verdiend tot Zeeuws kampioen, zijn 2e titel na de titel bij kids in 2014. Ziggy hield knap stand op plek 2, terwijl Eliano 3e werd, al werd het in de laatste race nog erg spannend toen onder meer Mike Dijkgraaf heel sterk kwam opzetten en nog veel punten goedmaakte. Beeldverslag omroep Zeeland

Op zondag ging het spektakelstuk verder met de senioren, dit keer onderverdeeld in 4 klassen, 45+ (85kg), koningsklasse (100kg), middengewicht (85kg) en vedergewicht (70kg). Net als gisteren werden er ook vandaag 4 races per klasse gereden, met daarin een hotlap voorafgaand aan iedere race en één verplichte pitstop in de vernieuwde pitstraat met 2 pitlanes. De eerste 2 races waren in de omgekeerde richting en de dag werd afgesloten in de normale richting. Er waren vandaag veel deelnemers, sommigen al met het oog op het aanstaande IEKC dat volgende maand bij IKM wordt verreden. Terwijl veel deelnemers genoten van de klassieker Federer-Nadal in de kantine, waren de 45+ mannen al op de baan voor hun eerste wedstrijd. Detlef Pahl bleek de sterkste onder de ‘oudjes’, hij liet zien dat je ook op 45-jarige leeftijd of hoger nog geweldige tijden kan neerzetten. En hij was zeker niet de enige die hard ging, hij werd op de voet gevolgd door Jan-Kees Luteijn en Johan Wisse die 2e en 3e werden.

De zwaargewichten strijden traditiegetrouw onder de noemer ‘koningsklasse’. Hoewel de deelnemers vaak de rust zelve zijn en een gemoedelijke sfeer doen vermoeden, zijn ook deze mannen bloedfanatiek en gebrand om het beste uit iedere race te halen. De koningsklasse die op 100kg wordt verreden wordt al jarenlang gedomineerd door 1 man, niemand minder dan Leroy Wehmuller. Niet dat Leroy ieder jaar makkelijk al zijn races wint, daarmee zouden we de concurrentie tekort doen, maar hij is wel degene die meestal aan het langste eind trekt en al 8 keer de sterkste was. En dus ging hij ook nu als favoriet het kampioenschap in. Dennie Sturm ontpopte zich als zijn voornaamste opponent al moest hij in de eerste 2 races toezien hoe Leroy er 2 keer met de overwinning vandoor ging. Onder meer Peter van Dongen en Simon Joosse streden sterk mee in de voorhoede. Door in de laatste 2 races te winnen zette Dennie de druk vol op Leroy. Terwijl Simon beslag legde op de 3e plek bezweek Leroy niet onder de druk, hij haalde het maximale uit zijn karts en wist precies genoeg punten te pakken om zichzelf opnieuw te kronen tot Open Zeeuws kampioen, heel knap.

Net als in 2009, 2010, 2011, 2013 en 2014 reed ik deze keer weer mee in de middengewichtsklasse die deze keer op 85kg werd gereden. Aangezien dit ook het gewicht wordt voor het IEKC en er met de nieuwe karts werd gereden voor mij gelijk een hele goede training. Maar het Open Zeeuws kampioenschap als training beschrijven mag natuurlijk niet, want deze titelstrijd waaraan ik al sinds 2004 ieder jaar heb deelgenomen is veel meer dan dat. Althans, voor mij is het een race die ik altijd heel erg graag wil winnen, zo ook vandaag. Race 1 begon lastig voor mij, met een 3e startpositie achter Mats de Jong en Joris Sturm. Ik had een kart met veel onderstuur, de voorbumper raakte met remmen soms de grond en hierdoor moest ik sommige bochten maken door middel van mijn rem in plaats van mijn stuur. Dit was een uitdaging maar het lukte me wel om nog een 2e plek uit het vuur te slepen, ik kon Joris inhalen maar Mats was net iets te snel. In race 2 pakte ik wel overtuigend pole position maar had ik het ook niet gemakkelijk in de race. Dit keer werd ik op de hielen gezeten door Tim Leloux die in de 1e race ook al 3e werd en zich nadrukkelijk kandidaat stelde voor 1 van de topposities vandaag. Hij zette me onder druk met een slimme pitstop maar ik kon er gelukkig nipt voorblijven. Patrick Bakker werd deze race 3e.

Daarna draaiden we de rijrichting om en gingen we verder met heat 3. Opnieuw was het Tim die snel was, hij pakte pole position nipt voor mij. In een hele spannende race wist ik hem in te halen alvorens hij wederom relatief vroeg de pits in dook. Met de pitstop verloor je maar 1 a 2 seconden omdat je een stuk van de baan afsnijdt en die tijd liep Tim weer in. Ik zat dus in een lastig parket want als ik zou stoppen zou ik zeker terugvallen en misschien ook in de knoop komen met andere rijders zoals Wouter Verbaarschot die vlak achter Tim zat. Ik wachtte even af wat er achter me zou gebeuren en toen Wouter in de aanval ging bij Tim zag ik mijn kans schoon om te pitten, in de hoop dat ik net genoeg voorsprong had om de leiding te behouden. En dat lukte, bumper aan bumper kwamen we over start-finish maar ik kon mijn 2e zege van de dag veiligstellen. Achter ons werd er fors gestreden en een ongelukkige crash met Wouter en Cuma Kastaci (in 3e positie) zorgde voor een kleine chaos op de baan waarin ook Mats om werd getikt. Na 3 races kon alleen Tim mij mathematisch nog inhalen, ik had echter wel mijn beste kart van de dag en dat maakte het wat makkelijker. Met een 41.999 kon ik pole position pakken en vervolgens ver wegrijden van de rest, een heerlijke afsluiter met een 41.63 als snelste raceronde waar ik erg tevreden mee was, dit was maar zo’n twee en een halve tiende achter de beste tijd van het weekend op veel minder gewicht. Tim deed het opnieuw super door weer als 2e te finishen en kon heel tevreden zijn met zijn 2e plek in het eindklassement. Mats wist zijn hoofd koel te houden en haalde voldoende punten om Patrick en Joris van zich af te houden in de strijd om plek 3 in de eindstand. Voor mij was het mijn 10e individuele Zeeuwse titel, na 2x junioren kampioen haalde ik nog 3 titels bij de vedergewichten en nu 5 in het middengewicht!

Als laatste kwamen vandaag de vedergewichten de baan op, zij reden op 70kg en het leek bijna een juniorenkampioenschap aangezien Annelien met slechts 22 jaar de oudste deelnemer was. Het was mooi om te zien dat er zeer wisselende resultaten werden geboekt, de rijders waren erg aan elkaar gewaagd en het feit dat er 2 dames meestreden om de podiumplaatsen bewees dat het een goede beslissing was van IKM om de damesklasse in de ban te doen. Zowel Selina Balneger als Annelien reden erg sterk en daar hadden snelle mannen zoals Rico Haarbosch, Lorenzo Stolk en Mika Mathia het maar druk mee. Uiteindelijk was het toch de 3-voudig junioren kampioen van de afgelopen jaren (Rico) die kwam bovendrijven als de nieuwe kampioen bij de vedergewichten. Selina werd 2e op 3 punten achterstand en in de laatste race waren het Lorenzo en Annelien die streden om overwinning en daarmee de 3e plek in de eindstand. Hoewel Annelien pole position pakte met een waanzinnige 41.5 en de snelste tijd van het weekend reed met 41.3 was het wel Lorenzo die met een mooie inhaalactie de 3e plek in de eindstand bemachtigde. Deze spannende race besloot het weekend en voor veel Zeeuwse karters en de kartbaan zelf zal het nu toewerken worden naar het IEKC waarin een hoop snelle Europese toppers zal neerstrijken op het Zeeuwse asfalt.

Beeldverslag omroep Zeeland

Tags: ikm, zeeuws kampioenschap, middelburg, individueel

Ruben in stijl naar ongelooflijke 4e titel op rij

Op vrijdag 20 januari 2017 ging ik samen met mijn moeder, zus Annelien en haar vriend Joris en mijn vriendin Edyta richting Engeland voor traditioneel de eerste grote wedstrijd van het jaar, het British Rental Kart Championship (BRKC). Dit kampioenschap wordt al sinds 2011 georganiseerd en sinds de editie van 2014 wordt het BRKC gehouden op de mooie indoor baan van Formula Fast in Milton Keynes. Ik lieg niet als ik zeg dat dit één van mijn favoriete banen is, bijna nergens anders lijk ik zo makkelijk mijn draai te vinden en ook dit jaar had ik na 2 trainingsheats weer het juiste gevoel te pakken. Het BRKC staat bekend als een kampioenschap met een enorm hoge amusementswaarde, zowel voor de deelnemers als voor de toeschouwers, live op locatie maar ook thuis op de bank. Het BRKC is de laatste jaren uitgegroeid tot een kampioenschap met een enorm professionele uitstraling, dat komt door de organisator Bradley Philpot, de mensen van de kartbaan en niet in de laatste plaats de commentator James Auld. Door middel van een voorbeschouwing, live groepsloting en live streaming met commentaar en zelfs met replays tijdens het evenement wordt iedereen die het wil volgen op zijn wenken bediend. De populariteit is terug te zien in het aantal aanmeldingen, net als vorig jaar werden ook nu alle 100 beschikbare plaatsen makkelijk gevuld en er zaten wederom veel sterke rijders tussen.

We begonnen met 4 heats van ieder 20 minuten, met hotlap kwalificatie en met 1 pitstop. Sommige rijders reden op zaterdag 2 heats, anderen al 3. Voorafgaand aan het evenement was er een aantal favorieten en daar hoorde ik zeker bij. De afgelopen 3 jaren had ik hier telkens gewonnen en dat creëert hooggespannen verwachtingen. Mijn eerste heat was gelijk een leuke met sterke rijders als Mateusz Bartsch (Pl), Ramon Pineiro (Sp) en Russel Endean (Gb). Ik kon gelukkig pole position pakken en vervolgens vrij makkelijk mijn eerste overwinning van het weekend binnenslepen, een lekkere start. De tweede heat was rond half 3 ’s middags en dit werd ook wel de ‘heat of death’ genoemd, vooral omdat de top 3 van vorig jaar hierin vertegenwoordigd was, Lewis Manley en Stefan Verhofste waren 2 tegenstanders van formaat. De kwalificatie verliep uitstekend, ik pakte pole met maar liefst een halve seconde voorsprong en wist de race met grote voorsprong te winnen. Dankzij een lekkere kart kon ik ook deze zware groep goed doorkomen, verrassend genoeg werd de Brit Calum Conway knap 2e.

De rest van de dag kon ik lekker toekijken want ik had vandaag geen races meer, en ik zag hoe een drietal andere rijders ook hun 1e 2 races wisten te winnen, Bradley Philpot (Gb), Sean Brierly (Gb), Bluestar teammaat Mathias Grooten (Be) en landgenoot Thom van Dijk. Ondertussen liet ook Annelien weer zien razendsnel te zijn, na een overwinning in haar 1e race werd ze vervolgens 3e in race 2 en lag ze op koers voor nog een overwinning toen ze jammer genoeg omgetikt werd door een rijder achter haar, ze werd gelukkig nog wel 3e waardoor zij ook kon terugkijken op een hele goede dag.

Op dag 2 was ik een stuk zenuwachtiger dan op de 1e dag, vandaag moest het gebeuren! Ik had het gevoel dat ik zeker weer een gooi kon doen naar de titel en daarmee ook het £1000 prijzengeld. Eerst maar eens heat voor heat verder kijken. Net als heat 2 was heat 3 op de alternatieve lay out waarop niet hadden kunnen trainen, deze leek wel veel op alternatieve lay out van vorig jaar. Mijn 3e heat zou op papier de makkelijkste moeten zijn van mijn 4 heats, ware het niet dat ik in de kwalificatie weliswaar pole position pakte, maar op slechts 1 honderdste gevolgd werd door de Belg Sander de Baets. In de race blijf hij op mijn bumper in kart 15 waarin ik gisteren de overwinning had gepakt, maar met de pitstop maakte ik dit keer het verschil. Een rondje later dan Sander pitte ik en met meer dan een seconde voorsprong kwam ik weer terug de baan op, deze pitstop was op het randje maar dus wel goed om de overwinning veilig te stellen. Met het pitstopsysteem dat je de laser een bepaalde tijd moet onderbreken kan je veel risico nemen door alvast te beginnen met rijden als het licht nog rood is, maar ben je te vroeg weg dan moet je pitstop opnieuw. Hier gingen veel mensen de fout mee in maar bij mij ging het gelukkig goed. De 4e heat was wederom een hele lekkere, na mijn 4e pole position kon ik nu makkelijk wegrijden en nog eens wat dingen testen op weg richting de halve finale.

Als enige had ik een perfecte score van 4 overwinningen, op de voet gevolgd door Mathias Regis Gosselin die allebei 3 overwinningen en een 2e plaats hadden. Ondanks dat er enkele sterke Britten waren schatte ik deze 2 mannen ook in als voornaamste rivalen voor de titel. In de halve finale ontliep ik hen dus en zat ik onder meer met de andere 2 Nederlanders die zich hadden geplaatst voor de halve finale met de beste 30 rijders, Thom en Annelien! Joris had een hele sterke 2e dag gereden maar stond helaas al te ver achter om nog de halve finale te halen, dat gold ook voor de 5e Nederlander, Anne d’Hondt die weer waardevolle ervaring opdeed en mooi meestreed in de middenmoot. In de semi moest ik voor het eerst dit BRKC de pole position laten aan iemand anders, de nieuwkomer Chris Daines zette zijn kart vooraan de grid. Gelukkig kon ik wel als 2e weg en de race begon spannend. Ik probeerde samen met Chris weg te rijden maar van achteren werd er wel aangedrongen. Toen Thom op den duur kwam aansluiten wilde ik graag een inhaalactie plaatsen. Mijn kart was echter niet super en daardoor zat ik eind rechte stuk steeds ver weg. Toch zette ik een poging in en deze lukte, ik nam de kop over. Een aantal ronden later doken de mannen achter mij de pits in en ik zag dat ik gelijke of snellere tijden kon blijven rijden. Daarom probeerde ik zo constant mogelijk te rijden en lang door te rijden, zodat ik het gaatje wat kon rekken. Dit lukte perfect en na mijn pitstop bleef ik aan de leiding en won ik ook de halve finale.

Ik werd meteen geïnterviewd en ze vroegen me naar mijn ongeslagen reeks van inmiddels 12 races, sinds de halve finale van 2015 waarin Annelien mij nog te snel af was. Ik wist echter dat het ook dit weekend maar om 1 race ging en dat was de finale, dus ik probeerde rustig te blijven en me te focussen op de kwalificatie shoot-out voor de finale. Ik had me door de 1e plek in de stand in ieder geval verzekerd van de 1e kartkeuze. De shoot-out was zenuwslopend, ik moest als laatste van de 10 finalisten. Het leek erop alsof de omstandigheden bepaald niet beter werden, want de tijden van Sam Spinnael die als 1e moest en Lewis Manley (als 2e) bleven maar bovenaan staan. Ook Mathias (P6) en Regis (P4) beten zich stuk. De verschillen waren echter zoals altijd erg klein en ik probeerde er vol voor te gaan, niet op safe maar alles eruit persen, deze ronde was cruciaal voor het verloop van de finale. Het pakte fantastisch uit want voor het eerst in 4 jaar pakte ik pole position voor de grande finale, gejuich en bewondering klonk vanuit het publiek! In de finale had ik het geluk dat Lewis Manley achter mij startte, hij had een iets mindere kart en ging al snel in de verdediging. We moesten dit keer 2 pitstops maken en Regis en Sam speelden hier goed op in door meteen te stoppen. Mathias kwam langzaam op gang en ik wist dus dat ik vooral Regis in de gaten moest houden. Hij had ook een erg goede kart en was met de pitstop Sam voorbijgegaan.

