Ruben terug op BRKC-podium na spannend weekend in Engeland

Op zaterdagochtend begon het kampioenschap met de eerste van 4 heats, sommige rijders reden 2 heats op zaterdag en twee op zondag, ik had er vandaag al meteen drie en mijn eerste was misschien wel de zwaarste groep van allemaal met onder meer Patryk Nieroda, Bradley Sheppard, Selina Balneger en Eliano. Eliano liet meteen zien wat voor een ontwikkeling hij het laatste jaar bij Bluestar heeft doorgemaakt, hij pakte de pole position voor mijn neus weg en achter mij stond de Engelsman Sheppard. Sheppard probeerde in de eerste ronde meteen de aanval in te zetten maar dat ging jammerlijk mis, hij kwam veel te laat, spinde en stond vast tegen de boarding. Even was er full course yellow maar al snel konden we weer los en ik wist Eliano eind rechte stuk uit te remmen. Ik kon daarna een klein gaatje slaan maar tijdens de verplichte pitstop leek het nog even mis te gaan. Het eerste van twee lichten werkte niet en ik aarzelde even wat ik moest doen, uiteindelijk doorgereden en een goede tweede stop gemaakt, waarna ik nog net voor Eliano weer de baan op kwam, ik had hier flink wat tijd mee verloren. Even later werkte het eerste licht nog steeds niet en werd er een rode vlag gezwaaid. Na een korte reparatie vervolgden we onze weg en kon ik de race gecontroleerd op P1 uitrijden met Eliano en Patryk vlak achter mij.

Vica startte de dag ook goed met een overwinning, terwijl Christian Douven (ook teamgenoot bij Bluestar) pas vrijdagnacht was aangekomen en nog geen meter had kunnen trainen op dit voor hem nieuwe circuit. Hij kwalificeerde daarom in de achterhoede maar ging al snel naar voren. Daarbij werd 1 inhaalactie afgekeurd, Christian kreeg een waarschuwing en even later zelfs een zwarte vlag. Een hele merkwaardige beslissing omdat de actie eigenlijk gewoon goed was in mijn ogen, maar Christian zijn race was verpest en daarmee liep hij in het klassement ook meteen flink achter de feiten aan, erg frustrerend. In de 2e ronde gingen we rijden op een aangepaste lay-out waarop niemand getraind had. De baan werd vliegensvlug geprepareerd en had ik een relatief makkelijke groep. Ik pakte pole position maar werd wel op de hielen gezeten door de Pool Tomasz Walas. Tomasz ging redelijk vroeg de pits in maar kwam al snel in verkeer terecht, waardoor ik een voorsprong kon opbouwen en tijdens de pitstop geen gekke risico’s hoefde te nemen. Onder meer de snelle Duitser Dennis Höller was al meteen tijdens zijn eerste race de fout in gegaan tijdens de pitstop door twee keer te vroeg weg te rijden. Naast Vica en mij wisten ook Eliano en Christian op de eerste dag al meteen een overwinning te pakken, voor Christian extra knap zonder enige training.

In de derde ronde heats moest ik het opnemen tegen de rappe Engelsman Sam Slater en tegen mijn teamgenoot Vica. Vica pakte de pole position terwijl ik hem vanaf de start op de hielen zat. Vica hield de binnenkant goed dicht zonder veel snelheid te verliezen, en zo konden we samen mooi een stukje wegrijden. Mijn kans lag bij de pitstop die ik maakte net voordat we enkele achterblijvers tegenkwamen. Ik had een hele snelle pitstop en een ronde later kwam ook Vica binnen en ik kon hem nipt inhalen en zo de leiding overnemen. Nu was ik het die de gaatjes dichthield, qua snelheid waren we enorm aan elkaar gewaagd en ondertussen wist Sam nog een fractie dichterbij te komen, we finishten uiteindelijk in een mooi één-tweetje en zo stond ik na dag 1 bovenaan met de maximale score van 30 punten.

Op dag twee waren er eerst nog 5 heats uit ronde 3 en daarna mocht ik als eerste weer aantreden op de traditionele lay-out voor heat 4. Dit was op papier mijn makkelijkste groep, echter kwalificeerde ik slechts op plek drie en bleek al meteen bij de start dat ik een lastige kart had. De kartverschillen waren dit weekend dan weliswaar weer heel erg klein, maar dit was misschien wel de minste kart en ik moest dus de schade beperken. Aan kop van de wedstrijd was het de Brit Zac Venn die wegsnelde. Daarachter zat de Amerikaan Anton Schoppler, die ik met een gewaagde inhaalactie in de chicane kon inhalen. Ik moest wat risico nemen, want op snelheid trok hij constant van me weg en dus moest ik het van een foutje van hem hebben. Nadat ik hem had ingehaald wist ik de tweede plek vast te houden maar geen meter dichterbij te komen aan Zac die weinig fouten maakte. Doordat Vica zijn 4e heat ook won met een nipt snellere tijd dan mij, kwam hij bovenaan de ranking te staan, gedeeld in punten met mij en de rappe Engelsman Sean Brierley die ook drie overwinning en een tweede plek had. De schifting werd gemaakt voor de beste dertig rijders die de halve finale mochten rijden en daarbij vielen al wat sterke namen af.

Ik zat in de tweede groep en dat was een mooie met onder meer oude bekende Lewis Manley en Christian. Die twee mannen kwalificeerden voor mij, maar ik had een prima kart en kon Christian meteen onder druk zetten. Voor Christian was (na race 1) de finale quasi onmogelijk en gelukkig ging hij niet vol in de verdediging op mij en kon ik hem na een aantal ronden inhalen. Ik begon toen mijn jacht op Lewis die inmiddels een gaatje van een seconde of twee had geslagen. Honderdste voor honderdste kwam ik dichterbij en toen ik op een goede seconde zat werd hij wat nerveus en begon voor het eerst wat foutjes te maken. Een supersnelle thuisrijder en hij dook met nog een minuut of 8 te gaan naar binnen voor zijn pitstop. Ik was sneller en dus reed ik door, ook al moest ik daarvoor door de achterblijvers heen. Een spannende ontknoping naderde, ik deed mijn pitstop met nog enkele minuten te gaan en kwam zij aan zij met Lewis de pits uit. Hij had echter meer snelheid en kon me buitenom voorbijkomen, en gooide daarna de deur vol dicht. Een paar spannende ronden volgenden, maar ik had geen enkele kans om nog een poging te wagen. Desalniettemin een prima resultaat, zeker gezien Vica en Sean allebei niet verder dan plek 4 kwamen, ik ging daardoor als leider in de stand de finale in en had daardoor de eerste kartkeuze voor de grote finale. De Spanjaard Ramon Pineiro (oud racewinnaar in de Formule 2) en Dennis Höller wonnen de andere twee halve finales en plaatsten zich daardoor beiden nog voor de finale.

De finale met de tien best geplaatste rijders werd traditiegetrouw voorafgegaan aan een shoot-out kwalificatie waarin alle rijders van de nummer tien tot één om de beurt een ronde in dezelfde kart rijden. Met een relatief koude kart werd er gekwalificeerd en mijn ronde was niet geweldig, ik maakte geen grote fouten maar was te voorzichtig en kwalificeerde slechts als 9e op 2 tienden van de polesitter Sean Brierley. Een teleurstellende kwalificatie waardoor mijn kansen op het podium, laat staan de overwinning, nog maar heel beperkt leken gezien het op deze baan niet makkelijk inhalen is. Ik had echter een uitstekende kart en was gemotiveerd om er het maximale uit te halen. Bij de start (wederom met koude karts) had ik zelfs moeite om de rijders voor me bij te benen en pas na een aantal ronden kon ik de aanval inzetten op de verrassende Hongaar Ivan Szana die voor me startte. De actie was goed maar ik raakte landgenoot Bram Gelten (die voor Ivan reed) lichtjes, waardoor ik snelheid verloor en Ivan buitenom weer naast me kon komen. Erger nog, organisator en hekkensluiter op de startgrid, Bradley Philpot, profiteerde en kwam ons beiden voorbij. Ik kon wel weer aansluiten en Ivan ook meteen inhalen, maar dit alles kostte veel tijd waardoor ik al meteen een seconde of 7 achter Sean lag die het veld aanvoerde. Toen Bradley ook nog meteen vol ging verdedigen had ik geen keuze en dook ik de pits in, het podium leek heel ver weg.

