Ruben met elektrische karts voor het eerst in Zweden

Op zondag werd de briefing gegeven door organisator Glenn Gyllin, zelf veelvuldig deelnemer aan het WK indoorkarten. Er waren zo’n 60 rijders, voornamelijk uit Zweden en Denemarken en de opzet was interessant. Eerst reed iedereen 4 heats, waarvan de 1e 2 op tijd beslist werden en de laatste 2 op basis van racepositie met een 2-ronden kwalificatie en 2 longcuts. Er waren steeds 8 groepen van 8 rijders en in mijn 2 heats wist ik beide keren de snelste tijd te rijden. Het slechtste resultaat van de 4 werd geschrapt en in mijn 1e race wist ik de overwinning veilig te stellen zodat ik al zeker was van de maximale score na 4 races. Ik was benieuwd naar het niveau en ondanks dat het in de breedte niet zo sterk bezet was al bijvoorbeeld het PIKC, BNC of BRKC deden er verschillende toppers mee die enorm snel waren. Zo was er de thuisrijder Erkin Bour die na 4 races alle 4 de overwinningen had gepakt en met hele snelle tijden. Verder waren er toppers als Erik Berggren en Ian Andersen die op het afgelopen WK ook sterk waren, en een aantal jonge Scandinavische talenten. Ik had in mijn 2e race een iets minder kartje en werd daarmee 3e. Vervolgens reden de 24 beste rijders de halve finale waarin we op volgorde van de stand de kart mochten kiezen. Ik stond 4e (top 3 had ook 3 overwinningen en een beter schrapresultaat) en mocht als 2e kiezen in mijn halve finale. Daarin wist ik pole position te pakken voor Ian Andersen en de Zweed Alex Engblom. De race ging voorspoedig want ik kon langzaam wegrijden en de overwinning veiligstellen.

Voor de top 8 was er de grote finale met daarbij een knock-out kwalificatie zoals ook op het WK wordt toegepast. Hierin wist ik de eerste 2 ronden te winnen en daarna moest ik het opnemen tegen de lokale favoriet Erkin Bour. Het was extreem close, na 2 ronden van ons allebei zat er opgeteld 0,01 seconde tussen, en dat viel uit in het voordeel van Erkin. Hij kon zo de beste kart kiezen voor de finale en ik wist dat het nu lastig ging worden. Gezien de top 3 gelijk stond in punten zou de winnaar van de finale er waarschijnlijk ook met de eindzege vandoor gaan. De jonge Deens Nikolaj Marsengo reed achter mij en na een stilstaande start reden we met z’n drieën weg van de rest. Helaas werd ik in de beginfase rechtdoor geduwd en verloor ik daarbij een positie en de aansluiting met Erkin. Ik kreeg de positie wel terug en moest me zien terug te knokken in de wedstrijd. Dat lukte, ik kwam bijna weer op de bumper van de leider en ik positioneerde me voor een aanval. Met nog een aantal ronden te gaan had Erkin echter de schwung te pakken en begon nog net iets sneller te rijden. Ik probeerde via 2 longcuts achter elkaar nog iets te forceren, maar ik kwam er niet meer bij, een 2e plek was het resultaat voor Nikolaj Marsengo die na 5 overwinning de finale afsloot op plek 3! Al met al een beetje teleurstelling over het verloop van de finale, maar ik was op snelheid geklopt in de battle en dus pakte Erkin verdiend de titel! Ik was blij dat ik opnieuw op het podium stond in een internationale wedstrijd en kijk met heel veel plezier terug op mijn bezoek aan Zweden!