Mijn tijden waren echter heel goed, ik had gekozen voor kart 17 die ik ook in de 4e heat had gehad en toen de banden wat warmer werden kon ik het tempo steeds verder opvoeren en gelukkig ook een voorsprong uitbouwen op de rest van het veld. Al na een minuutje of 10 voelde ik dat ik op de rand van mijn 4e titel stond. Met mijn pitstops die ik vrij laat in de race maakte hoefde ik gelukkig net als vorig jaar geen risico te nemen, alles ging goed en opnieuw kon ik juichend de zwart/wit geblokte vlag passeren, het was waanzinnig, 4 jaar op rij zo’n groot event winnen in ongelooflijk en ik was dan ook enorm trots en tevreden met het resultaat van al mijn races dit weekend. Regis werd uiteindelijk 2e en om plek 3 streden Sam en Mathias. Helaas maakte Mathias een kostbare fout in de pits door net te vroeg weg te rijden, en doordat het de laatste ronde was kon hij geen geldige stop meer maken en werd dus 10e en laatste in de finale. Zuur, want hij verliest daarmee een gratis ticket voor het WK. Naast een WK ticket, het prijzengeld en een prachtige beker won ik vooral weer het respect en de bewondering van de Britten en overige deelnemers, heel gaaf om te ervaren en super om mee te maken. Na wederom weer een heel mooi weekend in de UK kijk ik al met veel zin vooruit naar de volgende grote wedstrijden de komende maanden. Allemaal bedankt voor het volgen via de live stream en de aanmoedigingen van langs de kant en vanuit Nederland!

Foto’s met dank aan: Tim Andrew, Bradley Philpot, Edyta Paleckza, Kristof Dielis, Marc Alexander Stordeur, Belinda Norris, Janneke Boutens.

Raceverslag en volledige uitslag

Tags: milton keynes, brkc, individueel

Ruben & Annelien rijden weer eens samen

Op zaterdag 17 september werd er in Eupen voor het eerst met een nieuwe serie 13pk karts geracet. Annelien en ik hadden ons ingeschreven voor deze mooie 6 uurs race georganiseerd door het Duitse Rost Racingteam. Er stonden maar liefst 28 teams aan de start, voor Eupen geen ongewoon aantal, maar het blijft fantastisch om tegen zoveel teams te kunnen racen op een mooie baan als die van Eupen. Het was alweer een poos geleden dat we samen hadden geracet, vroeger hebben we best wat endurance races samen gereden (en gewonnen) maar het werd wel weer eens tijd. De line up van de deelnemende teams was enorm sterk, het was duidelijk dat de 24 uur van Eupen eraan zit te komen en bijna alle (Duitse en Belgse) topteams waren dan ook aanwezig om alvast een competitieve race te rijden met de nieuwe karts. We hadden 30 minuten kwalificatie en hierin was te merken dat de motoren nog moesten loskomen, de tijden waren nog redelijk langzaam en zakten met de minuut. Annelien begon en stapte halverwege uit toen we rond de 10e plek lagen. Ze gaf al aan dat dit geen superkart was en ook ik kwam niet verder dan een 11e startplek. We moesten 6 stints van ongeveer een uur gaan rijden en na de 3e reeks kartwissels, dus na ruim 3 uur, werd er van richting gewisseld.

Ik begon de race en het was niet makkelijk om in de 1e stint de schade te beperken. Ik reed rond plek 8 en probeerde vooral constant te rijden. We begonnen in de normale richting en een aantal teams nam meteen een voorsprong. Er was veel grip op de baan en dit maakte het rijden redelijk zwaar en dwong je er ook toe om heel rustig te sturen. Regelmatig zag je mensen eventjes op 2 wielen gaan dus het was oppassen om geen snelheid te verliezen uitkomen bocht. Annelien ging als 2e en omdat we een relatief laag nummer hadden moesten we telkens vroeg wisselen. Ze zat al direct aan mijn tijden en wist de positie te consolideren. Langzaam maar zeker gingen de rondetijden verder omlaag en ondertussen reden we 2 seconden per ronde sneller dan tijdens de kwalificatie, de karts begonnen op stoom te komen. Na een goede stint van Annelien lagen we nog steeds op plek 8, ik ging op pad met onze 3e kart. De verschillen aan de kop waren ongelooflijk klein in rondetijden, dus het was lastig om veel in te lopen. Onze 1e kart had ervoor gezorgd dat we net iets meer dan een ronde achter lagen, en dat was niet gunstig gezien de richtingswissel die zou volgen. Dit doen ze in Eupen namelijk vaak (en zo ook nu) met de safety kart en dus komt het hele veld bij elkaar. Hierbij kan je veel pech of geluk hebben en het blijft jammer dat ze hier geen goede oplossing voor kunnen vinden.

Toen Annelien voor de 2e keer ging rijden ging ze meteen heel erg hard, we naderden de nummers 6 en 7. Annelien zat ongeveer een kwartier in de kart toen we werden opgevangen door de safety kart, we verloren vooral veel terrein op de nummers 4 en 5 die nog net niet op een ronde waren gezet. Zij konden meer dan een halve ronde dichtrijden. We hadden echter nog wel 3 lekkere kartjes dus probeerden we ons te focussen op de stints die nog kwamen. In het begin was het dringen omdat iedereen weer kort op elkaar zat en de top 3 had vrij baan en kon meteen weer een stuk wegrijden. Tijdens Annelien haar 2e stint gaf ze aan dat ze last had van weinig grip op het stuur en we besloten een extra wissel te doen. Dit kostte ons een seconde of 12 en daardoor lagen we weer even op plek 9, maar ik kon vervolgens al snel weer meters goedmaken op de teams voor ons. Ik had nog een lange stint voor me want we hadden afgesproken dat ik de laatste 2 voor mijn rekening zou nemen. Zo moest ik het een goede 2 en een half uur volhouden, voor mij op zich goed gezien ik veel meters wilde maken met het oog op de 24 uur die over 2 weken plaatsvindt.

Het ging hartstikke lekker en na een half uurtje lagen we al op plek 7. Met de voorlaatste kart kon ik de 6e plek overnemen en ik zat in een goed ritme en maakte weinig fouten. Nu was het gat wel groot naar de top 5, maar ik was constant één van de snelste zo niet de snelste op de baan en kon hierdoor wel flink inlopen op alle teams voor ons. In het laatste uur had ik de nummer 5 in zicht maar ook die reed ontzettend hard, Bart Paret van Acquity Racing had het tempo er goed inzitten en ik moest alles geven om dichterbij te komen. Aan kop vochten de Duitsers van Euro Racing en de Belgen van Modave om de overwinning. Het was uiteindelijk Frederik Ewald die de Duitsers de overwinning bezorgde. Ik was aangesloten bij plek 5 en kon de sportieve Belgische rijders van Acquity Racing voorbijsteken, met nog een aantal ronden te gaan hadden we de top 5 te pakken en we schoven zelfs nog door naar een 4e plek. Dat was ook de positie waarop we de race eindigden. Nooit een leuke plek die 4e plaats, maar gezien we halverwege al bijna 90 seconden achter lagen was het toch netjes dat we op 32 seconden van de winnaars finishten en maar net buiten het podium. Iets meer geluk met de eerste 3 karts en we hadden wellicht met een mooie trofee naar huis gegaan. Toch was het een geslaagde dag en gingen we met een goed gevoel weg uit Eupen! De nieuwe karts waren uiteindelijk zeker iets sneller dan de oude vloot karts, het beloofd een daverende 24 uurs race te worden. Ik zal deze race rijden met mijn Belgische vrienden van Bluestar, waarmee we eerder dit jaar wederom wereldkampioen werden.

Tags: eupen, individueel, 6h

Ruben naar 3e podium op rij in PIKC

De 2e dag begon opnieuw vroeg omdat er vandaag nog 25 races in de planning stonden, 2 heats voor alle rijders en daarna de halve finales en finale. Tijdens mijn 1e race van de dag was ik erop gebrand om goed te scoren gezien de domper van race 3. Dit lukte alleraardigst, want met een volle score (pole, snelste ronde en overwinning) was ik de Pool Klek en de Duitser Maliszewski te snel af, ik reed in deze sessie ook de snelste rondetijd van het hele weekend bij de senioren en daar zou niemand meer aankomen, goed voor het zelfvertrouwen! In race 5 kwalificeerde ik me eens niet op pole position maar als 2e achter de Pool Kamil Gorlo. Ik kon hem vanaf ronde 1 onder druk zetten maar inhalen was lastig omdat hij vrij kort reed. Ik wist dat een overwinning noodzakelijk was om de race te blijven voor de titel en dus wilde ik met de wissel wel wat risico nemen. Gorlo dook echter al met nog een ronde of 5 te gaan de pits in en hier bezweek hij onder de druk, hij had een slechte stop en ik kon een ronde later profiteren door na mijn stop ruim als 1e de baan op te komen voor de Duitser André Lohse en Gorlo. Zo had ik na 5 races 3 overwinningen, 1 2e plek en een 11e plek waarmee ik weer mooi op plek 2 stond in de tussenstand, zo’n 4 punten achter leider Sebastian Papke die wel de ‘man-to-beat’ leek en net voor de Duitser Christian Wolf en mijn kamergenoot Lorenzo.

De schifting werd gemaakt voor de halve finales en 76 rijders konden inpakken en naar huis, 3 groepen van 12 bleven over en gingen de strijd aan om 10 zeer gewilde finaleplaatsen! Bij de halve finalisten maar liefst 8 Nederlanders. Lorenzo (ook met 3 overwinningen) en ik waren wel de enigen die realistisch gezien nog kans maakten op de titel. Zowel Lorenzo, Joris als ik hadden kart 4 in onze halve finale en deze bleek in deze richting absoluut geen topper. We moesten alle drie knokken en ik kreeg er met veel moeite een 4e startplek en 3e positie aan de finish uit, net achter de junioren en Bluestar teammaat Tristan Foldesi en Dutch Value teammaat Rico. Lorenzo werd 4e en plaatste zich hiermee eenvoudig voor de finale. Selina kwam met een 3e plek in de 1e halve finale nog heel dicht bij een finaleplek, maar strandde uiteindelijk op een 11e plek. Dit betekende wel dat zij het damesklassement won ten koste van Mellanie die daarin netjes 2e werd en de Poolse Edyta Paleczka werd 3e! De junioren reden geen halve finale maar gelijk de finale met de beste 12 rijders. Titelverdediger Rico moest dit jaar de eer van het kampioenschap laten aan Tristan die onverslaanbaar bleek, erg knap. Naast Tristan en Rico mocht Thom enigszins verrassend naar het podium komen om de 3e beker op te halen, een topprestatie van deze nog maar 14-jarige Nederlander.

Dan de grote finale, eerst allemaal om de beurt een hotlap in dezelfde kart, dit systeem kennen we reeds van het BRKC en de DOK, altijd spannend en altijd heel erg belangrijk. Niet alleen voor de startpositie voor de laatste race maar zeker ook voor de extra puntjes die er te verdienen zijn, hier voor de top 3 (2.5, 1.5 en 0.5). Op het moment dat ik mocht instappen had Lorenzo net de snelste tijd gezet op 37.97. Mijn rondje was niet super en ik beet me stuk op de eerste 2 tijden, een 38.01 en dat bleek uiteindelijk goed voor de 4e tijd. Papke zette de beste tijd neer met een 37.92, het zat weer heel dicht bijeen, maar ik verloor dus wat kostbare punten. Mijn grootste concurrent voor de 2e plek, Christian Wolf, stond direct achter mij met 38.05. Bij de aanvang van de 36 ronde tellende finale stond ik 4 punten achter op Christian op plek 2 en anderhalf voor op Lorenzo. Papke leek, indien hij niet in de fout ging met pitstops of penalties opliep niet meer in te halen. Ik kon bij de start van de race gelijk aandringen bij Tristan en Lorenzo. Tristan haalde eerst Lorenzo in en even later kon ook ik hem voorbij. Enkele ronden later haalde ik ook Tristan in kwam ik op plek 2 te liggen. Christian was meteen gestopt en reed snelle tijden, dus ik moest vol aan de bak om hem van het lijf te houden. Ik kon meteen een klein gaatje slaan naar Tristan en ook Lorenzo moest na zijn pitstop iets inleveren qua rondetijden. Mijn 3e plek leek steeds veiliger, nu was het proberen om er nog P2 uit te halen. Omdat Christian hard reed was de kans aanwezig dat hij nog 3e zou worden in de finale. Om hem nog te pakken moest ik dan Papke inhalen of moest een ander Christian zijn 3e plek afpakken.

Ook de 2 snelste raceronden konden nog van invloed zijn aangezien daar ook nog 1 en 0.5 punt voor werden gegeven. Het was stuivertje wisselen tussen Papke en maar onze tijden lagen zo dicht bij elkaar dat ik het kleine gaatje dat ie had niet kon dichten. Mijn hoop was nu gevestigd op Bjorn die een super goede finale reed maar uiteindelijk eindigde op plek 4. Mijn pitstop ging goed maar ik kon Papke niet meer bijhalen, en ook de snelste raceronde liep ik op 8 duizendste van een seconde mis!! Desalniettemin sloot ik af met een hele mooie 2e plek in de finale en nog mooier, de 3e plek in het eindklassement! Gezien de pech van race 3 gisteren was het zuur dat plek 2 nu door mijn neus geboord werd, maar in dit mega sterke deelnemersveld kon ik wel leven met de 3e stek, want wat een niveau weer hier in Szczecin. Papke werd verdiend voor de 2e keer in zijn carrière Pools kampioen, Wolf werd 2e en ik 3e. Een mooie Duits-Nederlands podium met daarachter ook nog eens een Nederlander, want Lorenzo reed een fantastisch weekend en kon met een 4e plek heel tevreden zijn, al is het missen van het podium op 1 plek nooit leuk. Bjorn was deze keer apart genoeg de enige Belg in de finale en werd overall heel knap 5e.

Voor de 10e keer deed ik afgelopen weekend mee aan een KWC qualifier en net als de vorige 9 keer kon ik ook nu afsluiten met een podium, een unieke reeks en ik kon dus weer content terugkijken op mijn geleverde prestaties. Daarmee zat het kampioenschap er ook op, een geweldig kampioenschap met veel spanning en sfeer, met een geweldige organisatie en met hele hele mooie prijzen. Ik kreeg bijvoorbeeld een racekoffer, free entry voor 2017, gratis hotelovernachting, 6 medailles en een grote trofee. Ook de goodie bag die voor alle rijders was voorzien was een erg leuk initiatief! Knap werd van Artur Pel was dat hij zowel het masters klassement als het Pools nationaal kampioenschap won, hij kreeg net als Papke en ook Mateusz Bartsch (2e Pool) en Michal Ryndzionek (3e Pool) een gratis KWC-ticket. Na het verloten van nog een go-pro camera onder alle aanwezige deelnemers was het tijd voor veel foto’s en werd er tot in de kleine uurtjes nog doorgefeest in de cafetaria en de rest van het hotel, wederom een weekend om niet snel te vergeten en het is dan ook alweer uitkijken naar de editie van 2017 wat mij en vele andere rijders betreft.

Tags: szczecin, pikc, individueel, polen

Foutloze dag in Polen eindigt heel slecht

In het weekend van 7 en 8 mei 2016 werd in Szczecin voor het 5e jaar op rij het Polish Indoor Kart Championship verreden op de mooie baan van Silver Hotel & Gokart. Ik deed dit weekend voor het 3e jaar mee en na een 3e plek in 2014 en een hele mooie titel vorig jaar, ging ik nu proberen om de eerste rijder te worden die het kampioenschap 2 keer heeft gewonnen. Ook dit jaar weer een uitverkocht huis, met niet minder dan 112 deelnemers aan de start, fenomenaal! Dit zegt niet alleen iets over de kwaliteit van de kartbaan maar zeker ook van de organisatie die in handen is van Bartosz Malutko en Remigiusz Drzazga. Op vrijdag waren de officiële trainingen en samen met Lorenzo Stolk, Joris Sturm en Annelien kwamen we rond de middag aan. We reden 5 heatjes en bij mij was het gevoel meteen weer goed. Er lag een nieuwe lay out en deze leende zich prima om in te halen. Na een gezellige vrijdagavond moesten we zaterdagochtend al vroeg present zijn voor de briefing. Deze duurde maar liefst een uur en de nadruk lag vooral op de pitstops en de de straffen die je hier kon oplopen. In vorige jaren ging er namelijk veel mis en dus was dat nu een punt van aandacht.

