Ruben na enerverende week voor het eerst in 4 jaar naast podium

De baan was ruim een minuut lang en iedere dag werden er 2 races verreden waarbij steeds per dag werd gewisseld van rijrichting. Wat typerend was voor deze baan is dat de omstandigheden tijdens de wedstrijden sterk veranderden, dit had niet alleen invloed op de rondetijden die flink omlaag gingen gedurende de wedstrijden en gedurende de dag, maar ook op de onderlinge verschillen tussen de karts. Maar hoe de karts of de omstandigheden ook veranderen, zaak was om iedere race weer het beste uit het moment te halen, gegeven de groep en de kart die je op dat moment geloot had. Dit is iets dat ik de afgelopen 10 jaar wel geleerd heb en tijdens dag 1 had ik een vliegende start. In race 1 wist ik vanaf een 2e startplek de Amerikaan Ryan Curtin in te halen en hoefde ik geen risico te nemen met de pitstop, in race 2 raakte ik verwikkeld in een prachtige strijd met de Duitser Dennis Höller, absoluut 1 van de titelfavorieten en ook een rijder die al 2 keer in de top 5 finishte op de WK’s van 2016 en 2017. Na een aantal inhaalacties won ik de race en sloot ik dag 1 af als enige rijder met 2 overwinningen. Dag 2 begon minder goed, ik lootte een duidelijk mindere kart en kwalificeerde me op plek 2. Gedurende de race werden de rijders om mij heen sneller en probeerde ik me voorin te handhaven. Na mijn pitstop werd ik helaas geraakt door een achterblijver (die daarvoor ook een penalty kreeg) waardoor ik niet kon voorkomen dat ik spinde. Dit kostte me veel tijd waardoor ik terugviel naar een 7e plek. Ik kon nog 2 plaatsen goedmaken maar finishte teleurgesteld als 5e. In race 4 kon ik gelukkig mijn dag nog goed afsluiten door de perfecte score te behalen in race 4 met pole position, de overwinning en ook nog de snelste raceronde die ik in de laatste ronde pakte. De extra punten voor pole position en snelste ronde waren enorm belangrijk omdat veel toppers hun heats wonnen, hierdoor maakten de extra puntjes het verschil in de top van het klassement dat ik na 2 dagen aanvoerde.

Op dag 3 reed ik voor het eerst tegen Michael Schöttler, een Duitse rijder die voor het eerst meedeed aan het WK maar die wel al eens op het podium stond tijdens het sterk bezette IEKC en die zeer veel indruk maakte in al zijn races tot nu toe deze week. Ik kwalificeerde op plek 2 achter hem en kon in de eerste helft van de race flink aandringen. In het 2e deel sloeg hij een heel klein gaatje en ging toen zijn eigen lijn rijden, daardoor ging hij nog een stukje harder en moest ik afhaken. In de middagrace pakte ik een belangrijke 4e overwinning, met pole position maar tot mijn frustratie niet de snelste ronde door een klein misverstandje, ik dacht namelijk dat ik de snelste ronde in handen had en liet me daardoor een klein beetje terugzakken om de laatste ronde te verdedigen op de verrassend snelle Duitser Michael Bräutigam op plek 2, maar achteraf bleek hij met 1 honderdste de snelste ronde te hebben. Hierdoor stond ik na dag 3 op plek 3 in de rangschikking op respectievelijk 4 en 5 punten van Schöttler en Höller die beiden zeer sterk scoorden vandaag. Andere toppers die er goed voor stonden waren de Belg Mats de Jong, de Amerikaan Fred Ogrim, tevens eigenaar van Victory Lane Karting en de Duitsers Bräutigam en Tobias Laube.

