Ruben knokt zich naar 4e podium in 5 jaar

Middelburg, 9-10 oktober 2021

Het eerste lustrum van de Indoor European Kart Challenge (IEKC) bij Indoor Karting Middelburg vond plaats in het najaar. Normaal gesproken stond de 5e editie van het kampioenschap al in het eerste kwartaal op de planning, maar door Corona was er uitstel geweest. Dit leek ook zijn invloed te hebben op het deelnemersveld, want verschillende rijders die zich oorspronkelijk hadden ingeschreven kwamen uiteindelijk niet opdagen. Er stonden daarom slechts 48 rijders aan de start, een stuk minder dan de afgelopen jaren. Gelukkig waren er nog genoeg goede rijders om er een mooi kampioenschap van te maken. Op donderdag en vrijdag werd er getraind en op zaterdag gingen we van start met de eerste van maar liefst tien voorronden. Er waren per ronde zes groepen geloot, maar door de vele no shows waren er enkele groepen bij waarin maar zes rijders zaten, terwijl andere groepen uit tien rijders bestonden. Mijn eerste race met tien rijders wist ik te winnen, nipt voor mijn BlueStar teamgenoot Vica Schledz die sterk kwam opzetten tijdens de race.

Gelukkig besloot de organisatie meteen in te grijpen en werd er besloten om de groepen vanaf race twee opnieuw te loten en daarmee uit te gaan van 4 groepen per ronde met 12 rijders. Dit maakte de races in het vervolg een stuk leuker en eerlijker. In race 2 en 3 wist ik opnieuw te winnen, ondanks dat ik niet de beste karts had geloot en daarmee stond ik aan de leiding van het kampioenschap. Er was echter nog een lange weg te gaan en tijdens race 4 moest ik voor het eerst de overwinning laten lopen, ondanks opnieuw een pole position wist Vica me dit keer te verslaan na een spannende battle met onder meer Tim Leloux. In race 5 had ik een hele goede kart en kon ik gemakkelijk de maximale score binnentikken inclusief pole position en snelste raceronde. Omdat we dit weekend zoveel (maar liefst 12) races moesten rijden, was ik op het idee gekomen om mijn arsenaal aan kartpakken weer eens uit de kast te trekken en iedere race in een ander pak te verschijnen. Een hoop verkleedwerk dus, maar zeker leuk om nog eens wat oude herinneringen op te halen en mijn oude (nog bijna allemaal perfect passende) kartpakken weer eens aan te hebben. In race 6 had ik een iets mindere kart waarmee ik nog 2e kon worden en na een spannende battle in de laatste race met Rico Haarbosch en Danny van Domburgh sloot ik de dag af met 4 overwinningen en 3 tweede plaatsen!

Op dag twee ging het echt om de knikkers en hadden we eerst nog de laatste drie voorrondes af te werken. Dit ging niet helemaal volgens plan, want juist in een aantal zwaardere groepen had ik lastige karts waardoor het lastig was om overwinningen te scoren terwijl mijn grootste rivalen Rico en Danny dat wel deden. Ik finishte op een tweede, vierde en tweede plek en daarmee raakte het kampioenschap een beetje uit zicht. Als derde ging ik door naar de halve finale, waarvan er vier waren. In die halve finale moesten we allemaal om de beurt in dezelfde kart kwalificeren, ik pakte hierbij overtuigend pole position. In de race had ik helaas één van de mindere karts geloot en kwam de snelle Belg Arnaud Teuwen al snel op mijn bumper. Met een vroege pitstop probeerde hij een undercut te maken maar ik counterde hem goed en kon voor hem blijven. Met nog flink wat ronden te gaan moest ik echter in de verdediging, maar ik kon niet te extreem verdedigen want er moesten nog veel mensen pitten die dan mogelijk voor mij zouden kunnen komen. Uiteindelijk wist Arnaud er langs te komen en konden we als 1e en 2e (op gepaste afstand) finishen. Hierdoor hield ik mijn kansen op plek 2 in de eindstand in ieder geval in leven. De titel leek ver weg, want Rico wist wel zijn halve finale te winnen en liep dus nog een paar puntjes verder uit.