Mijn pitstop was goed en na mijn pit kwam ik beter in mijn ritme, ik begon paarse tijden (snelste racerondes) te klokken en liep nu hard in op de rijders voor me. Allereerst Eliano en Dennis die voor me zaten na hun eerste stop. Dennis zat vast achter Eliano en koos voor een tweede pitstop, dat kwam mij goed uit en ik dichtte het gat naar Eliano. Juist op dat moment kwam Bram de pits uit na zijn eerste stop en kwam precies tussen ons in, weer wat tijd verloren op onder meer Sean en Lewis (die al één gestopt was) die scherpe tijden klokten. Ik kon Bram en Eliano gelukkig mooi inhalen aan het einde van het rechte stuk en toen koers zetten richting Vica die voor me op de baan reed. Ik had geluk dat Ramon en Bradley maar bleven doorrijden ondanks hun langzame tijden, zo had ik hun inmiddels virtueel ingehaald en lonkte er toch nog een kans op het podium. Vica reed al het hele weekend sterk en ik probeerde hem meteen in te halen om geen tijd te verliezen. Dat lukte, mede doordat Vica niet instuurde en netjes ruimte liet. Met mijn kart kon ik vervolgens nog veel tijd goedmaken, zeker toen Bradley was gestopt en nog even in de weg reed van Sean en Lewis die aan kop streden om de overwinning. Het gat slonk, mede door een goede tweede pitstop, nog tot minder dan 3 seconden (ten opzichte van ruim 7 in het begin van de wedstrijd en ondanks alle gevechten en inhaalacties die ik had). Ik kwam een aantal minuten te kort om nog aan te sluiten bij Sean en Lewis, een derde plek was mijn deel, een heel mooi resultaat na mijn 9e startpositie en zo had ik er in de race toch het maximale uitgehaald, ondanks dat de overwinning er ook dit jaar weer in zat.

De BRKC-titel ging voor het eerst sinds 2013 (Lee Hackett) weer naar een Brit, het was Sean Brierley die als eerste werd afgevlagd en een supersterk weekend verdiend kon bekronen. In 2013 stond ik in het BRKC al samen met Sean op het podium, maar nu was het voor hem eindelijk raak in Milton Keynes, heel knap gedaan. De tweede plek was (net als in 2016) voor Lewis Manley, ook van hem een hele knappe prestatie, ook al had hij net als mij voor de overwinning kunnen gaan met een betere kwalificatie, aangezien hij de tweede kartkeuze had. De ondankbare vierde plek was er dit keer voor Vica, een supersterk debuut voor hem in Engeland, waarbij hij de pech had van een mindere kart in de halve finale, daarnaast kon hij niet kiezen uit de beste karts omdat er enkele karts uit de selectie voor de finale waren gehaald en nam hij (denk ik achteraf) een verkeerde gok door kart 18 te kiezen die niet zo geweldig bleek als gehoopt. Alsnog een hele knappe plek 4 voor hem. De 5e en 6e plek waren voor Bram en Eliano, beiden reden een heel knap weekend, dik verdiend in de finale en een hele mooie klassering als beloning. Samen met Vica en Eliano won ik ook nog het teamkampioenschap waarvoor we alle drie nog een mooie glazen trofee in ontvangst mochten nemen, de 2e BRKC-titel voor Bluestar nadat ik in 2019 dit kampioenschap ook al had gewonnen, destijds samen met mijn Belgische teamgenoten Yoan Medart en Logan Sougne. Al met al weer een topweekend in Engeland, mijn dank gaat uit naar de organisatie en alle betrokken mensen vanuit Formula Fast Karting. Ik kijk alweer uit naar de editie van 2023.

Tags: brkc, milton keynes

Magische winning streak komt na 6 jaar ten einde

Op zaterdag was ik ingedeeld in 2 races, waarvan de eerste op de traditionele lay-out werd verreden. Ik begon in een lastige groep en maakte het mezelf niet makkelijk door een mindere kwalificatieronde te rijden, waardoor ik vanaf plek 4 moest starten. In de eerste ronde kon ik gelijk een plekje opschuiven door de Pool Mateusz Bartsch in te halen, alvorens ook de Belg en debutant in Engeland, Mats de Jong voorbij te steken. Ik opende nu de jacht op de beste vrouwelijke rijdster van dit weekend, Selina Balneger deed ook voor het eerst mee maar was direct snel. Ik kon haar bijhalen en haalde haar in eind rechte stuk, een mooie actie, ware het niet dat ik net te ver doorschoot en zij kon terugkruisen. Deze actie had de sleutel naar de overwinning kunnen zijn, maar Selina ging nu in de verdediging en dit bracht Mats ook weer terug in de race. Ik besloot te pitten maar Selina ging een rondje later ook de pits in en kon me net voorblijven. Ik besloot toen even afstand te nemen omdat we veel tijd verloren op Mats, hierdoor deed ik nog een poging om de 2e plek te redden, maar ook Mats kwam even later net voor me de baan op en zo moest ik genoegen nemen met plek 3. Geen ideale start, maar nog een lang weekend voor de boeg.

In race 2 had ik mijn makkelijkste groep en dit bleek ook in de kwalificatie, dit keer reed ik een goede ronde en had ik bijna een halve seconde voorsprong. We reden race 2 en 3 op de alternatieve lay-out, een baan waarop niemand had kunnen trainen, en die lag me goed. Ik kon de race met grote voorsprong winnen en zo de dag met een goed gevoel afsluiten. De rest van de dag volgde ik een groot deel van de races via de live stream vanuit ons hotel, zelfs als je zelf niet rijdt is het genieten met het commentaar van James Auld erbij. Op zondag had ik mijn 3e race en dat was wederom in een zware groep met titelkandidaten als Yoan Medart en Mathias Grooten. Ook nu reed ik een vlekkeloze kwalificatieronde en pakte ik met 4 tiende voorsprong pole position. Deze wist ik in de eerste ronden van de race om te zetten in een mooie voorsprong, en deze kon ik naar het einde van de race toe consolideren. Vooral Mathias deed niet onder voor mij qua race pace, maar ondanks een veilige pitstop kwam hij niet meer in de buurt.

Race 4 was opnieuw een pittige groep en dit keer trok ik een mindere kart, ik kwalificeerde redelijk maar dat was slechts goed voor een 4e startpositie. Aan kop gingen de Pool Wojciech Grzyb en de Belg Regis Gosselin er snel vandoor, terwijl ik mijn tanden stukbeet op een andere Pool, Remigiusz Drzazga. Uiteindelijk kon ik hem na de pitstop inhalen door uitkomen bocht meer snelheid mee te nemen en mijn kart binnendoor langszij te zetten, zo haalde ik er opnieuw een 3e plek uit, maar zakte ik ietsje in de rangschikking naar een gedeelde 6e plek. Aangezien de stand ongelooflijk dicht bij elkaar zat, wist ik dat ik me weinig kon veroorloven in de halve finale, ik zat in de 2e groep en dat was een hele zware met onder meer regerende wereldkampioen Michael Schottler, Mats de Jong en Mathias Grooten. Helaas lootte ik kart 12, waarmee 1 van de Britse toppers Ed White net zijn finale in rook had zien opgaan met slechts een 8e plek en de op een na langzaamste snelste rondetijd in note bene de op papier minst sterke halve finale. Ik stond voor een lastige beslissing, met deze kart de strijd aangaan of wisselen voor een koude kart, waarvan het afwachten was wat ik daarmee zou kunnen doen. Ik besloot toch voor de 2e optie te gaan aangezien er een aantal hele goede karts tussen de reserve karts stonden.