Mijn eerste race startte uitstekend met een pole position in de hotlap kwalificatie. Ik werd in de race echter meteen op de voet gevolgd door de beste Pool van het afgelopen WK, Jakub Klek had een hele goede kart en besloot snel te stoppen. Omdat er van achter nog meer mensen aandrongen was het kiezen om 1) Klek te coveren maar dan wellicht te moeten verdedigen op hem, hierdoor zouden de mannen achter mij dan vrij baan hebben dus dit leek me geen goed plan. Mijn 2e optie was om de rijders achter me op te vangen en ik probeerde ze in een pitstop te dwingen en stopte daarna zelf. Waar ik al bang voor was gebeurde ook want Klek kwam net voor me uit op de baan. Ik nam geen risico met de pitstop en kon de race verder uitrijden op plek 2, met een half puntje van de pole position erbij helemaal geen slecht begin gezien de middelmatige kart die ik had, dus ik was tevreden. Rico Haarbosch, de jeugdkampioen van vorig jaar, eindigde ondertussen op plek 3 achter mij.

In race 2 had ik een iets betere kart maar dit keer wel een hele zware groep met onder meer Matts Breckpot die hier de afgelopen 2 jaar net als mij op het podium stond, en ook de snelle Pool Artur Pel en 4 mannen van Traxxis die hier altijd hard gaan. Ik kwalificeerde met een goed rondje op plek 2, net achter de Belg Stefan Verhofste. In het begin van de race kon ik goed aanpikken bij Stefan die het tempo hoog had liggen. Na een rondje of 7 haalde ik hem in en trok een klein gaatje. Van achteraf was Chrsistophe Verhoeven op komst die vroeg had gepit en snelle tijden reed, gelukkig kon ik hem na mijn pitstop voorblijven en zo won ik mijn 2e race. Dit keer ook geen snelste ronde maar opnieuw had ik het idee dat ik het maximale eruit had gehaald, weer een goed resultaat dus. Na 2 races stond ik achter Bjorn Vemeulen (Be) en Sebastian Papke (Du) op plek 3 in de tussenstand.

Mijn 3e race was een zwakke groep en ik pakte hierin pole position. Vanaf de start kon ik samen met de Duitser Maximilian Siese wegrijden van de rest. Na een rondje of 8 begon hij af en toe aan te dringen en we hadden op dat moment al een flink gat naar plek 3. Halverwege de race, in de voorlaatste bocht voor het opkomen van het rechte stuk blokte ik de binnenkant en duwde hij me rechtdoor. Dit was geen goede actie maar nog kwalijker was dat hij hiervan probeerde te profiteren door me opkomen rechte stuk nog eens aan te vallen. Dit keer raakt hij mijn rechterachterwiel en ging ik dwars. Omdat hij zo lomp was om vol gas te blijven geven kon ik tegensturen wat ik wilde, ik kwam recht met mijn neus in de banden te staan en het hele veld kwam me voorbij. Dat hij vervolgens uit de race gehaald werd hielp mij natuurlijk niks meer. Zo kon er een streep door deze maximale score, ik had ook de snelste raceronde, en moet ik nu mijn 2e plek van race 1 meetellen, dit kost me minimaal 2 en een half punt. Dit veranderde mijn dag opeens van top naar waardeloos, wetende dat Papke inmiddels op 3 overwinningen staat en de strijd vorig jaar op 0,5 punt werd beslist, kan dit heel goed bepalend zijn in de strijd voor het kampioenschap. Morgen volgen echter nog 4 races en ik kan niet meer doen dan opnieuw goede race proberen neer te zetten. Met 4 overwinning heb ik wellicht nog een kans dus daar ga ik zeker voor, met de snelheid zit het wel goed.

Ook veel andere Nederlanders gingen vandaag heel erg goed, op het moment van schrijven zijn 27 van de 30 races van dag 1 afgewerkt. Lorenzo was vandaag heel sterk en was de enige andere Nederlander die een race won bij de senioren, hij werd ook nog eens 3e. Rico reed ook heel erg goed en pakte 2x keer een 3e plek met nog een race te gaan. Nog knapper waren de prestaties van Selina Balneger die als de bliksem over de piste ging en 2 keer een 2e plek veiligstelde, zij staat daarmee fier aan kop bij de dames en doet ook in de top van het algemeen klassement mee. Ook Mellanie Motz presteerde heel netjes met 2 3e plaatsen, Detlef Pahl pakte een super mooie 2e plek in de omgekeerde richting en ook Branko Papez stond met een 3e plek een keer op het podium. De andere Nederlanders bij de senioren, Guido van de Heiligenberg, Annelien, Joris, Thom van Dijk en Mika Mathia reden ook sterk maar hadden niet altijd even goede karts, voor hun morgen wellicht een podium. Bij de junioren was Rico sterk met een 1e, 2e en 3e plek en staat daarmee op de 3e plek. Ook Mika en Thom reden bij de junioren al podium en de jonge debutanten Mike Dijkgraaf en Jarno Hermans maken ook met de race progressie. Ze rijden sterk mee, doen meer en meer ervaring op en hebben beiden ook al in de top 10 gereden vandaag.

Joris eindigde de dag ook slecht, hij kwam als eerste over de finish maar werd gediskwalificeerd. Hij was te laat met zijn pitstop en eindigde zo als laatste.

Morgen zijn er nog 2 kwalificatie series en daarna 3 halve finales voor de top 36 en de top 10 rijdt vervolgens de grote finale.

Tags: szczecin, pikc, individueel, polen

Ruben 4e in spannende 1e editie Masters

Telkens werd er een kwalificatie verreden van 1 ronde en voor pole position en snelste ronde werd een half bonuspuntje uitgedeeld. Mijn kampioenschap begon zeer goed, met 3 overwinningen en telkens de maximale score. In race 1 moest ik daarvoor afrekenen met de lokale topper Simon Delvenne (B), in race 2 vocht ik een prachtig duel uit met Romano Franssen (NL, 3e op het WK van 2008) en Daan Drehmans (NL) en in de 3e race was de Belg Stefan Verhofste mijn belangrijkste opponent. In race 4 lootte ik veruit de slechtste kart van het pak, hiermee kwam ik niet verder dan een 11e plaats, al wist ik dat we 2 schrapresultaten hadden en dus was er nog geen man over boord. In race 5 vocht ik een mooi duel uit met Christian Douven (NL), thuisrijder Guillaume Germis (B) en mijn Dutch Value teammaat Rico. Nadat Christian van de kop was teruggevallen zette ik een aanval in op Guillaume voor P1, maar hier kon Rico van profiteren doordat hij uitkomen bocht meer snelheid meenam. Zo kwam ik wederom op plek 2 en daar bleef het ook bij. Na dag 1 leek het te gaan uitdraaien op een strijd tussen Romano, Rico en mij.

Op dag 2 wederom 5 races maar nu in de gewone richting. Telkens waren er 2 groepen en in mijn iets zwaardere groepen trok ik telkens middelmatige karts. Hierdoor liep ik in race 6-8 wat meer achterstand op met een 3e en 2 5e plaatsen, nu deed die hele slechte kart van gisteren opeens wel heel erg pijn, want nu moest ik een 5e plek meetellen en hierdoor stond ik niet meer aan de leiding maar op plek 4, want Simon Delvenne had zich vandaag ook terug omhoog gewerkt, zij het met een paar acties die eigenlijk niet door de beugel konden. In race 9 had ik mijn makkelijkste groep en kreeg ik juist één van mijn beste karts, mijn 4e overwinning. Dan de finale met de beste 13 rijders, de top 4 stond enorm dicht bij elkaar en het kon alle kanten op. Simon lootte van de toppers veruit de beste kart en won de race vrij eenvoudig, hoewel Romano nog wel knap pole position had gepakt. Romano eindigde op de 2e plek, ik kon P3 pakken door een hele goede strategie waarbij ik in de laatste ronde nog vlak na de short-cut Rico passeerde. Dit zorgde voor de volgende eindstand: Rico P1, Simon P2, Romano P3 en ik op 4.

Na de eerste dag ging ik zeker voor de 1e plek, en dan is een 4e positie wel teleurstellend, maar ik denk dat ik niet veel punten heb laten liggen in mijn karts dus kon ik zeker leven met het eindresultaat. Simon en Rico kwamen gelijk in punten maar Rico werd winnaar op basis van het aantal 2e plekken. Simon was zo verbolgen dat hij weigerde om naar het podium te komen, zeer respectloos naar de andere rijders en vooral richting de organisatie. Er werden voor iedere race mooie medailles uitgereikt en ook nog 25 waardebonnen verloot! The Dutch Value werd naast Rico en Ruben ook nog vertegenwoordigd door Selina en Mike, alle 4 kampioen tijdens de DOK eerder deze maand. Selina werd heel knap 6e achter Guillaume en voor Stefan en was daarmee ook beste dame. Mike was met zijn 11 jaar de jongste deelnemer, hij moest veel gewicht meenemen en dat is niet makkelijk op de nieuwe baan in Eupen die zo veel grip heeft dat je al snel begint te stuiteren. Toch verweerde hij zich kranig en reed een aantal mooie races. Rico werd tevens winnaar van de 100kg klasse, voor de Duitser Martin Hanhardt en de Belg Matthias Maas en verdiende zo 2 autosportpakken van Alpinestars, een super knappe prestatie! Ik hoop dat de Masters volgend jaar opnieuw worden georganiseerd en dan met nog meer deelnemers, ik zal weer proberen om van de partij te zijn.

Tags: eupen, individueel

Ruben weerstaat concurrentie en zenuwen en pakt opnieuw grote titel

Kart Centre Roosendaal staat al jarenlang garant voor een breed scala aan allerlei races, een assortiment waarvan bij de gemiddelde wedstrijdrijder het water in de mond loopt. Toch is er gedurende het jaar altijd dat ene weekend dat er weer bovenuit springt, het weekend van de Dutch Open Kartchallenge. Ik zeg “altijd”, maar ondanks dat dit kampioenschap (ook wel DOK) niet meer weg te denken is uit de Nederlandse indoorkart agenda, was het afgelopen weekend nog maar de 3e editie van dit spektakelstuk. Het DOK geldt als één van de kwalificatietoernooien voor het Kart World Championship in juli waarvoor hier 3 tickets te verdienen zijn. Bovenal staat dit weekend bekend om zijn ongeëvenaarde sfeer op de kartbaan, de mix tussen de jongste wedstrijdkarters bij de kids, de reuzen van de heavyweight klasse en de steeds groter wordende groep van internationale rijders zorgt voor een beleving bij iedere rijder waarvan nog lang na het weekend wordt nagenoten. De aanmoedigingen van de vele supporters langs de baan, het nieuwste scoreblaadje van de ranking dat met Zwitserse precisie wordt opgesteld, de high-five van een Poolse opponent, het gevoel van de bijna perfecte hotlap, de felle flits van fotograaf Bert Salari, je kent het wel, dit zijn de dagen waarvoor je als karter niet vroeg genoeg wakker gemaakt kan worden en waarbij het vallen van de finishvlag een veelkleurig palet van emoties van zowel rijder als ouders met zich meebrengt.

Kids
Sinds vorig jaar staan ook de jongste rijders aan de start van de Dutch Open Kartchallenge, het succes van de kartlessen van Corné is terug te zien in het niveau van deze jonge talentjes die niet alleen hard kunnen rijden maar ook al kunnen inhalen en verdedigen als grote mannen en vrouwen! Verdeeld over 2 groepen maakten de kids er een waar spektakel van, de strijd om plek 10 was net zo mooi als die om plek 1 en je kwam ogen te kort om alles te volgen. De jonge rijders van The Dutch Value lieten er geen gras over groeien en gingen er op de eerste dag met de overwinningen vandoor. Na 4 kwalificatieraces stond Tess Verschoor op 1, gek genoeg met 1 overwinning minder dan regerend kampioen Eliano de Vos, door meer extra punten voor pole positions en snelste ronden. In de finale werd de top 3 echter nog eens goed door elkaar geschud, want Mike Dijkgraaf zette een fantastische race neer en won de wedstrijd.

Hij moest nu afwachten wat er achter hem gebeurde, want met 6 punten achterstand had hij het niet meer in eigen hand. Tess, Eliano en Redwan Geerts vochten om plek 2 en 3. Met een prachtige inhaalactie net na zijn pitstop was het Redwan die de 2e plek in de race pakte terwijl Eliano Tess van het lijf hield. Na het optellen van alle punten was Mike de nieuwe kampioen, een fantastische prestatie van hem! Net zo trots kunnen Eliano en Tess zijn met hun 2e en 3e plek in de eindstand, zij scoorden de meeste overwinningen maar het moet net allemaal op zijn plek vallen om ook echt kampioen te worden. Ondanks dat ik genoten heb van alle kids met hun inzet en sportiviteit nog een speciale vermelding voor Charlotte Musch, Wouter Poleij (beide finalisten) en Hugo Leenaars (jongste deelnemer), zij stegen zo nu en dan boven zichzelf uit en kunnen heel tevreden zijn over de behaalde podiumplaatsen.

Junioren
In de junioren klasse voor rijders tot 18 jaar was een mix te zien van rijders die net uit de kinderkarts kwamen, maar ook coureurs die al vele internationale wedstrijden hebben gereden. Enkele Poolse vrienden waren ook van de partij en dus een mooi startveld van 2 groepen. Tijdens de 4 heats en de halve finales waren er 2 rijders die duidelijk afstand namen van de concurrentie, Rico Haarbosch en Ian Verschoor waren beiden in topvorm en wonnen respectievelijk 5 en 4 races. Slechts 3 punten scheiden deze twee toppers die ook onder de vlag van The Dutch Value deelnamen tijdens de DOK. Achter deze twee toppers zat een grote groep die elkaar het vuur aan de schenen legde, met vooral Tim Leloux, Mika Mathia en Stijn van der Hof die streden voor de felbegeerde 3e plaats. De finale zou de beslissing gaan brengen en voor de mensen die er nog aan twijfelden, er was er dit weekend maar 1 echt de beste en dat liet Rico nog maar eens zien in de grote finale. Met veel overmacht pakte hij pole position en zette wederom een ijzersterke wedstrijd neer. Vanuit alle klassen was er veel respect voor de prestaties van dit supertalent en hij won net als voorgaande jaren alle 6 zijn races, petje af, Rico pakt zijn 3e titel en mag daardoor naar het WK in Italië over 4 maanden. Ian had het in de finale nog lastig, maar zijn 2e plek kwam niet meer in gevaar, hij reed zoals al het hele weekend zeer solide en mocht dik verdiend de mooie trofee voor de 2e plaats ophalen. Twee rijders bewaarden het beste voor het laatst, Mika en Lyndon Leckie reden in een spetterende finale naar plek 2 en 3 en dit bezorgde Mika een hele mooie 3e plek in de eindrangschikking. Net als Ian heeft Mike veel progressie geboekt en dat werd nu beloond. Tim was in de finale ongelukkig, had een iets mindere kart en werd even rondgezet, dat ontnam zijn laatste hoop op het podium en dat had hij niet verdiend, toch kan ook hij trots zijn op zijn resultaten ondanks dat hij de afloop van de laatste race waarschijnlijk liever anders had gezien. Voor Stijn (P5) en andere top 10 rijders als Guillermo van Pamelen, Jarno Hermans, Thom van Dijk, Lyndon en Mike Dijkgraaf (als enige deelnemer in 2 klassen!!) wederom een mooie ervaring en we zullen hun namen de komende jaren zeker terugzien.

Heavy Weight
In de klasse op 105kg was er dit jaar 1 groep met daarin de grote matadoren waarvan ook het fanatisme niet onderschat mag worden. De rondetijden waren scherp, soms zelfs zo scherp dat menig rijder in de algemene klasse er zijn tanden op stuk beet. Dit was vooral te danken aan de pace die Roel de Jong op het asfalt legde, hij was heer en meester in deze categorie en mocht zich aan het einde van het weekend ongeslagen kronen tot DOK kampioen 2016. Op gepast afstand maakten Mike Mulder, Arnold Akershoek (kampioen 2015) en Virgil de Lange er een mooie battle van om de overige podiumplaatsen. Virgil wist deze strijd in zijn voordeel te beslissen door beslag te leggen om een mooie plek 2, net een paar puntjes voor Mike. Een opvallende deelnemer die zeker even genoemd mag worden is Arnaud Tinet, een Fransman die actief is in de autosport en af en toe een indoorkart wedstrijd rijdt. Gedurende het weekend kwam hij steeds dichter bij de top 5, maar strandde uiteindelijk op een 6e plek!