In race 7 lootte ik mijn tweede slechte kart en die kon ik niet echt gebruiken want vandaag had ik twee zware groepen. Gelukkig kwalificeerde ik achter de Belg Stefan Verhofste op plek 2 wat me toch een goede uitgangspositie voor de race gaf. Ik kon Stefan inhalen en zowaar kwam ik aan de leiding van de race. Niet veel later kwam ook Mats er voorbij en die reed snel het gat naar mij dicht. In een poging om een undercut te doen nam hij zijn stop maar dat ging helemaal mis, hij miste de knop waardoor hij heel veel punten verloor in het klassement gezien een eerdere 6e plek in ronde 1. Ik maakte niet veel later ook mijn stop en kon de race uitrijden op plek 1, een super resultaat gezien ik met deze kart slechts de 8e snelste tijd van de groep had. Helaas ging het in race 8 toch nog mis, ik kon nog een heleboel goede karts trekken maar helaas had ik 1 van de 2 mindere karts die ik nog kon hebben, en juist nu ik mijn zwaarste groep trof reed deze kart ook nog eens niet mee in de race ervoor. Dit betekende koude banden en dat was al de hele week een enorm nadeel gebleken op deze baan. Ik deed alles wat ik kon maar meer dan een 5e startpositie zat er niet in. In de race reed de top 4 weg van de rest en toen de nummers 2 tot en met 4 na hun pitstop vlak achter elkaar kwamen te zitten besloot ik lang door te rijden. Het was een gecalculeerde gok aangezien een 5e plek voor mij geschrapt zou worden, dus ik had weinig te verliezen. Het leverde me uiteindelijk geen positiewinst meer op en doordat ik veel risico nam in de pits kreeg ik ook nog een penalty waardoor dit overduidelijk mijn schrapresultaat was. Dit betekende dat ik nu opeens tegen een fikse achterstand van 19 respectievelijk 9 punten aankeek ten opzichte van Schöttler en Höller die nog steeds het klassement aanvoerde. Met nog 1 dag te gaan waren mijn kansen op een 3e achtereenvolgende titel opeens enorm geslonken en dat was balen.

Op zaterdagochtend was het wederom erg warm en was ik helemaal opgeladen om nog 1 dag te vlammen en er alles uit te halen. In de halve finale was er voor het eerst deze week een battle kwalificatie waarbij je telkens tegen 1 andere rijder uitkwam en de snelste rijder in elkaar kart 2 na vliegende ronden door ging naar de volgende ronde. Op deze manier kon je steeds je kart kiezen waarmee je verder ging en verdiende je ook een punt voor het klassement per gewonnen duel. Hierdoor had je als rijder de situatie meer in de hand. Ik versloeg in mijn eerste duels achtereenvolgens de Amerikanen Vadim Apolka en Mike Ibach met ruime marge en kwam daarna uit tegen landgenoot Bram Gelten die bezig was aan een heel sterk WK. Deze keer was de marge een stuk kleiner met anderhalve tiende maar genoeg om het in de finale op te mogen nemen tegen Tobias Laube, ook hem versloeg ik met zo’n 2 en een halve tiende. Ik had mezelf op deze manier verzekerd van een goede kart, hier kon ik in de race goed gebruik van maken en ik kon de race met grote voorsprong en de snelste raceronde winnen, voor het 4e jaar op rij won ik mijn halve finale. De andere drie halve finales werden allemaal gewonnen door Duitse opponenten, achtereenvolgens Schöttler, Höller en Bräutigam, met deze drie leek ik te gaan uitmaken wie er dit jaar op het eindpodium kon plaatsnemen met Schöttler als grote favoriet voor de titel gezien zijn huidige vorm en voorsprong van 11 punten op de nummer 2.

De nummers 17 tot en met 32 uit de stand gingen uitvechten welke 8 rijders zich nog mochten voegen bij de overige 16 finalisten, landgenoot Guillermo van Pamelen won deze battle en verzekerde zich daarmee ook van het eindpodium bij de junioren. In de battle om de eerste 16 startposities was het opnieuw Schöttler die domineerde. Ik won mijn eerste ronde van de Duitser André Lohse maar ging in de 2e omloop helaas nipt onderuit tegen Mats waardoor ik enkele puntjes misliep. Ik startte de finale vanaf plek 6 en had een prima kart, dus ik ging er vol voor. Schöttler had moeite om in het begin het tempo hoog te houden en hierdoor doken Bräutigam, Laube en Höller allemaal snel de pits in om vrije baan op te zoeken. Hiermee namen ze een groot risico om achterblijvers tegen te komen. Ik kon vervolgens het gat dichten op Mats en hem na een aantal ronden inhalen, terwijl van achteraf de Amerikaan Jerott King kwam opstomen. Nadat ik Mats voorbij was zat ik een seconde of 2 achter Schöttler, maar die begon opeens te versnellen. Langzaam maar zeker verdween hij uit mijn zicht en dus moest ik zorgen dat ik de gestopte Duitsers zou pakken om alsnog een podiumplek veilig te stellen. Ik was sneller dan Laube en Höller, maar Bräutigam verpestte het feest door keihard door te rijden en zelfs Schöttler te bedreigen voor de overwinning in de finale. Ik kon plek 3 veiligstellen voor King en Höller, maar daarmee kwam ik net 3 punten te kort om Höller nog in te halen. Of ik het podium nog ging halen hing nu af van wie de race won. Dit pakte verkeerd uit, Schöttler nam geen enkel risico, en geef hem eens ongelijk, en kwam daarmee 1 seconde achter Bräutigam weer de baan op, dit was voor mij funest want nu sprong Bräutigam 2 punten over mij. Een enorme teleurstelling want na een geweldige finaledag glipte een 7e podium op het KWC me toch nog door de vingers, heel erg zuur.