Ik kreeg nummer 15 en dit bleek geen geluk te brengen. In de kwalificatie stond ik ruim achteraan, iets wat ik ingecalculeerd had met een koude kart, maar ook in de race kon ik geen potten breken. De banden kwamen langzaam op temperatuur en ik zat op enkele tienden van de toptijden, maar dit was niet genoeg om nog ver naar voren te komen. Alleen de Belg Cedric Wauters was langzamer en kon ik inhalen. Ik realiseerde me dat mijn gok niet goed had uitgepakt en dat ondanks dat ik er alles uithaalde, er niet meer in deze kart zat. Mijn kampioenschap was in 1 klap over, van 1 van de favorieten naar 1 van de afvallers in de halve finale, geen 7e titel op rij en dat was een teleurstelling. Tegelijkertijd bracht het ook het besef dat de reeks van 6 kampioenschappen die ik hier op rij heb behaald heel bijzonder is.

Het was jammer dat ik de titel niet in de finale kon verdedigen, maar desondanks kon ik toch nog wel een beetje genieten van deze race vanaf de zijkant. Een prachtige finale waarin werd gestreden om iedere millimeter. De Pool Michal Grzyb pakte net als vorig jaar de pole position, en zag zijn concurrenten na de start niet meer terug, een hele mooie opvolger en een verdiende kampioen. Michael Schottler startte vanaf plek 5 maar kon na enkele schermutselingen met Mathias Grooten de snelste tijden noteren, hij kwam net wat tijd te kort om nog te knokken voor plek 1, maar debuteerde in Engeland net als tijdens het BNC met een knappe 2e plek. De 3e plek ontaarde in een strijd tussen 2 oude rivalen uit België, Mats de Jong en Mathias Grooten streden tot de laatste meters, maar het was Mats die er met de 3e plek vandoor ging, ook voor hem dus een geslaagd debuut. Voor het eerst in 7 jaar tijd dus geen titel voor mij, maar toch heb ik weer genoten van het weekend en ben ik vastberaden om volgend jaar sterker terug te komen en alsnog die 7e titel te pakken. Graag wil ik de organisator Bradley Philpot en de gehele crew en bedanken voor wederom een fantastisch evenement.

Tags: brkc, milton keynes, individueel

Ruben maakt onmogelijke waar met 6e opeenvolgende titel

18 januari 2019, daar gingen we weer, op naar Engeland, eerst via Frankrijk en dan met de boot richting Dover, om vervolgens het laatste stuk van weghelft, munteenheid en snelheidsmaatstaven te veranderen. De Britten doen veel dingen net even anders dan ‘the Europeans’ (zoals ze ons noemen) en waar ik me vaak afvraag wat het nut ervan is, doen ze 1 ding zeker beter dan in de rest van Europa, namelijk het organiseren van een indoor kart kampioenschap. De 9e editie van het British Rental Kart Championship (BRKC) vond voor het 6e opeenvolgende jaar plaats bij Formula Fast Karting in Milton Keynes. Een weekend vol actie, live uitzending met commentaar op Youtube en vooral veel mooie kartwedstrijden onder gelijkwaardige omstandigheden die je slechts zelden op een andere kartbaan tegenkomt. Bijna alle rijders waren op vrijdag aanwezig om te trainen, en net als vorig jaar deed ik 2 heats om het goede gevoel weer te pakken te krijgen. Ik voelde meteen dat het lekker ging, de ondergrond van de baan en de karts hebben me altijd goed gelegen maar zoals ook ieder jaar waren de verschillen heel klein. Onder meer Sean Brierley en Lewis Manley lieten alvast zien dat de Britse thuisrijders dit jaar niet te onderschatten waren. Na een goed diner in ons hotel in Milton Keynes dook ik op tijd mijn bed in, ik was klaar voor een spannend weekend en ging mijn best doen om mijn ongelooflijke titelreeks van 5 uit te breiden.

Mijn eerste optreden was in de 4e heat op zaterdagochtend en na 19 dagen reed ik mijn eerste wedstrijd van 2019, en die ging goed. Een betere start kon ik me niet wensen, want ik pakte pole position voor Lee Hackett, BRKC-kampioen van 2012 en 2013 en een belangrijke rivaal voor dit weekend. Ik kon de race controleren en langzaam wegrijden, waardoor ik bij de verplichte pitstop geen risico hoefde te nemen. Daarna had ik maar liefst 8 uur pauze. Lang wachten maar dat is niet erg als je bij het BRKC bent, met de live streaming en het commentaar van de legendarische James Auld is er altijd wel wat te beleven en hoef je je geen moment te vervelen. Er waren veel mooie battles te zien en wat opviel is dat er veel wisselende winnaars waren, het niveau was erg hoog. De 2e en 3e serie van 10 heats waren allemaal op een alternatieve lay-out waarop niemand had getraind, dat maakt het extra leuk aangezien je in 1 ronde de baan zo goed mogelijk moest leren kennen. Mijn 2e race was om 18.00 uur lokale tijd, een leuke heat met onder meer Sean Brierley en Bradley Philpot, tevens organisator. Ook in deze heat kon ik de pole pakken en met een lekkere kart kon ik snel wegrijden van de rest van het veld en de overwinning veiligstellen. De helft van de rijders reed ook hun 3e heat al op zaterdag en daar was ik er 1 van, ’s avonds laat mocht ik nogmaals aantreden en dit keer miste ik de pole position die naar de snelle Spanjaard Ramon Pineiro ging. Een zware groep met onder meer ook Ed White, die ik persoonlijk als 1 van de gevaarlijkste concurrenten zag. In de eerste ronde ging ik meteen in de aanval. Van een afstandje remde ik mijn kart diep in aan het einde van het rechte stuk om zo de leiding over te nemen. Ik schoot wat door, waardoor Ed buitenom nog naast me kwam, maar ik kon de leiding vasthouden. Ramon ging vervolgens 2 keer in de fout met de pitstops, waardoor ik uiteindelijk toch nog vrij gemakkelijk naar mijn 3e overwinning van de dag kon rijden. Een perfecte eerste dag dus met 30 van de 30 mogelijke punten.

Op zondag kon ik uitslapen want ik moest pas begin van de middag weer rijden, maar ik was er toch al op tijd om mijn BlueStar teamgenoten (Gregory Laporte, Yoan Medart, Logan Sougne en Opnithi Puyato) en mijn Middelburgse kartmaten Joris Sturm en Guillermo van Pamelen aan te moedigen. Joris deed het heel goed, met 3 top 4 plaatsen lag hij op schema voor een plek in de halve finale, al moest hij in zijn 4e heat nog wel een keer goed scoren. Guillermo was helemaal bezig aan een geweldig weekend, hij reeg de ene na de andere podiumplek aaneen en won zelfs een race, waardoor hij zich als nummer 10 plaatste voor de halve finale. In mijn 4e heat kwam ik voor het eerst dit weekend een beetje in de problemen. Ik kwalificeerde me na een mindere ronde op plek 2, enkele duizendsten achter Brandon Williams. Brandon verdedigde vanaf de start en hield de deur goed dicht. Ik zag geen mogelijkheid om erlangs te gaan en werd ondertussen van alle kanten bestookt door onder meer het Poolse talent Mateus Matys. Toen de mannen achter mij de pits in doken voelde ik dat ik ook moest gaan omdat ik veel tijd verloor achter Williams, en dat leek verkeerd uit te pakken toen ik als 3e terug op de baan kwam en in het gedrang zelfs terugviel naar plek 4. Met het nodige risico kon ik mezelf nog opwerken naar plek 2, daar was ik gezien het verloop van de race blij mee. Lee Hackett was bezig aan een geweldig weekend en pakte zijn 3e overwinning op rij, op basis van snelste rondetijd ging hij als klassementsleider door naar de halve finales. Ik stond op 2, net voor Lewis Manley en de Pool Wojtek Grzyb. Joris miste helaas op 2 puntjes de halve finales door een mindere kart in zijn laatste heat.