Algemeen & Dames
De senioren vanaf 18 jaar streden in de algemene klasse met veruit het grootste aantal deelnemers, voor het eerst meer dan 40. Hierdoor moest het deelnemersveld worden onderverdeeld in maar liefst 4 groepen, waarvoor de loting plaatsvond op vrijdagavond voor de start van het kampioenschap. Veel rijders keken met spanning naar de uitkomst van die loting, en deze leverde een aantal hele leuke groepen op. Er werd gereden op 90kg en veel sterke Belgische rijders stonden aan de start, tevens waren de snelle Engelsman Sean Brierley (nummer 5 van het afgelopen BRKC) en een groep sympathieke Polen (met onder meer de organisatoren van het PIKC, Remgiusz Drzazga en Bartosz Malutko) vertegenwoordigd. Ik had mijn zinnen gezet op een 3e achtereenvolgende titel en daarvoor had ik me goed voorbereid. Op vrijdag had ik nog een aantal heats getraind, zeker ook in de omgekeerde richting, want deze werd dit jaar toegevoegd aan het programma. Dag 1 verliep vlekkeloos voor mij, met 3 strakke overwinningen kwam ik aan de leiding van het tussenklassement, en mede door hele sterke kwalificaties liet ik geen enkel punt liggen. In mijn groepen kreeg ik op zaterdag de meeste tegenstand van Mats de Jong en Selina Balneger. Ondertussen waren ook Danny van Domburgh, Mellanie Motz en Mike Bartelen sterk bezig.

Op zondag mocht ik samen met Mike en Mats aantreden voor race 4, de top 3 uit het klassement en dus een belangrijke race. Ondanks een goede kwali miste ik voor het eerst pole position en ook de overwinning moest ik laten aan Mike die daardoor na schrap gelijk kwam met mij in punten! Hierdoor was het een stuk spannender als vorig jaar. Met de halve finale voor de boeg gierden de zenuwen door mijn lijf en dat klinkt misschien gek, maar daar was ik eigenlijk best blij mee. Het feit dat ik nog steeds gezonde spanning voel voor dit soort wedstrijden geeft voor mij aan dat ik nog net zo gretig ben als 5 of 10 jaar geleden, ik wilde dolgraag ook dit jaar het DOK winnen. In de halve finale had ik een kart die het hele weekend nog niet had meegereden en hier had ik moeite mee in de kwalificatie. Voor het eerst reed ik een rondje waar ik niet helemaal tevreden over was en ik stond dan ook op plek 2, net achter Mellanie en net voor Selina. In de race kon ik gelukkig orde op zaken stellen en na een snelle inhaalactie ging ik op voor een dominante zege. Selina won de strijd voor P2 in de race en sloeg daarmee een belangrijke slag in het damesklassement, al was dit nog zeker niet beslist. In de andere groep keek ik toe hoe Guido, Mike, Mats en Danny elkaar punten probeerden af te snoepen. Mats deed hier de beste zaken door het maximaal aantal punten te scoren, hij was dit weekend heel erg sterk en had zijn zinnen gezet op een hoge eindklassering. Voor het ingaan van de finale leidde ik het klassement met 3 punten voorsprong op Mike en 4 op Mats, daarna kwamen Selina (-9) en Mellanie en Danny (-10) op iets grotere achterstand.

De top 13 mocht aantreden voor de grote finale, we gingen nu allemaal om de beurt kwalificeren in dezelfde kart, startend met de laagst geklasseerde. De tijden lagen zoals verwacht heel dicht bij elkaar. 6 of 7 rijders noteerden een 36.8 en Danny was de eerste die naar 36.76 ging. Mats en Mike kwamen net te kort, wat gunstig was voor mij, want behalve de startpositie konden er ook nog 3, 2 en 1 punten worden verdiend met een top 3 klassering. Ik reed een degelijk rondje en pakte met 36.65 pole position!! Dit gaf me wat ruimte in de stand en ik ging met veel vertrouwen de finale van 30 minuten in, dit keer niet 1 maar 2 pitstops. Vanaf de start kon ik een gaatje slaan en onder aanmoediging van onder meer mijn Dutch Value teammaten kon ik een heel hoog en constant tempo rijden in tegengestelde richting. Ik verslapte niet en bouwde tiende voor tiende de voorsprong uit. Selina kwam al in ronde 1 naar plek 2 toe en bleef op zo’n 4 seconden nog het dichtst in de buurt. Mike, Mats en Danny knokten om de plaatsen daar achter en voor Mike was een 3e plek genoeg om 2e te worden in de eindstand. Mats kon met veel moeite Danny voorblijven, en ondanks dat Selina als slechtste resultaat een 2e plek had, was dit voor Mats genoeg om haar voor te blijven voor P3 op basis van het aantal overwinningen nadat ze gelijk in punten waren gefinisht! Mijn 3e titel was een feit en net als de 2 vorige was ik er ontzettend blij mee. Dit zijn de kampioenschappen waar je naar toe leeft en als je het dan weer kan waarmaken is dat enorm fijn. Na het Engels kampioenschap dus ook weer een KWC qualifier gewonnen!

Naast Selina mochten Mellanie en Anne Mathijssen plaatsnemen op het podium bij de dames. De internationale rijders streden ook nog voor een aparte ranking. Zowel Sean als de Pool Adrian Ziejewski mochten eenmaal het podium betreden, maar het waren de Belgen die het meest constant waren en Mats, Christophe Verhoeven en Nick van Ostade stonden allemaal in de finale en vormden de top 3 van de niet-Nederlanders.

Net als vorige jaren voldeed de organisatie van KCR weer aan de hoge verwachtingen, een groot compliment naar Jan, Ton, Corné en alle andere medewerkers op en langs de baan, de monteurs en de dames achter de bar.

Tags: dok, kcr, roosendaal, individueel

Ruben naar zwaarbevochten 9e titel

Kids
De kids begonnen met een 5 minuten kwalificatie om de poules te bepalen. In deze sessies was het spekglad op de baan, het regende hard buiten en het was erg vochtig. Maar de kleine mannen en vrouwen wisten hier goed mee om te gaan en lieten al gelijk snelle tijden zien. In de snelle poule zaten Eliano de Vos, Sam Boone, Tess Verschoor en Mike Dijkgraaf. In hun 4 races was de spanning om te snijden, Eliano won de races in tegengestelde richting, maar Mike en Tess gaven niet veel toe. Toen we de normale richting op gingen was het Mike die 2 races won. Vooral de laatste was een fantastische race, waarin zowel Tess, Eliano en Mike even aan de leiding reden en de top 3 in het klassement bijna iedere ronde weer veranderde. Uiteindelijk wist Eliano met een 2e plek zijn 2e titel op rij veilig te stellen, een hele mooie prestatie. Mike werd knap 2e en Tess verdiend 3e. Bij de 2e poule wist Redwan Mekkaoui zijn eerste 3 races te domineren, alleen in de laatste race had hij een momentje met een achterblijver dat hem de overwinning koste aan Pau Sinke. Redwan won de 2e poule, voor Pau en Marcel Plak, Jaap Sinke was de jongste deelnemer (8 jaar) en werd keurig 4e.

Junioren
Bij de junioren weer een heel veld met jonge honden die allemaal wilden laten zien hoe snel ze zijn. Veel van deze rijders racen niet altijd op gewicht, nu moesten ze op 65kg de strijd met elkaar aan gaan. Rico Haarbosch stak qua niveau boven de rest van het veld uit, hij won al zijn races en zijn 3e titel op rij kwam eigenlijk nooit in gevaar. Hij is zijn leeftijdsgenoten duidelijk een stapje voor en mocht terecht de grote wisselbeker houden. Ondertussen werd er flink gestreden voor P2-5, waar Ziggy van de Port uiteindelijk aan het langste eind trok. Guillermo van Pamelen die eerder al eens de kids klasse won, gaat ook ieder jaar harder en harder en pakte voor het eerst een podium bij de junioren met een mooie P3. Ian Verschoor en Myron Tuasela kwamen qua snelheid ook goed mee met de nummers 2 en 3 maar grepen net naast het podium.

Senioren 70kg
Net als vorig jaar had ik een paar dagen mijn best gedaan om in de vedergewichtsklasse te komen en dat lukte vrij eenvoudig. Dit jaar hoefde ik het echter niet te doen vanwege het niveau, want dat was in deze klasse minstens net zo hoog als in de middengewichtsklasse, met allemaal jeugdige rijders die er graag met de bekers vandoor wilden gaan. Ik was de oudste deelnemer en stond dan ook al voor de 13e keer aan de start, 2 keer eerder had ik in deze klasse meegedaan (2012, 2015) en beide keren gewonnen. De start van de dag kon eigenlijk niet beter, met een fantastische kwalificatie reed ik 41.9 (6 tiende sneller dan P2) en kon ik vrij eenvoudig wegrijden met de snelste tijd van het weekend van alle klassen. Mijn kart was dan ook erg goed en ondertussen scoorden Lorenzo Stolk en Selina Balneger op P2 en P3 wel waardevolle punten. Zus Annelien had pech met een kapotte kart in de kwalificatie waardoor ze laatste moest starten, ze kwam nog wel terug naar plek 5 met een aantal mooie inhaalacties. Race 2 was voor mij veel lastiger, een iets mindere kwalificatie en opeens stond ik 4e. Mika Mathia had de snelheid goed te pakken en was niet te pakken in zowel kwalificatie als de race. Selina ging in ronde 1 meteen flink verdedigen en hierdoor waren Mika en Lorenzo op P2 meteen een seconde of 2 weg. Daarna dook ze naar binnen en had ik vrij baan. Ik kon niet veel meer uit mijn kart halen dus de top 2 zat er niet meer in. Ik zag dat ik niet of nauwelijks tijd won op Selina en ging pitten met nog een minuut of 7 te gaan. Zij aan zij kwamen we de pits uit, waarbij ik aan de binnenkant zat. Selina had echter veel meer snelheid en kon buitenom meerijden en zat zo aan de binnenkant voor de volgende knik. Ik probeerde het anders op te lossen en kon bij het uitkomen met veel meer snelheid een tegenaanval plaatsen. Dit werkte perfect en ik kon zelfs nog een heel klein stukje wegrijden. Een pittige race, en opeens stond de top 3 binnen 1 punt met Lorenzo en ik op 16 en Mika op 15.

Gezien de kartloting en het feit dat de finale beslissend is in geval van gelijke stand wist ik dat race 3 voor mij cruciaal zou worden. Ik snelde met 3 tiende voorsprong naar pole op mijn geliefde normale layout, terwijl ik nog een flinke fout maakte. De nummers 2-5 zaten binnen een tiende. Lorenzo zat direct achter mij en ik besloot in de eerste ronden even te verdedigen en kijken wat er gebeurde. Annelien dook meteen de pits in en dit opende voor mij een mooie mogelijkheid om zowel mezelf als Annelien te helpen. Ik bleef dus nog iets langer defensief rijden in de hoop dat Lorenzo zou stoppen en achter Annelien zou komen. Maar Lorenzo reed door en om niet teveel te verliezen op Annelien ging ik weer even volle bak. Toen ik zag dat Lorenzo redelijk mee ging gooide ik toch nog een keer de deur dicht en nu ging hij wel naar binnen. Mijn plan was gelukt want Annelien kwam net voor Lorenzo en ik kon in de laatste 5 minuten genoeg tijd winnen om met een late stop de leiding te behouden. Een 1-2tje voor mij en Annelien en Selina en Mika vochten een fel duel uit, waarvan Mika Hoorweg (P4) en Mathijs Verhulst (P5) slim profiteerden. Voor de finale hoefde ik daarom geen rekening meer te houden met Selina en Mika kon alleen met P1 nog gevaarlijk worden. Ik kon me dus focussen op Lorenzo, maar wist wel dat hij zijn beste kart nu had en ik een iets mindere.

De kwalificatie zou waarschijnlijk doorslaggevend zijn en ik reed mijn beste ronde tot nu toe, pole position, met deze kart was dat heel lekker! In de eerste ronden van de race leek de finale makkelijk naar mij toe te gaan toen ik meteen weg reed. Niks bleek minder waar, Lorenzo vond wat en kon opeens weer het gaatje dichten. Ik moest vol gaan verdedigen en dit zorgde ervoor dat veel mensen gingen stoppen. Voor mij was dit scenario op zich prima aangezien Mika niet in de buurt van P1 reed en hoe verder Lorenzo en ik naar achter zakten, hoe meer plekken speling ik had gezien de puntentelling (grotere verschillen in punten voor 1-2-3 en de rest). Ondertussen kwam Tim van Zunderen ons allebei met agressieve acties voorbij, maar ik kon hem weer terug inhalen. Lorenzo stopte net over de helft van de race en ik counterde een ronde later. Ik zat er gelukkig voor en de strijd ging verder. Op dat moment kwam Rick Harthoorn tussen ons te zitten en dit ging mis. Rick spinde op vreemde wijze midden op het rechte stuk, ik zat helemaal buiten (3 naast elkaar) maar had wel veel meer snelheid. Ik zat nog ruim voor Lorenzo dus sneed gewoon de bocht aan naar binnen. Op dat moment werd ik hard geraakt door Lorenzo die net niet ver genoeg naast mij zat en spinde keihard de banden in. Een flinke klap voor mijn nek, Lorenzo kreeg oranje en ik lag 7e. Op dat moment liet Tim zich terugzakken om als rijdend obstakel mij te hinderen, op zich legaal dus ik bleef rustig en zorgde maar gewoon dat Lorenzo er niet langs kwam. Dit lukte en zo pakte ik mijn 9e titel, wel weer een zeer zwaar bevochten. De gekke finale zorgde ervoor dat Selina nog helemaal naar P2 sprong en Mika ten koste van Lorenzo nog P3 afsnoepte met gelijke punten maar een beter resultaat in de finale. Na de race was ik enorm blij met mijn resultaat, alleen helaas wel veel pijn aan mijn borstbeen overgehouden aan de crash.

Senioren 85kg
De middengewichtsklasse waarin ik zelf ook 5 keer heb deelgenomen is ook altijd goed voor leuke races. Dat was ook vandaag het geval, met sterke rijders als Joris Sturm, Cuma Kastaci, Mellanie Motz, Patrick Bakker en Wouter Verbaarschot. In de eerste race maakte Patrick een tactisch foutje door te vroeg te stoppen en maakte daarmee de weg vrij voor Wouter die met hele strakke tijden naar de 1e overwinning toe knalde. Vanaf race 2 stelde Patrick echter orde op zaken, hij was in zijn kwalificaties fenomenaal en legde daarmee de basis voor zijn eerste titel bij de middengewichten, hij won alle resterende races en won daarmee terecht de titel! Om plek 2 was het spannender, zeker toen Wouter in race 2 terug viel met een minder kartje. Joris maakte hier het beste gebruik van en maakte in de normale richting het karwei af door een mooie 2e plek te pakken. Wouter vocht voor iedere plek en dat bleek nipt genoeg om Klaver 4 teamgenoot Mellanie met slechts 1 puntje van zich af te houden, allebei sterk gereden. Dat moet ook gezegd worden van zowel Nobby van de Port als Cuma die mooie races lieten zien, Nobby was in de kwalificaties heel goed en Cuma had een aantal prachtige inhaalacties.

