Ruben heel weekend sterk maar mist BNC titel in finale

Kortrijk (Be), 3-4 juli 2021

Het eerste grote internationale indoor kartkampioenschap van 2021 was gepland in het eerste weekend van juli te Kortrijk, na tweemaal uitgesteld te zijn door de Corona pandemie was het nu dan toch echt tijd voor het Belgian National Championship 2021. Voor het eerst werd dit kampioenschap verreden op het prachtige circuit van Kortrijk, nadat het de voorgaande vier edities in Dolhain was verreden. Sinds mijn eerste WK deelname op het circuit van Kortrijk in 2008 heb ik al speciale herinneringen aan deze baan die altijd één van mijn favorieten geweest is. Op vrijdag en zaterdag was er volop de mogelijkheid om te trainen. Ik reed zelf op vrijdagavond en zaterdagochtend enkele heats en ging met vertrouwen de wedstrijden in.

Op zaterdag stonden er drie heats op het programma waarbij er steeds 1 hotlap kwalificatie verreden werd, gevolgd door een sprint race waarbij iedere rijder eenmaal een longcut moest nemen. Een beproefd concept dat altijd spektakel oplevert en waarbij de kwalificatie van levensbelang is. Mijn kwalificaties waren vandaag heel goed, door onder meer 2 pole positions had ik steeds een goede uitgangspositie voor de wedstrijd en ik wist zelfs alle drie mijn races te winnen op zaterdag, een hele mooie start en daarmee stond ik voor mijn landgenoten Rico Haarbosch en Vica Schledz (beiden met 2 overwinningen en een podium) op plek 1 in de stand na dag 1. Bij het BNC wordt er gewerkt met een systeem waarbij de finale allesbepalend is, ik wist dan ook dat ik me nog zeker niet rijk moest rekenen want er was eigenlijk maar 1 race dit weekend waar het echt om gaat.

Om de kansen in de finale te maximaliseren waren de voorrondes natuurlijk wel van groot belang en door nog twee overwinningen in race 4 en 5 op zondagochtend stond ik er super voor na de heats. De beste 45 rijders plaatsten zich voor de drie halve finales waarin extra punten te verdienen waren voor de kwalificatie. In mijn halve finale miste ik echter de top 3 op de grid waardoor ik een paar puntjes liet liggen, maar in de race sloeg ik alsnog toe door met een late longcut en een hele constante race de overwinning binnen te slepen. De andere twee halve finales werden gewonnen door Rico en de BNC kampioen van 2017, Mats de Jong uit België. Slechts 12 rijders hadden de eer om zich te mogen klaarmaken voor de grote finale, naast Rico (p1 in de stand na zijn maximale score in de halve finale) en mijzelf waren dat Christian Douven (NL), Bram Gelten (NL), Vica, Thomas Haglestein (BE), Mats, Michael Schöttler (DE), Jarno Hermans (NL), Nicolas Leroy (BE), Fabian Siegmann (DE) en Yoan Medart (BE). Een sterke vertegenwoordiging dus van de Nederlandse delegatie met 50% van alle rijders.

Naast het individuele kampioenschap was er ook een teamrangschikking waarin de finale gek genoeg niet meetelde. Samen met mijn BlueStar teamgenoten Eliano de Vos en Yoan Medart wist ik dit kampioenschap te winnen! Voor de finale mochten, op volgorde van de stand, de rijders een kart kiezen en tevens een groep om in te kwalificeren. De kartverschillen waren zo minimaal dat kiezen heel lastig was en het voordeel van P1 dus ook zeer beperkt. Een compliment voor de organisatoren. Ik koos als 2e en opteerde om in de 3e van 4 groepen te kwalificeren, iedereen 3 rondjes om de beurt in dezelfde 3 karts. Achteraf had ik misschien beter de laatste groep kunnen kiezen, want niemand van groep 1 tot en met 3 kwam aan de tijden van de laatste groep, al zaten daar ook niet de minste rijders in. Christian veroverde knap pole position, voor Vica, Rico en mij. De finale was iets langer dan de voorgaande races en iedere rijder moest dit keer twee longcuts nemen, dus met een 4e startplek was er zeker nog niets verloren.