De halve finales waren enorm belangrijk aangezien er niet alleen werd bepaald welke 10 rijders door gingen naar de grote finale, tevens zou de volgorde in de stand beslissen wie er als eerst zijn kart mocht kiezen voor de finale. De eerste halve finale was een hele zware voor Lee Hackett, met een matige kart moest hij alle zeilen bijzetten om de schade te beperken en werd hij slechts 7e. Sean Brierley leek op de overwinning af te gaan, maar hij vergooide een finaleplaats door een fout in de pits. Logan won de race en verzekerde zich daarmee van de finale. In de 2e halve finale had ik ook zeker niet de beste kart, en het was een gekke race. Ik kwalificeerde op 3 en terwijl de top 6 nog als een treintje reed in het begin van de race, werd de race gestopt met een rode vlag door een technisch probleem met het lasersysteem in de pits. Na een herstart kon ik de 2e plek overnemen van Mateus Matys en probeerde ik Yoan Medart te volgen die de leiding in handen had. Opnieuw werd de race gestopt vanwege een crash en dit zorgde voor de nodige verschillen op de baan, ik verloor hierdoor mijn voorsprong op de nummers 3 en 4 en moest in de chaotische laatste ronden nog even de deur dichthouden. Omdat de timing de 2e keer doorliep was er even verwarring wanneer de pits dicht zou gaan, maar iedereen was op tijd en ik finishte als 2e. In de 3e halve finale was er ook genoeg te zien en ging Ed White er met de winst vandoor terwijl Lewis Manley (6e) en Wojtek Grzyb (9e met dezelfde kart als mij) punten lieten liggen, Wojtek miste daardoor zelfs de finale, net als Guillermo die 2 plekjes te kort kwam. Ondanks dat mocht Guillermo heel trots zijn op zijn weekend, erg sterk gereden!

Opnieuw ging ik als koploper de finale in en mocht ik dus als eerste mijn kart kiezen. Een groot voordeel, al was de shoot-out kwalificatie om de beurt in dezelfde kart nog crucialer. De finale was 30 minuten met 2 verplichte pitstops, dus op zich wel de ruimte om tijd en plaatsen goed te maken, maar met de kleine kartverschillen is het zeker niet makkelijk en dus was een goede kwalificatie een must om mee te doen voor de titel. Ik moest als laatste en zag dat de tijden zoals altijd enorm dicht bij elkaar lagen. Ik had een goede ronde, alle ogen waren op mij gericht, maar ik pakte geen pole position. Een 3e plek op 0,018 van poleman Michal Grzyb uit Polen, 0,002 achter Engelsman Lee Hackett en 0,002 voor de jonge talentvolle Pool Patryk Nieroda, wat zat het ongelooflijk dicht bij elkaar. Yoan, vorig jaar nog op pole position, had de slag gemist en stond bijna helemaal achteraan op slechts 2 tienden van de pole position. Ik was niet super blij met plek 3, op deze baan is het heel lastig inhalen en het ging bepaald niet makkelijk worden. Ik wist dat ik mijn geduld moest bewaren en kon vertrouwen op een goede kart. De start verliep zonder problemen, de top 5 reed langzaam weg terwijl Ed White vanaf plek 6 al snel de pits in dook voor 2 stops achter elkaar. Lee Hackett keek nauwelijks achterom en hield de bochten kort, na een ronde of 10 verloor hij een klein beetje aansluiting met Michal en ik kon hem aan het einde van het rechte stuk inhalen met een uitremactie met ingaan van de hairpin, een move die me al veel geluk heeft gebracht in de finales van de afgelopen 5 jaren en ook nu hielp hij me. Maar ik was er nog lang niet.

Ik kon het gat naar Grzyb vrij snel dichten, maar met aanwijzingen van de kant kon hij de deur goed dichthouden. Hierdoor begonnen we wel tijd te verliezen op Ed White die op zo’n 23 seconden van ons reed, wetende dat we nog 2 stops moesten doen van zo’n 10-11 seconden. Ik besloot daarom even afstand te nemen waardoor Michal weer ideale lijnen ging rijden. Ik beraadde me op mijn strategie want ik moest er snel voorbij of iets proberen te forceren met een dubbele pitstop. Eind rechte stuk kon ik geen gaatje vinden, maar in de bocht voor de pit ging ik in de aanval en kon ik hem pakken. Er was niet veel ruimte maar net genoeg om er mooi voorbij te gaan. Toch was het even billenknijpen, want ik zou toch geen bad pass vlag krijgen, dan zou Ed virtueel de leiding overnemen, maar de wedstrijdleiding vond de actie prima. Nu was het knallen, een aantal paarse tijden (snelste raceronden) volgden en de voorsprong op White ging in een kleine tien minuten tijd van 21.7 naar 22.5 seconde. Met nog 5 minuten te gaan ging ik de pits in en kon ik een klein beetje marge houden met de stops. Net als in de vorige jaar had ik het gevoel dat ik de wedstrijd onder controle had tegen het einde van de finale, wat een heerlijk gevoel. Met het uitkomen van de pits had ik nog een seconde voorsprong op Ed, de Engelsen hingen over de boarding en schreeuwden Ed toe. De sfeer was prachtig en beiden doken we de 31.5 in, veruit de snelste tijden van het hele weekend en ik kon het gat constant houden. Na 30 minuten werd ik afgevlagd en het onmogelijke werd werkelijkheid, mijn 6e BRKC-titel op rij was een feit.

Wederom had ik de eer om de grote kampioensbeker en de champagnedouche op het podium in ontvangst te nemen. Verder won ik ook ₤1000 en samen met Logan en Yoan het teamkampioenschap met BlueStar waarvoor we ook nog alle drie een hele mooie glazen trofee kregen. Het kampioenschap zat erop, over de hele wereld hadden vele mensen de livestream gevolgd en werd er met veel waardering gereageerd op mijn prestatie, dat was fantastisch. De aankleding van dit evenement is geweldig, de interviews, het commentaar en de live uitzending op internet, de kleine kartverschillen en vele toprijders, alle ingrediënten waren weer samengekomen in een prachtig weekend. De 2e plek was dit weekend voor Ed White, met een gelijkaardige strategie als Stefan Verhofste in 2016 en Thom van Dijk in 2018 wist hij net als hun destijds de 2e plek te pakken, nog voor Michal Grzyb die een knap debuut bekroonde met plek 3.

Met dank aan: Mad Brothers Racing Team; Bradley Philpot en Lee Marshall voor de foto’s !

Tags: milton keynes, brkc, individueel

Ruben maakt er 5 op een rij van in Groot-Brittannië

Op zaterdagochtend was ik toch weer licht gespannen voor mijn 1e heat van het weekend. Dit was gelijk een hele zware en ik pakte pole position terwijl de top 6 binnen anderhalve tiende achter me zat. Dat voorspelde een zware race, maar gelukkig kon ik na een aantal rondjes mijn concurrenten Oliver Bayani, Thom van Dijk, Bjorn Vermeulen, en nog enkele toppers, afschudden. Ik hoefde geen risico te nemen bij het maken van mijn pitstop en won de 1e race overtuigend. Race 2 was op de alternatieve lay-out op zaterdagmiddag, op zich wel een leuke baan maar ik moest iets meer zoeken in vergelijking met de traditionele baan. Toch kon ik wel weer pole position pakken, en na een paar ronden op de hielen te zijn gezeten door Dan Healey en Sean Brierley, kon ik wegrijden en de overwinning binnen hengelen.

