BlueStar voegt felbegeerde 24-uurs overwinning toe aan palmares

En juist die race, de 24 uur van Kortrijk, stond ook dit weekend weer op het programma, voor het eerst sinds 2009, en hoe bijzonder is het dan om nu in 2022 opnieuw met BlueStar aan de start te staan. Na al die jaren ben ik blij dat ik nog steeds deel uitmaak van het team en dat we ook nu weer tot één van de kanshebbers op de overwinning behoorden. De teamsamenstelling is inmiddels wel behoorlijk gewijzigd. De man die in 2009 bij ons de kar trok, Gregory Laporte, was dit weekend samen met Mathias Grooten en Jurgen Knockaert verantwoordelijk voor de wedstrijdleiding en kon ons dus alleen vanaf een afstand bezig zien. Gelukkig is de nieuwe generatie binnen BlueStar inmiddels opgestaan en wat voor één. Ik weet nog goed dat ik als 16 jarige jongen in de briefingruimte op de eerste etage zat, aandachtig luisterend, onder de indruk van de setting, van de rijders, zou ik ooit ook zo goed worden als de toprijders van toen. Op precies dezelfde stoelen zaten we ook nu weer in die briefingruimte, mijn leeftijdsgenoot Yoan Medart naast me met wie ik al vele 24 uurs races reed en ook Christian Douven is inmiddels een vaste waarde in alle grote races voor BlueStar. Met de andere twee mannen, de jonge talenten Eliano de Vos en Vica Schledz reed ik niet eerder samen in zo’n grote race, maar echt onder de indruk leken ze niet te zijn, vastberaden om de concurrentie naar huis te rijden des te meer!

BlueStar stond dit weekend met maar liefst 3 teams aan de start, een luxe probleem om daaruit een eerste team samen te stellen met zoveel goede rijders en we mochten met z’n allen shinen in onze nieuwe pakken op de teamfoto. We hadden ons goed voorbereid met meerdere trainingssessies in de weken voor de race en op basis van de tijden de teams samengesteld. Want hoe dicht het ook bij elkaar zat, de concurrentie was absoluut niet te onderschatten dit weekend. Dat bleek ook tijdens de kwalificatie van 3 keer tien minuten met drie verschillende rijders in drie verschillende karts, waar we door 1 mindere kart meteen buiten de top drie vielen. Nog een keer het reglement doornemen, radio’s opladen, wegen, dextro in en op naar de startgrid, de 24 uur kon beginnen! Voor mijn neus de wereldkampioenen indoorkarten van 2019 (de Duitser Michael Schöttler op plek 3) en 2016 (Rico Haarbosch op plek 2) en op pole position was het Guillermo van Pamelen als startrijder van AP Motorsport, een top team met verder ook nog Filipe Vieira, Stefan Verhofste en Jules Vanhulle. De race ging van start en ik moest meteen aanpoten om bij de koplopers in de buurt te blijven, een lastige kart om mee te beginnen en dus was het schade beperken.

Ieder uur werd er van kart gewisseld en dat betekent dat alle 20 teams met 24 verschillende karts reden. Het zijn eigenlijk 24 sprintraces van een uur, want geen enkele stint kon je de teugels even laten vieren, iedere tiende telt, zowel qua pace op de baan, als met het inhalen van achterblijvers als tijdens de kart- en rijderswissels in de pits. Hola Lulu had met Rico een daverende start en kon in de eerste uren hun voorsprong uitbouwen naar een halve ronde. Ondanks dat ik in mijn eerste stint niet de tijden kon rijden van de top 3 genoot ik volop, mijn pace in deze kart was goed en ik kon samen met Max op den Kamp, 1 van de jonge talenten van Talent Factory, een goede constante pace neerzetten. Ontzettend knap wat die jonge gasten al neerzetten qua tempo en constantheid, heel gaaf om te zien! Vica, Christian en Eliano namen stint 2, 3 en 4 voor hun rekening, alsof ze al jarenlang niets anders doen legden ze de ene na de andere goede rondetijd op het asfalt, precies datgene dat je nodig hebt om in aanmerking te komen voor een overwinning in een grote race als deze.

De avond valt en het is tijd voor onze eerste stint in de speciaal voor deze race overgebrachte karts uit Worldkarts Poperinge, de net iets lichtere en snellere karts (in de volksmond dit weekend ook wel superkart genoemd) werden als een extra element toegevoegd aan deze race, drie stints moesten er in gereden worden. Na de trainingsdagen hadden we besloten dat ik deze stints zou doen, heel leuk om in te rijden maar belangrijk om vlot voorbij de achterblijvers te gaan, je kon al snel meer dan een ronde goedmaken in deze karts maar je mocht niet te lang treuzelen om de rijders in de normale karts in te halen. Nog 18 uur te gaan, ik werd weer binnengeroepen en ik lanceer mezelf via het rempedaal richting de knop die de tijd in de pitstraat doet starten, even 60 seconden rust voordat Christian zijn weg kon vervolgen op plek 2, 21 seconden de achterstand op Hola Lulu. Het werd ons al snel duidelijk dat Hola Lulu dit weekend op oorlogssterkte was, met stuk voor stuk ervaren toppers op het internationale karttoneel zoals Dylan de Wolf, Matts Breckpot, Arnaud Teuwen, Kevin Caprasse en Rico. Behalve hun snelheid op de baan namen ze ook veel risico in de pits waardoor zo vaak wat seconden wonnen in de pits. Omdat niet alle teams even veel in de superkarts en op 95kg hadden gereden was de stand niet altijd helemaal representatief, maar toen onze achterstand in de eerste helft van de race even opliep tot meer dan twee ronden wisten we toch dat er werk aan de winkel was.

Ook Yoan had inmiddels zijn eerste stint gereden, hij begon op 95kg waarop we ook vier uur van de 24 moesten afwerken. Yoan is al jarenlange een belangrijke waarde binnen ons team, niet alleen vanwege zijn snelheid maar zeker ook in zijn rol als rijder die ook buiten de baan verantwoordelijkheid neemt en het team scherp houdt. Nog voor het vallen van de nacht hadden we onze eerste waarschuwing te pakken, Christian liet zich even gaan in een iets te enthousiaste inhaalactie op een achterblijver, het was het enige foutje waarop ik hem in de hele race heb kunnen betrappen, al snel was hij weer bij de les en noteerde opnieuw rondetijden zo constant als een Zwitsers uurwerk. Terwijl Vica en Eliano de arena kort hadden verlaten om even hun ogen dicht te doen, deed ik een dubbele stint midden in de nacht. Twee uur rijden in het holst van de nacht, 60 seconden pauze tijdens de kartwissel, even deed ik mijn ogen dicht en hoorde ik het suizen van de grote ventilatoren, het piepende geluid van andere karts door bocht 1, dit is het gevoel dat hoort bij een 24 uurs race, races waarvan ik er de afgelopen jaren veel te weinig heb gehad (slechts 1 in de afgelopen 3 jaar). De lamp ging uit en volgas verliet ik de pits, in mijn 2e stint in de zogenaamde superkart wist het gat van anderhalve ronde op de koplopers bijna helemaal te dichten. Na twee uur stond Eliano klaar in de pits om mij af te lossen. Hoewel het rijden fysiek niet super zwaar was, besloot ik toch even te gaan liggen om wat slaap te pakken, de race was nog lang.

Ik deed nauwelijks een oog dicht, toch weer even spieken op de live-timing, ik draaide me nog een keer om. Opeens was het een uur later, ik schrok wakker 15 minuten voordat mijn wekker af zou gaan. Dat gevoel dat je beter helemaal niet had kunnen gaan liggen, zo brak als wat baande ik me weer een weg naar de kantine en ook de andere mensen die ik tegen kwam zagen er niet bepaald top fit uit. Een blik op het scorebord stemde me zeer tevreden, we lagen op kop en wel met ruim een ronde voorsprong, de youngsters hadden even flink aan de boom geschud met een paar lekkere karts. Daarbij moet wel gezegd worden dat Hola Lulu de vier verplichte extra rijderswissels al hadden ingelost en daarmee driekwart ronde hadden verloren. Christian zat in de kart, het schema lag voor ons en de komende uren stond er nog niemand ingevuld. Niemand reageerde enthousiast op mijn vraag wie de volgende stint zou doen. Ook ik stond niet te springen, maar ik besloot mij klaar te maken voor mijn 5e uur. In de eerste vier ronden van het 17e uur deed ik samen met Yoan de vier verplichte extra rijderswissels, dat ging voorspoedig en we behielden de leiding in de race, die we in het uur erna weer uit handen moesten geven door de laatste stint van Hola Lulu in de superkarts, het bleef een spel van seconden.