In de 2e bocht van de race was het Rico die meteen aanviel met Vica met een late maar correcte actie. Hierdoor gingen beide mannen wijd en ik probeerde uitkomen bocht om ze allebei in te halen met meer snelheid. Dit lukte net niet, want ik zat aan de buitenkant en wilde Rico niet de boarding in snijden, maar hierdoor kwam ik in de verdrukking in de volgende doordraaier en verloren ik kostbare plaatsen en veel tijd. Ik begon aan een inhaalslag en besloot in tegenstelling tot Christian en Rico om mijn longcuts pas laat in de race te doen. Met constante tijden kon ik wat inlopen, maar de verschillen waren klein en Vica reed harder dan mij. Naarmate de race vorderde werd mijn pace steeds beter en ik klom dan ook virtueel terug op naar een 4e plek waar ik ook gestart was. Ondertussen wist Rico Christian in te halen en kwam ook Vica voor Christian na de 2 longcuts. Ik nam mijn longcuts zo laat mogelijk en had toen Christian in het vizier. Terwijl Vica Rico onder vuur nam wist ik in de allerlaatste bocht nog aan te sluiten bij Christian, maar ondanks dat we zij aan zij over de finish kwamen was het net niet genoeg. Rico pakte zijn eerste BNC titel nipt voor Vica, Christian en ik kwamen daar een seconde achter op 3 en 4 over de finish.

De finishvlag was gevallen, de hartslag zakte weer langzaam naar beneden, het BNC 2021 zat erop en met een 4e plek was dat even slikken voor mij. Na een dominant optreden met 6 uit 6 overwinningen tot en met de halve finale had ik uiteraard gehoopt mijn 2e titel te kunnen pakken, en om dan zelfs naast het podium te eindigen is heel zuur. Echter waren Rico, Vica en Christian ook het hele weekend sterk en dus een verdiend podium voor hun. Dank aan Mathias Grooten, Gregory Laporte en de mensen van de kartbaan voor een heel mooi kampioenschap en op naar volgend jaar!

Tags: bnc, kortrijk

Comeback Ruben strand op 5e plaats

Dolhain (Be), 16/17 november 2019

Voor het 4e jaar op rij werd door voormalig wereldkampioenen indoorkarting, Gregory Laporte en Mathias Grooten, het Belgian National Championship georganiseerd, 1 van de qualifiers voor het Indoor Kart World Championship dat volgend jaar wordt gehouden in Portugal. Een zeer sterk deelnemersveld van 60 rijders uit heel Europa stond aan de start van deze 4e editie, voor mij de 3e keer dat ik meedeed en dit keer stond ik als titelverdediger afgedrukt op alle posters van het event. Ik had er enorm veel zin in en op zaterdagochtend ging ik onder ijskoude omstandigheden de baan op voor een aantal trainingsheats. Later die dag ging het kampioenschap van start met op dag 1 3 van de 5 voorrondes. Iedere race werd voorafgegaan door een one lap kwalificatie en er moest 1 shortcut in de race genomen worden, voor zowel de snelste kwalificatieronde als de snelste raceronde was 1 extra punt te verdienen, deze wogen relatief zwaar door gezien de puntentelling.

Na de kwalificatie van race 1 werd ik pas als 11e naar voren geroepen, vreemd, want mijn ronde voelde niet slecht aan en bij het begin van de race merkte ik dat ik meteen een stuk sneller was dan de mensen om mij heen. Na een minuut of 5 racen werd echter de rode vlag gezwaaid en bleek dat er 2 transponders waren omgewisseld, waaronder die van mij. Een opluchting, want de race begon opnieuw en ik mocht nu starten vanaf een 3e plek. In de race namen de rijders voorin allemaal vrij snel de shortcut, met deze shortcut won je slechts enkele seconden, en daardoor was het risico dat achterblijvers voor je neus kwamen te groot als je hem bij de eerste de beste mogelijkheid (in ronde 2) niet zou nemen. Dit zorgde er eigenlijk voor dat het tactische element waarvoor de shortcut bedoeld was, eigenlijk niet echt een tactisch element was. Aan kop van de race streden de Belgen Jimmy Gaspard en Opnithi Puyato om de leiding, deze ging na een mooie inhaalactie naar Jimmy en ik reed daarachter naar een 3e plek. In race 2 had ik ook een goede kwalificatie en dit keer startte ik als 2e. In de race zat ik telkens vlak achter Selina Balneger die de deur goed dichthield, terwijl Yoan Medart mij vanaf achteren probeerde aan te vallen. Een aantal ronden voor het einde liet ik me verrassen en wurmde hij aan mij voorbij door een piepklein gaatje, hierdoor was ik zeker niet tevreden over deze race.