Annelien reed op dag 1 ook gelijk heel sterk, ze had 9 maanden niet gereden vanwege een nekblessure en ging het nu voor het eerst weer proberen, en ze begon gelijk heel knap met een 2e plek achter 1 van de favorieten, Matt Bartsch uit Polen. Edyta had iets meer moeite maar voor haar was het dan ook de 1e keer hier. Op zondagochtend ging het hele circus alweer vroeg verder, sommige rijders hadden op zaterdagavond al hun 3e race gereden, ik moest die nog doen. In mijn groep zat eigenlijk maar 1 echte topper, en dat was Matt Bartsch, maar hij trok net wel 1 van de bommetjes. Aangezien ik een ietsje mindere kart had, had ik geen kans om hem te pakken en werd ik voor het eerst in 16 wedstrijden weer eens verslagen op de baan van Formula Fast. Mijn befaamde winning streak was ten einde maar beter nu dan in de grote finale, want dat is toch waar het ieder jaar om draait. Mijn 4e race was nu wel extra belangrijk want ik wilde niet nog een punt laten liggen, Sam Spinnael en Jonny Elliott hadden namelijk wel 3 van de 3 races gewonnen. Andere grote concurrenten als de Deen Sponholtz, de Britten Ed White en Lewis Manley en de Belg Yoan Medart hadden al 1 of meerdere punten gemorst.

Ik had in race 4 mijn handen vol aan Lewis Manley. Ik had namelijk een kart die de vorige race niet gereden had en dat was hier een enorm nadeel. Mijn kwalificatie was ternauwernood goed voor plek 3 op zomaar een halve seconde van de pole position. Ik kon na een aantal ronden de 2e plek pakken en kon toen heel langzaam beginnen met inlopen op Lewis die inmiddels een seconde of 2.5 was weggereden. Eerst met honderdsten en toen mijn banden op temperatuur waren met tienden per ronden sloop ik naar hem toe. Een klein gelukje was dat hij de pits in dook met nog een minuut of 6/7 te gaan, zo kon ik nog even doorrijden en het verschil maken. Zij aan zij kwam ik naast hem de pits uit, maar aan de binnenkant, en dus pakte ik de leiding over! Ik won de race en dat was best een opluchting. Edyta werd in deze zelfde race heel netjes 5e! Mijn halve finale verliep heel soepel, ik won vrij eenvoudig en doordat Sam Spinnael punten liet liggen ging ik net als de afgelopen 2 jaar als leider de finale in, wat betekende dat ik de eerste kartkeuze had.

Maar eerst moest er nog gekwalificeerd worden, allemaal 1 ronde in dezelfde kart in de omgekeerde volgorde van de stand. Ik had mijn zenuwen goed onder controle en zag dat alle tijden weer enorm dicht bij elkaar lagen. Mijn ronde ging heel goed op 1 bocht na waar ik de apex een beetje voorbij schoot, dit koste me de pole position want ik was 2e op 0.005 van BlueStar teamgenoot Yoan. Yoan had de 3e kartkeuze en had dus ook een goede kart, en dus wist ik dat me een hele zware finale te wachten stond. Thom mocht als 2e kiezen en had een kart die vergelijkbaar was met die van mij, echter moest hij wel als 5e starten. Na een aantal ronden race was ik Yoan nog niet langsgekomen, hij schermde de binnenkant steeds goed af en er waren al enkele mensen gaan pitten. We moesten nu 2 pitstops maken en dus was het heel goed opletten wat er gebeurde op de baan. Ik wilde graag het initiatief in de wedstrijd nemen en dat lukte door Yoan eind rechte stuk te verschalken. Hij bleef lang bij me maar met nog een minuut of 10 (van de 30) te gaan ontstond er een gaatje. Thom was ondertussen opgerukt naar voren en alleen Ed White kon bij hem in de buurt blijven. Matt Bartsch had als 3e gekwalificeerd maar viel met een mindere kart langzaam terug, terwijl Thom dezelfde tijden als mij reed.

Ik hield het scherp in de gaten en rekende uit dat ik 23 seconden marge had, goed voor 2 pitstops die niet helemaal op de limiet hoefden te zijn, maar rustig aan kon ik het zeker niet doen. Yoan kwam na 2 stops achter Thom en dus was het toch nog wel even spannend. Ik maakte ook mijn 2 stops en maakte geen fouten, 4 groene lichten en ik kwam een seconde of anderhalf voor Thom weer de baan op, zodoende had hij geen kans meer om nog aan te vallen. De vijfde titel was binnen, ongelooflijk dat de reeks voortduurt, opnieuw kon ik met gebalde vuist de zege vieren en ik was hier super tevreden over. Naast de £1000 en het free entry ticket voor het KWC kreeg ik weer een staande ovatie, een interview met lovende woorden en een hele mooie beker die perfect in het rijtje van de afgelopen jaren paste. Het blijft een heel bijzonder kampioenschap om aan mee te doen en al helemaal om te winnen. Ik vond het erg leuk om naderhand te horen hoeveel mensen het via Youtube live gevolgd hadden, in mijn ogen is het BRKC echte reclame voor de (indoor)kartsport en ik hoop dan ook volgend jaar hier weer terug te zijn om mijn titel voor de 5e keer te verdedigen.

© Foto’s Belinda Norris Photography

Tags: milton keynes, brkc, individueel

Ruben in stijl naar ongelooflijke 4e titel op rij

Op vrijdag 20 januari 2017 ging ik samen met mijn moeder, zus Annelien en haar vriend Joris en mijn vriendin Edyta richting Engeland voor traditioneel de eerste grote wedstrijd van het jaar, het British Rental Kart Championship (BRKC). Dit kampioenschap wordt al sinds 2011 georganiseerd en sinds de editie van 2014 wordt het BRKC gehouden op de mooie indoor baan van Formula Fast in Milton Keynes. Ik lieg niet als ik zeg dat dit één van mijn favoriete banen is, bijna nergens anders lijk ik zo makkelijk mijn draai te vinden en ook dit jaar had ik na 2 trainingsheats weer het juiste gevoel te pakken. Het BRKC staat bekend als een kampioenschap met een enorm hoge amusementswaarde, zowel voor de deelnemers als voor de toeschouwers, live op locatie maar ook thuis op de bank. Het BRKC is de laatste jaren uitgegroeid tot een kampioenschap met een enorm professionele uitstraling, dat komt door de organisator Bradley Philpot, de mensen van de kartbaan en niet in de laatste plaats de commentator James Auld. Door middel van een voorbeschouwing, live groepsloting en live streaming met commentaar en zelfs met replays tijdens het evenement wordt iedereen die het wil volgen op zijn wenken bediend. De populariteit is terug te zien in het aantal aanmeldingen, net als vorig jaar werden ook nu alle 100 beschikbare plaatsen makkelijk gevuld en er zaten wederom veel sterke rijders tussen.

We begonnen met 4 heats van ieder 20 minuten, met hotlap kwalificatie en met 1 pitstop. Sommige rijders reden op zaterdag 2 heats, anderen al 3. Voorafgaand aan het evenement was er een aantal favorieten en daar hoorde ik zeker bij. De afgelopen 3 jaren had ik hier telkens gewonnen en dat creëert hooggespannen verwachtingen. Mijn eerste heat was gelijk een leuke met sterke rijders als Mateusz Bartsch (Pl), Ramon Pineiro (Sp) en Russel Endean (Gb). Ik kon gelukkig pole position pakken en vervolgens vrij makkelijk mijn eerste overwinning van het weekend binnenslepen, een lekkere start. De tweede heat was rond half 3 ’s middags en dit werd ook wel de ‘heat of death’ genoemd, vooral omdat de top 3 van vorig jaar hierin vertegenwoordigd was, Lewis Manley en Stefan Verhofste waren 2 tegenstanders van formaat. De kwalificatie verliep uitstekend, ik pakte pole met maar liefst een halve seconde voorsprong en wist de race met grote voorsprong te winnen. Dankzij een lekkere kart kon ik ook deze zware groep goed doorkomen, verrassend genoeg werd de Brit Calum Conway knap 2e.