We bleven elkaar motiveren, de teamspirit was top en nadat Vica in een hele moeilijke kart zelfs wat tijd had gewonnen, groeide ons vertrouwen in een goede afloop. Yoan en Vica deden nog een stint op 95kg en de derde stint in de superkart in het 21e uur moest ons weer in leidende positie terugbrengen, en dat lukte! In onze beste van de drie superkarts kon ik de voorsprong uitbreiden tot ruim een ronde met nog slechts 1 stint op 95kg te gaan. Op plek drie had AP Motorsport zich ontdaan van BlueStar Racing Team B, terwijl ook de Duitse toprijders de strijd om een podiumplek hadden moeten opgeven. Met (gelukkig weer) veel publiek langs de kant van de baan naderde de slotfase van de race, die bespaard bleef van vervelende incidenten, onsportief gedrag of mechanische defecten, een groot compliment naar de uitbater Kristof Goethals (een liefhebber van de sport in hart en nieren) en zijn crew die hun zaakjes weer perfect op orde hadden, en natuurlijk ook naar de rijders die er een mooi schouwspel van maakten. Met nog een uur te gaan hadden we nog steeds een ronde voorsprong in handen, Eliano gaf het stokje voor de laatste keer over aan Christian die nog een lastige kart onder zijn kont kreeg. Maar dat deerde hem niet, Kevin Caprasse verkleinde de achterstand nog tot 34 seconden, maar na 24 uur en 1616 ronden mocht BlueStar dan eindelijk de 24 uur van Kortrijk bijschrijven op ons toch al zo mooie palmares. Het was top om van dit vijftal (en de hele BlueStar afvaardiging dit weekend) deel uit te mogen maken en trots namen we in onze nieuwe pakken de trofee van de 1e plaats in ontvangst op het podium. De race zat erop, de motoren konden uit en tevreden keerden we huiswaarts met in onze gedachten alweer plannen voor een vervolg op dit succes. Graag bedank ik alle sponsoren van BlueStar die dit succes mogelijk maakten!

Tags: 24h, kortrijk, bluestar

BlueStar beleeft unieke ervaring in het Midden-Oosten

In 2017 won ik met BlueStar het SWS endurance kampioenschap bij Karting Eupen, als prijs kregen we een gratis deelname aan de 24 uur van Dubai in het jaar erop. Dat was pas in december 2018 en leek dus nog heel lang weg. Echter op 10 december 2018 was het zover, samen met Edyta stapte ik in het vliegtuig richting het Midden-Oosten! Na een uur of 7 vliegen kwamen we aan in de Verenigde Arabische Emiraten, 1 van de zes rijke oliestaten. We hadden besloten om van de trip naar Dubai ook gelijk een vakantie te maken, en dat deden we samen met Gregory en zijn vriendin Eline, Mathias, Yoan en Romano & Mellanie. We beleefden een fantastische week in Dubai en omstreken waar we genoten van tal van activiteiten zoals een spectaculaire speedboot trip langs de skyline van Dubai, een Sahara tour met quad rijden, kameel rijden, BBQ-en in de woestijn, 4x4 rijden en sandboarden in de duinen. Verder bezochten we zowel de oude marktjes in de buitensteden van Dubai als het met wolkenkrabbers overgoten centrum waar er geen einde leek te komen aan de rijkdom. Rond de Burj Khalifa (hoogste gebouw ter wereld) was een imposante show met fonteinen en licht te zien in de avond en op straat reed de ene na de andere supersportauto voorbij. We waren positief verrast door het lekkere en betaalbare eten in de stad. Daarnaast waren onze hotels waarin we deze week verbleven fantastisch en bezochten we ook verschillende stranden, want met 27 graden was het hier in de winter prima strandweer.

Op woensdagavond maakten we voor het eerst kennis met het Dubai kartdrome, een prachtige outdoor baan met hoogteverschil en 390cc Sodi karts. Gregory, Romano, Yoan, Mathias en ik gingen de race met z’n vijven rijden. We hadden allemaal 1 uur training met 1 kart en het was niet makkelijk om gelijk hele snelle tijden te rijden. Ook was niet helemaal duidelijk tot hoever je de limiet van het circuit mocht opzoeken. Op vrijdag en zaterdag was het dan echt tijd voor de wedstrijd. We hadden een eigen pitbox met stoelen en tafel en een tv-scherm waarop we de standen en rondetijden konden volgen. Maar liefst 29 teams stonden er aan de start, een mix van allerlei nationaliteiten was vertegenwoordigd. We begonnen de dag met een training van 80 minuten waarin iedereen een keer moest rijden. Telkens als je de pits binnenkwam moest je van kart wisselen, dus we probeerden vooral om een goede kart te bemachtigen. Dat lukte niet echt, en na afloop van de training stonden we rond plek 10. Er was toen een 9-ronden sprintrace om de startpositie te bepalen voor de 24 uurs, en daarin kreeg Romano het zwaar te verduren. In de eerste ronde kreeg hij na de nodige botsingen voor hem een volledige bandenstapel over zich heen en werd er een herstart gedaan. In de 2e race werden er veel acties bestraft en konden we uiteindelijk 1 plekje winnen.

Hoewel we met een heel sterk team aan de start stonden, hadden we van de race zelf geen torenhoge verwachtingen. Alles was nieuw voor ons op deze baan en er waren veel snelle teams met juist veel ervaring. We merkten dat dan ook in de eerste uren van de race, waarin we gelijk veel achterstand opliepen. Andere teams waren net iets slimmer dan ons in tactiek en hadden wellicht wat meer geluk met de kartwissels. Hierbij kreeg je steeds 1 van de 3 klaarstaande karts en dus was het zaak om goed bij te houden welke karts er in de pits stonden. Dit was niet makkelijk en we maakten hier pas later in de race goed gebruik van. Je moest 24 kartwissels doen en iedere stint mocht maximaal anderhalf uur duren. We verloren in de eerste 8 uur ook gewoon veel tijd omdat we simpelweg nog niet de pace hadden van de topteams, een podiumplek leek buiten bereik en dus probeerden we er het beste van te maken. In het 2e deel van de race kwamen we wel weer sterk terug naar voren, van een positie tussen plek 15 en 20 rukten we op naar de top 10. Daarbij hadden we enkele hele sterke stints waarbij we top 3 tijden op de baan reden. Ik was over mijn eigen stints erg tevreden op mijn eerste stint na. Ik mocht de laatste stint op me nemen en kon hierin de 8e plek veiligstellen. Een resultaat waar we vooraf niet voor getekend hadden maar waar we achteraf wel mee konden leven, zeker gezien het niveau van de andere teams. We kregen de trofee voor beste rookie. Al met al een hele speciale ervaring, hopelijk krijgen we ooit nog de kans om ons resultaat hier te verbeteren!

Tags: bluestar, dubai, 24h

BlueStar scoort schitterende hattrick

Op zaterdag begon de dag al vroeg met de 25 ronden kwalificatie. Ik ging deze samen met Logan doen, ik begon op een ijskoude baan en gaf daarna het stuur over aan Logan, die met een aantal razendsnelle ronden een gooi naar pole position deed. De 1e startplek zat er niet in, die ging naar de snelle Duitser Marc Schings van het Duits/Belgische team van Acquity, die een gelegenheidsteam hadden opgesteld met ook 6 hele sterke rijders uit 3 verschillende landen. De tweede plaats voor Acquity 2, Logan op plek 3. De 2e plek had Logan alweer in de openingsronden te pakken en kon daarna een prima stint rijden. Marc was te snel, maar we kregen de hele race lang telkens de kart van Acquity in de stint na hun, dus geen paniek. Alle karts werden door gewisseld in 19 stints van circa 1 uur en 18 minuten. We stemden onze tactiek af op de karts die we kregen, vooral rekening houdend met de 95kg stints die we moesten doen. Ik deed de eerste van de 6 verplichte stints op 95 al meteen in het 2e en 3e uur. Het was een heel goed begin voor mij, aangezien ik bij de snelste rijders op de baan was en de tijden van Marc Schings nagenoeg kon pareren met 10kg meer.

Tijdens de race moest er een bepaald aantal seconden in de pits gestaan zijn, waarvan 18 verplichte kartwissels en nog 7 extra wissels. Hierdoor ging de stand al in de beginfase flink door de war, aangezien teams verschillende strategieën handhaafden. Wij deden na de 2e ook gelijk de 3e (Yoan) en 4e (Romano) stint op 95 kilogram, en ook die waren heel sterk. In de 5e stint kregen we opnieuw een topkart en dus gingen we nog maar eens op 95kg, opnieuw de eer aan mij. We waren aan elkaar gewaagd, en we liepen al uit naar een kleine ronde voorsprong. We leken hard op weg om in de eerste helft van de race al onze slag te slaan. Ondertussen waren er interviews in de kantine, live uitgezonden op Facebook. Ook kon je genieten van een welverdiende massage van een speciaal ingehuurde fysiotherapeute. Alles was top geregeld en de sfeer op de kartbaan was heel goed. Gregory had qua strategie alles onder controle en doordat we met 6 rijders waren (wat misschien iets meer is dan gebruikelijk), hadden we de tijd om tussen de stints even lekker uit te rusten. Zo kon ik na mijn 2e stint even een pizza gaan eten en even mijn ogen dichtdoen in de slaapzaal.

Ondertussen knalden Christian, Logan en Romano weer lekker door en brak de nacht aan. Ook Mathias deed zijn eerste stint en ondanks dat hij hard ging, had hij moeite om alles uit de kart te halen, wellicht door een gebrek aan raceritme. Acquity was enorm sterk en had een andere tactiek als ons. Zij gebruikten 3 rijders voor de normale richting en 3 voor de tegengestelde rijrichting. De baan was inmiddels totaal veranderd ten opzichte van het begin van de race. Er was gigantisch veel grip en dat vereiste een andere rijstijl. Ik kon er wel goed mee overweg en ik mocht midden in de nacht opnieuw instappen, nu voor een stint op 85kg. Ik nam de kart van Bjorn Aelberts over en die reed maar een tiende langzamer dan mij, en vooral reed hij enorm constant waarmee hij zijn team weer helemaal in het zadel hielp. Tijdens de richtingswissel na 12 en een half uur hadden wij door onze goede 1e helft niet kunnen voorkomen dat we de leiding in handen hadden. Ik zeg niet kunnen voorkomen omdat het niet gunstig is om aan de leiding te liggen, aangezien de pace kart de leider oppikt en je dan altijd tijd verliest. Met nog een uur of 11 te gaan was de voorsprong op onze naaste concurrent slechts 20 seconden.

