Ruben in stijl naar ongelooflijke 4e titel op rij

Op vrijdag 20 januari 2017 ging ik samen met mijn moeder, zus Annelien en haar vriend Joris en mijn vriendin Edyta richting Engeland voor traditioneel de eerste grote wedstrijd van het jaar, het British Rental Kart Championship (BRKC). Dit kampioenschap wordt al sinds 2011 georganiseerd en sinds de editie van 2014 wordt het BRKC gehouden op de mooie indoor baan van Formula Fast in Milton Keynes. Ik lieg niet als ik zeg dat dit één van mijn favoriete banen is, bijna nergens anders lijk ik zo makkelijk mijn draai te vinden en ook dit jaar had ik na 2 trainingsheats weer het juiste gevoel te pakken. Het BRKC staat bekend als een kampioenschap met een enorm hoge amusementswaarde, zowel voor de deelnemers als voor de toeschouwers, live op locatie maar ook thuis op de bank. Het BRKC is de laatste jaren uitgegroeid tot een kampioenschap met een enorm professionele uitstraling, dat komt door de organisator Bradley Philpot, de mensen van de kartbaan en niet in de laatste plaats de commentator James Auld. Door middel van een voorbeschouwing, live groepsloting en live streaming met commentaar en zelfs met replays tijdens het evenement wordt iedereen die het wil volgen op zijn wenken bediend. De populariteit is terug te zien in het aantal aanmeldingen, net als vorig jaar werden ook nu alle 100 beschikbare plaatsen makkelijk gevuld en er zaten wederom veel sterke rijders tussen.

We begonnen met 4 heats van ieder 20 minuten, met hotlap kwalificatie en met 1 pitstop. Sommige rijders reden op zaterdag 2 heats, anderen al 3. Voorafgaand aan het evenement was er een aantal favorieten en daar hoorde ik zeker bij. De afgelopen 3 jaren had ik hier telkens gewonnen en dat creëert hooggespannen verwachtingen. Mijn eerste heat was gelijk een leuke met sterke rijders als Mateusz Bartsch (Pl), Ramon Pineiro (Sp) en Russel Endean (Gb). Ik kon gelukkig pole position pakken en vervolgens vrij makkelijk mijn eerste overwinning van het weekend binnenslepen, een lekkere start. De tweede heat was rond half 3 ’s middags en dit werd ook wel de ‘heat of death’ genoemd, vooral omdat de top 3 van vorig jaar hierin vertegenwoordigd was, Lewis Manley en Stefan Verhofste waren 2 tegenstanders van formaat. De kwalificatie verliep uitstekend, ik pakte pole met maar liefst een halve seconde voorsprong en wist de race met grote voorsprong te winnen. Dankzij een lekkere kart kon ik ook deze zware groep goed doorkomen, verrassend genoeg werd de Brit Calum Conway knap 2e.

De rest van de dag kon ik lekker toekijken want ik had vandaag geen races meer, en ik zag hoe een drietal andere rijders ook hun 1e 2 races wisten te winnen, Bradley Philpot (Gb), Sean Brierly (Gb), Bluestar teammaat Mathias Grooten (Be) en landgenoot Thom van Dijk. Ondertussen liet ook Annelien weer zien razendsnel te zijn, na een overwinning in haar 1e race werd ze vervolgens 3e in race 2 en lag ze op koers voor nog een overwinning toen ze jammer genoeg omgetikt werd door een rijder achter haar, ze werd gelukkig nog wel 3e waardoor zij ook kon terugkijken op een hele goede dag.

Op dag 2 was ik een stuk zenuwachtiger dan op de 1e dag, vandaag moest het gebeuren! Ik had het gevoel dat ik zeker weer een gooi kon doen naar de titel en daarmee ook het £1000 prijzengeld. Eerst maar eens heat voor heat verder kijken. Net als heat 2 was heat 3 op de alternatieve lay out waarop niet hadden kunnen trainen, deze leek wel veel op alternatieve lay out van vorig jaar. Mijn 3e heat zou op papier de makkelijkste moeten zijn van mijn 4 heats, ware het niet dat ik in de kwalificatie weliswaar pole position pakte, maar op slechts 1 honderdste gevolgd werd door de Belg Sander de Baets. In de race blijf hij op mijn bumper in kart 15 waarin ik gisteren de overwinning had gepakt, maar met de pitstop maakte ik dit keer het verschil. Een rondje later dan Sander pitte ik en met meer dan een seconde voorsprong kwam ik weer terug de baan op, deze pitstop was op het randje maar dus wel goed om de overwinning veilig te stellen. Met het pitstopsysteem dat je de laser een bepaalde tijd moet onderbreken kan je veel risico nemen door alvast te beginnen met rijden als het licht nog rood is, maar ben je te vroeg weg dan moet je pitstop opnieuw. Hier gingen veel mensen de fout mee in maar bij mij ging het gelukkig goed. De 4e heat was wederom een hele lekkere, na mijn 4e pole position kon ik nu makkelijk wegrijden en nog eens wat dingen testen op weg richting de halve finale.