Michael Schöttler werd mijn opvolger en de 1e Duitse wereldkampioen, een enorm knappe prestatie en hij had het dik verdiend met 7 overwinningen deze week. Ik kwam nog het dichtst bij met 6 overwinningen maar stond wel achter de drie Duitsers op plek 4, Höller pakte na 4 sterke jaren verdiend zijn eerste podium en was daar erg blij mee, en de grote verrassing Bräutigam werd 3e op zijn eerste WK. Hij had ongetwijfeld de wind mee deze week, maar hij reed ook super sterk en dus een mooie 3e plek voor hem. Mats trof het niet met zijn kart in de finale ondanks dat hij tot de finale van de battle reikte, hij koos achteraf wellicht een aantal keer de verkeerde kart en viel in de finale terug, wel pakte hij nog een knappe 5e eindpositie, al had hij deze week ongetwijfeld op meer gehoopt. De kampioen bij de junioren was de Amerikaan Roman Hanes, voor één van de lokale talenten Aidan Kennedy en Guillermo heel netjes op 3. Fred Ogrim werd kampioen bij de masters boven 40 jaar en de Nederlandse Selina Balneger voor het 5e jaar op rij kampioen bij de dames, al was daar met 3 dames dit jaar helaas niet veel tegenstand. Wel stond Selina weer heel knap in de finale tussen alle mannen. Het teamkampioenschap was een prooi voor de Duitsers Bräutigam, Laube, Lohse en Schöttler, waarbij ik 2e werd in een gelegenheidsteam met Bram, Dennis en de Colombiaan Alejandro Fenwy onder de noemer Five Star Designs gezien Dennis, Bram en ik allemaal daar onze helm hebben laten spuiten.

Het WK 2019 zat er op, een hele mooie week op een geweldige baan, samen met de roadtrip die ik met mijn pa voorafgaand aan het WK heb gemaakt, de Nations Cup en de mooie tijd in Charlotte is het een fantastische periode geworden waaraan ik nog vaak met plezier zal terugdenken. Helaas geen podium maar gezien de races die ik gereden heb maar ik tevreden zijn. Ik ben trots op mijn 11e top 10 klassering in 12 jaar WK indoorkarten en ga volgend jaar in Portugal opnieuw een gooi doen naar een 3e titel.

Tags: kwc, charlotte

Ruben & Mike met Dutch Value naar 2e plaats

Het wereldkampioenschap indoorkarten werd in 2019 voor de 5e keer georganiseerd in de Verenigde Staten van Amerika. Eindelijk, na 7 jaar Europa en 1 keer Brazilie gingen we voor het eerst sinds Phoenix 2010 weer eens de grote plas over om het op te nemen tegen de beste indoorkarters ter wereld. Het is even reizen, maar wat is het gaaf om nieuwe banen en tegenstanders ver van huis te ontdekken. Samen met mijn pa combineerde ik deze trip met een geweldige vakantie van anderhalve week die ons door 8 verschillende staten voerde. Van het Smokey Mountains National Park in North Carolina gingen we naar de stad van de muziek in Nashville, Tennessee, alvorens de Nascar race op de Kentucky Speedway en de fameuze Indianapolis Motor Speedway in Indiana te bezoeken. Onze reis kreeg een vervolg in het geweldige Ohio waar we in de binnenstad van Cleveland keken naar Major League Baseball wedstrijden van de Cleveland Indians. Na een korte city trip in Pittsburgh Pennsylvenia reden we terug door West Virginia en Virginia naar Charlotte waar we op donderdag 18 juli voor het eerst kennismaakten met de WK baan van dit jaar, Victory Lane Indoor Karting.