Ook een aantal Poolse teams deed het fantastisch en zorgden voor een mooie atmosfeer op en langs de baan. In mijn stint won ik meer dan een ronde op P2, en dus ging ik nog een stint door. Dit was wel een van onze slechtste karts, en ik moest de schade zien te beperken. Dat lukte, want ik verloor maar een seconde of 20, en kon met een gerust hart de kart doorgeven aan Mathias. Ik ging even slapen en mijn werk zat er in principe op, mijn 5 teammaten mochten het afmaken. Toen ik een uur of 2 later weer wakker werd was het even spannend, liggen we nog steeds op 1, en jawel. De voorsprong was gehandhaafd en rond de ronde (50 seconden). In de laatste uren ging vooral Christian weer erg hard en Yoan mocht dit jaar de laatste stint naar de finish uitrijden. Hij had ook een hele sterke race achter de rug en reed triomfantelijk het laatste uur uit. We hadden nog zo’n 40 seconden voorsprong over en dat gaf enorm veel voldoening. Acquity 2 was op een 3e plek beland en reed ook een hele sterke race, maar het team van Michael Joussen, Marcel Hofer, Marc Schings, Cemil Yamizoglu, Bart Paret en Bjorn Aelberts was de hele race een geduchte uitdager voor ons. Maar na 25 uur werd de zwart-wit geblokte vlag als eerste gezwaaid voor ons, een hattrick, de 3e overwinning op rij!!!! Wat een ontlading, de mix van onze nieuwe talenten en ervaren rijders had weer een super mooie prestatie neergezet, en onderschat daarbij ook de rol van Gregory niet, die ons 25 uur lang, langs de baan en in de pits aanmoedigde, motiveerde en scherp hield. Een super teamprestatie waar we allemaal trots op zijn! Graag willen we Karting Eupen en sponsor van deze race (VW Funcup) bedanken voor de strakke organisatie en mooie prijzen, op naar volgend jaar!

Tags: 24h, eupen, 25h, bluestar

BlueStar Racing wederom de beste in spannende 24h

Om 11 uur werd de race gestart en ging het geweld los. Voor mij was het nog even geduld hebben want na Rico gingen eerst Yoan en Romano rijden. Pas in de middag mocht ik aantreden voor mijn eerste stint en na een paar lastige stints lagen we nog buiten de top 3 en mocht ik de jacht op de kop openen. Het ging gelijk goed en ik voelde me comfortabel op de baan, alle karts waren vertrokken op nieuwe banden en daardoor was er heel veel grip en dat werd met het uur meer en meer. Na mijn stint lagen we op een 2e plek nog achter Modave die erg hard van start waren gegaan, ook BlueStar Junior deed voorin mee. Na mij gingen achtereenvolgens Yoan, Rico, Romano en ik nog eens. Romano leek vandaag op oorlogssterkte, hij reed erg hard in de karts die hij kreeg en daarmee wonnen we tijd terug. De avond was aangebroken en mijn stint was een lastige, we hadden inmiddels wel in de gaten dat het een hele kluif ging worden om Modave dit weekend te snel af te zijn. Zij reden met Paoleschi, Breckpott, Baccellieri, Germis en Kaivers, zeker de laatste was erg snel. Yoan wilde graag veel rijden in de omgekeerde richting omdat dat beter voelde voor zijn rug, daarom ging hij na mij weer rijden en ook Rico deed zijn 3e stint nog in deze richting.

Toen kwam de richtingswissel eraan en die ging Romano voor zijn rekening nemen terwijl Gregory, Mathias en ik de tactiek bespraken. We hadden veel opties en wisten uiteindelijk tijd te winnen op onze concurrenten, al had het nog meer kunnen zijn. We lagen na 12 uur wedstrijd zo’n 40 seconden achter op Modave en het leek een tweestrijd te gaan worden tussen ons en hun. DMC1 en BlueStar Junior waren ook sterk en streden constant om het podium. In de normale richting ging Mathias voor het eerst de baan op, hij was was later aangekomen maar had niet veel moeite om zich aan te passen aan de omstandigheden. Romano, Mathias en ik namen de hele nacht voor ons rekening, het ging goed en met een enkele en dubbele stint kon ik zelf wat tijd inlopen op Modave. Ook Romano en Mathias bleven onverminderd hard gaan. Met nog een kleine 3 uur te gaan, de ochtend was weer aangebroken en al 20 uur racetijd zat erop, nam Romano de leiding in de wedstrijd over, Romano en ik hadden toen allebei al ruim 5 uur gereden. Mathias deed zijn 4e stint en kon veel tijd winnen op Modave, de wedstrijd leek langzaam onze kant op te kantelen maar we wisten dat Modave ook nog een aantal goede karts aan het einde zou krijgen. Ondertussen hadden alle karts nogmaals nieuwe voorbanden gekregen, alsof er nog geen grip genoeg was werd er nog een laagje bovenop gelegd!

Ondertussen stond Gregory nog onvermoeid langs de baan, hij was weer eens van onschatbare waarde qua tactiek, maar zeker ook qua motivatie en hield alle regels scherp in het oog. Als wij dreigden te verslappen of tekenen van vermoeidheid vertoonden pepte hij ons weer op. Nog 2 uur te gaan en Romano was nog fit genoeg om nog een 6e stint te doen en aangezien hij de beste rijder van ons team leek dit weekend, konden we nu de genadeklap uitdelen. Ondertussen waren Yoan en Rico ook weer klaar om nog te vlammen en Yoan begon het laatste uur. Hij reed hele sterke tijden en gaf met een ruime marge van een ronde voorsprong het stuur voor de laatste keer over aan Rico. De Duitsers van DMC 1 had inmiddels de 3e plek bemachtigd en BlueStar Junior was net iets te ver weg om hun nog in gevaar te brengen. Desalniettemin een hele knappe race en dat beloofd veel voor de komende jaren. Het laat in ieder geval zien dat we binnen BlueStar genoeg rijders hebben waarmee we 1 of meerdere topteams kunnen opstellen. Dan terug naar de wedstrijd waar Rico bezig was met de laatste minuten, een lastige kart en hij verloor wat terrein op Modave, ze kwamen terug tot binnen een ronde, maar wat maakte het uit. De overwinning zat in de tas en na 24 uur werden we als winnaar afgevlagd. Wederom een superprestatie van ons team, deze 24 uur is niet makkelijk om te winnen en daarom smaakt de overwinning altijd heel erg goed! Modave had het ons erg lastig gemaakt maar uiteindelijk bleken wij toch de sterkste. Ik wil graag namens het team onze sponsor voor deze wedstrijd, M&S Construct, bedanken. En zeker wil ook Gregory nog eens benadrukken, ook voor zijn inzet is grote dank op zijn plaats. Voor mij was het een jubileumoverwinning, na 4 keer Olen en 3 keer Brussel was dit ook mijn 3e in Eupen en dus mijn 10e 24 uurs overwinning bij elkaar!! Op naar nummer 11.

Tags: 24h, eupen, bluestar

Bizar einde aan 24 uurs race in Duitsland

Ik ging de race starten en met de Le Mans start was ik als eerste weg en kon de slijtageslag echt losbarsten. In de eerste stint was er in eerste instantie een felle strijd waarbij er af en toe contact was en waarbij ik ook iets terugviel. Onze startpositie deed onze kart beter lijken dan hij daadwerkelijk was, ik kon op plek 6 settelen en constante tijden neerzetten. In stint 2 wisselden veel mensen direct van rijder maar ik ging door, voor een stint van in totaal 3 uur. We pakten daarin de leiding maar virtueel lagen we rond de 2e of 3e plek. Na mij ging Rico voor een stint van 1 uur op 95kg (in plaats van 80) want dit moesten we ook 4 stints doen. Dit ging heel goed en het was ondertussen wel lastig te bepalen waar we exact lagen ten opzichte van onze concurrenten vanwege de verschillende strategieën. Na Rico ging ik opnieuw voor anderhalve stint en toen zat mijn rijtijd er alweer op. We lagen op dat moment op een 2e plek in de wedstrijd en Yoan ging rijden. Mats was net aangekomen en was ook klaar om te gaan knallen.

Ik ging er toen alweer vandoor en liet de mannen aan hun lot over, niet de allerleukste manier om de race te verlaten maar ik had op zondag nog plannen om een halve marathon te lopen. In de nacht deden we hele goede zaken in de stints op 95kg en ook toen Dennis ging rijden en enorm snel was. Bij het opkomen van de zon in de morgen ging het echter helemaal mis. Het tijdwaarnemingsysteem gaf de geest en opeens lag de race stil. En het duurde en duurde en uiteindelijk kwam de organisatie met het droevige nieuws dat de race helaas niet hervat kon worden. De servers van het tijdwaarnemingsysteem zouden het niet toelaten om het systeem opnieuw op te starten en dus zag de organisatie geen kans om de 8 nog resterende uren vol te maken. Vanwege de vertekende stand van dat moment door verschillend aantal wissels en verschillende rijtijden op 95kg werd er ook geen prijsuitreiking gedaan. Een situatie waar niemand rekening mee had gehouden, er waren eigenlijk alleen maar verliezers. Het was duidelijk dat we streden om de podiumplaatsen (we lagen op dat moment op plek 3) en misschien zelfs wel de overwinning, maar dat was lastig om exact te zeggen. Al met al een bizar einde van de race waar niemand op had gehoopt. Hopelijk kunnen we volgend jaar alsnog een gooi doen naar de overwinning.