Als enige had ik een perfecte score van 4 overwinningen, op de voet gevolgd door Mathias Regis Gosselin die allebei 3 overwinningen en een 2e plaats hadden. Ondanks dat er enkele sterke Britten waren schatte ik deze 2 mannen ook in als voornaamste rivalen voor de titel. In de halve finale ontliep ik hen dus en zat ik onder meer met de andere 2 Nederlanders die zich hadden geplaatst voor de halve finale met de beste 30 rijders, Thom en Annelien! Joris had een hele sterke 2e dag gereden maar stond helaas al te ver achter om nog de halve finale te halen, dat gold ook voor de 5e Nederlander, Anne d’Hondt die weer waardevolle ervaring opdeed en mooi meestreed in de middenmoot. In de semi moest ik voor het eerst dit BRKC de pole position laten aan iemand anders, de nieuwkomer Chris Daines zette zijn kart vooraan de grid. Gelukkig kon ik wel als 2e weg en de race begon spannend. Ik probeerde samen met Chris weg te rijden maar van achteren werd er wel aangedrongen. Toen Thom op den duur kwam aansluiten wilde ik graag een inhaalactie plaatsen. Mijn kart was echter niet super en daardoor zat ik eind rechte stuk steeds ver weg. Toch zette ik een poging in en deze lukte, ik nam de kop over. Een aantal ronden later doken de mannen achter mij de pits in en ik zag dat ik gelijke of snellere tijden kon blijven rijden. Daarom probeerde ik zo constant mogelijk te rijden en lang door te rijden, zodat ik het gaatje wat kon rekken. Dit lukte perfect en na mijn pitstop bleef ik aan de leiding en won ik ook de halve finale.

Ik werd meteen geïnterviewd en ze vroegen me naar mijn ongeslagen reeks van inmiddels 12 races, sinds de halve finale van 2015 waarin Annelien mij nog te snel af was. Ik wist echter dat het ook dit weekend maar om 1 race ging en dat was de finale, dus ik probeerde rustig te blijven en me te focussen op de kwalificatie shoot-out voor de finale. Ik had me door de 1e plek in de stand in ieder geval verzekerd van de 1e kartkeuze. De shoot-out was zenuwslopend, ik moest als laatste van de 10 finalisten. Het leek erop alsof de omstandigheden bepaald niet beter werden, want de tijden van Sam Spinnael die als 1e moest en Lewis Manley (als 2e) bleven maar bovenaan staan. Ook Mathias (P6) en Regis (P4) beten zich stuk. De verschillen waren echter zoals altijd erg klein en ik probeerde er vol voor te gaan, niet op safe maar alles eruit persen, deze ronde was cruciaal voor het verloop van de finale. Het pakte fantastisch uit want voor het eerst in 4 jaar pakte ik pole position voor de grande finale, gejuich en bewondering klonk vanuit het publiek! In de finale had ik het geluk dat Lewis Manley achter mij startte, hij had een iets mindere kart en ging al snel in de verdediging. We moesten dit keer 2 pitstops maken en Regis en Sam speelden hier goed op in door meteen te stoppen. Mathias kwam langzaam op gang en ik wist dus dat ik vooral Regis in de gaten moest houden. Hij had ook een erg goede kart en was met de pitstop Sam voorbijgegaan.

Mijn tijden waren echter heel goed, ik had gekozen voor kart 17 die ik ook in de 4e heat had gehad en toen de banden wat warmer werden kon ik het tempo steeds verder opvoeren en gelukkig ook een voorsprong uitbouwen op de rest van het veld. Al na een minuutje of 10 voelde ik dat ik op de rand van mijn 4e titel stond. Met mijn pitstops die ik vrij laat in de race maakte hoefde ik gelukkig net als vorig jaar geen risico te nemen, alles ging goed en opnieuw kon ik juichend de zwart/wit geblokte vlag passeren, het was waanzinnig, 4 jaar op rij zo’n groot event winnen in ongelooflijk en ik was dan ook enorm trots en tevreden met het resultaat van al mijn races dit weekend. Regis werd uiteindelijk 2e en om plek 3 streden Sam en Mathias. Helaas maakte Mathias een kostbare fout in de pits door net te vroeg weg te rijden, en doordat het de laatste ronde was kon hij geen geldige stop meer maken en werd dus 10e en laatste in de finale. Zuur, want hij verliest daarmee een gratis ticket voor het WK. Naast een WK ticket, het prijzengeld en een prachtige beker won ik vooral weer het respect en de bewondering van de Britten en overige deelnemers, heel gaaf om te ervaren en super om mee te maken. Na wederom weer een heel mooi weekend in de UK kijk ik al met veel zin vooruit naar de volgende grote wedstrijden de komende maanden. Allemaal bedankt voor het volgen via de live stream en de aanmoedigingen van langs de kant en vanuit Nederland!

Foto’s met dank aan: Tim Andrew, Bradley Philpot, Edyta Paleckza, Kristof Dielis, Marc Alexander Stordeur, Belinda Norris, Janneke Boutens.

Raceverslag en volledige uitslag

Tags: milton keynes, brkc, individueel