Senioren 100kg
Het slotstuk was weer als vanouds de zwaargewichtsklasse, met daarin de mannen die vaak races rijden boven het minimumgewicht. Nu hebben ze de kans om zich echt te laten gelden en dat levert altijd schitterende gevechten op. Op 100kg worden foutjes keihard afgestraft en van de gezichten was dan ook gezonde spanning af te lezen. Simon Joosse pakte brutaal de pole position voor race 1, op de voet gevolgd door Leroy Wehmuller, al jarenlang mijn teamgenoot bij Veersedam. Ik was dan ook voor hem en hij wist op zijn tandvlees met een minder kartje tijdens de race toch aansluiting te vinden en sloeg meteen toe. Hij stond de leiding niet meer af en won zo race 1 voor Simon. Race 2 was het Remco Kok die de pole position pakte en dit keer moest Leroy zelfs vanaf plek 3 komen. Als veelvuldig kampioen werd hij als de favoriet gezien en die rol maakte hij helemaal waar. In race 2 werkte hij zich snel op naar plek 1 met tijden waar sommige 85kg mannen niet aan kwamen! Race 3 won hij vanaf pole position, terwijl Remco, Simon en Anne Mathijssen om de plekken daar achter streden. In race 4 wist Peter van Dongen boven zichzelf uit te stijgen door een fantastische kwalificatie te rijden. Hij moest in de race alleen Leroy voor zich dulden, maar sloot het kampioenschap op een mooie manier af. Leroy won uiteindelijk alle 4 zijn races, iets wat alleen Rico dit weekend nog maar gelukt was, petje af!! Simon en Remco waren netjes 2e en 3e en kregen ook een mooie trofee mee naar huis.

Tags: ikm, zeeuws kampioenschap, middelburg, individueel

Ruben sluit kartjaar af in Denemarken

Op zaterdag 26 december ging ik samen met Mika Mathia en mijn pa op weg naar Arhus, Denemarken voor de Racehall of Champions, een groot internationaal kartevenement dat traditiegetrouw in de laatste maand van het jaar wordt georganiseerd. Voorzien van een hoop reisspellen, tientallen kilo’s lood en genoeg eten en drinken, maar zonder mysterieus verdwenen iPad scheurden we in noordelijke richting over de Duitse autobahn. Na enkele potjes zeeslag en ‘wie is het’ werden we gebeld vanuit huize Haarbosch en jawel, ’s avonds stonden Rico, Mika en ik samen in het Radisson Blu hotel in het centrum van Arhus. Op zondagmorgen waren we al vroeg op de kartbaan om te trainen, want de concurrentie was stevig en Rico en ik waren sinds het WK van 2013 niet meer hier geweest, voor Mika was de baan helemaal nieuw. Er waren 3 verschillende gewichtsklassen, 65, 80 en 100kg en een teamrace in de snellere KWC karts. In iedere klasse werden 3 kwalificatieheats gereden (5 minuten kwalificatie en 10 minuten race) en een finale voor de beste 24 rijders. Er waren +/- 50 rijders per klasse waaronder autosportcoureurs zoals regerend GP2 kampioen Stoffel Vandoorne.

100kg
We begonnen met de 100kg klasse en daarin deden we alle drie mee. Mika kreeg in 1 van zijn 3 races een vreemde penalty, en die zou hem een plek in de finale kosten. Voor hem was het in ieder geval een goede training voor morgen en hij ging gedurende de dag ook steeds beter rijden. Ik begon de dag niet goed met een 10e en een 9e plek, maar gelukkig kon ik door een 3e plek in race 3 nog de top 10 binnen komen. Rico startte de finale van 12 minuten vanaf een hele mooie 2e plek na een 7e, 3e en 1e plek in de heats. In de warming up voor de finale noteerde ik top 3 tijden, dus ik had vanaf een 9e startplek nog goede hoop om naar voren te komen. Mijn race ging dan ook super, ik werkte me snel op naar plek 6 terwijl Rico de nummer 1 had moeten laten gaan en zijn 2e plek met hand en tand verdedigde. Ik probeerde P5 te pakken maar schoot daarbij samen met een Duitser rechtdoor en viel weer iets terug. Na een nieuwe inhaalrace werd ik net over de helft van de race helaas rond getikt door autocoureur Nicki Thiim die als een dwaze maniak door het veld ging. Helaas werd er erg agressief gereden in deze finale en werden straffen genegeerd wat leidde tot de nodige frustraties. Gelukkig hield Rico zijn hoofd koel en finishte in een internationale top-3 knap op plek 2 achter de Fransman Jean-Philippe Guignet en voor de Deense thuisrijder Nikolaj Kandborg. Ik werd afgevlagd als 13e.

Endurance
Op zondagavond werd er in de 13pk huurkarts die ook gebruikt waren voor het WK in 2013 een 1 uurs race gehouden. Ik vormde een gelegenheidsteam met de Italiaan Michele Ottini. We moesten 1 rijderswissel doen en een kwalificatie van 5 minuten. Er werd op 90kg gereden in een veld van 12 teams. Ik kwalificeerde als 2e en in het begin van de race kon ik redelijk bij blijven. Langzaam maar zeker slopen de Deense koplopers bij ons weg, we hadden toch duidelijk een kart met minder topsnelheid en ik probeerde de achterstand te beperken. Na een half uur wisselden we en ging Michele verder. De leiders zetten de snelle Deen Mark Kamstrup in en die liep verder weg van ons. Op plek 3 lag een Pools team maar die vormden geen bedreiging, ze werden zelfs ingehaald door ATR Consulting Denmark die nog op jacht gingen naar ons. Gelukkig kon Michele deze aanval afslaan en de 2e plek veiligstellen. Een leuke prijs op de 1e dag, en we maakten ons op voor morgen. ’s Avonds blikten we terug op de 1e dag onder het genot van zelf klaargemaakte kipnuggets en kipcorns op de hotelkamer van Renst en Rico. Nadat ik nog 10km had hardgelopen door het centrum van Arhus zaten we de volgende ochtend weer vol energie aan het ontbijt.

65kg
Zo’n 40 rijders maakten zich op voor de juniorenklasse tijdens de Racehall of Champions op de maandag. Onder die 40 rijders Mika en Rico, zij hadden hun zinnen gezet op een mooie eindklassering. Zowel Mika als Rico waren in de 3 heats constant van voren te vinden, en zo mochten ze starten op respectievelijk de 5e en 2e plaats voor de grote finale. Daarin startte de Deen Lundgaard (Europees kampioen KF) van pole position. Rico had van de toppers de minste kart en kon daardoor geen aanval plaatsen op Lundgaard. De andere Deen Aske Nygaard haalde Rico in en even later ook Lundgaard en nam zo de leiding in handen. Op dat moment sloeg Rico gelijk toe en pakte P2 terug. De nummer 1 was toen gevlogen en toen Lundgaard vol in gevecht ging met de Pool Porada kon ook Rico loskomen. Dit bood kansen voor Mika die nog steeds op P5 rondreed. Hij zat helaas net aan de verkeerde kant toen de mannen op 3 en 4 met elkaar in de clinch gingen en kon daar dus niet van profiteren. Hij bleef op 5 en haalde daarmee wel een heel sterk eindresultaat, het podium was zelfs heel dichtbij. Rico stond voor de 2e keer bovenop dat podium, wederom een topprestatie.

80kg
Het hoogtepunt van de tweedaagse strijd in Denemarken was de 80kg klasse die erg sterk bezet was, Rico en ik vertegenwoordigden Nederland en deden dat niet onopgemerkt. Rico was al het hele weekend op dreef en was in alle heats imposant, hij zetten een P1, P2 en P3 neer en kwalificeerde zich daarmee (als jongste deelnemer) als nummer 1 voor de finale. Ik begon net als gisteren slecht met een 10e plaats en liep daardoor gelijk weer achter de feiten aan. Ook in race 2 een matig resultaat (P6) met helaas weer dezelfde kart als in race 1. In race 3 eindelijk een hele lekkere kart en vanaf P2 haalde ik Jannik Nielsen (Dk) in en finishte ik op 1 met Arnaud Teuwen (2e), Rico (3e) en Jannik Nielsen (4e) net achter me. Hierdoor mocht ik vanaf de 8e plaats vertrekken in de finale. De spanning was om te snijden, en tijdens de 5 minuten warm up voerde ik samen met Rico de tijdenlijst aan, maar ook Jannik Nielsen (startpositie 2) was snel.

Bij de start van de race wist Stoffel Vandoorne (Be) Nielsen in te halen en zo kon Rico gelijk een gaatje slaan. Vandoorne werd echter weer ingehaald door Nielsen en Guignet en viel verder terug. Ik ging met 4 mooie inhaalacties op Kandborg, Daniel Lundgaard (Dk), Mathias Sponholtz (Dk) en Vandoorne als een warm mes door de boter en belandde zo op plek 4. Rico werd onder druk gezet door Nielsen die weer terug bij hem was gekomen en verdedigde netjes. Na amper een ronde verdedigen werd Rico eind rechte stuk door Nielsen rechtdoor geduwd, een hele smerige actie die bizar genoeg onbestraft bleef. De top 4 bleef vervolgens ongewijzigd, ik had net te weinig tijd om nog bij Guignet te komen en liep zo het podium op een haar na mis, zonde, maar gedurende de dag heb ik me wel mooi terug kunnen knokken en dus sloot ik persoonlijk wel met een goed gevoel de trip af. Rico had in 2 dagen tijd zijn talent weer eens laten zien en hij had het dik verdiend om met de 1e prijs naar huis te gaan, helaas hielden de marshalls ook na protest van ons stug vast aan hun belachelijke oordeel. Voor alle toeschouwers was er maar 1 winnaar en dat is ook wat waard. We hadden onze racekunnen in ieder geval weer laten zien en kijken al uit naar vele nieuwe kartsuccessen in 2016!!

Tags: dutch value, individueel, aarhus, denemarken, rhoc

Mijn 2e race was een sterke groep, en dit keer trof ik het minder met de kart, ik had een goede topsnelheid, maar erg veel onderstuur. Ik kwalificeerde dan ook op plek 4, 3 tiende achter P1 van de Duitser Gunnar Hofmann. Maar in de race ging het ronde voor ronde beter, ik schoof na een minuutje of 3 op naar plek 3 ten koste van de Belg Thomas Zels. Even later kon ik ook aanpikken en voorbij schieten aan mijn Poolse vriend Mateusz Bartsch. En naarmate de race vorderde kon ik steeds beter overweg met het onderstuur en ondertussen de topsnelheid van mijn kart optimaal benutten. Ik sloot zelfs aan bij de leider en pakte de kop over. Hofmann dook gelijk de pits in en ook Baccellieri reed op dat moment goede tijden, maar wel op gepaste afstand. Na een paar rondjes door rijden zag ik mijn voorsprong groeien en kon ik het relatief rustig aan doen, 2e win in de pocket, kassa!! Een hele lekkere met deze kart.

Race 3 was mijn minste kart tot nu toe, één van de mindere karts vandaag. Ik kwalificeerde op P3, 3 tiende achter de Belg Nick van Ostade en mijn Nederlandse maatje Rico Haarbosch. Van iedereen in de top 5 had ik zeker de minste kart, maar ik wist dat ik in mijn quali een foutje had gemaakt, dus ik had wel hoop dat ik ze alsnog kon bijhouden. Dit bleek ook te lukken, en ik kon zelfs een aanval inzetten op Van Ostade nadat Rico al vroeg was gestopt. Met de pitstop nam ik niet al te veel risico, de 2e plek was belangrijk voor de stand en ik kwam een paar meter achter Rico weer de baan opdraaien. P2 en nog de snelste raceronde, zeer content mee, de snelheid zit er in beide richtingen super in, op naar morgen.

Na dag 1 waren er 5 man die er iets bovenuit staken. Voor mij was Mathias Grooten (België) het meest indrukwekkend, 3 overwinningen maar vooral zijn snelheid was goed. Matts Breckpot (België) scoorde ook 3 uit 3, maar wel in iets makkelijkere groepen. De regerend kampioen uit Duitsland, Sebastian Papke en mijn andere Poolse maat Mikolaj Marzyck reden net als mij naar 2 1e en een 2e plek. Van de Nederlanders was Rico verder goed bezig, bij de junioren doet hij het geweldig met 3 overwinningen en voert de ranglijst daar aan. Bij de senioren ligt het niveau wel ietsje hoger, maar met een 3e en een 1e plek doet hij uitstekend mee. Stanley bewees vandaag dat zijn 2e plek op de DOK geen toevalstreffer was. Hij reed zeer volwassen naar een 5e, een 4e en zelfs een podiumplek (3e). Corné had een waardeloze dag met enkele penalty’s en ook geen geweldige karts en kan een finaleplek al bijna vergeten. Lorenzo (senioren), Annelien (senioren) en Mika (junioren) hadden wel de snelheid maar grepen een aantal keer net naast het podium, terwijl Calvin met 2 podiumplaatsen en Danny met 1 podiumplaats heel goed meestrijden bij de junioren. Anne deed het ook heel goed, bij haar internationale debuut reed ze mooi in de middenmoot en werd ze zelfs al een keer 6e. Derek, die nog maar net kart, reed in zijn blitse outfit naar een mooie top 10 klassering in race 2.

Tags: pikc, szczecin, polen, individueel

PIKC dag 2, 19 april 2015

Race 5 ging dan ook super, met een lekker kartje, net als in race 1 in omgekeerde richting, van pole position via snelste ronde naar overwinning! Dit resultaat bracht me weer helemaal terug in de titelstrijd met een 4e positie op slechts 3 puntjes van de nummer 1. Papke, Grooten en Breckpott hadden allemaal een perfecte score na schrap van 4 overwinningen, Marzyck net als mij 3x 1e en 1x 2e. Tijdens de halve finales waren er meer punten te verdienen, ook voor P2 op de grid en de 2e snelste raceronde nu punten, en hierdoor kon er nog veel gebeuren, zeker omdat dit resultaat niet meer geschrapt kon worden. Corné liet vandaag zien dat hij niet voor niks naar Polen was gekomen, met een hele mooie overwinning en een 3e plek sloot hij een teleurstellend weekend toch mooi af. Lorenzo deed het ook super, door een 3e plek te scoren in race 4, hij miste helaas nipt de halve finale. Voor mijn reisgenoten Annelien, Mika en Anne zat het weekend er ook op na race 5, goede races maar niet altijd geluk!

Tijdens de halve finales had ik een fantastische race, met een middenmotor kwalificeerde ik me als 5e, terwijl concurrent Matts Breckpot op 1 stond en daartussen in onder meer Rico op plek 3. De race was razend spannend, al snel pakte ik de Pool Bartsch met een mooie actie voor P4, ik probeerde in het spoor van Rico te blijven, en de nummer 2 ging al pitten. Rico haalde Matts bij en haalde hem ook in, en even later kon ik hetzelfde doen. Rico zat op een seconde of 2 voor mij, en honderdste voor honderdste hengelde ik hem binnen. We liepen uit op de rest en het was duidelijk dat de strijd om de overwinning een Nederlands onderonsje zou worden! Voor de pitstop zat ik op Rico zijn bumper, en we wachtten allebei zo lang mogelijk, ik stopte met nog 2 ronden te gaan, Rico een ronde later. Mijn stop was goed, maar ik kon, gezien mijn goede positie in de stand, niet alles op het spel zetten. Rico had niks meer te verliezen aangezien een finaleplek er voor hem niet meer in zat, en met een geweldige pitstop bleef hij mij voor en won de race. Ik pakte nog wel een belangrijk puntje voor snelste ronde.

Mathias werd in zijn halve finale 2e, terwijl Papke in dezelfde kart als mij weliswaar zijn halve finale won, maar wel bijna 2 tiende langzamer was dan mij, dit gaf me veel vertrouwen voor de finale. Stanley sloot zijn weekend af met de halve finale, hij deed goed mee in de subtop en kan trots zijn op zijn internationale debuut in een grote race. Met 10 rijders gingen we de finale in, eerst allemaal 1 kwalificatie rondje in dezelfde kart. De top 4 uit de stand bleek ook duidelijk het snelste, Grooten op 1 (34.69), Papke op 2 (34.70), ik op 3 (34.72) en Breckpot op 4 (34.74). De verschillen waren ongelooflijk klein maar o zo belangrijk, Mathias pakte met de kwalificatie 2,5 punten, Papke 1,5 en ik nog 0,5. De kartloting had mij dezelfde kart als in de halve finale gegeven, Mathias had het iets minder getroffen, maar Breckpot en Papke hadden op papier de betere karts.