De rest van de dag kon ik lekker toekijken want ik had vandaag geen races meer, en ik zag hoe een drietal andere rijders ook hun 1e 2 races wisten te winnen, Bradley Philpot (Gb), Sean Brierly (Gb), Bluestar teammaat Mathias Grooten (Be) en landgenoot Thom van Dijk. Ondertussen liet ook Annelien weer zien razendsnel te zijn, na een overwinning in haar 1e race werd ze vervolgens 3e in race 2 en lag ze op koers voor nog een overwinning toen ze jammer genoeg omgetikt werd door een rijder achter haar, ze werd gelukkig nog wel 3e waardoor zij ook kon terugkijken op een hele goede dag.

Op dag 2 was ik een stuk zenuwachtiger dan op de 1e dag, vandaag moest het gebeuren! Ik had het gevoel dat ik zeker weer een gooi kon doen naar de titel en daarmee ook het £1000 prijzengeld. Eerst maar eens heat voor heat verder kijken. Net als heat 2 was heat 3 op de alternatieve lay out waarop niet hadden kunnen trainen, deze leek wel veel op alternatieve lay out van vorig jaar. Mijn 3e heat zou op papier de makkelijkste moeten zijn van mijn 4 heats, ware het niet dat ik in de kwalificatie weliswaar pole position pakte, maar op slechts 1 honderdste gevolgd werd door de Belg Sander de Baets. In de race blijf hij op mijn bumper in kart 15 waarin ik gisteren de overwinning had gepakt, maar met de pitstop maakte ik dit keer het verschil. Een rondje later dan Sander pitte ik en met meer dan een seconde voorsprong kwam ik weer terug de baan op, deze pitstop was op het randje maar dus wel goed om de overwinning veilig te stellen. Met het pitstopsysteem dat je de laser een bepaalde tijd moet onderbreken kan je veel risico nemen door alvast te beginnen met rijden als het licht nog rood is, maar ben je te vroeg weg dan moet je pitstop opnieuw. Hier gingen veel mensen de fout mee in maar bij mij ging het gelukkig goed. De 4e heat was wederom een hele lekkere, na mijn 4e pole position kon ik nu makkelijk wegrijden en nog eens wat dingen testen op weg richting de halve finale.

Als enige had ik een perfecte score van 4 overwinningen, op de voet gevolgd door Mathias Regis Gosselin die allebei 3 overwinningen en een 2e plaats hadden. Ondanks dat er enkele sterke Britten waren schatte ik deze 2 mannen ook in als voornaamste rivalen voor de titel. In de halve finale ontliep ik hen dus en zat ik onder meer met de andere 2 Nederlanders die zich hadden geplaatst voor de halve finale met de beste 30 rijders, Thom en Annelien! Joris had een hele sterke 2e dag gereden maar stond helaas al te ver achter om nog de halve finale te halen, dat gold ook voor de 5e Nederlander, Anne d’Hondt die weer waardevolle ervaring opdeed en mooi meestreed in de middenmoot. In de semi moest ik voor het eerst dit BRKC de pole position laten aan iemand anders, de nieuwkomer Chris Daines zette zijn kart vooraan de grid. Gelukkig kon ik wel als 2e weg en de race begon spannend. Ik probeerde samen met Chris weg te rijden maar van achteren werd er wel aangedrongen. Toen Thom op den duur kwam aansluiten wilde ik graag een inhaalactie plaatsen. Mijn kart was echter niet super en daardoor zat ik eind rechte stuk steeds ver weg. Toch zette ik een poging in en deze lukte, ik nam de kop over. Een aantal ronden later doken de mannen achter mij de pits in en ik zag dat ik gelijke of snellere tijden kon blijven rijden. Daarom probeerde ik zo constant mogelijk te rijden en lang door te rijden, zodat ik het gaatje wat kon rekken. Dit lukte perfect en na mijn pitstop bleef ik aan de leiding en won ik ook de halve finale.

Ik werd meteen geïnterviewd en ze vroegen me naar mijn ongeslagen reeks van inmiddels 12 races, sinds de halve finale van 2015 waarin Annelien mij nog te snel af was. Ik wist echter dat het ook dit weekend maar om 1 race ging en dat was de finale, dus ik probeerde rustig te blijven en me te focussen op de kwalificatie shoot-out voor de finale. Ik had me door de 1e plek in de stand in ieder geval verzekerd van de 1e kartkeuze. De shoot-out was zenuwslopend, ik moest als laatste van de 10 finalisten. Het leek erop alsof de omstandigheden bepaald niet beter werden, want de tijden van Sam Spinnael die als 1e moest en Lewis Manley (als 2e) bleven maar bovenaan staan. Ook Mathias (P6) en Regis (P4) beten zich stuk. De verschillen waren echter zoals altijd erg klein en ik probeerde er vol voor te gaan, niet op safe maar alles eruit persen, deze ronde was cruciaal voor het verloop van de finale. Het pakte fantastisch uit want voor het eerst in 4 jaar pakte ik pole position voor de grande finale, gejuich en bewondering klonk vanuit het publiek! In de finale had ik het geluk dat Lewis Manley achter mij startte, hij had een iets mindere kart en ging al snel in de verdediging. We moesten dit keer 2 pitstops maken en Regis en Sam speelden hier goed op in door meteen te stoppen. Mathias kwam langzaam op gang en ik wist dus dat ik vooral Regis in de gaten moest houden. Hij had ook een erg goede kart en was met de pitstop Sam voorbijgegaan.

Mijn tijden waren echter heel goed, ik had gekozen voor kart 17 die ik ook in de 4e heat had gehad en toen de banden wat warmer werden kon ik het tempo steeds verder opvoeren en gelukkig ook een voorsprong uitbouwen op de rest van het veld. Al na een minuutje of 10 voelde ik dat ik op de rand van mijn 4e titel stond. Met mijn pitstops die ik vrij laat in de race maakte hoefde ik gelukkig net als vorig jaar geen risico te nemen, alles ging goed en opnieuw kon ik juichend de zwart/wit geblokte vlag passeren, het was waanzinnig, 4 jaar op rij zo’n groot event winnen in ongelooflijk en ik was dan ook enorm trots en tevreden met het resultaat van al mijn races dit weekend. Regis werd uiteindelijk 2e en om plek 3 streden Sam en Mathias. Helaas maakte Mathias een kostbare fout in de pits door net te vroeg weg te rijden, en doordat het de laatste ronde was kon hij geen geldige stop meer maken en werd dus 10e en laatste in de finale. Zuur, want hij verliest daarmee een gratis ticket voor het WK. Naast een WK ticket, het prijzengeld en een prachtige beker won ik vooral weer het respect en de bewondering van de Britten en overige deelnemers, heel gaaf om te ervaren en super om mee te maken. Na wederom weer een heel mooi weekend in de UK kijk ik al met veel zin vooruit naar de volgende grote wedstrijden de komende maanden. Allemaal bedankt voor het volgen via de live stream en de aanmoedigingen van langs de kant en vanuit Nederland!

Foto’s met dank aan: Tim Andrew, Bradley Philpot, Edyta Paleckza, Kristof Dielis, Marc Alexander Stordeur, Belinda Norris, Janneke Boutens.

Raceverslag en volledige uitslag

Tags: milton keynes, brkc, individueel

Ruben dominant naar 3e titel

De andere Nederlanders presteren vandaag wisselend, op Annelien en mij na weet niemand meer een race te winnen, maar Annelien, Rico, Lorenzo, Corné en Thom plaatsen zich wel voor de halve finales, waarbij vooral Annelien en Rico nog goede kansen hebben op een finaleplek. Ik won ook mijn 4e race in de door velen betitelde ‘group of death’ met onder meer Mateusz Bartsch en Stefan Verhofsté. Samen met Lewis Manley (beiden 4 overwinningen) voer ik het klassement aan, maar mijn snelste rondetijd geeft me de 1e plek en daarmee start ik in semi final 1. Dit is duidelijk de sterkste groep, met ook Annelien en Corné, Ed White, Stefan, Oliver Bayani en nog enkele snelle rijders. De baan is weer verlegd en er is even pauze geweest, hierdoor is alles weer ijskoud en de baan spekglad. Ik pak voor het eerst dit weekend geen pole position, maar sta 3e achter Oliver en Stefan. In het begin van de race moet ik alle zeilen bijzetten om bij de 2 koplopers te blijven, achter ons valt direct een gat. Zo net voor de helft van de race zit ik vlak achter Stefan en duik ik naar binnen, voor het eerst neem ik risico met mijn pitstop en dit gaat net goed. Toch kom ik achter Stefan de baan op, die zowaar nog een betere stop maakt. We rijden samen snelle tijden en na een ronde of 8 lagen we virtueel voor Bayani, voor mij het moment om toe te slaan en Stefan eind rechte stuk in te halen. Bayani stopt even later en komt achter ons de baan op, ik win de race, een hele lekkere, want deze kart was mijn minste van het weekend tot nu toe.