In race 3, had ik een zware groep en weer geen geweldige kart, dit kwam me duur te staan aangezien ik als 8e kwalificeerde en in de race niet verder dan een 6e plek kwam, hierdoor zakte ik in het klassement naar een 16e plaats, aangezien het slechtste resultaat ook nog voor 50% meetelt in de ranking. Op zondag was er dus werk aan de winkel, want slechts de top 12 zou zich kwalificeren voor de grote finale. In race 4, de eerste van de dag op zondag met temperaturen onder het vriespunt, had ik een top resultaat door te winnen, terwijl ik ook de pole position had gepakt. In race 5 finishte ik als 2e achter Stefan Verhofste en net voor Christian Douven die de hele race op mijn bumper zat. Ook deze keer bleek weer dat de kwalificatie essentieel was aangezien inhalen zeer moeilijk was. Daarna was het tijd voor de halve finale, ik stond inmiddels weer op plaats 7 in de stand en had een middelmatige kart voor mijn halve finale. Hiermee kon ik als 5e kwalificeren en na mooie duels met de Duitsers Thomas Schaller en Marcel Schlenker finishte ik als 4e. Geen top resultaat, en daardoor bleef ik op positie 7 in de stand en dat betekende dat ik slechts als 7e mijn kart kon kiezen voor de grote finale die uiteindelijk beslissend was voor het eindresultaat.

Na het kiezen van de karts werd de kwalificatie afgewerkt in 4 groepen van 3 rijders die steeds 3 kart afwisselden voor hot lap kwalificaties. In 2 karts ging mijn hotlap erg goed, maar helaas was mijn 3e ronde niet goed en daardoor had ik gecombineerd de 7e tijd, wat dan ook mijn startpositie voor de 40 ronden durende finale betekende. In de finale mocht iedereen 2 shortcuts nemen en dit keer was het met 12 toprijders op de baan wel een optie om te wachten met het nemen van de shortcuts. Dit deed ik dan ook, aangezien inhalen op de baan nagenoeg onmogelijk was en de meeste rijders voorin direct door de shortcut vlogen. Mats de Jong en Rico Haarbosch reden achter mij na ook een mindere kwalificatie en zij volgden dezelfde strategie. De tijdens lagen gigantisch dicht bij elkaar en daardoor werden er nauwelijks verschillen gemaakt. Yoan Medart, Michael Schottler en Marc Schings reden vanaf de start op kop en kwamen ook in die slagvolgorde over de finish, een geweldig resultaat voor Yoan, een echte toprijder die niet vaak grote titels wint, maar dit keer was het wel raak en won hij verdiend de BNC titel 2019. Ook Michael en Marc waren super sterk het hele weekend en dus geen schande om achter hun te finishen.

Met nog enkele ronden te gaan nam ik mijn shortcuts en hiermee haalde ik zowel Bastien Cabrera als Florian Bredohl in, ik kwam zij aan zij te rijden met Opnithi die misschien wel het snelste van iedereen was in de finale maar ook van achter had moeten komen. Toen hij me opmerkte probeerde hij de binnenkant af te schermen waardoor ik een metalen pin in de bandenmuur raakte en even loskwam van de grond, dit was voor de wedstrijdleiding reden om onze posities om te draaien en daardoor finishte ik als 5e net achter Christian Douven en dus voor Opnithi. Achter ons speelde zich een gevecht af voor de titel bij de junioren, en door een inhaalactie van Rico op Bastien voor de 7e plek in de race kon Eliano meeglippen voorbij Bastien en pakte daarmee de titel bij de jeugd, ook voor hem een hele mooie prestatie tegen concurrenten op hun thuisbaan. Al met al een mooi kampioenschap waarbij de kwalificaties (en in mindere mate de kartloting in de voorrondes) erg bepalend waren, hierin kwam ik net iets te kort, maar met zo’n sterk deelnemersveld (vice wereldkampioen Dennis Holler haalde bijvoorbeeld niet eens de finale) is dit zeker geen slecht resultaat.

Tags: bnc, dolhain

Ruben op prachtige wijze naar nieuwe grote titel

Dolhain (Be), 18 november 2018

Op zondag 18 november organiseerden (oud) toprijders Gregory Laporte en Mathias Grooten in samenwerking met Hurricane Dolhain Kart voor het 3e opeenvolgende jaar het Belgian National Championship (BNC). Dit kampioenschap is tevens de Belgische KWC kwalificatie wedstrijd. Deze keer was opzet iets gewijzigd aangezien het kampioenschap nu op 1 dag werd gehouden en er geen apart juniorenkampioenschap meer was, iedereen reed bij elkaar. Het kampioenschap was volledig uitverkocht met 68 rijders, dat zijn er weliswaar iets minder dan bij sommige andere KWC qualifiers in bijvoorbeeld Engeland, Nederland of Polen, maar iedereen was het er wel over eens dat er een extreem hoog niveau was gezien de namen op de entry list. Vele Duitse, Belgische en Nederlandse toppers waren aanwezig en nog een paar rijders uit andere landen zoals Polen en de UK. Op zaterdag was er gelegenheid om te trainen en daar werd volop gebruik van gemaakt, ik zelf reed de laatste 2 heats ’s avonds laat en die gingen best lekker. Het was leuk om enkele oude bekenden weer te zien, zo was ook 2-voudig wereldkampioen Robin Borremans van de partij die voor het eerste sinds lange tijd weer eens een wedstrijd mee ging doen!