De finale zou een absolute thriller worden, Papke zette al snel de aanval in op Mathias, en dit ging bij een counter van Mathias bijna, ik kon profiteren en schoot naar 1, en Matts klom mee naar 2. Hierbij werd Mathias echter naar buiten gedreven en kwam vast te staan in de banden, einde verhaal voor zijn titelkansen bleek even later, want de achterstand was groot. Enorm zonde voor Mathias, want hij was dit weekend absoluut razend snel en tactisch sterk als altijd. Na de race zou deze actie nog tot veel discussie leiden, maar de organisatie besloot het zonder straffen te laten na het bekijken van de beelden. Als aan een touwtje reden we met nog 3 kanshebbers verder en virtueel (met Papke op 3 en ik zelf op kop) zouden Papke en ik gelijk komen. Heel langzaam konden we Papke afschudden, en Matts besloot toen te stoppen. Enkele ronden later pareerde ik hem, Corné gaf mij zeer goede aanwijzingen en na een hele goede pitstop kwam ik weer voor hem de baan op.

Op dat moment gingen alle remmen los en wist ik dat de snelste rondetijden nu waarschijnlijk de doorslag zouden gaan geven, Papke kwam even later maar net achter Breckpot weer de baan op, en ik kon op enkele duizendste achter Matts en enkele honderdste voor Sebastian Papke de 2e tijd pakken, goed voor een half punt en die zou uiteindelijk de doorslag geven. Ik won de finale en met 0,5 punten verschil het kampioenschap, wat een feest!! De finale was een absolute climax voor mij en een fantastisch weekend besloot ik met opnieuw een zege in een WK qualifier, Papke werd 2e en Breckpot 3e.

Rico had ondertussen Baccellieri verslagen in de junioren finale, hij was indrukwekkend op 70kg en was daar de verdiende kampioen. Danny en Calvin waren ook beiden zeer snel, maar grepen helaas net naast het eindpodium.

Na een weekend vol spanning en top races kon de balans worden opgemaakt en gingen we met een zeer tevreden gevoel op weg terug naar Nederland.

Tags: pikc, szczecin, polen, individueel

3e plek voor Ruben in fantastisch kampioenschap met WK schakelkarts

In het weekend van 21 en 22 maart werd er bij FKI in Brussel het Belgisch kampioenschap indoorkarten verreden. Er werd gereden in de Italiaanse PGK-Z schakelkarts die ook op het WK deze zomer in Italië zullen worden gebruikt. De karts waren simpelweg magnifiek om mee te rijden, wat een belevenis. Nog nooit had ik zoveel plezier gehad in een kartsessie dan in deze karts, echt fantastisch om met deze krachtige machines te racen. Op zaterdag waren de trainingssessies, de Race of Champions en het juniorenkampioenschap reeds afgewerkt. Rico was 2e geworden bij de junioren, en samen met Rico won ik de Race of Champions, een goede opsteker dus voor het BIKC. De dag begon met een 10 minuten training/kwalificatie voor alle rijders in 4 verschillende groepen van 20 rijders. Ik pakte pole position in mijn groep. Verder reden voor Nederland ook nog Annelien, Lorenzo en Selina mee. Er waren in totaal bijna 80 deelnemers uit allerlei Europese landen, zo waren onder meer de Polen, Fransen, Italianen en Spanjaarden in grote getale aanwezig.

In race 1 won ik met grote voorsprong, een heerlijke start van de dag. De snelste ronde was ook nog 2 punten waard, en de 2e snelste ronde nog 1 punt, deze 2 punten pakte ik ook mee. In mijn 2e race had ik (de enige keer dit weekend) een kart die niet goed schakelde, vanaf P7 op de grid na een hotlap kwalificatie moest ik me zien op te werken in een kart die vastzat in de 3e versnelling. Dit was vooral uitkomen bocht een groot nadeel. Toch wist ik mezelf nog naar de 3e plek te knokken, en met een aantal hotlaps pakte ik zelfs nog de snelste raceronde.

In de 3e race was het glibberen en glijden toen er een radiateur lek was, ik maakte daar optimaal gebruik van en sleepte mijn 2e overwinning uit het vuur. In de 4e kwalificatierace van 20 minuten kon ik een 5e startplek omzetten in opnieuw een podium, P3. Na de kwalificatieheats stond ik 2e in de stand achter Amandio Costa Paz.

In de halve finale (voor de beste 40 rijders) had ik een van de leukste races van het hele weekend, er konden hier meer punten verdiend worden dan tijdens de heats. Na een duel op het scherpst van de snede met de Duitser Schings en de Belg Cools (die door de Duitser rond werd getikt) kon ik de 3e plek pakken achter de 2 sympathieke Polen Bartsch en Marczyck, vorige week nog deelnemers aan de DOK in Roosendaal, zij hadden hele goede karts en waren ontketend. Lorenzo reed ook heel de dag ijzersterk, zijn kwalificaties waren indrukwekkend en hij reed telkens met de toppers mee, en dit werd beloond met een prachtige finaleplek, zeer knap als 1 van de jongste deelnemers in het veld. Selina en Annelien haalden de finale niet, maar Selina werd nog wel knap 2e bij de dames, achter thuisrijdster Jessica van der Perren, en ging dus na vorige week opnieuw naar huis met een mooie trofee.

De finale was ook zeer spectaculair, ik had als nummer 3 in de stand (achter Baccellieri en Costa Paz) nog kans op de titel, net als de Belg Teuwen die maar 1 punt achter mij stond. In de finale waren veel meer punten te verdienen als in de races hiervoor. Mijn hotlap kwalificatie was opnieuw tegenvallend met plek 6, terwijl concurrenten Teuwen en Baccellieri 1 en 2 stonden. Maar al snel werkte ik mezelf op naar voren door de Italiaan Bongiovanni en de Belg Huls in te halen op het buitenstuk. Daarna was de Portugese Belg Viera aan de beurt. Hij gaf wat meer weerwerk, maar moest er na enkele wilde acties toch al snel aan geloven. Ik was helemaal los en reed een waanzinnig constant en snel tempo, waarmee ik hard inliep op Baccellieri, maar vanwege het inkorten van de finale van 30 naar 20 minuten kon ik hem net niet meer aanvallen. Desondanks een zeer verdienstelijke 3e plek in de finale, en dit betekende ook een 3e plek algemeen. Een resultaat waar ik zeker tevreden mee kon zijn, een hele goede opsteker richting het WK, wat gaat dat ontzettend gaaf worden in deze karts.

Giovanni Baccellieri was de nieuwe Belgisch kampioen, voor Arnaud Teuwen (winnaar van de finale). Viera en Costa Paz eindigden netjes op 4 en 5. Er was ook nog een apart klassement voor alle internationale rijders, deze klasse won ik voor de Pool Matheusz Bartsch en de Duitser Marc Schings, Lorenzo werd heel netjes 5e en mag terugkijken op een geslaagd weekend in zo’n sterk deelnemersveld. Na het uitreiken van de prijzen was het nagenieten van dit fantastische weekend, wat een mooie nieuwe ervaring in deze PGK-Z schakelkarts, ik kijk nu al uit naar de volgende keer!!

Tags: fki, bikc, brussel, individueel

Roosendaal, 14/15 maart

De kidsklasse was nieuw dit jaar en het feit dat alle mooi glimmende prijzen op zaterdagmorgen al achterin de kantine stonden opgesteld zal vele jeugdrijders klamme handjes en de nodige zenuwen hebben bezorgd. Of waren het nou toch al die ouders die zo zenuwachtig waren? De één heel fanatiek coachend langs de baan, de ander ingetogen, maar stiekem net zo fanatiek! Eliano de Vos leek van zenuwen weinig last te hebben, race na race was hij zijn concurrenten te snel af en zeer gedecideerd reed hij naar een maximale score van 5 overwinningen en daarmee de titel bij de kids, petje af! Toen ik hem voor mijn finale om wat tips vroeg J, kreeg ik zowaar een drie minuten durend verhaal met dingen waar ik op moest letten!! Toen ik tien jaar geleden zo oud was, was ik blij dat ik wist aan welke kant het gaspedaal zat... Maar Eliano was niet de enige topper bij de kids, onder meer Tess Verschoor, Timo v/d Peijl, Mike Dijkgraaf en Robin Wegman maakten alle races de moeite waard om naar te kijken. De Poolse jeugdrijder Adam Szydlowski was met een podiumplek in race 4 een leuke verrassing tussen alle Nederlanders. Mike en Timo mochten naast Eliano het eindpodium betreden, allen proficiat.

Jeugd

Bij de jeugd weinig veranderingen qua deelnemersveld vergeleken met vorig jaar, maar dat is bepaald geen negatief gegeven. Menig senior is maar wat blij dat ze enkele van deze junioren ontliepen, want wat zijn ze al goed en vooral ook constant. Eerlijk is eerlijk, Rico Haarbosch was wederom topfavoriet, hoe kan het ook anders als je bijna alles wint waar je aan meedoet. Onder meer Calvin Streppel, Lorenzo Stolk en Danny van Domburgh namen Rico meerdere malen onder vuur, maar telkens wist Rico het verschil te maken door alles uit zijn karts te halen, door van kop af aan een moordend tempo te rijden en ook nog eens niks te laten liggen op constantheid en tactiek. Een clean sweep voor Rico met 6 overwinningen uit 6 races maakt hem de tweevoudig junioren kampioen! Calvin kwam dit weekend nog het dichtst bij Rico, onder meer in een bloedstollende finale pakte hij pole en snelste ronde en finishte in het kielzog van Rico op plek 2 in de race, en ook in de eindstand. Lorenzo kwam net als vorig jaar net te kort op Danny, een combinatie van een beetje geluk met poules en ook gewoon heel erg sterk rijden van de altijd nuchtere en bijna nonchalante Danny die wederom op het podium stond. Thom van Dijk reed een ijzersterk weekend en bekroonde zich met een 5e positie door onder meer 1 overwinning. Ook andere talenten als Ian, Giovanno, Rick, Tim en Jarno stonden wel een keer op het podium.

Heavy Weight

Zo goed als ik de meeste junioren ken, zo weinig deelnemers kende ik uit de heavy weight klasse. Ik had persoonlijk mijn twijfels vooraf over deze klasse op 105kg, maar ik moet zeggen dat het ontzettend leuk was om naar te kijken, en vooral razend spannend ook! Arnold Akershoek moest 1 overwinning laten aan één van zijn concurrenten, maar was meer dan verdiend de man met de kampioensschaal toen na 5 races de eindrangschikking werd opgemaakt. Mike Mulder en Daan Rijnen legden beslag op plek 2 en 3.

Algemeen

Met 36 deelnemers in plaats van 26 vorig jaar was het veld nog een stuk sterker dan vorig jaar, en niet in de laatste plaats vanwege de deelname van 5 snelle Belgen en 2 Poolse toppers. Het is prachtig om te zien hoe bij iedere kartloting en de indeling van de groepen de gezichten toch weer gespannen staan, welk nummer zal de mijne zijn, toch niet die ene mindere kart? Nou, de mensen die spraken over spanning bij de loting vanwege kartverschillen hadden eens in Brazilië moeten zijn afgelopen zomer! Het is enorm prettig als je weet dat je in iedere kart de kans hebt om je kunnen te laten zien, en dat kon hier dit weekend. De indeling van de groepen had uiteraard wel een invloed op de resultaten, en dit leverde ook een aantal hele zware poules op en daarmee ook fantastische races. Voor mij lag de focus op drie dingen, hotlaps rijden alsof het een ronde uit je race kon zijn, vanaf bocht 1 tot en met de laatste bocht constant rijden en geen tactische fouten maken. Dit plan lijkt zo simpel en zeker na dag 1 waarop ik 2 overwinningen scoorde leken veel mensen al te denken dat het een uitgemaakte zaak was.

Ik wist wel beter en wist ook hoe goed mijn concurrenten waren, en dat je die zeker niet mag onderschatten. Na de 4 kwalificatieraces met perfecte score kon ik echter ook niet meer ontkennen dat ik er uitstekend voor stond, pas in de halve finale liet ik mijn 1e puntje liggen door niet de snelste ronde te rijden, terwijl mijn concurrenten gedurende het weekend af en toe steken lieten vallen. Stanley Geilings ontpopte zich als voornaamste uitdager met maar liefst 3 overwinningen, hij steeg boven zichzelf uit en zag kort achter zich een hele horde achtervolgers in de stand. Mike Bartelen, Mats de Jong, Wouter Verbaarschot maar zeker ook de dames Selina Balneger en Mellanie Motz hadden hele goede kansen op het podium. En dan, na veel strijd, inhaalacties, pitstops, soms oranje vlaggen, verdedigend werk, was daar de grote finale. 13 rijders bleven over en het was nu ieder voor zich, 1 rondje, allemaal om de beurt in dezelfde kart. Ook al stond ik er riant voor, je wil toch goed scoren en ook bij mij namen de zenuwen toe! Maar eens de helm opgaat, het pak dicht en je het sein krijgt om te vertrekken zijn die zenuwen weg, concentratie, 11 bochten, geen fouten maken, en dan snel kijken op het rondetijdenbord, 36.15, mijn beste hotlap van het weekend en P1, yes!!! Het vele applaus dat ik kreeg was hartverwarmend.

Vervolgens volgde een knock-out kwalificatie waarin ik tegen de nummer 8, mijn Poolse vriend (nationaal kampioen) Mikolaj Marczyk moest, ik versloeg hem relatief makkelijk, en ik liet hem de kart kiezen voor de race. Daarna stond ik tegen Stanley, terwijl Mats en Mike de andere battle uitvochten. Weer gewonnen, en weer een extra puntje, en ook nu gunde ik Stanley de keuze van de kart, ik wist dat de andere 2 karts goed waren en de verschillen waren sowieso klein. In de finale versloeg ik Mike, de talentvolle autocrosser die ook in een kart keer op keer razendsnel blijkt te zijn! Vanaf pole position sloeg ik bij de start een gat van zo’n halve seconde, net genoeg om mijn eigen lijnen te kunnen rijden en al snel dook ik (voor het eerst dit weekend), de 35ers in. Mike gaf echter alles en bleef heel kort in de buurt, terwijl Selina vroeg naar binnen dook om te pitten in het middenveld. Ik reed een erg lekkere race, pakte de snelste tijd van het weekend, de winst in de finale en mijn 2e Dutch Open Kart titel!!!!

Een weekend zoals je ze niet vaak meemaakt, alles lukte en vooral mijn kwalificaties gingen stuk voor stuk heel erg goed. De schaal behorende bij de titel is één van de mooiere die ik al gewonnen heb en zeker eentje met veel waarde. Stanley en Mike completeerden het podium, klasse gereden allebei. Door een goede finale (P3) wist Selina alsnog de titel bij de dames weg te kapen voor de kampioene van vorig, Mellanie werd 2e voor Annelien die ook een aantal hele mooie races reed. Leuk detail is dat alle Zeeuws kampioenen die meededen (Eliano, Selina, Rico en ik) ook hier kampioen werden! Rico, Selina en ik kregen ook een WK ticket omdat het DOK ook geldt als officieel KWC kwalificatie evenement! Op naar Italië in Juli, maar eerst nog naar België (21/22 maart) en Polen (18/19 april) voor meer nationale kampioenschappen. Met mijn titels in het Open Zeeuws, Brits en nu Nederlands kampioenschap is mijn jaar in ieder geval fantastisch gestart!

Met dank aan Edwin Benschop voor de mooie foto's !

Facebook benschop-fotografie.nl

Tags: dok, kcr, roosendaal, individueel

Milton Keynes (GB), 16-18 januari

Annelien pakte heel mooi pole position in haar race, voor Jack Bolton (GB) en Mathias Grooten (Be). Mathias had nog niet getraind maar is zoals iedereen weet altijd gevaarlijk, en dat bleek ook tijdens deze race weer. Hij werkte zich op naar plek 2 en maakte een vroege pitstop, waarna Annelien ook naar binnen ging. Met nog 10 minuten te gaan zat Mathias achter Annelien, en die zag Mathias de overwinning nog wegkapen. In de 2e ronde pakte Brian een 3e plaats in een van de eerste groepen. Annelien en ik zaten dit keer samen in een redelijk zware groep. Na de kwalificatie stonden we 2 en 3, net achter Stefan Verhofste (Be) en voor Remi Drzazga (Pl) en Johny Elliot (GB, snelste man tijdens de trainingen). Ik haalde Annelien vrij snel in en sloot aan bij Stefan, maar vlak daarna kwamen we al 2 achterblijvers tegen die al gestopt waren. Ik verloor heel veel tijd, Annelien dook slim naar binnen en Drzazga zette de aanval op mij in. Ik kon die aanval afslaan, maar had wel opeens 2 seconden achterstand op Stefan.