Voor de finale was er nog enige discussie over het format, maar uiteindelijk werd het reglement gevolgd en werd er een battle kwalificatie gedaan met de beste 14 rijders. Daarbij wist ik mijn eerste drie ronden te winnen tegen Jarno Hermans, Christian Douven en Danny, waardoor ik het (niet voor het eerst dit jaar) mocht opnemen tegen Rico. In tegenstelling tot het PIKC wist Rico me nu net wel te verslaan en had hij de eerste kartkeuze. In de race kon Rico al snel een gaatje slaan en ging zo onbedreigd op weg naar zijn 4e titel in 5 jaar tijd, ongelooflijk knap, er lijkt momenteel in Middelburg niemand te zijn die hem op snelheid kan verslaan. Ik was afhankelijk van wat Danny ging doen voor plek 2, want ik had nog wat punten te overbruggen. Ik kon makkelijk wegrijden van de rest en zag ondertussen dat achter mij, Christian en Vica opschoven naar voren en daarmee kreeg ik de 2e plek in de eindstand in handen.

Mijn 4e podium in 5 jaar IEKC en daar was ik toch wel erg blij mee gezien ook wel de moeilijke loting die ik had gehad. Het was enorm spannend om plek 3, maar uiteindelijk was het Vica die knap derde werd, Danny 4e en Christian wist Arnaud net te verslaan voor plek 5. De top drie kreeg mooie trofeeën en ook nog prijzengeld! De winnaars in de overige categorieën waren Dennie Sturm bij de Masters, Vica bij de junioren en Esmee de Vilder bij de dames, allen gefeliciteerd! Hopelijk zijn er volgend jaar weer wat meer rijders aan de start te vinden om er weer een mooie 6e editie van te maken.

Tags: ikm, middelburg

Ruben knokt zich ondanks moeilijke loting naar podium

Middelburg, 22/23 februari 2020

De vierde editie van de Indoor European Kart Challenge in Middelburg was er wederom eentje met een indrukwekkende deelnemerslijst, ruim honderd deelnemers uit heel Europa hadden de reis gemaakt naar Zeeland en er werd in de dagen voor het raceweekend flink getraind. De helft van de baan was veranderd en eigenlijk was iedereen het er over eens dat de aanpassing aan de baan erg leuk was, zowel in de normale als tegengestelde rijrichting. Er stonden maar liefst 10 races op het programma in het weekend, een bomvol programma dus. In mijn eerste race had ik een redelijke kart, al bleek die later eigenlijk helemaal niet goed, maar ik kon er in een loodzware groep toch een mooie 2e plek uit halen, achter mijn BlueStar en Veersedam teamgenoot Romano Franssen en voor mijn Veersedam teamgenoot Marcel Kouijzer die ook altijd snel is in Middelburg.

Na race 1 werd ik geïnterviewd door Omroep Zeeland die weer eens aanwezig waren en al redelijk snel daarna kon ik me opmaken voor de 2e race. Race 2, 3 en 4 gingen heel goed, ik won alle races vrij gemakkelijk en dit kwam vooral door hele sterke kwalificatierondjes en een goede start. We moesten telkens een shortcut nemen en omdat je daarmee slechts anderhalve seconde won, namen de meeste toppers deze steeds in het begin van de race. Verder kon je tactisch weinig doen, en dus was het vooral uitvechten van de posities op de baan. Vooral met mijn 4e race was ik erg blij omdat ik deze won met een matige kart. In de laatste race van mijn eerste dag kreeg ik de kart die door velen als slechtste werd beschouwd, en gelukkig had ik nu geen loodzware groep. Ondanks een goede kwalificatie moest ik van plek 5 starten, en in de race perste ik er alles uit en kon ik met een 4e plek nog de schade beperkt houden. Ondertussen hadden een aantal sterke rivalen zoals Rico Haarbosch en Michael Schöttler wat punten laten liggen, en zo stond ik gek genoeg met deze loting toch nog bovenaan na dag 1, hier was ik erg tevreden mee.

Op dag 2 begon ik meteen met weer 1 van de slechtste karts die ik de dag ervoor ook al had gehad, helaas kon je alle karts meerdere keren loten en nu had ik wel een zware groep waardoor ik er niet meer dan een 8e plek uit kon halen, mijn schrapresultaat. Doordat ik nu de 4e plek van gister moest meetellen viel ik 3 plekken terug in de stand, onder meer Guillermo van Pamelen (mijn andere Veersedam teamgenoot) stond er super goed voor. In de 7e voorronde kreeg ik zo'n beetje de beste kart van allemaal, nu won ik gemakkelijk in de snelste tijd van het weekend, 39.7, een verschil van 8 tienden met mijn vorige kart, wat wel ongelooflijk veel is. Door dit resultaat kwam ik weer op plek 3 in de stand achter Rico Haarbosch en Michael Schöttler die inmiddels het initiatief hadden overgenomen aan de kop van het klassement. De beste 45 rijders bleven over en er werden 3 groepen gevormd voor de kwartfinales. Voor zowel de kwart- als halve finale gold dat je gewoon een kart moest loten, en met de kartverschillen maakte dit de afhankelijkheid van de loting wel enorm groot. Ik trof het wederom niet door een hele matige kart te loten, terwijl mijn naaste concurrenten aanzienlijk betere karts hadden.