Annelien had ook een iets mindere kart en wordt 10e, net als vorig jaar mist ze daardoor nipt de finale, een grote domper want ze was dit weekend zeker bij de 10 snelste rijders. Ed White laat dure punten liggen door slechts 6e te worden, hij valt wat terug in de ranking maar haalt net de finale. De andere halve finales worden gewonnen door Lewis Manley en Lee Hackett, 2 rijders in topvorm want ze wonnen al 5 respectievelijk 4 races dit weekend en zijn dan ook de nummers 2 en 3 in de stand. Rico maakt een foute pitstop en dat kost hem de finale, enorm jammer. Lorenzo, Corné en Thom stonden al wat verder naar achteren en kunnen dit niet meer ombuigen. Alle Nederlanders hebben sterk gereden dit weekend, maar de finale bestaat uit Oliver Bayani (En), Bradley Philpot (En), Mateusz Bartsch (Pl), Ed White (En), Sean Brierly (En), Regis Gosselin (Be), Stefan Verhofsté (Be), Lee Hackett (En), Lewis Manley (En) en mijzelf. Dit is ook de volgorde van de 1 lap kwalificatie, dit maal allemaal in dezelfde kart. Ik wist dat dit erg belangrijk was en was best gespannen. Mijn ronde is redelijk goed, maar niet goed genoeg, P2 net achter Stefan die pole position pakt, het is ongelooflijk close. Gelukkig geeft P2 wel uitzicht op de overwinning, zeker omdat ik als eerste mijn kart mocht kiezen.

De finale van 30 minuten staat op het punt van beginnen, 2 pitstops en ik ben er helemaal klaar voor. Al in de eerste ronden voel ik dat ik een goede kart heb, en in ronde 3 sla ik toe als ik zie dat Stefan een gaatje laat. De actie is goed, grappig genoeg precies hetzelfde punt waarop ik vorig jaar en ook 2 jaar geleden ook de macht greep in de finale. En ook nu dus, ik lag weer op kop, en ik kon meteen een gat trekken. Ik wist dat het er fantastisch uitzag, wat een super gevoel. Ondertussen wordt er flink gestreden om iedere positie, er is een clash tussen White en Gosselin en die laatste stapt even later uit. Ondertussen werkt Manley zich op naar P2 en kan Stefan P3 vasthouden, beide mannen betraden al eens het podium en nu was het weer raak. Ik kan wederom rustige pitstops maken en na 30 minuten wordt ik weer als 1e afgevlagd. Het blijft een waanzinnig gevoel, winnen op zulke grote toernooien en zeker als je dan de bewondering krijgt van vele mensen.

Het is geweldig om in Engeland te komen, de organisatie is buitengewoon professioneel, met commentaar, live streaming, interviews, een perfect tijdschema, laser systemen voor de pitstops, zeer gastvrije mensen en een hele leuke baan om op te racen! Na een laatste interview betreed ik het podium met een grote beker en een fles champagne. De afspraak om de champagne niet te ontkurken valt in het water als we zien dat de flessen al zijn opengemaakt, even later vloeien de bubbels die ik nog de hele terugweg zal ruiken, maar ook wat smaakt de champagne zoet! Het was weer een top evenement dat me ook nog eens 1000 pond prijzengeld en een WK ticket opleveren, dat allemaal door mijn 3e overwinning hier op rij, een overwinning die ik graag wil opdragen aan Genevieve Reason, vorig jaar nog enthousiast medewerkster van Formula Fast Karting tijdens het BRKC en later dat jaar tragisch verongelukt tijdens een auto ongeluk. Ik hoop volgend jaar weer terug te keren naar Milton Keynes en dan wellicht weer met meerdere Nederlanders in de finale, bedankt allemaal voor de aanmoedigen van langs de kant en vanuit Nederland!!!

foto’s: Tim Andrew

Tags: brkc, milton keynes

Ruben begint scherp in Milton Keynes

Tags: brkc, milton keynes

Ruben opnieuw naar Engeland voor BRKC 2016

Tags: brkc, milton keynes

Milton Keynes (GB), 16-18 januari

Annelien pakte heel mooi pole position in haar race, voor Jack Bolton (GB) en Mathias Grooten (Be). Mathias had nog niet getraind maar is zoals iedereen weet altijd gevaarlijk, en dat bleek ook tijdens deze race weer. Hij werkte zich op naar plek 2 en maakte een vroege pitstop, waarna Annelien ook naar binnen ging. Met nog 10 minuten te gaan zat Mathias achter Annelien, en die zag Mathias de overwinning nog wegkapen. In de 2e ronde pakte Brian een 3e plaats in een van de eerste groepen. Annelien en ik zaten dit keer samen in een redelijk zware groep. Na de kwalificatie stonden we 2 en 3, net achter Stefan Verhofste (Be) en voor Remi Drzazga (Pl) en Johny Elliot (GB, snelste man tijdens de trainingen). Ik haalde Annelien vrij snel in en sloot aan bij Stefan, maar vlak daarna kwamen we al 2 achterblijvers tegen die al gestopt waren. Ik verloor heel veel tijd, Annelien dook slim naar binnen en Drzazga zette de aanval op mij in. Ik kon die aanval afslaan, maar had wel opeens 2 seconden achterstand op Stefan.

Ik kon nog iets goedmaken, maar aansluiten lukte niet meer, mijn kart had weinig vermogen uit de bochten, en bij mijn pitstop kwam ik al helemaal niet weg. Zonde, want Annelien kwam daardoor weer net voor mij. In een treintje van 4 reden we naar de finish, Stefan nipt op kop en die pakte dan ook de overwinning. Voor mij een 3e plek, eigenlijk helemaal geen goed resultaat gezien de scores van enkele concurrenten. Na de halve finales bepaald de stand wie als eerst zijn kart mag kiezen voor de finale, en dat wordt voor mij nu vervelend. Na 2 heats stond ik op plek 10, 1 plek voor Annelien en 8 plekken voor Brian. Mathias, Gregory Laporte (Be), Ed White (GB), Lewis Manley (GB) en Matheusz Bartsch (Pl) hadden allemaal 2 overwinningen. 4 van de 5 groepen uit de 3e ronde werden nog op zaterdagavond verreden, Brian wist daarin nog een prima 2e plaats te pakken.

Dag 2

Annelien en ik zaten weer samen en dit keer ook met Connor Marsh (GB) en organisator Bradley Philpot (GB), geen hele makkelijke heat dus opnieuw. Ik had een redelijke kart en pakte met 8 honderdste voorsprong pole position in de hotlap met Gary Jones (GB) op 2.Annelien stond 5e. Met de start was ik direct weg en het was eigenlijk net als race 1 een makkelijke overwinning. Belangrijk was wel, zeker gezien mijn puntenaantal, om mijn snelste tijd nog even aan te scherpen, aangezien deze nog kan meetellen bij een gelijke puntenstand. Ik pakte na Ed White de 2e tijd van het weekend voorlopig. Annelien pakte in de allerlaatste bocht nog Marsh, ze finishte net achter Philpot op plek 3. Na 3 heats had ik de 6e plek in de stand in handen, achter White, Manley, Bartsch, Mathias en Gregory. Race 4 was voor mij erg makkelijk, in een zwakke heat reed ik simpel naar mijn 3e overwinning! Annelien had helemaal geen makkelijke groep, zij moest knokken voor wat ze waard was, maar sleepte er wel een nette 4e plek uit, waardoor ze als 20e doorging naar de halve finale. Brian werd 3e in zijn laatste heat en nestelde zich daarmee op een 16e plek voor de halve finales. Ik schoof een plekje door ten koste van Bartsch en stond nu 5e.