Ik kon nog iets goedmaken, maar aansluiten lukte niet meer, mijn kart had weinig vermogen uit de bochten, en bij mijn pitstop kwam ik al helemaal niet weg. Zonde, want Annelien kwam daardoor weer net voor mij. In een treintje van 4 reden we naar de finish, Stefan nipt op kop en die pakte dan ook de overwinning. Voor mij een 3e plek, eigenlijk helemaal geen goed resultaat gezien de scores van enkele concurrenten. Na de halve finales bepaald de stand wie als eerst zijn kart mag kiezen voor de finale, en dat wordt voor mij nu vervelend. Na 2 heats stond ik op plek 10, 1 plek voor Annelien en 8 plekken voor Brian. Mathias, Gregory Laporte (Be), Ed White (GB), Lewis Manley (GB) en Matheusz Bartsch (Pl) hadden allemaal 2 overwinningen. 4 van de 5 groepen uit de 3e ronde werden nog op zaterdagavond verreden, Brian wist daarin nog een prima 2e plaats te pakken.

Dag 2

Annelien en ik zaten weer samen en dit keer ook met Connor Marsh (GB) en organisator Bradley Philpot (GB), geen hele makkelijke heat dus opnieuw. Ik had een redelijke kart en pakte met 8 honderdste voorsprong pole position in de hotlap met Gary Jones (GB) op 2.Annelien stond 5e. Met de start was ik direct weg en het was eigenlijk net als race 1 een makkelijke overwinning. Belangrijk was wel, zeker gezien mijn puntenaantal, om mijn snelste tijd nog even aan te scherpen, aangezien deze nog kan meetellen bij een gelijke puntenstand. Ik pakte na Ed White de 2e tijd van het weekend voorlopig. Annelien pakte in de allerlaatste bocht nog Marsh, ze finishte net achter Philpot op plek 3. Na 3 heats had ik de 6e plek in de stand in handen, achter White, Manley, Bartsch, Mathias en Gregory. Race 4 was voor mij erg makkelijk, in een zwakke heat reed ik simpel naar mijn 3e overwinning! Annelien had helemaal geen makkelijke groep, zij moest knokken voor wat ze waard was, maar sleepte er wel een nette 4e plek uit, waardoor ze als 20e doorging naar de halve finale. Brian werd 3e in zijn laatste heat en nestelde zich daarmee op een 16e plek voor de halve finales. Ik schoof een plekje door ten koste van Bartsch en stond nu 5e.

In 3 groepen van 10 werd er gestreden om 10 finaleplekken, 60 mensen konden inpakken en naar huis! 30 rijders bleven over en dat waren niet de minsten, wat een hoog niveau was er dit jaar in het BRKC. In de eerste halve finale zat klassementsleider White, in de kwalificatie pakte hij pole position, op de voet gevolgd door Brian die het super deed. In de race kon hij in de eerste tien minuten flink aandringen, maar White hield de 1e plek netjes vast en deed zo uitstekende zaken. In de 2e halve finale zaten Mathias, Annelien en ik, en nog een handvol andere toppers. In de 1e halve finale zaten de snelste tijden van alle 10 rijders binnen 2 tienden, de karts lagen ongelooflijk dicht bij elkaar, dit was net zo goed als bij het DOK in 2014. Ik lootte de kart die de langzaamste tijd had in de 1e halve finale (34.2). Mijn kwalificatieronde was de beste die ik dit weekend had gereden, P1 met 34.1 (in 1 ronde dus sneller dan Russel Endean (GB, finalist van vorig jaar) in zijn hele race). Dit was fantastisch, Mathias stond direct achter me, daarachter Jake Campbell-Mills (GB) en Annelien op 4.

De race was zenuwslopend, Mathias was een stukje sneller en achter hem dook Campbell-Mills de pits in met de beste kart van allemaal. Mathias ging mee, en toen hij niet gelijk hoefde te verdedigen na zijn stop wist ik dat ik ook mee moest. Ik kwam voor die twee de baan op, maar Mathias zat er al weer direct dicht op. Tegelijkertijd reden Annelien en Kim Enson (GB) hard door op plek 1 en 2, en ik mocht niet te veel verdedigen om nog voor hen uit te komen na hun stop. Enson had een slechte stop en viel terug naar P5, maar Annelien niet en omdat ik Mathias een beetje moest afhouden kwam ze 2 kartlengtes voor mij de baan weer op, en zo bleef het ook. Een schitterend een-tweetje voor ons en nu afwachten wat groep 3 deed. Deze halve finale was iets minder, en favoriet Lewis Manley bezweek onder de druk. Tot 2 keer toe ging hij in de fout met inhalen en bij de 2e keer spinde hij zelfs. Dit kwam hem ontzettend duur te staan, want toen de nieuwe ranglijst bekend werd gemaakt bleek hij zelfs net uit de top 10 te zijn gevallen, de 13e plek was een nachtmerrie voor hem na zulke sterke heats, einde verhaal voor Manley. Ook einde verhaal voor Annelien, want met 1 punt te kort strandde ze op de ondankbare 11e stek, erg zuur. Maar met haar winst in de halve finale kon Annelien met opgeheven hoofd de baan verlaten!

Finale

De top 10 was bekend, Brian had het net gered op plek 10, Campbell-Mills op 9, Drzazga op 8, Michael O’Brien op 7, Stefan op 6, Bartsch op 5, Gregory als 4e, ik als 3e, Mathias als 2e en White als koploper met 5 overwinningen uit 5 races. Maar alle punten konden de prullenbak in, de ranking was nog wel belangrijk voor het kiezen van de karts, maar iedereen begon weer op 0. We begonnen met de hotlap kwalificatie, na een kleine vertraging door een hapering in het tijdwaarnemingssysteem begonnen we met het back-up systeem aan de bloedstollende superpole. Brian mocht als 1e en kreeg een helemaal koude kart, hij had ook geen vlekkeloze ronde, en kwalificeerde zich als 10e. Drzazga zette een snelle tijd neer 34.1, waar Stefan nipt onderdoor ging (ook 34.1). De tweede Pool Bartsch (wat is die jongen sinds het PIKC 2014 vooruit gegaan!!) knalde naar 34.078. Gregory ging daarna naar 2 (34.1), en ik zette de 1e tijd op 34.064 (eigenlijk een van mijn mindere hotlaps van het weekend). De spanning steeg, Mathias reed 34.070 en uiteindelijk was het White die pole pakte in 34.01!!! Ik mocht als 3e in de stand na de halve finales als 3e kiezen voor een kart, en pikte een goede eruit. De kartverschillen waren echter zo miniem dat veel rijders nog kans hadden op de Britse titel met bijbehorend WK ticket en de cash prijs van 900 Britse pond!

Voor het eerst dit weekend gierden de zenuwen door mijn lijf, maar ik had ze wel onder controle. De eerste 2 ronden was het aanpoten om aan te klampen, maar dat lukte en in ronde 3 schoot ik gelijk voorbij White, een hele mooie inhaalactie eind rechte stuk zette de boel op scherp. Mathias drong ook gelijk aan, en daardoor had ik een klein gaatje. Maar in een ronde of 3 sloot White weer aan, ik kneep hem behoorlijk! Toen ik begon te verdedigen op hem dook hij de pits in voor zijn 1e van 2 pitstops in deze 30 minuten durende finale. Nu was het spel op de wagen, en ik wist dat ik moest pokeren. Ging ik een ronde later mee naar binnen dan zou ik moeten verdedigen en was Mathias gevlogen, maar reed ik te lang door dan was White misschien vertrokken. Ik bleef buiten en wachtte tot Mathias ging pitten. Die deed dat gelukkig een paar ronden later en 33 seconden later stond ik ook binnen. Ik nipt voor White, Mathias nipt erachter, en Gregory was onderweg naar voren. Ik verdedigde opnieuw en Mathias opende nu de aanval op hetzelfde punt als mij, ik had een gaatje. Ik gaf alles om weg te komen en dit lukte een klein beetje. Toen opeens kreeg Mathias een aantal ronden later een vlag dat hij White voorbij moest laten vanwege een unfair manoeuvre, dit werkte mij natuurlijk in de kaart. Ik pakte hierdoor een seconde of 4, en legde een heel hoog en constant tempo neer.

Toen White ging verdedigen ging Mathias opnieuw naar binnen, en vanaf dat moment zag ik dat White niet meer op me inliep en leek de buit binnen. Ik had echter Stefan helemaal over het hoofd gezien, die al in het begin 2 stops had gemaakt. Gelukkig bleef ik na mijn 2e stop nog duidelijk voor Stefan, die wel eventjes P2 had overgenomen door White, Mathias en Gregory tactisch in de luren te leggen, heel mooi. Mathias haalde Gregory na zijn pitstop in en ging op jacht naar White, reed nog de snelste ronde van het hele weekend, maar hij kwam net te kort voor het eindpodium. Voor mij was het een kwestie van constant blijven rijden, met de langzaamste snelste ronde van de hele top 5 was de koppositie alleen nog maar mooier. Na een half uur werd ik voor het 2e jaar op rij afgevlagd als British Rental Kart Champion!!!!!!! Een titel die heel zoet smaakt, wat een deelnemersveld dit jaar, een schitterend podium en wat een mooie prijzen, mijn jaar kon niet beter beginnen!!

Formula Fast Indoor Karting in Milton Keynes had wederom gezorgd voor een waanzinnig (eerlijk) strijdtoneel in een zeer geslaagd wedstrijdconcept van organisator Bradley Philpot, een prachtevenement en wat mooi om dat voor de 2e keer op rij te mogen winnen! Het evenement was tot in de puntjes verzorgd inclusief live commentaar van James Auld! Mijn dank aan alle supporters voor de leuke berichten en aanmoedigingen.

• Verslag en de website van het BRKC
• Verslag van Andrew Duff op The Karting Odysse
• Filmpjes Youtube

Tags: brkc, milton keynes, individueel

Ruben racet samen met autocoureur Nigel Melker

Zaterdagavond 4 juli was autocoureur Nigel Melker te gast bij Kart Centre Roosendaal. Nigel was de afgelopen jaren in verschillende internationale raceklassen aan het werk te zien, zoals de GP2, World Series by Renault, Formule 3 en GP3. Er zou een race van 100 ronden gereden worden, en ik had de eer om deze samen met Nigel te rijden, iedereen reed in teams van 2. Voordat de race begon, vertelde hij eerst over zijn racecarrière en hoe hij in de karts vroeger in Strijen was begonnen. Erg leuk en de aanwezigen luisterden dan ook aandachtig. Na het stellen van een aantal vragen aan hem en zijn management team dat ook aanwezig was, was het tijd voor de kwalificatie.

Deze was 1 rondje en ik reed niet bepaald mijn beste rondje, P6 van de 13 teams dus we hadden wat te doen in de wedstrijd. De start verliep goed en ik lag al snel op plek 3, terwijl Rico op kop mooie constante tijden reed, de top 4 reed eigenlijk bijna gelijke tijden en als enigste in de 36ers. Er moest 3 keer gewisseld worden en na 25 ronden stond Nigel helemaal klaar om in te stappen! Hij had al jaren niet meer gekart, en had slechts 1 heatje getraind voor de wedstrijd. Desondanks reed hij gelijk zeer behoorlijke tijden en je kon goed zien dat hij vroeger veel heeft gekart.

Na 3 wissels lagen we op de 5e plek en net voor de finish snoepte Ian voor het team van KCR nog een plekje van ons af, waardoor we op de plek eindigden waar we begonnen waren. Nigel reed in zijn laatste stint al tijden die in de buurt kwamen van de vaste rijders hier, en dat was gaaf om te zien, hij is het karten nog zeker niet verleerd. Rico en Patrick wonnen de race, voor Guido en Robin terwijl Jarno en Selina mooi 3e werden! Voor mij een hele geslaagde kennismaking met Nigel en zijn team, en ook gelijk een mooie training voor de finalerace van de BiteMedia Cup die een dag later al zou plaatsvinden!

Tags: kcr, roosendaal, individueel

Ruben voegt 8e Zeeuwse titel toe aan erelijst!

Op zaterdag 24 en zondag 25 januari werd het Individueel Open Zeeuws Kampioenschap voor de 15e keer verreden bij Indoor Karting Middelburg. Dit jaar was de helft van de klassen op zaterdag aan de beurt en de andere helft op zondag. De mini's, junioren en dames mochten op zaterdag aantreden, Rico Haarbosch (junioren) en Selina Balneger (dames) prolongeerden hun titel, al moest Selina daar iets meer moeite voor doen dan Rico, zij kreeg flinke tegenstand van zus Annelien en Mellanie Motz, Rico was wederom een klasse apart en liet Mika Mathia en Tim Leloux achter zich. Bij de mini's werd er gereden in 2 poules, Eliano bleek uiteindelijk de snelste in de kinderkarts.

Op zondag waren de heren senioren aan de beurt onderverdeeld in 4 klassen. Ik zelf had er dit jaar voor gekozen om weer eens in de lichtgewichten klasse mee te doen, daarvoor moest ik er wel de nodige kilootjes aftrainen maar dit bleek geen probleem. Na de felle strijd van de afgelopen 2 jaar die soms iets te ver ging had ik even geen zin in de middenklasse (die ik al 4 keer gewonnen had) en daarbij wilde ik liever niet tegen Marcel rijden zodat we allebei kans hadden op een titel. Zodoende woog ik op zondagmorgen 68.5 en mochten wij beginnen om 10 uur 's ochtends met onze kwalificatie van 10 minuten.

Het was voor mij jaren geleden dat ik nog met zo weinig gewicht had gereden en dat was heerlijk. Met een lekkere kart reed ik 41.9 (slechts 1 tiende achter de junioren die met 5kg minder reden) en dat was een halve seconde sneller dan Ivo van Egmond op plek 2 die Lorenzo Stolk nipt aftroefde. Later bleek dat ik niet meer bij deze tijd in de buurt zou komen vandaag, maar een lekkere start dus en de eerste punten waren meteen binnen. In zowel manche 1 als 2 (beiden 12 minuten) wist ik vanaf de start een gaatje te slaan. Waar Ivo en Lorenzo in race 1 relatief in de buurt bleven, gooide Ivo in race 2 alles dicht en liep ik snel weg van het veld. Lorenzo wist met een (misschien iets te) late actie de 2e plek nog wel te pakken aan het eind van de race.

In de finale eigenlijk hetzelfde scenario als in race 2, Ivo kon net niet genoeg aandringen om aan te vallen en had zijn pijlen op de 2e plek gericht, dit keer gaf hij Lorenzo 15 minuten lang geen enkele kans en stelde zijn 2e plek veilig. Voor mij een makkelijke dag maar wel een hele mooie, mijn 8e titel is binnen (net als in 2012 in de lichtgewicht klasse) en ook deze is weer heel erg mooi. Mijn harde werken om gewicht te verliezen heeft zich uitbetaald.

Ondertussen was de strijd in de middengewicht klasse losgebarsten. Zoals verwacht en, ondanks nog enkele afmeldingen, veel toppers aan de start en Mike Bartelen pakte pole position voor andere favorieten Patrick Bakker en Marcel. Maar in een spectaculaire 1e manche die soms weer op het randje was, liet Marcel zien wie vandaag de sterkste was, hij won de race en zette zich daarmee in een zetel voor de rest van het kampioenschap. In race 2 kon hij wegrijden van de rest, en in de finale moest hij eerst Mike en daarna Patrick van het lijf houden, maar dit bleek voor hem geen probleem en na 2009 (junioren) kon hij zijn 2e Zeeuwse titel ophalen, fantastisch gedaan!