Tags: 24h, grimma

Ruben en Mathias presteren het onmogelijke!

Op 22 april was het dan zover, de voorbereidingen waren getroffen en we stonden aan het begin van één van de meest uitdagende races uit onze kartloopbaan. Voor mij was deze uitdaging aangaan op dit moment eigenlijk alleen een optie met Mathias, zijn uithoudingsvermogen, mentale kracht en zijn snelheid vormden een combinatie die nodig was om een gooi te kunnen doen naar het podium met 2 rijders. Want eerlijk is eerlijk, uitrijden zou al een hele mooie prestatie zijn, maar eigenlijk was het podium ons enige doel en iedereen weet dat op het podium er 1 plek is die toch net even wat mooier is dan de andere 2. We hadden ons dit weekend naast de baan wel versterkt met onder meer Robin Borremans, Bluestar teamgenoot die bereid was om ons het hele weekend te helpen met coaching en tactiek zodat wij ons na het rijden zo goed mogelijk konden richten op ontspanning en herstel. We hadden vooraf geen concrete verdeling gemaakt van de rijtijden en de stints omdat we dit tijdens de wedstrijd zelf wilden bekijken aan de hand van hoe fit we ons nog zouden voelen. We wilden voorkomen dat we ons in het eerste deel van de race met hele lange stints al kapot zouden rijden, maar anderzijds is met kortere stints het gevaar van te korte rustpauzes aanwezig.

Hoe dan ook, dat het afzien ging worden was wel duidelijk, misschien mentaal zelfs nog wel meer dan fysiek. De concurrentie was ook niet van de minste, Bluestar 2 reed met louter wereldtoppers, Hola Lulu was één van de te kloppen teams, en dan was er ook nog het team van DWT met een viertal toppers aan de start. In de training reden we beide richtingen van de baan, want we zouden ’s nachts van richting wisselen. De baan was nog nat en uiteindelijk besloten we om Mathias de kwalificatie te laten rijden. Onze eerste kart was niet heel geweldig, dus deden we dit gewoon op 80kg en Mathias wist hier een 3e plek uit te slepen. 6 uur moest er op minimaal 90kg gereden worden, de rest op minimaal 80kg. Mathias moest ook de start van de race voor zijn rekening nemen en de eerste stint verliep zonder problemen, we bleven in de top 5 al had Mathias wel veel last van blaren nadat hij met een nieuw paar handschoenen had gereden, wat dat betreft geen lekker begin van de race. We moesten 10 kartwissels en 10 rijderswissels doen en dus waren het stints van zo’n 2 uur en 10 minuten. Na de 1e wissel ging ik meteen rijden en ik kon me in de volgende 2 uur meteen opwerken naar plek 2 achter DWT. Ook ik deed een stint van ruim 2 uur en toen ging Mathias weer verder, meteen op 90kg want nu kwam er een prima kart aan. Onze tactiek was duidelijk in zoverre dat we de beste 3 karts wilden gebruiken voor de 6 uur op 90kg omdat we daarmee dan het minste zouden verliezen. Dit bleek ook wel toen Mathias op 90kg alsnog één van de snelsten op de baan was en we dus hele goede zaken deden.

Met het vallen van de avond ging ik beginnen aan een wat langere stint, waar ik in 2010 nog opkeek tegen een goede 2 en een half uur rijden, was nu een relais van 4 uur en 30 minuten al geen uitzondering meer. We namen het initiatief in de wedstrijd over en ik had een hele strakke dubbele stint, ik stapte rond middernacht uit en Mathias had even kort kunnen slapen, ik voelde me nog relatief fris. Kort voor het einde van mijn stint gebeurden er nog iets opmerkelijks. Eerst viel het licht uit en was het opeens pikkedonker op de baan. Enkele teams verminderden fors van snelheid, maar ik besloot vol door te rijden en daarmee wel een groot risico te nemen, want het zicht was heel beperkt. We wonnen hiermee wel 2-3 seconden per ronden op bijvoorbeeld Hola Lulu voor zo’n minuut of 5 toen het licht weer aan ging en de race gewoon verder ging! We waren constant iets sneller dan de concurrenten in dezelfde karts en dat gaf hoop, maar we wisten ook dat de zwaarste uren nog zouden gaan komen. Terwijl ik voor de 2e keer deze race op de massagetafel ging bij de kinesisten, wisselde Mathias en co van richting, een primeur tijdens de 27-jarige geschiedenis van de 24 uur van FKI, en wel op zo’n manier dat niemand er tijd mee won of verloor, een mooi voorbeeld dat bijvoorbeeld ook in Eupen toegepast zou kunnen worden!

Dat betekende dus dat we halverwege waren en we hadden inmiddels ruim 2 ronden voorsprong. Verschillende weddenschappen of we het al dan niet zouden vol houden waren inmiddels afgesloten. Mathias reed weer op 90kg in één van de betere karts en daarom moesten we na 2 uur en 10 minuten wel weer wisselen. In mijn volgende stint merkte ik vervolgens wel dat de vermoeidheid al begon toe te slaan. Na stint van bijna 4 en een half uur had ik weinig hersteltijd gehad en ik voelde de kracht in mijn armen en handen afnemen, en het was nog zo lang. Ik reed nog wel goede tijden maar een tikkeltje minder constant, ik twijfelde een beetje of ik het nog wel zag zitten. Het begon een beetje te regenen en toen ik het stuur aan Mathias, die net voor het instappen nog over had moeten geven, over had gedragen, wilde ik snel wat eten en zo snel mogelijk gaan slapen. Ik vroeg aan de mannen van Bluestar of ze me wakker konden maken als het nodig was. Een uur of 2 kon ik slapen en ondertussen had het nog even goed doorgeregend. Ik werd wakker gemaakt toen Mathias zo’n 3 uur had gereden en ik voelde me wonder boven wonder weer een stukje beter en gooide enkele pijnstillers, zakjes suiker en een blikje energy drank naar binnen. Net als tijdens de 3e stint deed ik (zeer uitzonderlijk) een nekbeschermer om en nog dikke trui aan om de pijn minder te voelen. Dit moest me weer door de volgende stint heen helpen. Mathias stapte uit en schreeuwde in mijn helm, ‘blijven pushen, blijven pushen’. Nog een beetje extra motivatie en het ging weer lekker, met het opkomen van de zon kreeg ik er zelfs weer een beetje lol in en hield ik de 2 ronden voorsprong intact, en dit bleef ook bij de concurrenten niet onopgemerkt.

Ongeveer 4 en een half uur was er nog te gaan toen Mathias weer verder ging. Bij mij begon het geloof in de overwinning langzaam weer te groeien, al was ik wel wat misselijk. DWT bleef nog wel in de buurt, ze kwamen weer op anderhalve ronde en wij moesten nog een uur en driekwartier op 90kg rijden en ook nog een rijderswissel extra doen. Ik ging de laatste stint op 90kg doen en langs de kant werden we fanatiek aangemoedigd, dit was zeer welkom. Filipe Vieira reed bij DWT en liep heel langzaam in, maar ik kon hem op afstand houden. Zodra we de 6 uur rijtijd op 90kg hadden aangetikt kwam Mathias erin en door de wissel slonk onze voorsprong tot slechts 35 seconden! We zaten er allebei behoorlijk doorheen, maar bizar genoeg konden we toch nog hele competitieve rondetijden blijven noteren. Een memorabele overwinning lonkte. Na 24 uur was het dan echt geschiedenis, met 2 rijders wonnen we de 24 uur van Brussel, een waanzinnige prestatie die door velen voor onmogelijk werd gehouden. De waardering die we kregen was zeer, zeer bijzonder en de mooiste overwinning uit mijn kartcarrière was een feit. DWT kwam op 38 seconden als 2e over de streep terwijl Bluestar 2 op 5 ronden van ons Hola Lulu met een ronde had afgetroefd. De champagne mocht nu rijkelijk vloeien en met onze laatste krachten tilden we de beker op boven ons hoofd, we hebben het geflikt al moest het besef nog binnendringen. De uren (en dagen) die volgden waren iets minder prettig en stonden in het teken van herstel, maar voor deze keer was het alles meer dan waard, de smaak van voldoening en tevredenheid ging de pijn ver te boven. Iedereen die ons geholpen heeft, de toeschouwers en onze Bluestar teamgenoten en niet te vergeten de sponsors Kinepolis en Foamzoo wil ik bij deze nogmaals hartelijk bedanken!