Het was een geweldige baan van meer dan 60 seconden en zeer uitdagend gezien de wisselende en veelal gladde ondergrond van de baan. Een prachtige locatie voor het WK en we begonnen met 3 dagen trainen om goed voorbereid te zijn op de eerste race, de Nations Cup. Deze werd verreden op zondag en op zaterdagavond was ik er helemaal klaar voor. Alleen 1 probleem, ik had geen team. Geen BlueStar dit jaar en geen Dutch Value, althans niet de gevestigde orde. Maar gelukkig was Mike Dijkgraaf er wel, 1 van de jonge talenten van de Dutch Value en met zijn 14 jaar 1 van de jongste rijders op dit WK. Hij was eigenlijk niet plan om de Nations Cup te rijden maar toen ik vroeg of hij met mij wilden rijden wilde hij toch meedoen en besloten we als enige van de 16 teams om met z’n tweeën te gaan rijden. Een fikse uitdaging, want het was dit jaar 1 lange 6 uurs race waarbij de omstandigheden zwaar waren, 35 graden en een hoge luchtvochtigheid waardoor het benauwd aanvoelde. De dag begon met een 5 minuten kwalificatiesessie op een spiegelgladde baan waarbij de rondetijden zomaar 5 seconden langzamer waren dan een dag eerder tijdens de trainingen. Ik pakte de 2e tijd, wel ruim achter de Amerikaan Jerott King, ook al WK deelnemer in 2011, 2012 en 2013. Achter mij stonden de Duitser Dennis Höller en de Amerikaanse eigenaar van de baan, Fred Ogrim.

Met de Le Mans start wist ik meteen de leiding in de race te pakken. Deze kon ik echter niet lang vasthouden, Jerott kwam er al in ronde 2 voorbij en trok meteen een gat. Achter mij kwamen Ogrim, Jerome Citrowksi (USA), Mats de Jong (Be) en Höller weer opzetten en met deze mannen had ik mooie gevechten op de baan en wisselden we de 2e plek steeds af. Na anderhalf uur doken de meeste teams de pit in voor hun eerste wissel. Je moest minimaal 5 kartwissels maken waarbij je ook van rijder mocht wisselen. Door de zware omstandigheden werden er geen extreem lange stints gereden. Ik ging echter nog wel door tot halverwege de race omdat ik vandaag de meeste rijtijd voor mijn rekening zou nemen. Na 3 uur rijden loste Mike me af, en dat was net op tijd, want ik was 4kg afgevallen en had nog maar net genoeg over, gelukkig dat ik een ruime marge had genomen want dat was op een bloedhete dag als vandaag hard nodig. Ik probeerde mijn vochtniveau weer op peil te brengen terwijl Mike ondertussen de baan op ging.

Al snel kregen we een 20 seconden stop en go penalty voor een foutieve pitstop, we hadden naar het verkeerde licht gekeken omdat we rechts binnenkwamen en de linker kart geloot kregen, daarom moesten we de rechter lamp volgen en dat ging even mis. Gelukkig reed Mike daarna gelijk goede tijden waardoor we in de top van het klassement bleven. Michael Schöttler lag aan de leiding voor de Duitsers en lag virtueel een half rondje voor door hele strakke rondetijden. Achter ons kwamen Traxxis en Team Brexit opzetten terwijl ook andere Brazilianen, Duitsers, Colombianen en Amerikanen in de achtervolging op ons waren. Na een klein uurtje nam ik het weer van Mike over en op dat moment lagen we nog op een 2e plek. Het ging boven verwachting goed en ik kon zelfs nog wat inlopen op de Duitsers Laube en Lohse die op kop reden ruim een halve ronde voor ons. Na anderhalf uur was ik weer toe aan een kleine pauze en ging Mike weer de baan op. Een podium leek er nu in te zitten, we konden het bijna niet geloven maar na onze laatste 2 wissels lag ik toch echt op plek 2 met zelfs een ronde voorsprong op de nummers 3, 4 en 5. Op 39 seconden achterstand finishten we na 6 uur op een geweldige 2e plek, een herhaling van ons resultaat van vorig jaar en daar waren we enorm blij mee.

Het Duitse team prolongeerde hun titel van vorig jaar in Szczecin en waren ijzersterk, achter ons was het het Belgische Traxxis (regerend wereldkampioen bij de teams) dat 3e werd net voor de Britse, Colombiaanse en Amerikaanse thuisrijders die allen ook een zeer sterke race afwerkten. Toegegeven, het niveau lag iets lager dan vorig jaar in Polen, maar dat maakte onze 2e plek in dit sterke veld absoluut niet minder mooi. Vol trots namen we onze eerste trofee van dit WK in ontvangst met de Nederlandse vlag in de hand, een geweldige dag die we afsloten bij Longhorn Steakhouse, een super goed restaurant in Charlotte waar we die week nog vaker zouden terugkomen. Echt genieten van het eten kon ik die avond niet, door het vele vochtverlies voelde ik me beroerd maar na het nodige zout en drinken te hebben ingenomen ging het later op de avond alweer beter. Een dag later op maandag was de laatste trainingsdag voor het individuele WK van start ging, daar hadden we inmiddels heel veel zin in!

Tags: charlotte, dutch value