Tags: Küngläv, zweden

Ronde voorsprong niet genoeg om Auto Sturm af te schudden

Opeens leek onze 1e plek toch nog in gevaar te komen, hadden we eerst ruim een ronde voorsprong op Auto Sturm, nu kwamen ze met een seconde per ronde dichterbij en dan gaat het hard. Gelukkig hadden we Marcel nog achter de hand voor de 4e en laatste stint, maar met nog zo’n 30 minuten op de klok had Patrick het gat inmiddels helemaal gedicht en was het spannend wat voor karts we in de laatste stint zouden gaan krijgen. Marcel moest het opnemen tegen Joris dus qua rijders was het in ieder geval erg close. Dat bleken ook de karts te zijn dit keer, Joris kwam ongeveer een halve seconde voor Marcel de baan op en dat bleef in de eerste 5 ronden zo. We zaten net te ver om aan te vallen en Joris had het vertrouwen om niet te gaan verdedigen maar om zijn eigen lijnen te rijden en te proberen een gaatje te slaan. Heel knap en zowaar slaagde hij er ook nog in een tiende voor tiende weg te lopen. We moesten allebei nog een longcut nemen maar die kon ons niet meer helpen, Auto Sturm stelde een hele belangrijke overwinning veilig en wij moesten tevreden zijn met een 2e plek. Klaver 4 had aan het einde van de race Mcomm, die een hele sterke race reden, nog weten te achterhalen voor een 3e podiumplek, en zo blijven zij ook goed in het kampioenschap staan op plek 2. De volgende race is op 4 maart, in de tussentijd worden onder meer het individueel Zeeuws Kampioenschap en de Indoor European Kart Challenge verreden bij IKM.

Tags: ikm, middelburg, veersedam/kastaci

Ruben maakt onmogelijke waar met 6e opeenvolgende titel

18 januari 2019, daar gingen we weer, op naar Engeland, eerst via Frankrijk en dan met de boot richting Dover, om vervolgens het laatste stuk van weghelft, munteenheid en snelheidsmaatstaven te veranderen. De Britten doen veel dingen net even anders dan ‘the Europeans’ (zoals ze ons noemen) en waar ik me vaak afvraag wat het nut ervan is, doen ze 1 ding zeker beter dan in de rest van Europa, namelijk het organiseren van een indoor kart kampioenschap. De 9e editie van het British Rental Kart Championship (BRKC) vond voor het 6e opeenvolgende jaar plaats bij Formula Fast Karting in Milton Keynes. Een weekend vol actie, live uitzending met commentaar op Youtube en vooral veel mooie kartwedstrijden onder gelijkwaardige omstandigheden die je slechts zelden op een andere kartbaan tegenkomt. Bijna alle rijders waren op vrijdag aanwezig om te trainen, en net als vorig jaar deed ik 2 heats om het goede gevoel weer te pakken te krijgen. Ik voelde meteen dat het lekker ging, de ondergrond van de baan en de karts hebben me altijd goed gelegen maar zoals ook ieder jaar waren de verschillen heel klein. Onder meer Sean Brierley en Lewis Manley lieten alvast zien dat de Britse thuisrijders dit jaar niet te onderschatten waren. Na een goed diner in ons hotel in Milton Keynes dook ik op tijd mijn bed in, ik was klaar voor een spannend weekend en ging mijn best doen om mijn ongelooflijke titelreeks van 5 uit te breiden.

Mijn eerste optreden was in de 4e heat op zaterdagochtend en na 19 dagen reed ik mijn eerste wedstrijd van 2019, en die ging goed. Een betere start kon ik me niet wensen, want ik pakte pole position voor Lee Hackett, BRKC-kampioen van 2012 en 2013 en een belangrijke rivaal voor dit weekend. Ik kon de race controleren en langzaam wegrijden, waardoor ik bij de verplichte pitstop geen risico hoefde te nemen. Daarna had ik maar liefst 8 uur pauze. Lang wachten maar dat is niet erg als je bij het BRKC bent, met de live streaming en het commentaar van de legendarische James Auld is er altijd wel wat te beleven en hoef je je geen moment te vervelen. Er waren veel mooie battles te zien en wat opviel is dat er veel wisselende winnaars waren, het niveau was erg hoog. De 2e en 3e serie van 10 heats waren allemaal op een alternatieve lay-out waarop niemand had getraind, dat maakt het extra leuk aangezien je in 1 ronde de baan zo goed mogelijk moest leren kennen. Mijn 2e race was om 18.00 uur lokale tijd, een leuke heat met onder meer Sean Brierley en Bradley Philpot, tevens organisator. Ook in deze heat kon ik de pole pakken en met een lekkere kart kon ik snel wegrijden van de rest van het veld en de overwinning veiligstellen. De helft van de rijders reed ook hun 3e heat al op zaterdag en daar was ik er 1 van, ’s avonds laat mocht ik nogmaals aantreden en dit keer miste ik de pole position die naar de snelle Spanjaard Ramon Pineiro ging. Een zware groep met onder meer ook Ed White, die ik persoonlijk als 1 van de gevaarlijkste concurrenten zag. In de eerste ronde ging ik meteen in de aanval. Van een afstandje remde ik mijn kart diep in aan het einde van het rechte stuk om zo de leiding over te nemen. Ik schoot wat door, waardoor Ed buitenom nog naast me kwam, maar ik kon de leiding vasthouden. Ramon ging vervolgens 2 keer in de fout met de pitstops, waardoor ik uiteindelijk toch nog vrij gemakkelijk naar mijn 3e overwinning van de dag kon rijden. Een perfecte eerste dag dus met 30 van de 30 mogelijke punten.