Foto’s met dank aan Serge Coppieters

Tags: 24h, fki, brussel, bluestar

Bluestar naar sensationele overwinning

De 24 uur begon op vrijdagavond met een lange kwalificatie/training. Hierin reed Romano voor ons, samen met Mathias, Yoan, Tristan en ik vormden we dit weekend het team dat tot de kanshebbers werd gerekend. Er was een aantal topteams uit Duitsland en de grootste favoriet, Avia Racing, ging er met de pole position vandoor, Michael Schöttler was de man op pole. Een andere kanshebber was het Belgische Modave onder aanvoering van de Belgen Simon Delvenne, Logan Jadot, Matts Breckpot Fabio Poaleschi en Filipe Viera, dit team was al eerder winnaar van deze 24 uur. Dat waren wij met Bluestar overigens ook, in zowel 2011 en 2012 (met mij erbij) wonnen we, al was die laatste wel in een jaar dat er 2 klassen waren, en dat maakt het toch iets minder speciaal. De kwalificatie verliep niet goed, we moesten vertrekken vanaf plek 14, maar als er dan toch een type race is waar de kwalificatie iets minder moet zijn, dan maar bij een 24 uurs. Romano kwam erachter dat de choke nog een klein beetje openstond en dat was te merken, vanaf het vertrek schoot hij uit de startblokken en binnen no time knalde Romano de top 5 in.

Er was enorm veel grip op de baan en dat werd gedurende de race alleen maar meer en meer, listige omstandigheden want de karts wilden makkelijk op 2 wielen gaan. We moesten 3 keer van richting wisselen, 6 stints op 100kg rijden, 36 pitstops maken waarvan 29 kartwissels en ook nog eens een minimumtijd in de pits staan. Dit zorgde er tijdens de race voor dat tactiek heel belangrijk was, maar ook dat de stand soms een vertekend beeld gaf. Mathias reed voor ons de eerste stint op 100kg en ging meteen loeihard. We kozen ervoor om de goede karts te gebruiken voor de 100kg stints en dit pakte goed uit, hierdoor verloren we weinig tijd. Ook Yoan reed zijn eerste meters in de omgekeerde richting terwijl Tristan en ik nog even moesten wachten. Om 9 uur ’s avonds was het startschot gegeven en in het holst van de nacht ging het even mis, de tijdwaarneming viel uit door kortsluiting en de race werd geneutraliseerd en voor zo’n anderhalf uur stilgelegd. Er was overleg want er ontstond een lastige situatie daar deze situatie zich voordeed middenin de kartwissel periode. Daardoor werd de stand van voor de wissels gepakt en werd deze kartwissel geschrapt en werden de teams manueel in hun volgende kart gezet. Dit duurde even en we wisselden ook meteen van richting. Dit betekende dat ik me klaar kon gaan maken voor mijn 1e stint. We streden op dit moment al voor de kop van de race en mijn stint op 100kg ging ontzettend goed.

Na een klein uurtje pauze waarin Tristan reed, ging ik bij het opkomen van de zon weer verder voor een dubbele stint op 100 en daarna 80kg. Helaas moest ik daarna rond half 9 de kartbaan even verlaten voor een andere race in Brussel. In deze uren dat ik weg was deden we goede zaken, Mathias maakte veel indruk en de top 3 weekte zich langzaam los van de rest van het veld. Het was ontzettend spannend toen ik rond het begin van de avond weer terug was, al deed de stand anders vermoeden. We lagen namelijk zo’n 8 ronden achter op Modave, maar hadden al circa 500 seconden langer in de pits gestaan!! Avia leek net te kort te komen om zich nog te mengen in de strijd om de overwinning, zij hadden virtueel iets meer dan een ronde achterstand. Ik ging weer rijden op 80kg en even later nog eens op 100kg en dat was gelijk onze laatste stint op dit gewicht. Hier konden we nogmaals verschil maken doordat ik bijna dezelfde tijden op zelfs sneller reed dan veel teams op 80kg. Dit was dan ook een superkart en onze strategie pakte weer heel goed uit.

Romano had er na 18 uur race met een schitterende move nog voor gezorgd dat we bijna en ronde konden terugpakken op Modave en nu de finish in zicht kwam werd duidelijk dat wij de leiding met zo’n anderhalve ronde in handen hadden. Tristan en Romano reden beiden nog een stint en ik mocht het de laatste 30 minuten afmaken. Het laatste rukje voelde als 1 grote ereronde, met zoveel publiek langs de baan en in de blauw/witte kleuren van Bluestar was het genieten en op naar de finish. Rond half 11 ’s avonds viel het zwart/wit geblokt voor mijn neus en konden de overwinningsdrankjes worden ingeschonken, een magnifieke overwinning waar we als team enorm trots op zijn. Onze teamspirit bracht ons tot het hoogste treetje van het podium, voor de andere kleppers van Modave op 2 en Avia op 3. De rest van de top 10 was enorm sterk, met vooral veel Belgische en Duitse teams die furore maakten. Met een prachtige ervaring erbij verspreidde het deelnemersveld zich weer over de landen van Europa, op naar de editie van 2017!

Tags: 24h, eupen, bluestar

The Dutch Value wint voor 2e jaar op rij

Op vrijdag 12 augustus ging ik voor het eerst sinds een jaar weer naar Goodwill Karting in Olen, want komend weekend stond de 24-uurs race op het programma. Zoals ieder jaar gingen we op vrijdagmiddag trainen en dit jaar deden we dat met Mats, Corné, Rico, Selina en ik, we reden net als vorig jaar voor The Dutch Value. Het trainen ging erg lekker en traditiegetrouw sliepen we daarna bij Mats thuis de avond voor de wedstrijd, altijd gezellig en makkelijk, want hij woont vlakbij de kartbaan. Op zaterdag hoefden we pas aan het begin van de middag weer op de kartbaan te zijn voor de briefing en vervolgens de 30 minuten vrije training. Dit was gewoon nog even lekker rijden, want de kwalificatie was al een aantal weken geleden verreden, Mats en Rico hadden hier gezorgd voor een 2e startpositie. Rico ging de race voor ons starten en tijdens de vrije trainingen leken we niet de allerbeste kart te hebben. Hier had Rico zich dan ook al op ingesteld en hij wist dat hij constant moest rijden om zo te schade te kunnen beperken. Op kop reed BIER team 1 met Mo Staal en achter ons kwam Kevin Lemmens voor onze grootste concurrent DWT al snel naar voren. Ook Jochen Vanderspikken van RMK Racing begon de race sterk.

In de eerste uren van de race waren er nogal wat rode vlaggen met daarbij de luide toeter zoals we die in Olen kennen. Hierbij is er even een moment van rust en kan er eventueel iets gedronken worden. Onder meer DWT had een aantal kartwissels nodig om weer op weg te komen, dit kostte hun wat tijd. Hierdoor kon Rico de schade in de eerste 4 uur beperken tot zo’n halve ronde. Na een stint van 4 uur en 15 minuten hadden we eindelijk een kartwissel en ging ik verder. De 2e kart was wat beter dan onze eerste en langzaam maar zeker kon ik van de 3e plek het gat naar de koplopers verkleinen. Eerst naderde ik Filipe Viera van DWT en daarna kwam Dylan de Wolf erin bij hun. Na een uur of 6 racen grepen wij de macht en kon ik met een nieuwe snelste raceronde van 1.02.777 een gaatje slaan naar RMK en DWT. Omdat DWT lang met een iets mindere vervangkart had moeten rijden werd er bepaald dat wij ook 45 minuten met deze kart moesten rijden, dus moest ik nog even wisselen en alles uit deze kart persen. Na ruim 7 en een half uur race kon Mats voor het eerst zijn opwachting maken. Ook deze kart was net als onze 1e niet super, maar Mats liet zijn specialiteit zien door met een matige kart toch supertijden te rijden.

We behielden onze leidende positie met het ingaan van de nacht en Corné kwam als 4e rijder van ons de baan op rond 1 uur ’s nachts. We namen telkens de kart over van DWT en we wisten dat onze volgende 2 karts heel goed waren. Door onze snelle pitstops en 1 rijderswissel minder had Mats de voorsprong naar anderhalve ronde gebracht. Kevin reed toen tegen Corné en samen lieten ze indrukwekkende rondetijden zien van 1.02 laag. Het gat naar de rest van het veld werd in deze uren definitief geslagen en de snelste tijd werd keer op keer verbroken. Uitiendelijk reed Kevin met een hotlap naar een geweldige 1.01.887 en die zou niet meer verbroken worden. Terwijl de ochtend aanbrak was Selina klaar om te vertrekken, met een goede ronde voorsprong ging zij weg. Het was al de hele race lekker weer, de dreiging van regen bleef dit jaar uit en daar waren we niet rouwig om. Selina verloor eerst een klein beetje op Kevin die wel in een mindere kart reed, de voorsprong kwam weer even onder de ronde, maar daarna wonnen we weer wat terug toen Dylan ging rijden.

Het was voor Selina de eerste 24 uurs race in Olen en het ging eigenlijk iets minder lekker dan in de training op vrijdag, dus besloten we haar iets vroeger dan oorspronkelijk gepland te wisselen en later nog eens in een andere kart te laten rijden. Dit pakte goed uit want ik kon met mijn 2e stint een mooi gat creëren. Terwijl bij DWT de fysieke vermoeidheid bij sommige rijders leek toe te slaan bleven wij hele constante tijden rijden, en met de kart kon ik 1.02.2 rijden waardoor ik per ronde vaak anderhalve seconde won op de rest. De voorsprong liep snel op van ruim 1 naar ruim 3 en een halve ronde zo’n 2 en een half uur later, we hadden onze beste karts goed benut. Het gat leek geslagen maar ondertussen moest er nog wel zo’n 6 uur gereden worden, dus we moesten scherp blijven. En scherp dat waren Mats en Rico nog, zij namen beiden nog eens ruim 2 uur voor hun rekening. Bij DWT moest Nikki Swannet nog ingeschakeld worden als 5e rijder en tegen hem reed Selina haar 2e stint. Dit keer zat ze veel beter in de wedstrijd en bleef de voorsprong nagenoeg gelijk, inmiddels zo rond de 5 ronden. Vooral onze lange stints en het goede teamwork en elkaar aanmoedigen, tot in de kleine uurtjes ’s nachts, hadden ons een royale voorsprong opgeleverd.