Niks aan te doen, ik kwalificeerde me als zesde en probeerde eruit te halen wat erin zat. Ik gokte door niet meteen de shortcut te nemen, maar dit pakte niet goed uit. Ik kwam in een groepje met langzamere rijders te zitten en moest vervolgens nog oppassen dat ik geen plekken verloor door te lang te wachten. Dat ging net goed, ik belandde weer op plek 6 maar had toen te lang nodig om het gat naar de Duitser Thomas Schaller nog te dichten, ik kwam in de laatste ronde nog op zijn bumper maar hij liet geen kans om hem nog in te halen. Zo finishte ik op plek 6, een pijnlijk resultaat en gezien Rico heel netjes zijn kwartfinale won, waren mijn titelkansen ineens aanzienlijk gedaald. Michael Schöttler had veel pech doordat, voor de zoveelste keer vandaag, de kwalificatie opnieuw moest door problemen met de transponders, en daarmee zakte hij van plek 1 naar plek 4 op de startgrid met een middelmatige kart. Guillermo deed daardoor ook hele goede zaken en ging zomaar naar plek 2 in de stand. Dat hij hard kon rijden wisten we al, maar dat hij nu de voornaamste belager van Rico zou zijn hadden niet veel mensen verwacht.

Ik moest nu hopen op een mindere kart bij Rico, maar die trok de beste kart die er tussen zat. Ik moest de titel dus uit mijn hoofd zetten en het resultaat maximaliseren. Dat deed ik door in de halve finale 2e worden achter Rico, wederom hielp mijn kwalificatie me hierbij enorm. Marcel Kouijzer ging er met een zwaar bevochten 3e plek vandoor, terwijl onder meer Mike Bartelen stevig aandrong. De tweede halve finale werd knap gewonnen door Patrick Bakker, de kampioen van 2018 schoof daarmee knap weer naar een 4e plek in de stand. Dan de grote finale, iedereen om de beurt een hotlap in dezelfde kart, 15 man, een top veld met onder meer ook mijn BlueStar teamgenoten Eliano de Vos, Christian Douven en Opnithi Puyato. Mijn ronde was redelijk, ik pakte op dat moment de snelste tijd, maar ik raakte wel 1 keer vrij hard de banden waardoor er voor mijn gevoel meer in had gezeten. Dat bleek ook in de ronden daarna, waarbij Guillermo en Rico een tiende en anderhalve tiende onder mijn tijd door gingen, hele knappe rondjes en daarmee ook verdiend een goede startpositie voor de finale.

De karts werden gekozen op basis van de stand, en daardoor reden we met z'n drieën aan kop van het veld heel snel weg van de rest. In het begin van de race drong ik niet aan bij Guillermo, want Michael en Patrick stonden vlak achter mij in de stand en ik wilde graag de 3e plek veiligstellen. De 1e en 2e plek waren buiten bereik gezien de 4,5 en 9 punten verschil. Rico reed een hele degelijke race en zijn 3e IEKC titel kwam geen moment in gevaar, een top weekend voor hem en wederom ging hij er met de grootste cheque vandoor. In de laatste 10 ronden van de 35-ronden durende finale kon ik het kleine gaatje naar Guillermo nog dichten, maar Guillermo liet zich niet gek maken en stelde de 2e plek in de race én in het kampioenschap heel knap veilig. Een super weekend voor Guillermo en een meer dan verdiend podium. Ik was uiteindelijk tevreden met mijn 3e plek, gezien het deelnemersveld zeker geen slecht resultaat, al zat er met iets meer geluk wellicht meer in. Al met al een enerverend weekend met veel blije gezichten maar ook wel wat gemopper onder de rijders en het publiek ik ben zeer benieuwd wat de toekomst van dit kampioenschap gaat brengen!

Tags: ikm, middelburg