Op zondag kon ik uitslapen want ik moest pas begin van de middag weer rijden, maar ik was er toch al op tijd om mijn BlueStar teamgenoten (Gregory Laporte, Yoan Medart, Logan Sougne en Opnithi Puyato) en mijn Middelburgse kartmaten Joris Sturm en Guillermo van Pamelen aan te moedigen. Joris deed het heel goed, met 3 top 4 plaatsen lag hij op schema voor een plek in de halve finale, al moest hij in zijn 4e heat nog wel een keer goed scoren. Guillermo was helemaal bezig aan een geweldig weekend, hij reeg de ene na de andere podiumplek aaneen en won zelfs een race, waardoor hij zich als nummer 10 plaatste voor de halve finale. In mijn 4e heat kwam ik voor het eerst dit weekend een beetje in de problemen. Ik kwalificeerde me na een mindere ronde op plek 2, enkele duizendsten achter Brandon Williams. Brandon verdedigde vanaf de start en hield de deur goed dicht. Ik zag geen mogelijkheid om erlangs te gaan en werd ondertussen van alle kanten bestookt door onder meer het Poolse talent Mateus Matys. Toen de mannen achter mij de pits in doken voelde ik dat ik ook moest gaan omdat ik veel tijd verloor achter Williams, en dat leek verkeerd uit te pakken toen ik als 3e terug op de baan kwam en in het gedrang zelfs terugviel naar plek 4. Met het nodige risico kon ik mezelf nog opwerken naar plek 2, daar was ik gezien het verloop van de race blij mee. Lee Hackett was bezig aan een geweldig weekend en pakte zijn 3e overwinning op rij, op basis van snelste rondetijd ging hij als klassementsleider door naar de halve finales. Ik stond op 2, net voor Lewis Manley en de Pool Wojtek Grzyb. Joris miste helaas op 2 puntjes de halve finales door een mindere kart in zijn laatste heat.

De halve finales waren enorm belangrijk aangezien er niet alleen werd bepaald welke 10 rijders door gingen naar de grote finale, tevens zou de volgorde in de stand beslissen wie er als eerst zijn kart mocht kiezen voor de finale. De eerste halve finale was een hele zware voor Lee Hackett, met een matige kart moest hij alle zeilen bijzetten om de schade te beperken en werd hij slechts 7e. Sean Brierley leek op de overwinning af te gaan, maar hij vergooide een finaleplaats door een fout in de pits. Logan won de race en verzekerde zich daarmee van de finale. In de 2e halve finale had ik ook zeker niet de beste kart, en het was een gekke race. Ik kwalificeerde op 3 en terwijl de top 6 nog als een treintje reed in het begin van de race, werd de race gestopt met een rode vlag door een technisch probleem met het lasersysteem in de pits. Na een herstart kon ik de 2e plek overnemen van Mateus Matys en probeerde ik Yoan Medart te volgen die de leiding in handen had. Opnieuw werd de race gestopt vanwege een crash en dit zorgde voor de nodige verschillen op de baan, ik verloor hierdoor mijn voorsprong op de nummers 3 en 4 en moest in de chaotische laatste ronden nog even de deur dichthouden. Omdat de timing de 2e keer doorliep was er even verwarring wanneer de pits dicht zou gaan, maar iedereen was op tijd en ik finishte als 2e. In de 3e halve finale was er ook genoeg te zien en ging Ed White er met de winst vandoor terwijl Lewis Manley (6e) en Wojtek Grzyb (9e met dezelfde kart als mij) punten lieten liggen, Wojtek miste daardoor zelfs de finale, net als Guillermo die 2 plekjes te kort kwam. Ondanks dat mocht Guillermo heel trots zijn op zijn weekend, erg sterk gereden!