Op zondag moesten we rond 8 uur present zijn voor de briefing. Een bomvol programma met maar liefst 23 races, te beginnen met 5 kwalificatieraces van 20 ronden voor alle 68 rijders steeds verdeeld over 4 groepen. Dat betekende telkens een volle startgrid met 17 rijders op de baan. Voorafgaand aan iedere race reden we een hotlap kwalificatie en tijdens de races mocht er 1 shortcut genomen worden. Deze shortcut was erg leuk, want je sneed hierbij een groot deel van de baan af, en zo was dat een tactisch element dat je kon gebruiken in de races. In mijn eerste race van de dag zat ik meteen in een loodzware groep, al was geen enkele groep vandaag makkelijk. Ik moest het onder andere opnemen tegen de winnaar van 2016 (Benjamin Kaivers), een andere Belgische titelfavoriet, Yoan Medart, Bart Martens, Thomas Haglestein, Stefan Verhofste en de snelle Duitsers Dennis Holler en Florian Bredohl. Met een goede kwalificatie kon ik de pole position pakken voor Yoan. In de eerste ronden van de race werd ik flink op de huid gezeten door Yoan en Benjamin, maar nadat ik in de 2e ronde meteen mijn shortcut had genomen, gingen die 2 eventjes met elkaar in gevecht. Dit gaf mij een klein beetje ruimte en doordat we gelijke tijden reden kon ik na hun shortcut de leiding behouden en de wedstrijd uitrijden op P1.

In de 2e race pakte ik opnieuw pole position voor Christian Douven en Thomas Haglestein. Ook nu nam ik een vroege shortcut. Bij het uitkomen van de shortcut kom je aan de buitenkant van de ideale racelijn, dus wanneer je hem als eerste neemt kan je iemand anders altijd nog een beetje opvangen als het dicht bij elkaar zit. Christian reed vergelijkbare tijden en naderde ongeveer halverwege de race langzamere rijders die de shortcut al genomen hadden. Hij nam hierop ook de shortcut en kwam weer achter mij en zo bleef het ook tot de finish. In race 3 had ik een iets mindere kart en kwalificeerde ik me als 4e, in de race kon ik met een undercut Bart Martens nog pakken via de shortcut, Rico Haarbosch won de race en pakte daarmee zijn 3e overwinning op rij. In race 4 startte ik achter BlueStar teamgenoot Logan Sougne op plek 2, maar direct in de eerste bocht had ik hem al te pakken en die 1e plek stond ik de rest van de race niet meer af. Ik werd nog wel even opgejaagd door Benjamin Kaivers, maar hij moest tevreden zijn met plek 2. In de laatste race uit de voorrondes mocht ik het weer tegen Rico opnemen. We hadden allebei goede karts en we maakten er een prachtige race van met Rico op kop en ik er vlak achter. In het begin liep Rico iets weg, maar ik vond nog iets en kon het gat weer honderdste voor honderdste dichtrijden. Uiteindelijk kwam ik na een spannende race met mega snelle tijden net te kort om nog te kunnen aanvallen en finishte ik voor Benjamin Kaivers op plek 3.

De stand kon worden opgemaakt en de beste 30 rijders gingen door naar de halve finales, het slechtste resultaat werd voor de helft geschrapt. Ik kwalificeerde me als 2e voor de halve finale 5 punten achter Rico en 5.5 voor Yoan. Vele andere toppers vulden de andere 27 plaatsen in en er was maar plek voor 10 finalisten, dat werd dus dringen geblazen. De race was nu 25 ronden en er waren 2 groepen van 15 rijders, iedereen mocht nu 2 shortcuts nemen. In de eerste halve finale had Rico het zwaar en werd na een race met enkele inhaalacties en veel spanning 6e, terwijl de Duitser Marc Schings de race wist te winnen voor Yoan. Ik kwalificeerde me in de 2e halve finale als 2e achter Benjamin Kaivers en besloot dit keer iets langer te wachten met de shortcut terwijl Benjamin hem vroeg nam. Ik kon meteen goede tijden klokken en na een ronde of 5 lag ik virtueel 1e terwijl Logan in mijn kielzog meesloop. Ik nam mijn 1e shortcut op het moment dat ik zeker wist dat ik de leiding kon pakken en Benjamin reed op enkele kartlengtes achter mij. Hij ging hierdoor weer versnellen en kon aanpikken. Ik nam daarom mijn 2e shortcut in de hoop hem af te kunnen schudden, maar als snel volgde hij en kwam net achter me uit om vervolgens weer aan te pikken. De overwinning kwam vanaf dat moment niet meer in gevaar en met de snelste raceronde erbij wist ik de leiding in de tussenstand over te nemen met het ingaan van de finale.