Bij de zwaargewichten en in de 45+ klasse ook nog 2 Veersedam strijders op het asfalt, Leroy Wehmuller liet vandaag weer eens zien dat hij de beste zwaargewicht is in Zeeland en omstreken. Na een spannende kwalificatie waarin hij nipt pole position pakte (met 6 duizendste voorsprong) won hij de 1e race makkelijk met hele snelle tijden op 100kg. In race 2 en in de finale moest hij er iets harder voor knokken, met vooral Robbert de Reus die erg sterk reed en hem het leven zuur maakte, hij haalde Leroy in de finale zelfs nog even in, maar onze Veersedam topper stelde snel weer orde op zaken en werd voor de 7e keer Zeeuws kampioen (en weer met het maximale aantal punten!). Zou het dan helemaal een Veersedam feestje kunnen worden vandaag?

Het antwoord werd gegeven door Jos Boone, die na een half jaartje afwezigheid zijn rentree maakte en de hele dag uitstekend op dreef was. Nadat zoontje Sam gisteren een 3e plek had opgehaald bij de mini's maakte Jos vandaag het succesvolle Veersedam kwarter compleet door ook met de maximale score de titel in de wacht te slepen. Ondanks flinke tegenstand van onder meer Jan-Kees Luteijn was hij de duidelijke winnaar!

Tags: ikm, zeeuws kampioenschap, middelburg, individueel

3e overwinning van het seizoen

Op zaterdag 22 augustus was race 7 van het IKK seizoen 2015, wederom op de outdoor baan van Lelystad. De weersomstandigheden waren net als de vorige race zeer zomers, warm en zonnig. Vandaag werd er echter flink gecrost op het naastgelegen motorcross circuit, en in combinatie met de stevige wind die precies richting kartcircuit stond zorgde dat voor een continue stof/zandwolk boven de baan. Ik had niet getraind en dus moest ik in de 5 minuten kwalificatie scherp zijn, ik wist dat door de felle wind een goede slipstream wel kon helpen, en dit lukte perfect. Ik kwalificeerde met een redelijke kart op plek 7 algemeen en op kop bij de zwaargewichten. Tijdens de race werd er in de eerste ronden zoals zo vaak op de outdoor circuit flink geduwd en getrokken. Ik behield de 7e positie en zag op kop een groepje licht- en middengewichten wegrijden waar ik niet in de buurt van kon komen. Ik liep langzaam weg bij de rijders achter me en kon Sebastiaan van Rooij voor me nog bijna bijhalen aan het einde van de race, maar niet meer voorbijsteken.

In race 2 waren er weer veel mensen die gelijk begonnen te verdedigen, hierdoor was er op kop meteen weer een groep weg en kwamen er van achteruit weer de nodige mensen aansluiten. Veel (jonge) rijders in het IKK zijn snel maar qua tactiek en wedstrijdslimheid kunnen ze nog veel leren, maar dit komt waarschijnlijk vanzelf met wat meer ervaring. Ik moest concurrent Dylan van de Berg van me afhouden die deze heat sterk kwam opzetten. Dit deed hij onder meer door zichzelf met de hand op te trekken aan een andere kart, creatief maar niet zonder gevaar! Hij haalde mij netjes in, maar in een counteraanval van eerst Sebastiaan van Rooij en daarna van mij kwam het helaas toch weer tot een clash. Door Casper werd hij vermaand de plek terug te geven, maar dat weigerde hij, en wedstrijdleider Edgar besloot een waarschuwing te geven en daarbij zou het blijven.

In race 3 had ik mijn beste kart, maar kwam ik na de start achter een extreem verdedigend rijdende Floris van Dorst te zitten. Hij verdedigde wel knap en ik moest de nodige risico’s nemen om hem in te kunnen halen. Dit lukte wel en ik kon nog een versnelling inzetten richting de top 4, met nog een paar ronden te gaan kon ik nog 2 plekken pakken en daarmee belangrijke punten pakken voor het algemeen klassement. Achteraf gaven de tijden aan dat Floris en ik de 2 snelste rondetijden hadden gereden, moet je nagaan waar we hadden kunnen eindigen mocht hij in het begin niet alles meteen dichtgegooid hebben!!

In het dagklassement werd ik bij de zwaargewichten 1e, algemeen 6e, maar daarmee schuif ik wel door naar plek 2 in het klassement achter Rico die vandaag weer de race won en ongenaakbaar aan kop staat.

Volgende race is op 19 september in Oldenzaal.

Tags: ikk, lelystad, individueel

IKK seizoen halverwege onder tropische omstandigheden

Op zaterdag 4 juli was de eerste van twee achtereenvolgende wedstrijden in Lelystad. Op de mooie, nog jonge baan in Flevoland waren we te gast onder zeer warme omstandigheden. In race 1 reed ik een vrij saaie race, vanaf de start reed ik op plek 5 en ik had vrijwel de hele race geen mensen direct voor of achter me, ik eindigde ook als 5e en daarmee 3e zwaargewicht achter Ferry Drent en René Melenhorst.

De kartverschillen waren vandaag helaas wel weer groot, en dit was ook duidelijk te zien in race 2. Ik had in deze heat mijn minste kart en moest de schade zien te beperken, met veel verdedigend werk kon ik wederom een 5e plek eruit slepen terwijl er vooraan hard gestreden werd en er zelfs straffen werden uitgedeeld (deze zouden later deels teruggedraaid worden).

In de laatste heat was het dringen bij de start en ik kwam daarbij even naast de baan terecht en lag bijna achteraan. Ik kon me gelukkig weer snel opwerken naar de top 5 na een goede race, hierdoor sprokkelde ik weer belangrijke punten voor het klassement. Sebastiaan van Rooij verdedigde goed en daar kwam ik niet meer voorbij. Rico won vandaag en verstevigd daarmee zijn koppositie in het klassement, ik sta daarin nu 3e, terwijl ik bij de zwaargewichten plek 2 inneem achter Dylan.

Ondanks de gemiste race eerder in het seizoen hoop ik toch nog te klimmen in de klassementen, te beginnen volgende race die opnieuw in Lelystad zal worden verreden eind augustus.

Tags: ikk, lelystad, individueel

Wisselende resultaten leiden naar P2

Tags: ikk, oldenzaal, individueel

Huilen met de pet op

Vrijdag 15 mei, ik kijk in de agenda op mijn telefoon en zie dat morgen de 4e race van het IKK op het programma staat, in Oldenzaal. Na een drukke week met studie en veel fysieke training richting het WK 2015 had ik wel zin in een wedstrijdje. ‘S ochtends vroeg op zaterdag zat ik met moeders in de auto richting Overijssel. Als ik terugdenk aan mijn 1e race in Oldenzaal lopen de rillingen weer even over mijn rug. Ruim 6 jaar geleden, toevallig ook het IKK, na de training voor de MKS wedstrijd. Ik deed voor de grap mee, maar het was niet echt grappig, ik reed meer naast de baan dan erop. Oldenzaal en ik, nooit echt een gelukkige combinatie geweest, nimmer won ik er een wedstrijd, iets dat ik niet op veel banen kan zeggen gelukkig.

Vandaag dan beter? Ik hoopte op regen, dit zou het gewichtsnadeel op de normaal vrij saaie baan van Oldenzaal toch aanzienlijk minder maken, en ook zou het leuker rijden zijn en kan je wellicht met een mindere kart iets hoger eindigen. Volgens weeronline zou het al vrij snel droog worden, maar niets was minder waar, het miezerde de hele dag en de baan was dan ook de hele dag nat. Na mijn afwezigheid in race 3 sta ik nu op plek 2 in het klassement, en daar wilde ik vandaag graag verandering in brengen. Tijdens de 1e kwalificatie merkte ik meteen dat ik geen goede kart had, ik bungelde rond plek 10. Maar in de laatste ronde had ik een goed idee, en dit legde me geen windeieren. Ik besloot de laatste bocht (die je normaal in de regen buiten de ideale lijn om aan de buitenkant ingaat) compleet af te snijden en aan de binnenkant de curbs mee te nemen. Wat heet curbs, meer verhoogde stoepranden. Ik torpedeerde mezelf over de lijn en vervolgens vol in de bandenstapels, gevolg was 7 tiende van mijn snelste tijd af en P4, prima startplek.

De race was knokken en geen fouten maken, en na een paar mooie battles met Lorenzo Stolk werd ik als 5e afgevlagd, was ik heel blij mee gezien de kart. In race 2 een iets betere kart, maar het was verdomd lastig inhalen, ging je naar binnen dan gleed je vanzelf door (vaak tegen je opponent aan) en dus moest je wachten op fouten van anderen. Ik wilde toch graag voor de dagwinst gaan bij de zwaargewichten, en daarom besloot ik het toch te proberen, maar tevergeefs, ik verloor een plekje en liep zelfs een (terechte) waarschuwing op. In race 3 had ik dit keer een hele goede kart, maar ik was te ongeduldig, één mislukte inhaalpoging zorgde ervoor dat ik even buiten de baan schoof en van 3 naar 8 terugviel. Ondertussen zag ik dat Rico met mijn 1e kart nog minder potten kon breken dus het lag toch niet alleen aan mij. Met nog twee plaatsjes winst kon ik afsluiten op plek 6, de snelste raceronde die ik reed gaf al aan dat dat niet goed genoeg was. Dit betekende ook de 6e stek algemeen en 3e zwaargewicht.

Als ik terugkeek was het weer een typisch dagje Oldenzaal voor mij geworden, teveel foutjes en een matig resultaat, huilen met de pet op!! Dylan van de Berg won het dagklassement en herhaalde wat ik in Nijverdal al flikte, ook de algemene zege opeisen als zwaargewicht. Hij was de verdiende winnaar en maakte in de races de minste fouten. De volgende race is weer in Oldenzaal, en dan gaan we het gewoon weer proberen. Het moet een keer lukken, als het dubbeltje weer de verkeerde kant op valt dan draai ik hem gewoon om, want waarom vechten tegen de bierkaai als je ook gewoon kunt kiezen voor bier en bekers ;)

Tags: ikk, oldenzaal, individueel

Ruben pakt overwinning in totaalklassement

Op zaterdag 28 maart was de 2e wedstrijd van het IKK seizoen 2015, en daarvoor gingen we helemaal naar Overijssel toe. In Nijverdal stonden namelijk weer 3 heats op het programma. Op vrijdagavond nam een aantal IKK deelnemers bij gelegenheid al met wisselend succes deel aan het 1e Open Nijverdals bowling kampioenschap. Op zaterdagmorgen werden nog snel een drietal trainingsheats afgewerkt alvorens we konden starten met de briefing en kwalificatie. In de NCC reed vandaag de jonge Middelburger Guillermo van Pamelen. Hij deed het uitstekend, reed steeds voorin mee en eindigde uiteindelijk als 2e in het rookie klassement (nadat hij dit in Middelburg al gewonnen had).

In onze klasse (IKK first division) was de kwalificatie gelijk erg belangrijk op deze baan met veel grip en karts die heel erg direct sturen. Bij mij ging het super en ik pakte zomaar de pole position voor alle lichtgewichten. Bij de start van de race was het Floris achter mij die meteen Rico in zijn nek had zitten, met daarachter Mika. Na een paar bochten ging het helemaal fout na een mislukte inhaalactie van Rico op Floris en een hoop duw en trek werk daar achter. Mika was hiervan het grootste slachtoffer, hij stond overdwars en hij zag een goede klassering in rook opgaan, zonde!! Ik had door dit gebakkelei meteen een flink gat, en ook Floris had vrije baan op P2. Dit zou ook zo blijven tot de finish. Rico verloor ook een aantal plaatsen in de malaise in het begin, maar knokte zich nog wel terug naar een 3e plek. Vlak daar achter zat de 2e zwaargewicht, thuisrijder Dylan van de Berg.

In de 2e race mocht ik weer van pole position starten en toen ik zag dat Floris meteen begon te verdedigen wist ik dat ik gelijk een gat moest slaan. Dit lukte goed, en opeens waren zowel Floris als Rico verdwenen. Dylan reed nu P2 maar Dennis kwam hard opzetten. Hij nam P2 over en begon langzaam maar zeker op mij in te lopen. Ik hield echter het tempo hoog en gaf Dennis geen kans meer om aan te sluiten, Dylan werd keurig 3e en Rico, die wederom plaatsen goed moest maken, kwam nog naar plek 4 en dwong daarmee nog wel een 2e startplek voor de finale af. Ik stond er royaal voor, zelfs voor de totaal overwinning had ik aan een 5e plek genoeg, maar natuurlijk wilde ik ook de
laatste race graag winnen.

Met Rico achter me wist ik dat ik me niet veel fouten kon permitteren, en ik reed dan ook mijn beste race tot nu toe. Met een heel constant tempo wist ik ervoor te zorgen dat ik slechts 2 of 3 keer in de race even iets korter moest rijden, en in de laatste 5 minuten kon ik zelfs heel langzaam weglopen. In slagvolgorde kwamen we over de streep en zo pakte ik de algemene overwinning als één van de zwaardere rijders vandaag, ondanks dat ik prima karts had, was ik daar natuurlijk erg blij mee!! Ver achter ons werd er weer stevig gestreden om plek 3, waarbij Dylan het dit keer zwaar te verduren kreeg. Ondanks dat hij even uitstapte werd ie toch nog 2e bij de zwaargewichten, de 3e plek was voor Glenn van den Hoek. Dennis werd achter mij en Rico 3e algemeen.

Tags: ikk, nijverdal, individueel

Ruben begint IKK seizoen goed op thuisbaan.

Op zaterdag 7 maart ging een nieuw seizoen IKK van start, het indoor/outdoor kampioenschap met huurkarts in Nederland. Door het wegvallen van de Belgische KartGrid Cup besloot ik me dit jaar in te schrijven voor deze competitie over 11 races. De eerste race vond plaats in Middelburg, in tegengestelde rijrichting. In het IKK wodt gestreden zonder compensatiegewicht, maar met een extra klassement voor de middengewichten (64-75kg) en zwaargewichten (+75kg). Iedere racedag begint met 5 minuten kwalificatie, gevolgd door 3 races van 20 minuten.

Rond 10 uur ’s ochtends verzamelden we op de kartbaan en werd het programma gestart met de NCC voor kids tot 15 jaar. Als tweede was de IKK second division aan de beurt en als 3e wij voor de IKK first division. Tijdens onze kwalificatie was het heel erg spannend, de top 7 zat binnen 3 tienden en Rick Harthoorn pakte pole position voor Dennis Aendekerk en Rico Haarbosch. Ik stond achter Mika Mathia 4e (als eerste zwaargewicht), net voor de 2e zwaargewicht Nick van Overveld. In de race kon ik Mika inhalen, en de jacht openen op Dennis en Rico. Ik kon echter net niet bij deze mannen komen, terwijl Rico Dennis nog wel kon inhalen. Het was weer even wennen om tegen lichtere rijders te moeten racen, maar wel extra uitdagend! Ik finishte op plek 4 algemeen en als 1e zwaargewicht.

In race 2 kon ik Dennis snel inhalen en probeerde ik de mannen voor me bij te benen, maar Rico en Rick maakten er een mooi duel van om plek 1, dat Rico uiteindelijk won. Achter mij zat Mika al snel op mijn bumper, en ik wist dat ik deze 3e plek algemeen moest verdedigen omdat dat deze heat het maximaal haalbare was. Ook Nick kwam nog aansluiten en plaatste nog een geslaagde aanval. Dit gaf mij even lucht, maar even later was Mika weer terug op plek 4 en in de aanval. Ik hield deze plek echter vast en mocht de finale als 3e starten volgens de tussenstand.

In de finale had Rick een kart die niet vooruit wilde, en hierdoor kon Rico hem snel inhalen. Rick verdedigde daarna zwaar, maar ik kon er toch langskomen. Even later werd Rick zelfs rond getikt en vielen al zijn podiumkansen in het water, zonde, want hij had de hele dag sterk gereden. Ik ging eenvoudig naar P2 toe, en dit zou ook mijn resultaat worden in het algemeen klassement. Ondertussen won ik vrij gemakkelijk het zwaargewicht klassement, een maximale score aldaar dus en dat was een mooi begin van het seizoen. Mika werd knap 3e achter mij in het algemeen klassement. Rico won zowel het algemene klassement als het middengewicht en won ondertussen ook nog even de NCC. In de NCC werd het jonge aanstormende talent Guillermo van Pamelen heel sterk 2e. De volgende race is op de laatste zaterdag van maart in Nijverdal.

Tags: ikk, ikm, middelburg, individueel

Ruben doet eenmalig mee en pakt podium

Tags: GK4, individueel