Corné had de eer om de laatste minuten van de race te volbrengen, hij won voor het 5e jaar op rij deze wedstrijd, voor mij zelf was het de 4e keer in totaal. Om 4 uur ’s middags werd de finishvlag gezwaaid, een top overwinning met een hele mooie bijbehorende trofee! DWT kwam op 4 en een halve ronde binnen als 2e en daarachter was het opnieuw Traxxis dat de 3e plek voor zich opeiste na een spannend duel met RMK die ook erg sterk waren dit weekend. Dank aan de organisatoren van Goodwill Karting voor deze mooie race en op naar de 14e editie volgend jaar.

Tags: 24h, dutch value, olen, team

Ruben zoekt de limiet op met ruim 10 uur racen!

Op zaterdag 23 april ging de wekker al om 6 uur, een lang en hopelijk mooi kartweekend voor de boeg. De 24 uur van Brussel vindt plaats en ik doe daaraan mee met The Dutch Value, met teamgenoten Corné, Rico en gelegenheidsrijder Amandio Costa Paz. Tegelijkertijd is race 3 van het BEKC vandaag gaande in Genk, en ook daar wilde ik graag acte de présence geven. Een overvol schema dus, maar wel 2 hele leuke races dus ik had er erg veel zin in. Ik zette eerst koers richting Roosendaal om daar mijn (team)maat Corné op te pikken en samen reden we richting Brussel. Daar was ’s ochtends de briefing en training voordat de race om 13 uur van start ging. Omdat de baan compleet veranderd was wilde ik wel even rijden in de training om in de race later vandaag gelijk snel te kunnen zijn. Ik reed 10 minuutjes en ging er daarna meteen vandoor richting Genk, de 24 uurs race moest ik even laten voor wat het was, mijn teammaten ging de eerste uren van de race afleggen, die we overigens startten vanaf een 11e plek na de kwalificatie in een lastige kart van Rico.

Aangekomen in Genk waren monteurs Nick en Edward en Veersedam teamgenoten Dave en Marcel al druk in de weer om de kart te prepareren om de baan op te gaan. Gisteren hadden de mannen al getraind toen ik nog in de examenzaal van de Erasmus Universiteit zat, maar we hadden de nodige tegenslag. We moesten zelfs een nieuw frame opbouwen nadat we een scheurtje in ons eigen frame hadden ontdekt, hoogstwaarschijnlijk ook de verklaring voor de moeizame race in Mariembourg vorige maand. Marcel reed vandaag en gister vooral om ervaring op te doen, Dave en ik namen vandaag uiteindelijk de race voor ons rekening. Het was worstelen om de juiste afstelling te vinden, maar in de kwalificatie bleek dat de afstelling zo slecht nog niet was, onze set banden uit de training was gewoon een hele slechte. We kwalificeerden als 5e, maar wel vlak achter de snelste mannen. Het weer was gelukkig eens droog en dat zou ook zo blijven voor de gehele race. Ik nam de start en kwam prima van mijn plek. In de eerste bochten nam ik geen risico en verloor daardoor een paar plekjes, maar de kart voelde heel erg goed aan en al snel kon ik me opwerken naar P3. Even later kwam ik naar 2 en daarna kwam Berghmans langszij die ook een mooi tempo had.

Na ongeveer 20 minuten rijden maakte ik een foutje en raakte 1 van de kussens in de chicane, waardoor ik even rondging en ook mijn stuurstang een opdonder kreeg. Gelukkig kon ik snel weer verder en kon ik dezelfde tijden blijven rijden, ondanks dat mijn stuur licht scheef stond. Na een uurtje kwamen we vanaf P3 de tankzone binnen en nam Dave het van mij over. De nummers 1 en 2 waren een stukje weggelopen van ons, wij streden met Sloebs en GS1 om de 3e plek en tot onze verbazing had GS1 met de wissel heel veel tijd gewonnen en lag nu voor ons, dit terwijl we in het 1e uur een stukje waren weggereden. Dave had even last van de afgekoelde banden maar reed al snel tijden die beter waren dan onze concurrenten MD Racing en Sloebs, alleen op Berghmans en GS1 verloren we iets. Na de 2e wissel ging ik nog een keer rijden en opnieuw verloren we bizar veel ten opzichte van GS1 met de wissel, dit terwijl we voor ons gevoel geen langzame stop hadden. Wellicht is het wisselen van rijder met bijbehorende gewichten toch nadeliger dan we dachten. Ik kon vanaf plek 4 nog prima tijden rijden, maar het gat naar plek 3 was te groot om nog te dichten. Ondanks dat we nagenoeg de hele race sneller reden dan GS1 finishten we toch een halve ronde achter hun, best frustrerend. De overwinning ging naar Berghmans, P2 was voor een team dat eenmalig meedeed en GS1 werd dus 3e. De snelheid was goed vandaag, helaas net geen podium!

Na de wedstrijd ging ik linea recta door naar Brussel, waar de 24 uurs ondertussen in volle gang was, sterker nog, toen ik aankwam zaten de eerste 7 uur van de wedstrijd er al op. Rico, Corné en Amandio hadden allen al een stint gedaan van ruim 2 uur en we lagen op de 5e plek terwijl Rico nu aan zijn 2e stint bezig was. Vooral de top 5 was van een ongekend hoog niveau en zat dicht bij elkaar. Met 24 teams was het weer lekker druk op de baan en rond de klok van 10 uur ’s avonds maakte ik me op voor mijn 1e stint. Er moest 6 uur op 90kg gereden worden (verder 80kg) en ik ging deze tijd voornamelijk vullen. Ik stapte in op 90 en ging meteen voor een hele lange stint van 3 uur en driekwartier, dat terwijl ik nog aan het bijkomen was van 2 uur sturen in de Rotax! Het ging erg lekker en ik verloor weinig op de top 3 die op 80kg reden, de nacht viel en dan beginnen de echte uren van een 24 uurs race. Constant rijden en weinig tijd verliezen met achterblijvers is dan het devies, iedere ronde weer concentreren en alles blijven geven. Nadat ik was uitgestapt ging Amandio verder, hij had veel last van grote blaren op zijn handen en na 1 uur en 45 minuten wilde hij wisselen. Rico en Corné waren even gaan slapen en dus was ik genoodzaakt om alweer in te stappen. Na een massage in de massagezaal en wat drinken zette ik mijn helm weer op, nu even op 80kg en knallen maar.

Gelukkig had ik deze stint een lekker kartje, want dat sleepte me wel door de stint. Het was genieten, een uur of half 5 in de morgen en ik pakte de voorlopig snelste raceronde met 52.3, we wonnen veel tijd en we schoven weer op naar plek 3. Toch was ik blij om Corné klaar te zien staan na de volgende kartwissel, eindelijk kon ik even mijn rust pakken en ‘Snoopy’ stapte in. Dit was in mijn ogen Corné zijn beste stint van de wedstrijd, we liepen verder uit op plek 4 en 5 en hij reed hele knappe tijden. Ondertussen reden DWT en Hola Lulu ook hard en aan kop. Bluestar had als sterkste wapen Mathias, die reed veel en telkens ontzettend hard. Hij was de enige rijder die nog onder mijn tijd door ging en reed eigenhandig van plek 4 terug naar P2. Dit betekende dat wij ook weer terugvielen naar 4, we hadden een paar lastigere kartjes in de morgen. Terwijl ik nu even anderhalf uur ging slapen, kon Rico weer instappen, hij zag er nog het meest fit uit van ons 4! Na Rico ging Corné weer en toen nog een keer Rico voor een korte stint op 90kg. We moesten immers nog 2 uur en 20 minuten op 90 en ik zou daarvan de laatste anderhalf uur doen.

De finish naderde en onze podiumkansen leken kleiner en kleiner te worden, we lagen met nog 2 uur te gaan meer dan een ronde achter op P2 en 3 en Hola Lulu had aan kop al 2 ronden voorsprong! Toch bleven we alles geven, nog 1 keer mijn inmiddels al van pijn vertrokken lichaam opgeladen en mijn handen afgewerkt met duct tape. Nadat Derek en Charlotte ons vannacht al hadden aangemoedigd kwamen nu ook Mike en zijn ouders en zus langs de baan om ons te supporteren, wat een teamspirit van The Dutch Value! De weersomstandigheden waren listig, af en toe een klein buitje maar dit was niet verkeerd voor ons. Op 90kg verbaasden we vriend en vijand door gewoon de snelste op de baan te zijn, sterker nog, zelfs op een droge baan kon ik zo veel winnen dat het podium heel langzaam weer in zicht begon te komen. Het ging zelfs zo goed dat we, met nog 1 verplichte rijderswissel te gaan, de stint op 90kg helemaal rekten tot het einde, waardoor we dus onnodig lang op 90kg reden, maar ja, we wonnen zo veel tijd dat het de moeite loonde. Met nog 15 minuten leek het pleit beslecht, ik had P3 virtueel in handen en toen kwam er nog weer een flinke bui uit de hemel. Het rijden was glibberen en glijden en Rico stond klaar voor nog 3 ronden tot de vlag. We kwamen de pits uit en yes, 15 seconden voorsprong op DWT op P3, we lagen zelfs maar 7 seconden achter Bluestar op 2!!! Dit was een ontzettend lekkere afsluiter van de race, wat een comeback om nog het podium te mogen beklimmen, en dat podium is tijdens deze toprace altijd speciaal. Ik heb genoten van de teamspirit die we hadden dit weekend maar nog voor ik het podium betrad voelde ik al wel enorme spierpijn op komen door mijn hele lichaam. Ik had in 24 uur tijd meer dan 10 uur gereden (waarvan ruim 2 uur in een Rotax) en het was dat de laatste stint zo goed ging, maar o wat was het zwaar. Complimenten aan FKI voor een hele strakke organisatie en natuurlijk felicitaties aan de verdiende winnaars van Hola Lulu op het podium (Sebastien Lamarque, Matts Breckpot, Giovanni Baccellieri en Arnaud Teuwen).