De schifting was gemaakt en de top 10 rijders bleef over, ook de 10 meest gelijkwaardige karts werden geselecteerd om alles zo eerlijk mogelijk te maken. Enkel toppers als regerend kampioen Mats de Jong, Dennis Holler en Tristan Foldesi hadden de finale niet gered, wat aangaf hoe ontzettend hoog de lat vandaag lag. De stand werd gebruikt om de volgorde te bepalen voor het kiezen van de karts, ik mocht dus als eerste een kart kiezen. De beste 3 karts waren eruit gehaald, maar ik koos kart 6 die in de halve finale ook erg goed ging, al had ik het idee dat kart 3 en 16 ongeveer even snel waren. Rico koos als 2e ietwat verrassend voor kart 8, al was dat zeker ook een goede kart want Yoan was er in de 1e halve finale 2e mee geworden. Nadat alle karts vergeven waren gingen we kwalificeren in 3 verschillende karts, iedereen 3 keer 1 ronde en de totale tijd zou de startposities bepalen. De finale was vandaag allesbeslissend, de punten werden in de prullenbak gegooid en the winner takes it all was het devies voor de grande finale van 40 ronden. Mijn kwalificatierondjes waren heel behoorlijk maar ik kwam in totaal 0,04 seconde te kort voor pole position, die ging naar Rico. Op een 3e plek was het Benjamin voor Yoan op 4. In de race wist ik dat ik zeker kansen had, gezien ik 1 een van de beste karts had en er wederom 2 shortcuts te nemen waren. In het begin van de race koos Rico al snel voor de shortcut. Dit gaf mij vrij baan om een aantal snelle ronden te klokken en tot mijn vreugde zag ik dat ik snel inliep op Rico. De baan was nog koud en daar kon ik mooi van profiteren. Na een ronde of 10 had ik een veilige marge en dook ik voor het eerste de shortcut door. Niet veel later volgde Benjamin en die kwam tussen mij en Rico in op plek 2, terwijl Yoan daar weer achter op 4 aansloot. De andere finalisten waren de Duitsers Marc Schings en Florian Bredohl (de jongste finalist), BlueStar talenten Logan Sougne en Christian Douven en de Belgen snelle Belgen Thomas Haglestein en Bart Martens.

De top 4 zat heel dicht bij elkaar en Benjamin probeerde met zijn 2e shortcut de leiding te pakken. Ik counterde direct een ronde later en kon nipt voor hem blijven, een bloedstollend moment en de spanning was bepaald nog niet over. Rico wachtte af en hoopte dat wij in gevecht zouden gaan, en dus kon ik niet te veel verdedigen. Yoan nam toen zijn 2e shortcut in een poging om de 3e plek te pakken, maar Rico counterde hem en kwam er weer net voor. Vanaf dat moment was het wachten op een aanval van iemand maar ik hield de mannen achter me strak in de gaten en bleef iets korter wanneer nodig. De overwinning lag binnen handbereik en ik pakte hem. Een geweldige titel, met zo’n deelnemerslijst smaakte de overwinning extra zoet en dit is dan ook een titel die hoog in mijn lijst komt te staan met mooiste kampioenschappen die ik heb gewonnen. Na maar liefst 7 races op 1 dag (volgens mij een nieuw record voor mij) kon ik tot rust komen en mocht ik het erepodium betreden om de grootste beker in ontvangst te nemen, een fantastisch gevoel en een mooi podium samen met Benjamin en Rico. Al moet gezegd worden dat Yoan ook zeker indruk had gemaakt vandaag en verdiende om te worden genoemd in een adem met de top 3 van vandaag. Ook felicitaties aan de overige winnaars, Selina Balneger (Dames), Kris Cools (Masters) en Christian Douven (Junioren). Het kampioenschap zat erop, voor mij een 2e WK ticket en vooral weer een mooie titel in dit toch al zo succesvolle jaar. Ik zal volgend jaar mijn best doen om mijn BNC-titel te verdedigen.

Tags: dolhain, bnc