In 3 groepen van 10 werd er gestreden om 10 finaleplekken, 60 mensen konden inpakken en naar huis! 30 rijders bleven over en dat waren niet de minsten, wat een hoog niveau was er dit jaar in het BRKC. In de eerste halve finale zat klassementsleider White, in de kwalificatie pakte hij pole position, op de voet gevolgd door Brian die het super deed. In de race kon hij in de eerste tien minuten flink aandringen, maar White hield de 1e plek netjes vast en deed zo uitstekende zaken. In de 2e halve finale zaten Mathias, Annelien en ik, en nog een handvol andere toppers. In de 1e halve finale zaten de snelste tijden van alle 10 rijders binnen 2 tienden, de karts lagen ongelooflijk dicht bij elkaar, dit was net zo goed als bij het DOK in 2014. Ik lootte de kart die de langzaamste tijd had in de 1e halve finale (34.2). Mijn kwalificatieronde was de beste die ik dit weekend had gereden, P1 met 34.1 (in 1 ronde dus sneller dan Russel Endean (GB, finalist van vorig jaar) in zijn hele race). Dit was fantastisch, Mathias stond direct achter me, daarachter Jake Campbell-Mills (GB) en Annelien op 4.

De race was zenuwslopend, Mathias was een stukje sneller en achter hem dook Campbell-Mills de pits in met de beste kart van allemaal. Mathias ging mee, en toen hij niet gelijk hoefde te verdedigen na zijn stop wist ik dat ik ook mee moest. Ik kwam voor die twee de baan op, maar Mathias zat er al weer direct dicht op. Tegelijkertijd reden Annelien en Kim Enson (GB) hard door op plek 1 en 2, en ik mocht niet te veel verdedigen om nog voor hen uit te komen na hun stop. Enson had een slechte stop en viel terug naar P5, maar Annelien niet en omdat ik Mathias een beetje moest afhouden kwam ze 2 kartlengtes voor mij de baan weer op, en zo bleef het ook. Een schitterend een-tweetje voor ons en nu afwachten wat groep 3 deed. Deze halve finale was iets minder, en favoriet Lewis Manley bezweek onder de druk. Tot 2 keer toe ging hij in de fout met inhalen en bij de 2e keer spinde hij zelfs. Dit kwam hem ontzettend duur te staan, want toen de nieuwe ranglijst bekend werd gemaakt bleek hij zelfs net uit de top 10 te zijn gevallen, de 13e plek was een nachtmerrie voor hem na zulke sterke heats, einde verhaal voor Manley. Ook einde verhaal voor Annelien, want met 1 punt te kort strandde ze op de ondankbare 11e stek, erg zuur. Maar met haar winst in de halve finale kon Annelien met opgeheven hoofd de baan verlaten!

Finale

De top 10 was bekend, Brian had het net gered op plek 10, Campbell-Mills op 9, Drzazga op 8, Michael O’Brien op 7, Stefan op 6, Bartsch op 5, Gregory als 4e, ik als 3e, Mathias als 2e en White als koploper met 5 overwinningen uit 5 races. Maar alle punten konden de prullenbak in, de ranking was nog wel belangrijk voor het kiezen van de karts, maar iedereen begon weer op 0. We begonnen met de hotlap kwalificatie, na een kleine vertraging door een hapering in het tijdwaarnemingssysteem begonnen we met het back-up systeem aan de bloedstollende superpole. Brian mocht als 1e en kreeg een helemaal koude kart, hij had ook geen vlekkeloze ronde, en kwalificeerde zich als 10e. Drzazga zette een snelle tijd neer 34.1, waar Stefan nipt onderdoor ging (ook 34.1). De tweede Pool Bartsch (wat is die jongen sinds het PIKC 2014 vooruit gegaan!!) knalde naar 34.078. Gregory ging daarna naar 2 (34.1), en ik zette de 1e tijd op 34.064 (eigenlijk een van mijn mindere hotlaps van het weekend). De spanning steeg, Mathias reed 34.070 en uiteindelijk was het White die pole pakte in 34.01!!! Ik mocht als 3e in de stand na de halve finales als 3e kiezen voor een kart, en pikte een goede eruit. De kartverschillen waren echter zo miniem dat veel rijders nog kans hadden op de Britse titel met bijbehorend WK ticket en de cash prijs van 900 Britse pond!

Voor het eerst dit weekend gierden de zenuwen door mijn lijf, maar ik had ze wel onder controle. De eerste 2 ronden was het aanpoten om aan te klampen, maar dat lukte en in ronde 3 schoot ik gelijk voorbij White, een hele mooie inhaalactie eind rechte stuk zette de boel op scherp. Mathias drong ook gelijk aan, en daardoor had ik een klein gaatje. Maar in een ronde of 3 sloot White weer aan, ik kneep hem behoorlijk! Toen ik begon te verdedigen op hem dook hij de pits in voor zijn 1e van 2 pitstops in deze 30 minuten durende finale. Nu was het spel op de wagen, en ik wist dat ik moest pokeren. Ging ik een ronde later mee naar binnen dan zou ik moeten verdedigen en was Mathias gevlogen, maar reed ik te lang door dan was White misschien vertrokken. Ik bleef buiten en wachtte tot Mathias ging pitten. Die deed dat gelukkig een paar ronden later en 33 seconden later stond ik ook binnen. Ik nipt voor White, Mathias nipt erachter, en Gregory was onderweg naar voren. Ik verdedigde opnieuw en Mathias opende nu de aanval op hetzelfde punt als mij, ik had een gaatje. Ik gaf alles om weg te komen en dit lukte een klein beetje. Toen opeens kreeg Mathias een aantal ronden later een vlag dat hij White voorbij moest laten vanwege een unfair manoeuvre, dit werkte mij natuurlijk in de kaart. Ik pakte hierdoor een seconde of 4, en legde een heel hoog en constant tempo neer.

Toen White ging verdedigen ging Mathias opnieuw naar binnen, en vanaf dat moment zag ik dat White niet meer op me inliep en leek de buit binnen. Ik had echter Stefan helemaal over het hoofd gezien, die al in het begin 2 stops had gemaakt. Gelukkig bleef ik na mijn 2e stop nog duidelijk voor Stefan, die wel eventjes P2 had overgenomen door White, Mathias en Gregory tactisch in de luren te leggen, heel mooi. Mathias haalde Gregory na zijn pitstop in en ging op jacht naar White, reed nog de snelste ronde van het hele weekend, maar hij kwam net te kort voor het eindpodium. Voor mij was het een kwestie van constant blijven rijden, met de langzaamste snelste ronde van de hele top 5 was de koppositie alleen nog maar mooier. Na een half uur werd ik voor het 2e jaar op rij afgevlagd als British Rental Kart Champion!!!!!!! Een titel die heel zoet smaakt, wat een deelnemersveld dit jaar, een schitterend podium en wat een mooie prijzen, mijn jaar kon niet beter beginnen!!

Formula Fast Indoor Karting in Milton Keynes had wederom gezorgd voor een waanzinnig (eerlijk) strijdtoneel in een zeer geslaagd wedstrijdconcept van organisator Bradley Philpot, een prachtevenement en wat mooi om dat voor de 2e keer op rij te mogen winnen! Het evenement was tot in de puntjes verzorgd inclusief live commentaar van James Auld! Mijn dank aan alle supporters voor de leuke berichten en aanmoedigingen.

• Verslag en de website van het BRKC
• Verslag van Andrew Duff op The Karting Odysse
• Filmpjes Youtube

Tags: brkc, milton keynes, individueel