Foto’s met dank aan Paul, Kristof en Derek !

Tags: bekc, genk, veersedam auto, team, 24h, fki, brussel, dutch value

Ruben rijdt met Duitse Rost Racing 24h van Eupen

Met niet minder dan 30 teams werd er gestart in 2 groepen voor de kwalificatie van 20 minuten. Ik mocht deze voor ons rijden, maar jammer genoeg hadden we geen goede kart en zaten we in de 2e groep die beduidend langzamer was. Ik kon er nog de 2e tijd in onze groep uitpersen, goed voor een 11e plek op de startgrid. We wisten echter dat de race heel lang ging duren en de kwalificatie is dan niet van doorslaggevend belang. De start verliep goed en al snel schoof ik een aantal plekken op naar voren. Na een minuut of tien werd de race geneutraliseerd toen bleek dat de tijdwaarneming in de normale richting niet naar behoren werkte. Dit zorgde ervoor dat we omkeerden en de rest van de race in de tegengestelde richting reden, en niet 12 om 12 uur zoals vooraf was gepland. Ik reed meteen een dubbele stint en kon na een goede anderhalf uur worden afgelost door Rico.

Marc had een mooi schema opgesteld voor wie er wanneer zou rijden en iedere 5e stint was verplicht op 95kg, deze zouden gereden worden door Porsche coureur André Krumbach. Zijn broer Jochen reed ook met ons mee. Langzaam maar zeker schoven we de top 5 binnen, het niveau was echter ontzettend hoog, in dit internationale gezelschap zaten veel rijders die hard gingen op deze baan. Gedurende de nacht viel André na zijn 2e stint helaas geblesseerd uit, en dus gingen we met z’n vijven verder. Tim Hildesheim reed ’s nachts een hele sterke stint en we lagen op dat moment 4e achter thuisrijders en favorieten Modave Racing. De Belgen van DWT Racing, Bluestar en de Duitsers van Euro Racing waren ook erg sterk. Ik deed onze 3e stint op 95kg en dat was een hele leuke stint, ik kon veel mensen inhalen en met de snelle karts in Eupen merk je vrij weinig van het gewicht.

Na een dubbele stint van Marc ging ik even twee uur slapen voor de broodnodige energie om het laatste deel van de race goed door te komen. De teamspirit was goed, maar voor het podium kwamen we helaas net iets te kort op de snelste teams, na een uur of 20 lagen we op plek 5 met team Polen en Traxxis een ronde of 2 achter ons. Ik deed mijn laatste stints en fysiek was het allemaal prima te doen, er was wel heel veel grip maar doordat de stints niet heel lang waren en de karts goed zaten was het goed vol te houden. In mijn voorlaatste stint kwam ik nog tot 8 honderdste van de snelste raceronde en ik had de eer om ook de race te finishen. In het kielzog van een mooie strijd om de 3e plaats tussen DWT en Bluestar finishten we op plek 5. Modave Racing won de race na een spannend laatste half uur, Simon Delvenne haalde Marc Schings net voor de finish nog in. Mats de Jong liet zich de 3e plek niet meer afsnoepen en stelde het podium voor DWT veilig. Na 24 uur werden de prijzen uitgereikt en kon iedereen terugkijken op wederom een intensief dagje karten, mijn dank aan onze Duitse teamgenoten voor de uitnodiging, es was richtig toll mit unseren Deutschen Freunden zu fahren!

Tags: eupen, 24h

Winst voor BlueStar Racing Team

Voor de 6e keer (op rij) stond ik afgelopen weekend aan de start van één van de belangrijkste 24 uurs races van het jaar, die van First Kart Inn te Brussel. Net als in 2012 (2e) en 2014 (3e) reed ik ook dit weekend weer mee met mijn vrienden van het Belgische Bluestar Racingteam. Een topteam dat in de hele wereld al vele titels heeft gewonnen.

Dit weekend stonden we aan de start met iets meer rijders dan gebruikelijk. Jan de Winter, Robin Borremans, Mathias Grooten, Gregory Laporte, Yoan Medart en ik vormden het sextet dat Kinepolis – Bluestar 1 moest gaan vertegenwoordigen. In een veld van 22 teams hadden we zeker goede hoop op het podium, al waren er zeker 5 hele snelle andere teams aanwezig. Tijdens de race moesten we 11 keer van kart en 11 keer van rijder wisselen, en moest er minimaal 6 uur op 90kg ipv 80kg gereden worden. De weersomstandigheden waren wisselvallig en de training en kwalificatie waren al op een natte baan. Het ging bij ons allemaal gelijk goed, en ondanks dat Mathias in zijn snelste ronde in de kwalificatie gehinderd werd, pakten we toch een 2e startpositie achter de snelle thuisrijder Kevin Vandenhoeck van TT FSA.

De 20e editie van deze race begon om 12 uur ’s middags, en er werd gelijk een verrassing aangekondigd, de race zou voor deze jubileumeditie geen 24 maar 25 uur gaan duren! De meeste teams vonden dit leuk nieuws, al was het afwachten of dat na 24 uur racen nog steeds zo was!! De lay-out was erg leuk, maar wel uitdagend, vrij zwaar en dus beloofde het weer een slijtageslag te gaan worden.

Mathias liet er bepaald geen gras over groeien, want al na enkele bochten pakte hij resoluut de leiding in de race en ging er als een komeet vandoor. Hij declasseerde het hele veld in de eerste stint van bijna 2 en een half uur, en pakte al meer dan een ronde voorsprong op de rest. Hoewel dat in een 24 uurs race weinig zegt was het toch een lekkere start, je kan de voorsprong beter maar alvast hebben. In onze 2e stint uur kregen we meteen één van onze minste karts, en we besloten dat ik deze stint op 80kg zou gaan doen. Ik kon heel constant rijden en zo de schade tot een minimum beperken. Een uur of 4 later zou blijken dat ik in deze stint eigenlijk heel veel tijd had gewonnen toen onze concurrenten niet aan deze tijden kwamen. Dat het zwaar was werd wel onderstreept door het feit dat ik anderhalve kilo vocht was verloren in deze stint.

Als 3e ging Gregory rijden, ook hij op 80kg. Onze grootste concurrenten leken de teams DWT Racing (oa Filipe Viera en Mats de Jong), TT FSA (onder andere Andy Gaban en Arnaud Teuwen) en topfavoriet in de ogen van velen Hola Lulu Racing (onder andere Matts Breckpot, Giovanni Baccellieri en Amandio Costa Paz) te gaan worden. Deze laatste reed met Amandio al erg sterk in het begin van de race. Gregory hield het verschil echter boven de ronde.

Yoan ging na Greg als 4e rijden, de man uit Wallonië liet zijn snelheid meteen zien en is altijd een constante factor voor endurance races. Hier en daar waren er enkele kleine pechgevalletjes met de karts, maar dat werd door FKI weer feilloos opgelost, er stonden altijd meerdere reservekarts verspreid over de baan, en je kon dan weer aansluiten achter degene waar je achter reed en kreeg de volledige ronden zo terug. Ik was even 2 uurtjes gaan liggen toen ik alweer werd wakker gemaakt om na Yoan weer te gaan rijden. Ook deze stint was een iets minder kartje, maar op constantheid kon ik de voorsprong toch uitbouwen naar iets meer dan 2 ronden na 10 uur wedstrijd.

Toen de nacht aanbrak was het tijd voor dubbel wereldkampioen Robin om in te stappen, geloof het of niet, voor het eerst sinds juli 2014 weer in een wedstrijd. Hij had dan ook even tijd nodig om op snelheid te komen, en dit lukte hem aardig, al was ie zelf nog niet helemaal tevreden over de constantheid. Met een aantal kilo’s overgewicht reed hij toch een sterke stint op 90kg. Matts Breckpot reed op dat moment een super stint op 90kg voor Hola Lulu en reed zicht terug tot een verschil van ongeveer een ronde. Terwijl ik weer even ging slapen gingen de hemelsluizen wagenwijd open, het kwam met bakken uit de lucht vallen en Jan de Winter kon zich opmaken voor een stint in het nat. Na een tijdje werd de race zelfs even stilgelegd vanwege teveel water op de baan. In de nacht reden we 6 uur aan een stuk op 90kg, Robin, Jan en Mathias namen deze stints voor hun rekening, en hierdoor verloren we een klein stukje van onze voorsprong, maar deze bleef overeind. Vooral tijdens de 2e stint van Mathias deden we geweldige zaken, want net als vorige week in Polen op 90kg was hij weer ‘on fire’.