Opnieuw ging ik als koploper de finale in en mocht ik dus als eerste mijn kart kiezen. Een groot voordeel, al was de shoot-out kwalificatie om de beurt in dezelfde kart nog crucialer. De finale was 30 minuten met 2 verplichte pitstops, dus op zich wel de ruimte om tijd en plaatsen goed te maken, maar met de kleine kartverschillen is het zeker niet makkelijk en dus was een goede kwalificatie een must om mee te doen voor de titel. Ik moest als laatste en zag dat de tijden zoals altijd enorm dicht bij elkaar lagen. Ik had een goede ronde, alle ogen waren op mij gericht, maar ik pakte geen pole position. Een 3e plek op 0,018 van poleman Michal Grzyb uit Polen, 0,002 achter Engelsman Lee Hackett en 0,002 voor de jonge talentvolle Pool Patryk Nieroda, wat zat het ongelooflijk dicht bij elkaar. Yoan, vorig jaar nog op pole position, had de slag gemist en stond bijna helemaal achteraan op slechts 2 tienden van de pole position. Ik was niet super blij met plek 3, op deze baan is het heel lastig inhalen en het ging bepaald niet makkelijk worden. Ik wist dat ik mijn geduld moest bewaren en kon vertrouwen op een goede kart. De start verliep zonder problemen, de top 5 reed langzaam weg terwijl Ed White vanaf plek 6 al snel de pits in dook voor 2 stops achter elkaar. Lee Hackett keek nauwelijks achterom en hield de bochten kort, na een ronde of 10 verloor hij een klein beetje aansluiting met Michal en ik kon hem aan het einde van het rechte stuk inhalen met een uitremactie met ingaan van de hairpin, een move die me al veel geluk heeft gebracht in de finales van de afgelopen 5 jaren en ook nu hielp hij me. Maar ik was er nog lang niet.

Ik kon het gat naar Grzyb vrij snel dichten, maar met aanwijzingen van de kant kon hij de deur goed dichthouden. Hierdoor begonnen we wel tijd te verliezen op Ed White die op zo’n 23 seconden van ons reed, wetende dat we nog 2 stops moesten doen van zo’n 10-11 seconden. Ik besloot daarom even afstand te nemen waardoor Michal weer ideale lijnen ging rijden. Ik beraadde me op mijn strategie want ik moest er snel voorbij of iets proberen te forceren met een dubbele pitstop. Eind rechte stuk kon ik geen gaatje vinden, maar in de bocht voor de pit ging ik in de aanval en kon ik hem pakken. Er was niet veel ruimte maar net genoeg om er mooi voorbij te gaan. Toch was het even billenknijpen, want ik zou toch geen bad pass vlag krijgen, dan zou Ed virtueel de leiding overnemen, maar de wedstrijdleiding vond de actie prima. Nu was het knallen, een aantal paarse tijden (snelste raceronden) volgden en de voorsprong op White ging in een kleine tien minuten tijd van 21.7 naar 22.5 seconde. Met nog 5 minuten te gaan ging ik de pits in en kon ik een klein beetje marge houden met de stops. Net als in de vorige jaar had ik het gevoel dat ik de wedstrijd onder controle had tegen het einde van de finale, wat een heerlijk gevoel. Met het uitkomen van de pits had ik nog een seconde voorsprong op Ed, de Engelsen hingen over de boarding en schreeuwden Ed toe. De sfeer was prachtig en beiden doken we de 31.5 in, veruit de snelste tijden van het hele weekend en ik kon het gat constant houden. Na 30 minuten werd ik afgevlagd en het onmogelijke werd werkelijkheid, mijn 6e BRKC-titel op rij was een feit.

Wederom had ik de eer om de grote kampioensbeker en de champagnedouche op het podium in ontvangst te nemen. Verder won ik ook ₤1000 en samen met Logan en Yoan het teamkampioenschap met BlueStar waarvoor we ook nog alle drie een hele mooie glazen trofee kregen. Het kampioenschap zat erop, over de hele wereld hadden vele mensen de livestream gevolgd en werd er met veel waardering gereageerd op mijn prestatie, dat was fantastisch. De aankleding van dit evenement is geweldig, de interviews, het commentaar en de live uitzending op internet, de kleine kartverschillen en vele toprijders, alle ingrediënten waren weer samengekomen in een prachtig weekend. De 2e plek was dit weekend voor Ed White, met een gelijkaardige strategie als Stefan Verhofste in 2016 en Thom van Dijk in 2018 wist hij net als hun destijds de 2e plek te pakken, nog voor Michal Grzyb die een knap debuut bekroonde met plek 3.

Met dank aan: Mad Brothers Racing Team; Bradley Philpot en Lee Marshall voor de foto’s !

Tags: milton keynes, brkc, individueel