Na Mathias ging Yoan met nog een goede 8 uur te gaan, en ook hij reed weer sterk alvorens ik wederom mocht instappen. Dit keer had ik een hele lekkere kart, en ik kon het complete veld op 2 rondjes achterstand zetten met het ingaan van de laatste 4 uur. Hola Lulu Racing was de eerste achtervolger, maar hun toprijders hadden in de nacht niet het verschil kunnen maken en zowel Mathieu Huls als Cedric Wauters verloren nu tijd. Hier maakte Arnaud Teuwen dan weer goed gebruik van, hij reed in totaal meer dan 8 en een half uur en knokte zich samen met PIKC finalist Andy Gaban voorlopig naar plek 2. Mathias laadde zichzelf nog eens op voor een laatste stint en het begon er beter en beter voor ons uit de zien. Met nog een kleine 2 uur op de klok werd mij de vraag gesteld of ik nog een keer kon instappen, en dit wilde ik uiteraard graag doen, ondanks de pijn in heel mijn lichaam! Met pa en ma en ook opa langs de kant van de baan was het leuk rijden en de voorsprong was inmiddels comfortabel.

Met nog een uur te racen begon het nog even te regenen, hier verloor ik nog een beetje tijd, maar ik hoefde absoluut geen risico te nemen met zo’n 2 ronden voorsprong, en dus kon ik lekker uitrijden. TT FSA en DWT waren sterk in regen met Kris Cools en Mats de Jong, zij pakten beiden veel tijd op Hola Lulu in de regen. Zij besloten om nog een extra wissel te doen en Baccellieri te ruilen voor Breckpot, die ging een stuk harder en kon de 3e plek achter TT FSA en voor DWT Racing veiligstellen, voor hun een teleurstellend resultaat. Voor ons was de 1e plek een feit, een waanzinnig mooie overwinning, dik en dik verdiend denk ik. Na bijna 8 uur racen kon ik na 2010 voor de 2e keer deze race op mijn naam schrijven, wederom met Mathias als teamgenoot, hij had een belangrijk aandeel met zijn sterke stints op zowel 80kg maar zeker ook die op 90kg. Echter een 24 uurs race kan je alleen maar winnen als het hele team top is, want iedereen moet zijn steentje bijdragen en dat hebben we gedaan, zowel tactisch als op de baan waren we weer sterk en dit weekend kennelijk de beste! Een forse champagnedouche was het resultaat, iets waar niet iedereen even blij mee was, maar dat moesten we maar even voor lief nemen, en de gigantische beker en de smaak van de overwinning maakten alles goed! Een top weekend en hiervoor wil ik de organisatie van FKI, alle rijders van Bluestar en zeker ook de sponsor Kinepolis bedanken!

Tags: fki, brussel, bluestar, team, 24h

The Dutch Value zeer sterk naar overwinning

In het weekend van 8 en 9 augustus stond de 24 uur van Olen weer op het programma, een race die net even wat anders is dan alle andere races. Het weekend wordt traditiegetrouw gekenmerkt door een buitengewoon sportieve en gemoedelijke sfeer, een reglement dat geen 20 pagina’s lang is zoals bij andere 24 uurs race, maar slechts 2 enkelzijdige velletjes papier. Maar ook een race waarin de toppers zeker niet ontbreken, en waarin uithoudingsvermogen van de bovenste plank wordt vereist. Het indoor / outdoor parcours dat eigenlijk nog het meest weg heeft van een streetrace is zeer gevarieerd en veeleisend met verschillende ondergronden en ook de geduchte kombocht.

The Dutch Value stond ook ingeschreven, onder deze nieuwe naam wonnen Rico, Corné en ik laatst al de 8 uur van Olen, en nu werd ons team versterkt met Mats en Marcel, 2 vaste waarden in de 24 uur van Olen.

Mats had enkele weken geleden in de kwalificatie een 1e startpositie, en daarmee het voorrecht om 24 uur met nummer 1 te rijden al gepakt. Op vrijdagavond reden we allemaal nog een heatje als training, en om 4 uur ’s middags op zaterdag zat ons startkanon Rico klaar voor het vertrek. In de warming up hadden we al gezien dat onze kart ietsje minder was, maar dat weerhield Rico er niet van om er met 100% inzet de race aan te vangen, precies de instelling die we dit weekend nodig hadden.

De concurrentie was niet mals, een topteam van DWT reed met wereldtoppers als Mathias Grooten, Kevin Lemmens, Filipe Viera en Amandio Costa Paz, een zeer sterke concurrent, en ook Traxxis is altijd goed voor de nodige strijd. Verder waren er ook veel andere Nederlandse teams aan de start, de sfeer was dus ouderwets goed.

Er werd om de 3 uur van kart gewisseld, ze begonnen steeds bij de hoge nummers en zakten dan af naar nummer 1, wij waren steeds als laatste en dat zorgde ervoor dat Rico al bijna 4 uur aan het rijden was en toen het stuur aan mij overgaf, net voor de 1e wissel. We lagen op een half rondje achterstand van DWT die met Filipe een hele goede start hadden gepakt, samen met een sterk rijdende Bjorn van Traxxis hadden ze de leiding genomen, maar Rico deed in deze mindere kart al gelijk goede zaken. Voor mij was het heatje van gisteravond de eerste keer weer in een kart sinds het WK (totaal andere baan en karts), en dus moest ik wel even zoeken naar de goede lijnen, maar in de race kreeg ik al snel weer het vertrouwen en het goede gevoel. Ik kon snel inlopen op Mathias van DWT en hem na ongeveer anderhalf uur inhalen. Zo pakten we de leiding in de wedstrijd. Na de kartwissel reed ik nog even door, en met een half rondje voorsprong nam Marcel van mij het stuur over.

Marcel had door zijn stage al een tijd geen grote wedstrijden meer gereden en moest dus ook even zoeken. In de training had hij zijn snelheid al weer laten zien, en gedurende zijn stint werd hij sneller en sneller. Het was inmiddels 12 uur ’s nachts geweest en dat betekende een spetterende vuurwerkshow. Ondertussen zaten wij als team non stop langs de baan om elkaar aan te moedigen en van informatie te voorzien, uitstekend teamwork. Nadat Marcel de leiding even af had moeten staan ging Mats in zijn 1e stint weer op jacht naar de koppositie, en dat lukte met een mooie inhaalactie op Dylan de Wolf die een korte stint reed in de nacht. Mats deed dit in een middelmatige kart en ook dit was dus een belangrijke stint. Toen was het tijd voor onze meest ervaren kracht, Corné had er even op moeten wachten maar diep in de nacht had hij weinig last van opstartproblemen. Nog voor het opkomen van de zon had hij de voorsprong al uitgebreid van een halve naar anderhalve ronde en hij ging onverstoorbaar door. Traxxis was in een strijd verwikkeld met enkele andere teams zoals Kwik & Flipke en het Bier team om de 3e plek, maar het uitzicht op de top 2 hadden ze wel verloren.

Sommige rijders deden even een klein dutje vertrouwende op de verrichtingen van Corné die rond de volgende kartwissel nog eens veel tijd pakte. Ik maakte me weer klaar voor een tweede lange stint en nam vlak na de kartwissel van Corné over rond half 8 in de morgen. We hadden een prima kart en ik voelde me helemaal thuis op de baan, in een lekkere kart scherpte ik vele malen de snelste raceronde aan, deze bleef ook in ons bezit. In mindere karts maak je vaak het verschil tijdens 24 uurs races, maar we wisten ook dat als je een goede kart hebt, je er maximaal van moet profiteren. Dat deed ik, en met ruim 5 ronden voorsprong kon ik Marcel tijdens een supersnelle pitstop weer lanceren voor zijn 2e stint. Onze rijderswissels waren stuk voor stuk goed en hier wonnen we al zeker een halve ronde mee gedurende de hele race.

Er was nog een kleine 6 uur te gaan, en onze voorsprong was comfortabel. Desalniettemin wilden we niet verslappen. In de laatste stints reden Marcel, Rico, Corné en Mats vaak in dezelfde karts en dat zorgde voor een gezonde competitie binnen ons team. Wederom bleek dat onze tijden enorm dicht bij elkaar lagen, mooi om te zien. De laatste 2 karts waren niet de beste, en Kevin en Filipe zetten nog een eindsprint in voor DWT. Hierdoor verloren we nog 2 rondjes van de 5 en een half, maar dit was ruim binnen de marge. Het was genieten om dit weekend van de Dutch Value deel uit te maken, en na nog wat spetters vlak voor het einde van de race werden we op zondag om 4 uur als winnaar afgevlagd!! Voor ons allemaal had deze overwinning een eigen verhaal. Vorig jaar werden we 2e maar toen reed Corné met het winnende team mee. Voor Rico was het zijn allereerste 24 uurs overwinning en vast niet zijn laatste, voor Marcel zijn 2e, voor Mats de 3e! Voor mij was het ook de 3e in Olen in 4 jaar tijd, en de 6e in totaal, baas boven baas is Corné met 4 opeenvolgende overwinningen en al 7 zeges in totaal, maar voor ons allemaal voelde deze even goed!! We willen de organisatie graag bedanken en kijken alweer uit naar de volgende editie.

Tags: dutch value, olen, team, 24h